ตำนานเทพปีศาจข้ามภพ บทที่ 16 กระดูกและเงิน

ตำนานเทพปีศาจข้ามภพ บทที่ 16 กระดูกและเงิน

แปลโดย iPAT  

อันธพาลอีกสองคนหน้าซีด ความตกใจทำให้พวกเขาไม่สามารถขยับเขยื้อน แต่สิ่งที่อยู่ในโถกระเบื้องทำให้ดวงตาของพวกเขาแทบบอด เหรียญเงินจำนวนมากส่องประกายเงางามอยู่ใน กระทั่งพ่อบ้านหลิวและผู้อาวุโสสองสามคนของหมู่บานก็ยังเบิกตากว้างเมื่อมองเห็นพวกมัน

หลี่ฉิงซานผลักเหรียญเงินออกจากโถ นี่ทำให้คนอื่นๆรู้สึกไม่พอใจ ไม่ว่าจะเป็นคนขี้ขลาดเพียงใด พวกเขาก็จะถูกล่อลวงด้วยสมบัติล้ำค่าและอาจสามารถทำเรื่องเลวทรามทุกประเภท อย่างไรก็ตามเมื่อเผชิญหน้ากับหลี่ฉิงซาน พวกเขาก็หวาดกลัวเกินกว่าจะทำสิ่งใด

หลี่ฉิงซานไม่มีอารมณ์สนใจความคิดของคนอื่นๆ เขาพบโครงกระดูกเล็กๆอยู่ในโถกระเบื้อง เลือดและเศษเนื้อที่เน่าเปื่อยยังติดอยู่กับโครงกระดูก

ในที่สุดเสี่ยวอันก็พยักหน้าขณะที่หลี่ฉิงซานถอนหายใจเบาๆก่อนจะมองไปรอบๆและนำเหรียญเงินทั้งหมดออกมาจากโถกระเบื้อง

เหรียญเงินที่กองอยู่บนพื้นดึงดูดสายตาของทุกคน มันกระทั่งทำให้พวกเขาเลิกเสนใจโครงกระดูกเหล่านั้น

พ่อบ้านหลิวมีประสบการณ์มากมาย เขาสามารถบอกได้ว่ามีเหรียญเงินหลายร้อยเหรียญอยู่ที่นี่ แม้แต่ตัวเขาเองยังเกิดความรู้สึกละโมภโดยไม่ต้องกล่าวถึงคนอื่นๆ

ในหมู่บ้านเล็กๆบนภูเขาที่ห่างไกลเช่นนี้ เงินจำนวนนี้ถือว่าเป็นเงินจำนวนมหาศาล

หลี่ฉิงซานไม่เคยคาดหวังว่าหมอผีจะสามารถรีดไถเงินจากผู้คนได้มากถึงเพียงนี้ตลอดหลายปีที่ผ่านมา ดังคำกล่าวที่ว่ามนุษย์ตายเพื่อความมั่งคั่ง หลี่ฉิงซานไม่ใช่พระพุทธเจ้าที่สามารถละทางโลก ดังนั้นเขาจึงได้รับผลกระทบจากเงินจำนวนนี้เช่นกัน ท้ายที่สุดเขาก็ต้องใช้เงินในอนาคต

ในแง่ของเนื้อ เขาไม่ต้องการพึ่งพาวัวดำตลอดไป เขาต้องการแสดงให้มันเห็นว่าเขาสามารถมีชีวิตอยู่ได้ด้วยตนเอง ยิ่งไปกว่านั้นเขายังต้องการเปลี่ยนวิธีการกินดื่ม เขาอยากไปโรงเตี้ยมเพื่อกินอาหารและดื่มสุราบ้างเป็นครั้งคราว

อย่างไรก็ตามเขายังเข้าใจหลักการที่ว่า ความโลภจะนำมาซึ่งความตาย หากเขานำเงินทั้งหมดไป แม้คนอื่นๆจะไม่พูดเพราะหวาดกลัวเขา แต่คนเหล่านั้นจะพัฒนาความรู้สึกไม่พอใจเขาอยู่ภายใน สิ่งนี้จะกลายเป็นเมล็ดพันธุ์แห่งโชคร้าย แม้แต่ความตายของหมอผีก็ไม่สามารถทำให้พวกเขาสงบลง

“ท่านหัวหน้าหมู่บ้าน ท่านเป็นบุคคลที่ทรงเกียรติและได้รับความเคารพมากที่สุดในหมู่บ้าน ไม่ทราบว่าท่านคิดเห็นอย่างไรเกี่ยวกับเงินเหล่านี้?” หลี่ฉิงซานเช็ดเลือดออกจากดาบก่อนจะเก็บมันเข้าไปในฝักและปล่อยให้หัวหน้าหมู่บ้านหลี่จัดการเรื่องที่เหลือ แต่เขายังเน้นย้ำคำว่า ทรงเกียรติและได้รับความเคารพมากที่สุด

“หลี่เอ้อ ทั้งหมดต้องขอบคุณเจ้าที่ช่วยกำจัดสิ่งชั่วร้ายออกจากหมู่บ้าน เจ้าควรเป็นคนตัดสินใจว่าจะทำอย่างไรกับเงินจำนวนนี้” หัวหน้าหมู่บ้านหลี่พึ่งทำตัวไร้ยางอายเมื่อไม่กี่วันก่อน ดังนั้นเขาจึงรู้สึกว่าคำกล่าวของหลี่ฉิงซานเต็มไปด้วยการข่มขู่ แล้วเขาจะกล้าตัดสินเรื่องนี้ได้อย่างไร

หลี่ฉิงซานมองไปรอบๆ ทุกคนที่สบสายตากับเขาเร่งพยักหน้าเห็นด้วย “เจ้าควรเป็นคนตัดสิน หลี่เอ้อ!”

เขาไม่ได้รังเกียจที่จะเป็นคนจัดสรรเงินจำนวนนี้ แต่หากบางคนไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรกับเงินที่เขาได้รับมาจากการต่อสู้ คนเหล่านั้นก็ต้องถามดาบในมือของเขาดูก่อน

ทุกคนที่อยู่ที่นั่นล้วนอายุมากกว่าหลี่ฉิงซาน แต่พวกเขาไม่สามารถปฏิบัติต่อเขาเหมือนเด็กอายุสิบห้า อย่างไรก็ตามไม่มีใครรู้สึกไม่พอใจกับเรื่องนี้ หลี่ฉิงซานในปัจจุบันไม่ใช่หลี่ฉิงซานคนเดิมอีกต่อไป ความแข็งแกร่งและความเด็ดขาดของเขาที่มาพร้อมกับดาบและการฆาตกรรมทำให้ทุกคนตกตะลึงและหวาดกลัว

หลี่ฉิงซานนั่งลงนับเหรียญเงินที่อยู่บนพื้นและเริ่มจัดสรร

อย่างไรก็ตามคนแรกที่ได้รับส่วนแบ่งจากเงินจำนวนนี้ทำให้ทุกคนรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

“ท่านลุงฝูกุ้ย หมอผีทำลายครอบครัวของท่าน ดังนั้นท่านสมควรได้รับค่าชดเชย ท่านควรรับเงินก้อนนี้ไป อย่าจมอยู่กับสุราอีก ด้วยวิธีนี้คนที่จากไปจึงจะสามารถพักผ่อนได้อย่างสงบสุข” หลี่ฉิงซานแยกเงินบางส่วนออกจากเงินทั้งหมด

“ข้า...ข้าจะรับมันไว้ได้อย่างไร?” หลี่ฝูกุ้ยไม่เคยคาดหวังว่าหลี่ฉิงซานจะกล่าวเช่นนี้ ดังนั้นเขาจึงไม่รู้ว่าควรทำอย่างไร

“รับมันไว้!” หลี่ฉิงซานทำสิ่งนี้เพื่อขอบคุณและยกย่องสำหรับความกล้าหาญของฝ่ายหลังที่พยายามต่อสู้กับความอยุติธรรม

หลี่ฝูกุ้ยรับเงินไว้ด้วยความลังเลและสับสน

จากนั้นหลี่ฉิงซานก็เรียกสองอันธพาล “นี่ของพวกเจ้า” เขาชำเลืองมองอันธพาลที่ตายอยู่บนพื้นก่อนกล่าว “และเขาด้วย นำเขากลับไปฝัง จากนี้พวกเจ้าจงทำงานและหาเลี้ยงชีพอย่างถูกต้อง อย่าทำเรื่องเลวร้ายเช่นการขโมยอีก มิฉะนั้นพวกเจ้าอาจพบชะตากรรมเดียวกันนี้”

สองอันธพาลรู้สึกประหลาดใจและดีใจมาก พวกเขารีบรับเงิน เมื่อหลี่ฉิงซานกล่าวถึงสหายของพวกเขา ใบหน้าของพวกเขาก็กลายเป็นซีดเผือด อย่างไรก็ตามมันไม่มีร่องรอยของความเจ็บปวดเป็นพิเศษ

ต่อมาหลี่ฉิงซานก็จับมือพ่อบ้านหลิว หัวหน้าหมู่บ้านหลี่ และกลุ่มผู้อาวุโสของหมู่บ้าน “ในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา ข้าทำให้พวกท่านขุ่นเคือง โปรดรับเงินเหล่านี้ไว้แทนคำขอโทษ ข้าหวังว่าพวกท่านจะอภัยสำหรับความโง่เขลาของข้า อย่างไรก็ตามหากยังมีบางคนดูหมิ่นคนแก่ รังแกคนอ่อนแอหรือชาวบ้านคนอื่นๆอีก...” เขาหยุดพูดเมื่อกล่าวถึงตรงนี้

“มันจะไม่มีวันเกิดขึ้น! เรื่องเช่นนั้นจะไม่เกิดขึ้น!” คนกลุ่มนั้นกล่าวอย่างพร้อมเพรียง

หลี่ฉิงซานพยักหน้าและแบ่งเงินให้พวกเขา

“แล้วชาวบ้านคนอื่นล่ะ?” หัวหน้าหมู่บ้านหลี่รับเงินส่วนแบ่งของเขาและมองไปยังเงินกองใหญ่ที่เหลืออยู่ เนื่องจากเหยื่อเช่นหลี่ฝูกุ้ยยังได้รับส่วนแบ่ง แล้วคนอื่นๆจะไม่ได้รับสิ่งใดเลยงั้นหรือ? หลังจากทั้งหมดทุกคนในหมู่บ้านล้วนเคยเป็นเหยื่อของหมอผีและถูกล่อลวงให้ถวายเครื่องบูชามาก่อนทั้งสิ้น

หลี่ฉิงซานชำเลืองมองพวกเขา “มีผู้ใดคัดค้านหรือไม่?” เขาเห็นใจชาวบ้านที่ถูกหลอก แต่เขาไม่มีแผนที่จะชดเชยให้กับความโง่เขลาของผู้อื่น หากเขาไม่ฆ่าหมอผีด้วยวิธีการที่รุนแรงและรวดเร็ว คนเหล่านี้อาจถูกกระตุ้นด้วยความกลัวที่มีต่อหมอผีและหันมาต่อต้านเขา

ยิ่งไปกว่านั้นเขาควรแบ่งมันอย่างไร? ใครควรได้รับและควรได้รับมากหรือน้อย? มันเป็นไปไม่ได้ที่จะดำเนินการอย่างยุติธรรม สุดท้าย นอกจากเขาจะไม่ได้รับประโยชน์จากเรื่องนี้ เขายังจะทำให้ผู้คนรู้สึกขุ่นเคือง

หัวหน้าหมู่บ้านหลี่เข้าใจเรื่องนี้เช่นกัน แต่เขาต้องการให้เด็กหนุ่มที่พึ่งก้าวขึ้นสู่จุดสูงสุดสะดุดล้ม หลังจากทั้งหมดการกระทำของหลี่ฉิงซานก็เป็นการท้าทายอำนาจของเขาในหมู่บ้านแห่งนี้ ใครจะรู้ว่าไม่กี่ปีหลังจากนี้ หลี่ฉิงซานจะมีอำนาจมากเพียงใด หัวหน้าหมู่บ้านหลี่อาจกระทั่งสูญเสียตำแหน่งหัวหน้าหมู่บ้านของเขา

อย่างไรก็ตามเขาไม่เคยคาดหวังว่าหลี่ฉิงซานจะมีความคิดที่รอบคอบตั้งแต่อายุยังน้อย แววตาของเขาดูเหมือนผู้ใหญ่ที่ผ่านประสบการณ์ชีวิตมามากมาย มันทำให้ชายชรารู้สึกสั่นไหวอยู่ภายในและไม่กล้ากล่าวสิ่งใดออกมา

หลี่ฉิงซานเก็บเงินที่เหลือ “เช่นนั้นพวกท่านก็ช่วยอธิบายเรื่องนี้ให้ชาวบ้านคนอื่นๆฟังด้วย หากผู้ใดใช้ลิ้นสองแฉกกล่าวเรื่องไร้สาระ ฮืม!”

เผชิญหน้ากับเด็กหนุ่มที่ถือดาบอยู่ในมือรวมถึงประสบการณ์ที่พวกเขาเห็นด้วยตาของตนเอง แน่นอนว่าไม่มีผู้ใดกล้าปากพล่อย

ภายใต้การนำของหัวหน้าหมู่บ้านหลี่ ทุกคนแยกย้ายกันไปและอธิบายเรื่องราวทั้งหมดให้ชาวบ้านคนอื่นๆรับรู้ พวกเขายกย่องหลี่ฉิงซานว่าเป็นวีรบุรุษที่ช่วยกำจัดภัยคุกคามให้กับพวกเขา แรกเริ่ม คนที่เลื่อมใสศรัทธาในตัวหมอผีปฏิเสธที่จะยอมรับมัน แต่เมื่อโครงกระดูกถูกนำออกมาแสดง พวกเขาก็ต้องหุบปากลง มีซากศพมากมายฝังอยู่ในสวนหลังบ้านของหมอผี แล้วนางจะเป็นคนดีได้อย่างไร?

ไม่มีใครกล้ารุกรานตัวละครที่แข็งแกร่งและชั่วร้ายเช่นหลี่ฉิงซานอีกโดยเฉพาะกลุ่มผู้อาวุโสและผู้มีอำนาจของหมู่บ้าน

หลี่ฉิงซานไม่ได้แสดงตัวต่อหน้าชาวบ้านคนอื่นๆ เขาหยิบระฆังทองสัมฤทธิ์ไปจากมือของหมอผีและรู้สึกถึงพลังงานบางอย่าง เขาถามเสี่ยวอัน “นางใช้สิ่งนี้ควบคุมเจ้างั้นหรือ?”

เสี่ยวอันพยักหน้าและมองระฆังทองด้วยความประหม่า

หลี่ฉิงซานบีบมันจนเสียรูป นั่นทำให้พลังงานลึกลับหายไปทันที หลังจากนั้นเขาก็โยนมันทิ้งไปและเผยรอยยิ้มให้เด็กน้อย “เจ้าเป็นอิสระแล้ว”