ระบบชดเชยคริติคอล บทที่ 10 : ข้ารับใช้ขอความช่วยเหลือ เจ้าดูดีเวลายิ้ม!
บทที่ 10 : ข้ารับใช้ขอความช่วยเหลือ เจ้าดูดีเวลายิ้ม!
“ยังเหลือเวลาอีกหนึ่งปี และอาจเป็นเรื่องยากสำหรับอันดับหนึ่ง ส่วนสิบอันดับแรก ไม่น่าจะมีปัญหาอะไร”
ลู่เสวียนคิดกับตัวเอง
ก่อนมีระบบ ย่อมไม่กล้าคิด แต่ตอนนี้มีระบบแล้วทำไมมันจะเป็นไปไม่ได้?
ตราบใดที่เขาใช้ผู้ช่วยตัวน้อยอย่างระบบให้เกิดประโยชน์ เขาก็ไม่จำเป็นต้องอ่อนแอกว่าอัจฉริยะระดับสูงของสี่นิกายชั้นยอดในหนึ่งปี!
เขาจะแข็งแกร่งยิ่งขึ้น!
“นอกจากนี้ ยังมีอีกเรื่องหนึ่ง”
จ้าวหวู่หยางกล่าว
"เรื่องอะไร?"
“ตระกูลเซี่ยวแห่งเมืองหยุนสุ่ยขอความช่วยเหลือจากนิกายของเรา โดยหวังว่าเราจะส่งคนไปช่วย”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ ลู่เสวียนก็หรี่ตาลง
อาณาเต๋าเป็นผู้ปกครองของทวีปตะวันออกทั้งหมด ดังนั้นผู้คนในโลกภายนอก พวกเขาล้วนต้องการที่จะสร้างความสัมพันธ์กับคนจากอาณาเต๋า
วิธีที่ง่ายที่สุดวิธีหนึ่งคือการเป็นตระกูลข้ารับใช้ให้กับอาณาเต๋า และจ่ายค่าธรรมเนียมจำนวนมากทุกๆ สิบปี
อาณาเต๋าสามารถเก็บค่าธรรมเนียมและไม่ทำอะไรเลยก็ได้
หากมีศิษย์ที่มีคุณสมบัติโดดเด่นในตระกูลก็สามารถยกเว้นค่าธรรมเนียมได้
นอกจากนี้ หากตระกูลต้องการความช่วยเหลือ อาณาเต๋าก็จะช่วยเหลือตามความเหมาะสม
ตระกูลเซี่ยวแห่งเมืองหยุนสุ่ยนั้น เป็นตระกูลที่รับใช้นิกายตงหลิน
ในปีที่ผ่านมา นิกายตงหลินยังมีตระกูลข้ารับใช้อยู่สองสามตระกูล แต่ด้วยการเสื่อมถอยของนิกาย ตระกูลข้ารับใช้ก็ค่อยๆ ลดลง
ปัจจุบันเหลือเพียงแค่ตระกูลเซี่ยวเท่านั้น
“สถานการณ์ของตระกูลเซี่ยวเป็นอย่างไร?”
ลู่เสวียนถาม
“ตามที่พวกเขาพูด ดูเหมือนว่ามีการค้นพบเหมืองศิลาวิญญาณ แต่เนื่องจากสถานที่นั้นน่าอึดอัด มันอยู่ระหว่างสองเมือง ดังนั้นจึงมีการแย่งชิงกัน”
จ้าวหวู่หยางกล่าวต่อว่า "ในท้ายที่สุด เพื่อที่จะตัดสินใจเกี่ยวกับความเป็นเจ้าของเหมืองศิลาวิญญาณ ทั้งสองฝ่ายจึงตัดสินใจใช้การประลองเพื่อแก้ปัญหา"
"ดังนั้นตระกูลเซี่ยวจึงมาหาเราเพื่อขอความช่วยเหลือ"
“พบเหมืองศิลาวิญญาณหรือไม่”
ลู่เสวียนพยักหน้าเล็กน้อย
ศิลาวิญญาณ เป็นสิ่งที่ใช้ในการฝึกตนที่สำคัญมากและมันยังเป็นการรวมตัวกันของพลังปราณจิตวิญญาณของสวรรค์และโลก โดยทั่วไปแล้วผู้คนในโลกจำเป็นต้องพึ่งพาสิ่งนี้เพื่อฝึกตน
ดังนั้น เมื่อมีพบเหมืองศิลาวิญญาณ มันจึงทำให้เกิดการแย่งชิงกันขึ้น
“เจ้ารู้หรือไม่ว่าอีกเมืองชื่ออะไร?”
ลู่เสวียนถาม
“มันถูกเรียกว่าเมืองเฮยเฟิง และเจ้าเมืองจากตระกูลหวัง เป็นตระกูลรับใช้ของนิกายดาบไคหมิง”
จ้าวหวู่หยางกล่าวอย่างลังเล
"นิกายดาบไคหมิง?"
ลู่เสวียนทวนชื่อ
เหมือนกับนิกายตงหลิน นิกายดาบไคหมิงก็เป็นนิกายในอาณาเต๋า
แต่ความแข็งแกร่งนั้นแข็งแกร่งกว่าของนิกายตงหลินมาก และผู้นำของมันคือขุมพลังระดับอาณาจักรวังวิญญาณ!
“ศิษย์พี่ นิกายดาบไคหมิงทรงพลังมาก ทำไมพวกเราต้องไปมีเรื่องกับพวกเขาด้วยล่ะ?”
จ้าวหวู่หยางมองลู่เสวียนอย่างระมัดระวัง
“เจ้าตั้งใจจะเพิกเฉยต่อคำร้องขอความช่วยเหลือจากตระกูลเซี่ยวงั้นรึ?”
ลู่เสวียนมองไปที่จ้าวหวู่หยาง
เมื่อเขาพบกับสายตาของลู่เสวียน หลังของจ้าวหวู่หยางก็แข็ง และเขาก็ก้มศีรษะลงอย่างรวดเร็ว
ด้วยเหตุผลบางอย่าง แม้ว่าดวงตาของศิษย์พี่ใหญ่จะสงบ แต่เขาก็รู้สึกได้ถึงแรงกดดันที่น่าสะพรึงกลัวจนสุดจะพรรณนา
มันเหมือนทะเลสาบที่เงียบสงบ แต่กลับมีคลื่นพายุอยู่ตลอดเวลา!
หายใจลำบากมาก!
“แม้ว่าตระกูลเซี่ยวจะไม่ใช่ตระกูลแรกที่มาเป็นข้ารับใช้นิกายของข้า แต่อย่างน้อยก็ติดตามรับใช้มาจนถึงตอนนี้”
ลู่เสวียนกล่าวช้าๆ “ตอนนี้พวกเขากำลังมีปัญหา พวกเราจะไม่ช่วยรึไง?”
"แม้ว่าฝ่ายตรงข้ามจะเป็นนิกายดาบไคหมิง"
"ก็เชิดหน้าเข้าใส่สิ!"
บางอย่างนั้นยอมได้ แต่บางอย่างก็ยอมไม่ได้
สิ่งนี้ไม่เกี่ยวข้องกับระดับการฝึกตน แม้ว่าเขาจะไม่ได้รับระบบเมื่อห้าเดือนก่อน เขาก็คงจะยังเลือกทางนี้
"ขอรับ"
จ้าวหวู่หยางรีบก้มศีรษะลงอย่างรวดเร็ว
ในเวลาเดียวกัน เขาก็แอบยกริมฝีปากของเขาขึ้น ในใจเขาไม่ได้ตั้งใจจะกล่าวอย่างนั้นจริงๆ ที่เขากล่าวอย่างนั้น เพราะรู้ดีว่าศิษย์พี่ใหญ่ให้ความสนใจกับชื่อเสียงของนิกายเสมอมา ดังนั้นอีกฝ่ายจะเพิกเฉยและแสร้งทำเป็นไม่เห็นได้อย่างไร?
"ออกไป"
ลู่เสวียนพลันโบกมือของเขา
"ขอรับ"
หลังจากที่จ้าวหวู่หยางออกไป ลู่เสวียนก็ยืดเอวของเขา และทั้งตัวของเขาก็ส่งเสียงกระดูกลั่น
เนื่องจากฝ่ายตรงข้ามคือนิกายดาบไคหมิง คราวนี้จึงหลีกเลี่ยงไม่ได้สำหรับเขาที่จะออกเดินทางไป
แต่ก็นับว่าดี เขาอยู่ที่อาณาเขตของนิกายมานาน ไม่มีโอกาสได้ออกไปเดินเล่นเลย ตอนนี้ได้โอกาสแล้ว
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ลู่เสวียนก็เก็บของและเตรียมจะจากไป
แต่เมื่อเขาเพิ่งก้าวออกจากบ้าน เขาก็ได้พบกับศิษย์น้องหญิงเจียงเหยาเกอ
“ศิษย์พี่ใหญ่ ข้าขอไปด้วย”
ประโยคแรกของการพบกัน เจียงเหยาเกอได้กล่าวเช่นนี้
“เจ้ารู้ได้ยังไงว่าข้ากำลังจะไป”
ลู่เสวียนมองไปที่เจียงเหยาเกอและยิ้มอย่างช่วยไม่ได้
“ข้าเจอศิษย์ของหอกิจการระหว่างทางมาที่นี่ เป็นเขาบอกข้า”
เจียงเหยาเกอได้ตอบกลับ
ในเวลานี้ นางสวมชุดสีน้ำเงิน ผมยาวถึงเอว และบางครั้งเส้นผมสีฟ้าก็พัดปลิวไปตามสายลม
ไม่รู้ว่าเป็นภาพลวงตาหรือเปล่า ลู่เสวียนรู้สึกว่าศิษย์น้องหญิงตัวน้อยของเขาในวันนี้ดูเหมือนจะเป็นเย็นชาน้อยกว่าเมื่อก่อน พูดง่ายๆ ก็คือ นางมีความมีชีวิตชีวาที่ผู้หญิงในวัยนี้ควรมี
มันไม่ไร้อารมณ์เหมือนแต่ก่อนแล้ว
“ช่วงนี้การฝึกดาบไม่คืบหน้าเลย ข้าจึงคิดจะออกไปเดินเล่น”
เมื่อเห็นว่าลู่เสวียนไม่ตอบ เจียงเหยาเกอก็เม้มปากและอธิบาย
"ตกลง"
ลู่เสวียนพลันพยักหน้า
มีคนตามไปด้วยก็ไม่เลว
นอกจากนี้ หากมีโอกาส ก็สามารถมอบให้เจียงเหยาเกอได้เช่นกัน
ท้ายที่สุดสิ่งดีๆ ที่ได้มา จะได้ไม่ต้องนำไปให้คนภายนอกคนอื่น
ถ้าให้ได้ก็ต้องให้คนของตัวเอง
เมื่อได้ยินเช่นนี้ รอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นมาบนใบหน้าที่สวยงามของเจียงเหยาเกอ
ดวงตาของลู่เสวียนต้องหยุดนิ่งเล็กน้อย
เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นเจียงเหยาเกอยิ้ม
มันสวยมาก
"เจ้าดูดีเมื่อเจ้ายิ้ม อย่าลืมยิ้มให้มากขึ้นในอนาคต"
ลู่เสวียนที่กลับมารู้สึกตัวอีกครั้ง ก็ตบไหล่เจียงเหยาเกอด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะเดินไปข้างหน้า
"ยิ้ม?"
เจียงเหยาเกอพลันตอบสนองและสัมผัสใบหน้าของนางอย่างรวดเร็ว
นางเพิ่งจะ...ยิ้ม?
ในความทรงจำของนาง นางจำไม่ได้ว่าครั้งสุดท้ายที่นางยิ้มคือตอนไหน บางทีคงเป็นตอนที่นางยังเด็กมาก
จบบทที่ 10
