ระบบชดเชยคริติคอล บทที่ 24 : อาณาเต๋าขอความช่วยเหลือ!
บทที่ 24 : อาณาเต๋าขอความช่วยเหลือ!
หลังแต่งตัวเรียบร้อย
ลู่เสวียนก็ผลักประตูและเดินออกมาพร้อมกับเก็บซ่อนกลิ่นอาย เขาเปลี่ยนกลับมาเป็นศิษย์พี่ใหญ่ที่อ่อนโยนอีกครั้ง
คนทั้งหมดดูเงียบและสงบยิ่ง
"ศิษย์พี่ใหญ่"
ร่างผอมเพรียวได้มาถึง
นางคือเจียงเหยาเกอ
เดิมที นางยังคงฝึกตนอยู่ แต่ถูกปลุกโดยกลิ่นอายของลู่เสวียน ทำให้รู้ว่าศิษย์พี่ใหญ่ของนางกำลังจะออกมา
“เลือดเสมือนเหล็กไหล กระดูกเสมือนวัชระ ดูเหมือนว่าเจ้าจะบรรลุผลสำเร็จบางอย่างในวิชากายาปราณทองม่วง”
ลู่เสวียนมองเจียงเหยาเกอขึ้นลง ก่อนพยักหน้าเล็กน้อย
“ส่วนใหญ่เป็นเพราะเม็ดยาวัชระนั้นแข็งแกร่งมาก ไม่อย่างนั้นข้าคงจะไม่สามารถฝึกมาถึงขั้นที่ห้าได้”
เจียงเหยาเกอพลันยกข้อมือสีขาวราวกับหิมะขึ้น
เส้นสีทองม่วงจางๆ ก็ปรากฏขึ้นและหายไปเป็นครั้งคราวด้วยรัศมีอันสูงส่ง
"นับว่าคืบหน้าไปได้ด้วยดี"
กายาปราณทองม่วง มีเพียงเจ็ดขั้นเท่านั้น และหากนางมาถึงขั้นที่ห้า ก็แสดงว่านางอยู่ไม่ไกลจากระดับสมบูรณ์แบบแล้ว
เจียงเหยาเกอนั้นไร้ที่ติในแง่ของคุณสมบัติและความเข้าใจ
สิ่งเดียวที่ขาดไปคือทรัพยากร
“ในเมื่อเรื่องที่ออกมาได้รับการจัดการแล้ว ก็ถึงเวลาที่พวกเราจะกลับไปที่นิกาย”
ลู่เสวียนพลันกล่าวว่า “ไปบอกเซี่ยวจื่อหยวนเถอะ”
"เจ้าค่ะ"
หลังจากครึ่งก้านธูป
เจียงเหยาเกอก็นำเซี่ยวจื่อหยวนมาหาลู่เสวียน
ด้วยที่ลูกสาวคนเดียวกำลังจะจากไป ดังนั้นเซี่ยวจี้จึงมาด้วยโดยธรรมชาติ
"ต้องรบกวนซ่างจงด้วย"
เซี่ยวจี้ค่อนข้างลังเลที่จะปล่อยวาง แต่ท้ายที่สุดแล้ว เขาก็เป็นผู้นำตระกูล ต้องแยกความสัมพันธ์กับหน้าที่ให้ชัดเจน เขาจึงไม่ได้แสดงอะไรบนใบหน้าของเขามากนัก
“อย่ากังวล ผู้นำตระกูลเซี่ยว”
ลู่เสวียนยิ้มเล็กน้อยและมองไปที่เซี่ยวจื่อหยวน
“ศิษย์พี่ใหญ่ ข้าพร้อมแล้ว!”
การแสดงออกของเซี่ยวจื่อหยวนนั้นรู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย
แม้ว่าอายุของนางจะไม่ต่างจากเจียงเหยาเกอมากนัก แต่บุคลิกของนางนั้นร่าเริงและสดใสมากกว่า
"เอาล่ะ งั้นก็ไปกันเถอะ"
ขุมพลังระดับอาณาจักรสรรค์สร้าง สามารถบินบนท้องฟ้าได้ และความเร็วก็เร็วมาก
ดังนั้นลู่เสวียนจึงจับไหล่ของผู้หญิงทั้งสองคนโดยตรง ปลายเท้าของเขา ลอยขึ้นไปในอากาศ และกระโดดออกไปในระยะไกลทันที
“ท่านพ่อ ลาก่อน!”
เมื่อมองไปที่คฤหาสน์ตระกูลเซี่ยวที่เล็กลงเรื่อยๆ ที่ด้านล่าง เซี่ยวจื่อหยวนก็ตะโกนเสียงดัง
เซี่ยวจี้โบกมือด้วยสีหน้าโล่งใจ
ด้วยความสามารถของลูกสาวของเขา นางไม่ควรถูกปล่อยให้สูญเปล่าอยู่ที่โลกภายนอก และตอนนี้นางก็สามารถเข้าสู่อาณาเต๋าได้แล้ว
——
บนยอดเขาที่มีหมอกปกคลุม
ลู่เสวียนยืนอยู่ที่ขอบยอดเขา มองออกไปที่ทะเลเมฆอันกว้างใหญ่ในระยะไกล
ในเวลานี้ เป็นเวลาเกือบครึ่งวันแล้วตั้งแต่เขาออกจากตระกูลเซี่ยว
แม้ว่าผู้ฝึกตนระดับอาณาจักรสรรค์สร้างสามารถโบยบินไปบนท้องฟ้าได้ แต่เขาก็อยู่เพียงระดับอาณาจักรสรรค์สร้างขั้นแรกเท่านั้น และมีเพียงหนึ่งในเก้าของปราณแท้จริงในร่างกายของเขาเท่านั้นที่กลายเป็นแก่นปราณแท้จริง
ยิ่งพาคนอีกสองคนมาด้วย ยิ่งใช้พลังปราณเยอะ เลยต้องหยุดพัก
“หลังจากกลับไปที่นิกาย ข้าคงต้องไปที่นิกายไป่เหลียน เพื่อซื้อเรือเมฆา ไม่อย่างนั้น มันจะเหนื่อยเกินไปถ้าใช้การบินเดินทางไปไหนมาไหนเพียงอย่างเดียว”
ลู่เสวียนคิดกับตัวเอง
นิกายไป่เหลียน เป็นนิกายที่เชี่ยวชาญในการหลอมอาวุธในอาณาเต๋า และจัดหาอาวุธเกือบทั้งหมดให้ผู้ฝึกตนในอาณาเต๋า
แม้แต่พวกผู้ฝึกตนนอกอาณาเต๋า ก็เข้ามาซื้อทุกปี
แม้ว่าความแข็งแกร่งจะไม่ดีเท่าสี่นิกายชั้นยอดก่อนหน้านี้ แต่ความสำคัญของมันก็ชัดเจนมาก
“พูดถึงอาวุธแล้ว ยังไม่สักชิ้นอยู่ในมือเลย”
ดวงตาของลู่เสวียนขยับเล็กน้อย
อาวุธนั้นช่วยเพิ่มความแข็งแกร่งได้อย่างมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งอาวุธระดับสูง ที่มีพลังหลายชนิดที่คาดเดาไม่ได้
ที่หลายคนต่อสู้ข้ามระดับพื้นฐานการฝึกตนได้ ไม่ได้อาศัยแค่ความแข็งแกร่งของตัวเองอย่างเดียว แต่ขึ้นอยู่กับระดับอาวุธและของวิเศษด้วย
เช่นเดียวกับทักษะ มันแทบจะช่วยเพิ่มความแข็งแกร่งของผู้ฝึกตนให้เป็นสองเท่า!
เมื่อหันศีรษะไปด้านข้าง เขาก็เหลือบมองไปที่เจียงเหยาเกอ ซึ่งนั่งหลับตาอยู่บนก้อนหินใหญ่
ดาบบนหลังของนางเป็นอาวุธระดับธรรมดา
ระดับของอาวุธนั้นแบ่งออกเป็น: ธรรมดา, วิญญาณ, สมบัติ, สวรรค์, ศักดิ์สิทธิ์และเทวะ
อาวุธของสองระดับแรกนั้นไม่แพงมาก และผู้ฝึกตนจำนวนมากสามารถซื้อได้ แม้ว่าจะกัดฟันซื้อก็ตาม
แต่ตั้งแต่ระดับสมบัติขึ้นไป ราคานั้นจะสูงมาก เพราะเมื่ออาวุธระดับนี้ถูกหลอมขึ้น ศิลาสวรรค์และโลกจำนวนมากจะถูกเพิ่มเข้าไป ส่งผลให้อาวุธมีอานุภาพหลากหลายที่ไม่สามารถจินตนาการได้
ตัวอย่างเช่น มันสามารถปล่อยสายฟ้าได้ หรือแช่แข็งพื้นหลายพันลี้ และมีไฟแผดเผาไม่มีที่สิ้นสุดและอื่นๆ
ที่ลู่เสวียนไม่มีมันอยู่บนร่างกายของเขาจนถึงตอนนี้ อย่างแรก เนื่องมาจากความแข็งแกร่งของเขาเคยต่ำมาก่อน เขาจึงไม่สามารถใช้งานมันได้ ถ้าเขาต้องการใช้ระดับสมบัติ อย่างน้อยเขาก็ต้องอยู่ในระดับทะเลวิญญาณ ถึงจะใช้พลังปราณเพื่อกระตุ้นให้อาวุธทำงานได้
อย่างที่สองคือระดับสมบัตินั้นมีราคาแพงเกินไป โดยเฉพาะอย่างยิ่งระดับสมบัติที่สร้างขึ้นโดยนิกายไป่เหลียน อย่างน้อยถ้าไม่ใช้หนึ่งในสามมรดกของนิกายก็ไม่สามารถซื้อได้!
“คงจะดีถ้าข้ามีโอกาสได้รับอาวุธ”
ลู่เสวียนคิดในใจ "หรือหาโอกาสเพิ่มอีกนิดและไปที่นิกายไป่เหลียนเพื่อแลกเปลี่ยน"
เขายังต้องเตรียมหาอาวุธ ไม่อย่างนั้นเขาจะอ่อนแอกว่าคนอื่นหนึ่งขั้น
เมื่อรู้สึกว่าพลังแก่นปราณแท้จริงในร่างกายของเขาเกือบจะฟื้นเต็มที่แล้ว ลู่เสวียนก็เตรียมจะเรียกหญิงสาวทั้งสองเพื่อเดินทางต่อ
อย่างไรก็ตาม ในตอนนี้เอง พลันมีการเคลื่อนไหวที่ผิดปกติบนท้องฟ้า!
ฟูม!!
ดอกไม้ไฟบานสะพรั่ง!
มันกลายเป็นตัวอักษรคำว่า 'เต๋า' ขนาดใหญ่บนท้องฟ้า
“ขอความช่วยเหลือ?”
ลู่เสวียนขมวดคิ้วเล็กน้อย
แม้ว่าจะเคยมีหลายร้อยนิกายในอาณาเต๋า แต่นั่นก็เป็นอดีตไปแล้ว ดังนั้นสี่นิกายชั้นยอดจึงสร้างสัญญาณขอความช่วยเหลือขึ้นมาเป็นพิเศษในกรณีที่ศิษย์ของอาณาเต๋าตกอยู่ในอันตรายและไม่สามารถช่วยตัวเองได้
“ศิษย์พี่ใหญ่ นี่คือ...”
เจียงเหยาเกอเปิดตาของนางด้วยความสงสัย
"อาณาเต๋าขอความช่วยเหลือ มีศิษย์ของอาณาเต๋าตกอยู่ในอันตรายใกล้ๆ นี้"
ลู่เสวียนกล่าว
“แล้วพวกเราจะไปช่วยไหม”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ การแสดงออกของเจียงเหยาเกอก็กลายเป็นเคร่งขรึม
"ย่อมแน่นอน"
ลู่เสวียนพยักหน้า
นี่คือกฏของสี่นิกายชั้นยอด หากเห็นคำขอความช่วยเหลือ แต่ไม่ช่วย จะต้องถูกลงโทษอย่างรุนแรง
ครั้งหนึ่ง มีใครบางคนไม่ช่วย แต่ไม่นานนักเขาก็ถูกจับโดยศาลาเทียนจี๋ของนิกายทะเลหิมะ
ว่ากันว่าเขายังคงถูกคุมขังอยู่ในเรือนจำเยือกแข็งจิ่วโหย่ว และมีชีวิตอยู่ไม่สู้ตาย
"ทำไมไม่รีบไปล่ะ"
เมื่อมองไปที่เจียงเหยาเกอผู้ซึ่งกระตือรือร้นที่จะไปเล็กน้อย ลู่เสวียนก็ตกตะลึงในทันใด
เขาพบว่าตั้งแต่เจียงเหยาเกอต่อสู้กับนิกายดาบไคหมิงสองครั้ง คนทั้งคนก็กลายเป็นเหมือนกระหายการต่อสู้เล็กน้อย
“เจ้าพาศิษย์น้องหญิงของเจ้าไปและเดินทางต่อ”
ลู่เสวียนพลันมองไปที่เซี่ยวจื่อหยวน
หากไม่มีเซี่ยวจื่อหยวน ลู่เสวียนอาจจะพาเจียงเหยาเกอไปที่นั่น
แต่ตอนนี้เป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอน เซี่ยวจื่อหยวนอยู่ที่ระดับอาณาจักรฝึกปราณขั้นที่เก้าเท่านั้น และไม่มีใครรู้ว่าถ้าทิ้งนางไว้ที่นี่จะเกิดอะไรขึ้นบ้าง หากเกิดอุบัติเหตุจะนับเป็นการสูญเสียครั้งใหญ่
"ตกลง"
เจียงเหยาเกอเป็นคนฉลาด จึงรู้ว่าลู่เสวียนคิดอะไรอยู่ในใจ นางจึงไม่ยืนกรานที่จะไปด้วย
“ฟังคำพูดของศิษย์พี่หญิงของเจ้าเข้าใจไหม”
ลู่เสวียนกล่าว
"เจ้าค่ะ!"
เซี่ยวจื่อหยวนพยักหน้าเหมือนไก่จิกข้าว
แม้ว่าในตระกูล ความแข็งแกร่งของนางที่อยู่ในระดับอาณาจักรฝึกปราณขั้นที่เก้านั้นจะนับว่าแข็งแกร่งมาก แต่ในโลกอันกว้างใหญ่นี้ มันอ่อนแอจนไม่อาจที่จะอ่อนแอไปกว่านี้ได้!
ศิษย์พี่ใหญ่บอกให้ไปทางตะวันตก นางย่อมไม่กล้าไปทางตะวันออก!
หลังจากกล่าวเช่นนี้ ลู่เสวียนก็กระโดดขึ้นไปในอากาศและรีบไปในทิศทางที่มีการขอความช่วยเหลือ
จบบทที่ 24
