ตอนที่แล้วระบบชดเชยคริติคอล บทที่ 20 : โอกาสในเมืองศิลาวิญญาณ
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไประบบชดเชยคริติคอล บทที่ 22 : อรหันต์ร่างทอง เม็ดยาโพธิธาตุ

ระบบชดเชยคริติคอล บทที่ 21 : ศิษย์พี่ ท่านจะให้อะไรข้าอีกหรือไม่?


บทที่ 21 : ศิษย์พี่ ท่านจะให้อะไรข้าอีกหรือไม่?

ในตงโจวเองก็มีทักษะการต่อสู้สำหรับฝึกร่างกาย แต่ก็มีแค่ระดับที่ไม่สูงมากนัก

เนื่องจากผู้ฝึกตนของตงโจวให้ความสำคัญกับการฝึกพลังปราณและปราณแท้จริงมากกว่า การป้องกันร่างกายส่วนใหญ่ของพวกเขาจึงอาศัยของวิเศษ

ในทางตรงข้าม ชาวพุทธศาสนากลับตรงกันข้าม พวกเขาชอบที่จะฝึกร่างกายและให้ความสำคัญกับเนื้อหนัง

ดังนั้นในทวีปตะวันตกจึงมีทักษะการต่อสู้ที่ทรงพลังมากมาย

แน่นอนว่านี่ไม่ได้หมายความว่าการฝึกร่างกายของชาวพุทธเป็นอันดับหนึ่งของโลก

กล่าวได้เพียงว่าวิธีการฝึกตนแบบนี้ที่นั่นมีมากกว่า

นอกจากนี้ยังมีทักษะแบบนี้ในอาณาเต๋าที่เปรียบได้กับของชาวพุทธ

นิกายดาราม่วงหนึ่งในสี่นิกายชั้นยอดที่กล่าวถึงก่อนหน้านี้เป็นนิกายที่เชี่ยวชาญในการฝึกร่างกาย!

ทักษะการต่อสู้สูงสุดของนิกาย "รูปแบบจักรพรรดิโลกโบราณ" เป็นวิชาฝึกร่างกายอันดับหนึ่งของโลก ที่แม้แต่ชาวพุทธก็ยังไม่กล้าดูถูก!

“ด้วยวิชานี้ มันจะช่วยชดเชยการขาดการป้องกันทางร่างกายของข้าได้”

แววตาแห่งความสุขเปล่งประกายในดวงตาของลู่เสวียน

ทักษะการต่อสู้ของนิกายตงหลินส่วนใหญ่เป็นวิชาดาบ และโดยพื้นฐานแล้ว ไม่มีทักษะการต่อสู้ประเภทอื่น

แม้ว่าจะมี ระดับก็ไม่สูงและไม่มีความจำเป็นต้องฝึกแต่อย่างใด

“ภิกษุจากทวีปตะวันตกท่านนี้มีน้ำใจมาก เขาถึงกับทิ้งเม็ดยาวัชระไว้เป็นพิเศษ”

ลู่เสวียนเปิดขวดยาและเทเม็ดยาสีม่วงทองออกมา

เม็ดยามีลวดลายจำนวนมาก และเมื่อดูมันเชื่อมต่อกัน จะเห็นเป็นพระอรหันต์ทองคำกำลังนั่งสมาธิ ซึ่งดูน่าสักการะทีเดียว

แม้ว่าเขาจะไม่เคยได้ยินเกี่ยวกับเม็ดยาวัชระมาก่อน เพราะนี่คือเม็ดยาของพุทธศาสนาตะวันตก มันจึงไม่เป็นที่นิยมในตงโจว

แต่เหมิงไห่ก็แนะนำไว้ในตำราทักษะ

เม็ดยาวัชระเป็นเม็ดยาระดับหก

มันถูกสร้างขึ้นจากเลือดของสัตว์อสูรที่ทรงพลังหกชนิด และยังมีร่องรอยของพลังทองคำของพุทธศาสนา ทานแล้วสามารถเร่งการฝึกร่างกายได้

มันได้ผลเกือบสองเท่าโดยการใช้ความพยายามเพียงครึ่งเดียว!

“ด้วยความช่วยเหลือของเม็ดยาวัชระนี้ ไม่น่าจะเป็นเรื่องยากที่จะฝึกฝนมัน”

ลู่เสวียนพลันใส่เม็ดยากลับเข้าไปในขวด "สมควรให้โอกาสนี้กับใครดี?"

เมื่อก่อนมีเจียงเหยาเกอคนเดียว เขาจึงไม่มีทางเลือก แต่ตอนนี้มีเซี่ยวจื่อหยวนอีกคนแล้ว

“ไม่คิดมากดีกว่า ให้เจียงเหยาเกอก่อนแล้วกัน”

หลังจากลังเลอยู่นาน ลู่เสวียนก็คิดกับตัวเอง

แม้ว่าเซี่ยวจื่อหยวนจะมีคุณสมบัติที่ดี แต่นางก็ไม่ค่อยรู้เรื่องนี้มากนัก

ให้รอไปก่อนจะดีกว่า

“กายาปราณทองม่วง นี้เป็นทักษะระดับปฐพีขั้นกลาง สูงกว่าวิชาดาบอัสนีม่วงก่อนหน้านี้หนึ่งขั้น ถ้ามันทำให้เกิดการชดเชสคริติคอลร้อยเท่า จะเป็นไปได้ไหมที่จะได้รับทักษะการต่อสู้ระดับสวรรค์?”

ระหว่างทางกลับ ลู่เสวียนก็ตั้งตารอมาก

ทักษะการต่อสู้ระดับสวรรค์ หายากมากในโลก

แม้แต่ในอาณาเต๋า ก็มีเพียงไม่กี่นิกายเท่านั้นที่มี!

ในไม่ช้า ลู่เสวียนก็กลับขึ้นมาบนพื้น

เซี่ยวจี้และคนอื่นๆ กำลังรออยู่ที่นี่

“ท่านซ่างจง กลับกันเถอะ ข้าสั่งให้คนเตรียมงานเลี้ยงไว้แล้ว!”

เมื่อเห็นลู่เสวียน, เซี่ยวจี้ก็รีบก้าวมาข้างหน้า

"ตกลง"

ลู่เสวียนพยักหน้าเล็กน้อย

เมื่อได้โอกาสมาแล้ว ก็ไม่จำเป็นต้องอยู่ที่นี่อีก

——

หลังจากกลับมาที่คฤหาสน์ตระกูลเซี่ยว

งานเลี้ยงของตระกูลก็เริ่มขึ้น

ไม่เพียงแค่ตระกูลเซี่ยวเท่านั้น แต่ทั้งเมืองหยุนสุ่ยก็รู้ผลการประลองแล้ว

พวกเขาต่างตื่นเต้นทีละคน ต่างกล่าวว่าในที่สุดพวกเขาก็สามารถเชิดหน้าได้ เมื่อพบกับผู้คนของเมืองเฮยเฟิงในอนาคต!

ระหว่างสองเมือง ข้อพิพาทมักเกิดขึ้นเนื่องจากปัญหาการแย่งชิงทรัพยากรกัน

ดังนั้นจะมีความรังเกียจและเกลียดชังอยู่บ้าง

ลู่เสวียนไม่ได้สนใจงานเลี้ยงที่ว่านี้มากนักและจากไปที่กลางงาน

ตอนนี้เขาแค่อยากจะรีบส่งโอกาสที่เขาได้มาในวันนี้ออกไป เพื่อดูว่าสามารถได้การชดเชยคริติคอลกี่เท่า!

ในคืนนี้

ดาวจันทร์สวยงามเป็นพิเศษ

ลู่เสวียนมาที่ลานของเจียงเหยาเกอ

เจียงเหยาเกอยังคงฝึกตนอยู่เหมือนเดิม

แสงจันทร์เจิดจ้าราวกับผ้าคลุมที่ปกคลุมลงมา และเมื่อมันตกมาบนตัวนาง ก็ราวกับไร้ฝุ่น

"ศิษย์พี่ใหญ่"

เมื่อรับรู้การมาถึงของลู่เสวียน เจียงเหยาเกอก็หยุดฝึกตนและลุกขึ้นยืนทันที

คนส่วนใหญ่มักฝึกตนในห้อง แต่เจียงเหยาเกอดูเหมือนจะชอบอยู่ท่ามกลางสวรรค์และโลก และไม่ชอบสภาพแวดล้อมที่คับแคบ

“ร่างกายเจ้าฟื้นตัวเต็มที่แล้วหรือ”

ลู่เสวียนถามด้วยรอยยิ้ม

"ใกล้แล้ว"

เจียงเหยาเกอพยักหน้า "มันจะดีขึ้นหลังจากฝึกตนอีกสักสองสามวัน"

ปราณแท้จริงมาจากพลังปราณและเลือดของร่างกาย การใช้มากเกินไปนั้นเทียบเท่ากับการระบายพลังปราณและเลือด ซึ่งเป็นอันตรายต่อร่างกายอย่างมาก

แต่เพื่อใช้กระบวนท่าที่สองของวิชาดาบอัสนีม่วง เจียงเหยาเกอยังคงเลือกที่จะทำมัน

"ดีแล้ว"

หลังจากที่ลู่เสวียนกล่าวคำนี้จบ เขาก็พร้อมที่จะหยิบตำราและเม็ดยาออกจากในแขนเสื้อของเขาออกมา

อย่างไรก็ตาม ในวินาทีต่อมา เจียงเหยาเกอก็กล่าวว่า “ศิษย์พี่ ท่านจะให้อะไรข้าอีกหรือไม่?”

"...."

ลู่เสวียนตกตะลึงไปครู่หนึ่ง จากนั้นจึงไอเบาๆ “ช่างฉลาดนัก เจ้าเรียนรู้ที่จะทำนายอนาคตแล้ว”

“เพราะทุกครั้งที่ท่านมาหาข้า ท่านมักจะให้บางสิ่งกับข้า”

เมื่อเห็นปฏิกิริยาของลู่เสวียน รอยยิ้มเล็กน้อยก็ปรากฏขึ้นมาในดวงตาคู่สวยของเจียงเหยาเกอ

จบบทที่ 21

5 1 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด