ระบบชดเชยคริติคอล บทที่ 3 : ไม่เจอกันนานหลายปี ยังมีนิสัยเห่าหอนไม่เปลี่ยน
บทที่ 3 : ไม่เจอกันนานหลายปี ยังมีนิสัยเห่าหอนไม่เปลี่ยน
เวลาผ่านไปไวมาก และก่อนที่ผู้คนจะรู้ตัว สองเดือนก็ผ่านไป
ในช่วงสองเดือนที่ผ่านมา ลู่เสวียนได้ฝึกตนอยู่ในบ้านของเขาเอง ลืมการนอน อาหาร และลืมเวลาไป
โชคดีที่ไม่มีใครมารบกวนเขากลางทาง ทำให้เขารู้สึกสบายใจมาก
ในห้อง ลู่เสวียนยังคงนั่งขัดสมาธิอยู่บนเตียง
เมื่อเทียบกับเมื่อก่อน ผมของเขายาวขึ้นมากและยาวลงมาจนถึงเอวของเขา
ในช่วงเวลานี้ ลู่เสวียนก็ลืมตาขึ้นและดูเหมือนว่าจะมีประกายอยู่ในดวงตาของเขา
ในเวลาเดียวกัน กลิ่นอายอันทรงพลังก็พุ่งออกมาจากร่างของเขา กำแพงที่อยู่รอบๆ ล้วนทนไม่ไหว รอยร้าวมากมายได้ปรากฏขึ้นมาทันที
"ระดับอาณาจักรทะเลวิญญาณขั้นที่เจ็ด!”
ลู่เสวียนลุกขึ้นยืน แรงกดดันอันบางเบาได้ปกคลุมร่างกายของเขาโดยไม่รู้ตัว
นี่คือสิ่งที่เกิดขึ้นตามธรรมชาติ หลังจากที่พื้นฐานการฝึกตนได้รับการยกระดับสู่อาณาจักรที่สูงขึ้น
โดยเฉพาะอย่างยิ่งในระดับอาณาจักรราชาในตำนาน เพียงแค่ชำเลืองมองก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้ภูเขานับพันพังทลายและท้องฟ้าแตกเป็นเสี่ยงๆ!
“คุณสมบัติไม่พอ และพลังการดูดซับก็น้อยเกินไป หรือถ้ามีอย่างน้อยอีกหนึ่งเม็ด คงสามารถฝึกตนไปถึงอาณาจักรทะเลวิญญาณขั้นที่เก้าได้!”
ลู่เสวียนรู้สึกเสียใจเล็กน้อยที่เขาใช้เม็ดยาเทียนหยวนไปจนหมดในระหว่างการปิดด่าน แต่ในความเป็นจริง เขาได้ใช้จริงเพียงห้าเม็ด เพราะในท้ายที่สุดแล้ว เขาดูดซับพลังยาได้เพียงครึ่งเดียว และที่เหลือก็สูญเปล่า
ถ้าเขามีคุณสมบัติของเจียงเหยาเกอ เขาอาจจะสามารถบุกเข้าไปในระดับอาณาจักรสรรค์สร้างได้ในตอนนี้!
แต่ลู่เสวียนก็พอใจเช่นกัน
ในเวลาเพียงสองเดือน เขาได้ฝึกตนมาถึงระดับอาณาจักรทะเลวิญญาณขั้นที่เจ็ด!
นี่คือความเร็วที่หลายคนจับต้องไม่ได้!
ก่อนการเปลี่ยนแปลง อย่าพูดถึงอาณาจักรทะเลวิญญาณขั้นที่เจ็ดเลย แม้ว่าเขาต้องการที่จะฝ่าทะลุเข้าไปในอาณาจักรทะเลวิญญาณ ก็ต้องใช้เวลามากกว่าสิบปีในการฝ่าทะลุ!
สิ่งนี้แสดงให้เห็นว่าทรัพยากรมีความสำคัญสำหรับผู้ฝึกตนอย่างไร
ลู่เสวียนพลันสูดหายใจเข้าลึกๆ มองเข้าไปในตันเถียน
ในตอนนี้ตันเถียนมีขนาดใหญ่ขึ้นกว่าเดิมยี่สิบเท่าและกว้างไร้ขอบเขต
ทุกครั้งที่อาณาจักรทะเลวิญญาณได้รับการอัพเกรดหนึ่งระดับ ตันเถียนก็จะขยายออกไปอย่างมาก และพลังปราณแท้จริงที่สามารถใช้ได้ก็จะเพิ่มขึ้นเช่นกัน
ด้วยความคิด ลู่เสวียนก็ใช้นิ้วดาบของเขาอีกครั้ง
แสงดาบสีทองอ่อนปรากฏขึ้น แต่แสงดาบในตอนนี้ยาวกว่าก่อนหน้านี้มาก
มันคือสิบฟุต!
กลิ่นอายที่ไหลออกมาก็เฉียบคมและน่ากลัวยิ่งขึ้นด้วย!
"ฝึกไปทีละก้าวๆ คำกล่าวนี้ไม่ใช่เรื่องเท็จ"
ลู่เสวียนพยักหน้าเล็กน้อยในใจ
เส้นทางแห่งการฝึกตนโดยพื้นฐานแล้ว ต้องก้าวทีละขั้นตอน แม้แต่การฝ่าทะลุขั้นเล็กๆ ก็สามารถเพิ่มความแข็งแกร่งได้อย่างมาก
หลังจากสลายแสงดาบแล้ว ลู่เสวียนก็ปรับรูปลักษณ์ของเขาในขณะที่หันหน้าไปทางกระจกทองแดง
เขาไม่ได้หวีผมมาสองเดือนแล้ว มันดูยุ่งนิดหน่อย
ในกระจกทองแดง ผมยาวของลู่เสวียนเปรียบเสมือนหมึก และเสื้อผ้าสีขาวของเขานั้นขาวกว่าหิมะ พร้อมด้วยใบหน้าที่หล่อเหลาของเขา ทำให้เขามีเสน่ห์เฉพาะตัว
เขาค่อนข้างพอใจกับใบหน้าของเขา
ครักๆ
จู่ๆ ก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น
“ศิษย์พี่ใหญ่ ไม่ดี!”
“คนของนิกายหลงเซียงมา!”
นิกายหลงเซียง?
ลู่เสวียนขมวดคิ้ว
มันเกิดอะไรขึ้น?
ขณะที่คิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ เขาก็มาถึงประตูลานบ้านและเปิดประตูออกไป
เขาได้เห็นศิษย์ที่เหงื่อออกยืนอยู่
เมื่อเห็นลู่เสวียน ดวงตาของศิษย์คนนี้ก็แสดงท่าทางปิติยินดีทันที
“ศิษย์พี่ ถ้าท่านไม่ออกจากประตูอีกครั้ง เรื่องใหญ่จะเกิดขึ้นกับนิกายของพวกเรา”
ดูเหมือนศิษย์คนนี้จะมีความคับข้องใจอย่างมาก และก็ฟังได้ชัดว่าเขากำลังจะร้องไห้จากในน้ำเสียงของเขา
“ใจเย็นๆ บอกสถานการณ์ข้ามา”
ลู่เสวียนตบไหล่ศิษย์คนนี้
“เข้าใจแล้วขอรับ”
อาจเป็นเพราะได้เห็นเสาหลักของนิกาย ศิษย์คนนี้ก็สงบลงอย่างรวดเร็ว “เมื่อวานนี้ ลูกศิษย์ของนิกายของพวกเราได้พบดอกหยุนเซียนห้าสีใต้ลำธารบนภูเขา และเป็นเรื่องบังเอิญที่มีคนจากนิกายหลงเซียงบังเอิญผ่านมา และพวกเขาก็พูดว่าพวกเขาเห็นมันก่อน”
“จากนั้นพวกเราก็ต่อสู้กัน และด้วยที่พวกเรามีคนมากกว่า พวกเราจึงเอาชนะพวกเขาได้ชั่วคราว”
“ข้าคิดว่าเรื่องนี้จบแล้ว แต่เช้านี้พวกเขาพาคนมาที่นี่ นำโดยหวางซานหยัน ศิษย์พี่ใหญ่ของนิกายหลงเซียง!”
“หวางซานหยัน?”
ดวงตาของลู่เสวียนขยับเล็กน้อย
ความแข็งแกร่งของนิกายหลงเซียงนั้นแข็งแกร่งกว่าของนิกายตงหลิน แต่ก็ไม่ได้แข็งแกร่งกว่ามากนัก
ส่วนหวางซานหยัน ผู้เป็นศิษย์พี่ใหญ่และผู้สืบทอดที่แท้จริงของนิกายหลงเซียงนั้น มีสถานะคล้ายกับของเขา
เขาเคยมีความขัดแย้งกับอีกฝ่าย เมื่อไม่กี่ปีที่ผ่านมา แต่ในเวลานั้นเขาแข็งแกร่งกว่าและชนะการต่อสู้
“จริงสิ ศิษย์พี่ใหญ่ ท่านต้องระวังตัวนะ”
ศิษย์คนนี้ดูอธิบายไม่ถูกเล็กน้อย
"มีอะไรผิดปกติ?"
ลู่เสวียนถาม
“ผู้ชายคนนั้นหวางซานหยัน ดูเหมือนจะฝ่าทะลุไปยังระดับอาณาจักรทะเลวิญญาณแล้ว”
ศิษย์มองไปที่ใบหน้าของลู่เสวียนอย่างระมัดระวัง
เขาคิดว่าจะได้เห็นท่าทางของลู่เสวียนเปลี่ยนไปเล็กน้อย
แต่กลับไม่ใช่
ไม่มีแม้แต่ร่องรอยของความปั่นป่วน
สิ่งนี้ทำให้ศิษย์แปลกไปเล็กน้อย
เขาจำได้ชัดเจนว่า ศิษย์พี่ใหญ่ของเขาดูเหมือนจะอยู่ในอาณาจักรกายาขั้นที่เก้า
“ดอกหยุนเซียนห้าสี เป็นส่วนผสมหลักในการปรุงเม็ดยาฉิงเซินระดับห้า และมีมูลค่าสูง ไม่แปลกหรอกที่หวางซานหยันจะพาผู้คนมาที่นี่ด้วยตนเอง”
ลู่เสวียนยิ้มเล็กน้อย “แต่สิ่งที่สำคัญที่สุดคือหวางซานหยันฝ่าทะลุไปยังระดับอาณาจักรทะเลวิญญาณ เขาเลยต้องการมาแก้แค้นเรื่องในอดีตผ่านเหตุการณ์นี้!”
“ศิษย์พี่ใหญ่ พวกเราควรทำอย่างไร”
ลูกศิษย์ถาม
“ข้าจะทำอะไรได้อีก แน่นอนว่าต้องไปเตะพวกเขาทั้งหมดลงจากภูเขา!”
ลู่เสวียนวางมือลง ก่อนกล่าวช้าๆ ว่า “เดี๋ยวนะ ใครกันที่หยุดพวกเขาอยู่ตอนนี้?”
“ศิษย์พี่เจียง”
ศิษย์ของนิกายมีสองประเภท คือธรรมดาและศิษย์หลัก
เจียงเหยาเกอเป็นศิษย์หลักเหมือนกับเขา
“ศิษย์พี่ใหญ่ รีบไปกันเถอะ ข้ารู้สึกว่าศิษย์พี่เจียงไม่สามารถยืนหยัดอยู่คนเดียวได้”
ศิษย์กล่าว
"อืม"
หลังจากกล่าวจบ ร่างของลู่เสวียนก็หายไปในทันที และรีบพุ่งออกไปในระยะไกล
หลังจากที่พื้นฐานการฝึกตนได้รับการเลื่อนระดับมาเป็นอาณาจักรทะเลวิญญาณ ศักยภาพทั้งในด้านความแข็งแกร่งและความเร็วต่างเพิ่มขึ้นอย่างก้าวกระโดด และเป็นเรื่องยากสำหรับสายตาของคนทั่วไปที่จะมองตามเขาได้ทัน
"เร็วมาก!"
ศิษย์ตกใจมาก
เขาสัมผัสได้เพียงลมพัดผ่านหู จากนั้นศิษย์พี่ใหญ่ก็หายตัวไปแล้ว
......
จตุรัสนิกาย
ลูกศิษย์ของทั้งสองฝ่ายกำลังเผชิญหน้ากัน
ฝั่งนิกายตงหลิน ผู้นำคือเจียงเหยาเกอโดยธรรมชาติ
ในเวลานี้ นางเปลี่ยนไปมากจากเมื่อสองเดือนที่แล้ว เห็นได้ชัดว่านางอยู่ในอาณาจักรกายาขั้นที่แปดแล้ว!
และเห็นได้ชัดว่าเม็ดยาเทียนหยวนถูกนางดูดซับไปหมดแล้ว!
“ข้าไม่ได้คิดเลยว่าจะมีคนสวยเช่นเจ้าอยู่ในนิกายตงหลิน”
ผู้กล่าวคือหวางซานหยัน ศิษย์พี่ใหญ่ของนิกายหลงเซียง
ชายคนนี้กำยำ สูงประมาณสองเมตร และกล้ามเนื้อของเขาก็ปูดโปนออกมา เต็มไปด้วยความรู้สึกที่แข็งแกร่ง
สายตาของเขาจับจ้องไปที่เจียงเหยาเกอและมีความประหลาดใจเกิดขึ้น
แม้ว่าเจียงเหยาเกอจะยังเด็กมาก แต่ร่างกายของนางก็โตแล้ว โดยเฉพาะอย่างยิ่งเรียวขาที่ทำให้ผู้คนไม่สามารถละสายตาได้
“นกที่ดีจะเลือกต้นไม้ดีๆ อาศัย นิกายตงหลินแห่งนี้กำลังจะตายแล้ว แม่นางไม่คิดมาที่นิกายหลงเซียงของพวกเรารึ”
หวางซานหยันกล่าวด้วยรอยยิ้ม
"ฮ่าๆๆๆ"
ผู้ที่ยืนอยู่ข้างหลังเขา ซึ่งเป็นคนของนิกายหลงเซียงหัวเราะอย่างเห็นด้วยทันที
ในทางกลับกัน ใบหน้าคนของนิกายตงหลินเปลี่ยนไปเป็นไม่สู้ดีนัก
ใบหน้าของเจียงเหยาเกอเย็นชาราวกับน้ำแข็ง แม้ว่าความแข็งแกร่งของนางจะด้อยกว่าอาณาจักรทะเลวิญญาณ แต่นางก็ไม่มีความกลัวเลย
นางจับที่ด้ามดาบและสามารถชักดาบได้ทุกเมื่อ
“หวางซานหยัน ข้าไม่ได้เจอเจ้ามาหลายปีแล้ว นิสัยชอบเห่าหอนของเจ้าก็ยังคงอยู่ไม่เปลี่ยน”
ทันใดนั้นเสียงจากทิศทางหนึ่งก็ดังขึ้นมาอย่างแผ่วเบา
จบบทที่ 3
