SWO ตอนที่ 57

หลังงานเลี้ยง

โจวเฮาเดินทางไปที่ห้างพันธมิตรใต้ดินอีกครั้ง เขายังคงมีศพของราชันอสูรอยู่อีกมากในกระเป๋ามิติของเขา

ความจริงแล้วที่งานเลี้ยงเขาสามารถขายศพพวกนี้ได้โดยตรงผ่านประธานเจิ้นหง และปรมาจารย์ผู้เยี่ยมยุทธคนอื่น ๆ แต่หลังจากพิจารณาอย่างถี่ถ้วนแล้ว โจวเฮายังคงตัดสินใจขายพวกมันด้วยตัวเอง

ด้วยวิธีนี้เขาจึงไม่จำเป็นต้องเป็นหนี้บุญคุณใคร

ที่ชั้น 12 ของห้างพันธมิตร ณ ร้านขายวัตถุดิบที่อยู่ไกลออกไป

ในฐานะผู้อำนวยการ เฉียวหยิงไม่ได้พึ่งพาอำนาจของเธอในการย้ายร้านไปยังตำแหน่งที่ใกล้กับลิฟต์มากขึ้น นอกจากตระเวนตรวจสอบตามร้านอื่นแล้ว เธอมักจะอยู่ในร้านของตัวเองเสียเป็นส่วนใหญ่

“ข้าไม่รู้ว่าท่านปรมาจารย์ผู้เยี่ยมยุทธจะมาอีกหรือไม่!” ทุกวันนี้ เฉียวหยิงคิดถึงผู้เชี่ยวชาญระดับปรมาจารย์ผู้เยี่ยมยุทธขั้นสูงสุดอยู่เสมอ

เธอรู้ดีว่าเหตุผลที่เธอมีได้ทุกวันนี้เป็นเพราะผู้อาวุโสท่านนั้น

ขณะที่เธอกำลังเหม่อ จู่ ๆ ร่างสีแดงก็ปรากฏขึ้นที่ทางเข้าร้าน

“คุณเฉียว เจอกันอีกแล้ว!” โจวเฮาหัวเราะ

เฉียวหยิงอุทาน เมื่อดวงตาคู่สวยเห็นเกราะสีแดง ใบหน้าอันงดงาก็เต็มไปด้วยความประหลาดใจปนยินดีทันที

“ทะ ท่านอยู่นี่เหรอ?” เธอรู้สึกสับสนอยู่ครู่หนึ่งจนพูดตะกุกตะกัก

โจวเฮาส่ายหัวขณะเดินเข้าไปในร้าน “อย่าประหม่าไป แค่ปฏิบัติต่อข้าในฐานะลูกค้าธรรมดาก็พอ!”

เฉียวหยิงรีบพยักหน้าเหมือนไก่จิกข้าว แต่เธอก็ยังอดประหม่า และมีความสุขไม่ได้

“ข้ามาที่นี่เพื่อขายวัตถุดิบบางอย่าง คราวนี้มีไม่น้อย ถ้าเจ้ามีเงินไม่พอ เจ้าควรไปทำเรื่องขอเพิ่ม” โจวเฮากล่าวพร้อมครุ่นคิด

การจะเพิ่มสถานะจากระดับเงินไปเป็นระดับทองได้นั้น โจวเฮาจำเป็นต้องใช้เหรียญเต๋าสวรรค์ 1 ล้านเหรียญ กล่าวอีกนัยหนึ่งเขาต้องการเงิน 100 ล้านเพื่อไปถึงระดับต่อไป!!

เงินจากครั้งล่าสุดที่เขาขายจระเข้มังกรเขี้ยวเหล็กยังคงเหลืออยู่ประมาณ 30 ล้าน ดังนั้นเขาจึงวางแผนว่าจะขายสัตว์อสูรระดับราชันขั้นกลางสองตัวในครั้งนี้

ตามราคาตลาด วัตถุดิบจากสัตว์อสูรระดับราชันขั้นกลางหนึ่งตัวจะมีราคาอยู่ระหว่าง 40 ถึง 50 ล้าน

ด้วยเงินจากสัตว์อสูรระดับราชันทั้งสองก็น่าจะเพียงพอแล้วสำหรับเขาที่จะเพิ่มระดับบัญชีเป็นระดับทอง

เฉียวหยิงรีบตอบทันที “ได้ค่ะ ข้าจะไปแจ้งหัวหน้าเขตทันที!”

"อะไร? ปรมาจารย์ผู้เยี่ยมยุทธขั้นสูงสุดท่านนั้นอยู่ที่นี่?”

หัวหน้าเขตหวู่ที่ได้รับโทรศัพท์จากเฉียวหยิง  ลุกขึ้นจากโต๊ะ วางสาย และวิ่งออกจากสำนักงานทันที

พนักงานบางคนที่หูดีได้ยินคำว่าปรมาจารย์ผู้เยี่ยมยุทธขั้นสูงสุดเข้าใจทันทีว่าผู้เชี่ยวชาญที่จัดการจระเข้มังกรเขี้ยวเหล็กครั้งล่าสุดอยู่ที่นี่

ฟุบ

ราวกับหินกระทบผิวน้ำจนเกิดละลอก พนักงานแผนกวัสดุทั้งหมดรีบไปที่ชั้น 12 อย่างบ้าคลั่ง

ท้ายที่สุดนี่คือปรมาจารย์ผู้เยี่ยมยุทธขั้นสูงสุด แม้จะเห็นจากระยะไกล พวกเขาก็รู้สึกเป็นเกียรติมากแล้ว

เมื่อสาวงามจากแผนกวัสดุได้รับข่าว พวกเธอต่างตื่นเต้น และรีบแต่งตัวให้เร็วที่สุดก่อนวิ่งไปที่ชั้น 12

หญิงสาวจากแผนกอื่นไม่ว่าจะหน้าตาดีหรือบ้าน ๆ ก็ไปรวมตัวกันที่ชั้น 12 เช่นกัน

ในช่วงไม่กี่วันมานี้ เรื่องของเฉียวหยิงที่ได้รับการเลื่อนตำแหน่งให้เป็นผู้อำนวยการฝ่ายวัสดุในชั่วข้ามคืนได้แพร่กระจายในห้างพันธมิตรอย่างรวดเร็ว

ทุกคนรู้ว่าเฉียวหยิงซึ่งเกือบจะสูญเสียร้านของเธอ ได้รับการเลื่อนตำแหน่งให้เป็นผู้อำนวยการเพียงเพราะเธอทำธุรกรรมปกติกับปรมาจารย์ผู้เยี่ยมยุทธขั้นสูงสุด

ด้วยเหตุนี้มันจึงทำให้ผู้คนนับไม่ถ้วนรู้สึกอิจฉา

ผู้หญิงบางคนที่คิดว่าตัวเองมีเสน่ห์มากกว่าเฉียวหยิงก็ยิ่งอิจฉาเข้าไปใหญ่

กึง!

ภายในเวลาไม่ถึงสามนาที อาคารทั้งหลังดูราวจะปะทุขึ้นด้วยความโกลาหล

เพียงช่วงสั้น ๆ ชั้น 12 เต็มไปด้วยผู้คนจำนวนมาก ซึ่งยังคงมีคนทยอยเข้ามาอยู่เรื่อย ๆ

พนักงาน และเจ้าของร้านที่ทำงานบนชั้น 12 ต่างตกตะลึงเมื่อเห็นจำนวนคนที่วิ่งเข้ามา อย่างไรก็ตามหลังจากเข้าใจเหตุผลแล้ว พวกเขาก็ตื่นเต้นมากจนหยุดทำงาน และรีบวิ่งไปที่ร้านของเฉียวหยิงด้วยเช่นกัน

ในร้านเล็ก ๆ โจวเฮาผู้ซึ่งรับรู้ถึงความโกลาหลภายนอกขมวดคิ้ว

เวลานี้หัวหน้าเขตหวู่ได้รีบวิ่งเข้ามา

“ดะ ดีใจที่ได้พบท่านอีกครั้งครับ โปรดยกโทษให้ข้าสำหรับการต้อนรับที่ไม่ดีของเรา!” หัวหน้าเขตหวู่กล่าวขณะที่เช็ดเหงื่อออกจากหน้าผาก

โจวเฮากล่าวอย่างเรียบเฉย “หัวหน้าเขตหวู่ เจ้าก็สุภาพเกินไป จุดประสงค์หลักในการมาที่นี่ครั้งนี้คือการขายวัตถุดิบของราชันอสูรขั้นกลางสองตัว เอาล่ะ เราย้ายไปที่โกดังกันเถอะ!”

"ครับ ๆ ได้ครับ"

หัวหน้าเขตหวู่รีบพยักหน้า แต่เขาต้องตกใจทันทีที่หันกลับมา

เขาเห็นผู้คนจำนวนมากยืนเบียดกันจนแออัดอยู่นอกร้าน

“พวกเจ้ามาทำบ้าอะไรกันที่นี่!” หลังจากกลับมารู้สึกตัว ใบหน้าของหัวหน้าเขตหวู่ก็ย่ำแย่ลง

ไม่มีใครตอบเขา แต่ละคนที่ยืนอยู่ด้านหน้าต่างพยายามเหยียดคอมองเข้าไปในร้าน

หัวหน้าเขตหวู่พูดไม่ออกมาก เขาจะไม่รู้ได้อย่างไรว่าคนเหล่านี้กำลังคิดอะไรอยู่ นั่นจึงทำให้เขากล่าวอย่างอดไม่ได้ “เอาล่ะ รีบกลับไปเร็ว มิฉะนั้นอย่าหาว่าข้าไม่เตือน ผู้อาวุโสท่านนี้ต้องการขายวัตถุดิบ ดังนั้น…”

ก่อนที่เขาจะพูดจบ...

ทุกคนแยกย้ายกันไปราวผึ้งแตกรัง และรีบวิ่งลงบันไดไปยังพื้นที่โกดังด้วยความเร็วสูงสุด

โจวเฮา และเฉียวหยิงเดินออกมา

หัวหน้าเขตอู่ยิ้มแห้งๆ “ต้องขออภัยด้วยครับ ดันทำให้ท่านเห็นอะไรน่าอับอายเสียได้”

โจวเฮาโบกมือ "ไม่เป็นไร รีบจัดการเรื่องซื้อขายให้เสร็จเถอะ ข้ายังมีสิ่งที่ต้องทำ”

เมื่อได้ยินดังนั้นหัวหน้าเขตหวู่ก็รีบกล่าวขึ้นทันที “ครับท่าน งั้นเราไปที่โกดัง..”