660 - ผู้ยิ่งใหญ่ในยุคโบราณ 

1970 - ผู้ยิ่งใหญ่ในยุคโบราณ

“เก้ามังกรมีญาณวิเศษที่น่าสนใจจริงๆ” สือฮ่าวกล่าว

ด้วยเสียงดังเป้งคราวนี้เท้าของเขากวาดไปชนหวังต้าจนเลือดพ่นออกมาจากปากของเขาอีกครั้ง แม้ว่าเขาจะพยายามต่อต้านอย่างเต็มที่แต่ท้ายที่สุดแล้วมันก็ไม่มีประโยชน์เลย

หวังต้าแข็งแกร่งกว่าผู้ฝึกตนอาณาจักรปลดปล่อยตนเองระดับสูงสุดเพราะเขามีค่ายกลโบราณสักไว้ในร่างกายเฉกเช่นพี่น้องของเขาทุกคน

หากพวกเขาร่วมมือกันพวกเขาจะกลายเป็นสิ่งที่ไม่มีใครเทียบได้ภายใต้สวรรค์นี้

เรื่องนี้เป็นสิ่งที่สือฮ่าวได้รู้มาจากชายแดนรกร้างตอนนี้เขาได้ต่อสู้กับหวังต้าอย่างแท้จริงเขาเข้าใจมันไปอีกขั้น

ไม่ง่ายเลย!

มิฉะนั้นถ้าเป็นคนธรรมดาตราบใดที่สือฮ่าวขยับนิ้วก็สามารถสังหารคนผู้นั้นได้อย่างง่ายดาย

อย่างไรก็ตามผลลัพธ์ยังคงถูกกำหนดไว้แล้ว

เปง!

หมัดของสือฮ่าวพุ่งออกมาฟาดไปที่หวังต้าจนระเบิดเลือดปลิวกระจายไปทั่วทำให้ทุกคนที่นี่ต่างแตกตื่นตกใจ

ไม่มีใครคิดว่าเขาจะกล้าลงมือจัดการกับทายาทตระกูลหวังด้วยความโหดเหี้ยมขนาดนี้

จิ!

ละอองเลือดและเศษกระดูกส่องประกาย หวังต้าสร้างร่างกายของเขาขึ้นใหม่ทันที ผมเผ้าของเขายุ่งเหยิงดูเหมือนวิญญาณอาฆาต

เขาจ้องไปที่สือฮ่าวด้วยความตกใจและความกลัว

“ไม่ธรรมดาอย่างที่คาด มีทักษะบางอย่างซ่อนอยู่จริงๆ” สือฮ่าวพยักหน้า

หวังต้ามีค่ายกลซ่อนไว้ในตัวเขาที่สามารถกระตุ้นพลังชีวิตทำให้เขาสามารถรอดพ้นความตายได้อย่างรวดเร็ว

หากมังกรทั้งเก้าถูกสลักค่ายกลเช่นนี้ไว้สักสองหรือสามตัวจะทำให้พวกมันแข็งแกร่งเทียบเท่ากับผู้สูงสุด

ค่ายคนทั้งหมดจะสอดประสานกันอย่างลงตัวทำให้พวกเขาแทบจะกลายเป็นอมตะ

“วันนี้เจ้าโชคดี” ในเวลานี้ สุนัขตัวน้อยก็พูดขึ้น มองไปทางเฉาอวี่เซิ่ง

“เจ้ายังสลักค่ายกลโบราณนั้นไว้ในร่างกายหรือไม่ หากเจ้าสามารถลอกค่ายกลที่อยู่ในตัวของเด็กน้อยคนนี้ออกมา ในอนาคตมันจะทำให้เจ้ากลายเป็นผู้อมตะที่แท้จริง!”

“ถ้าเช่นนั้น ข้าจะให้ของขวัญชิ้นใหญ่แก่เจ้า” เมื่อสือฮ่าวได้ยินเช่นนี้เขาก็เดินไปเตะหวังต้าอีกครั้งทำให้เขากระอักเลือดออกมาแทบจะนอนแน่นิ่งอยู่ตรงนั้นไม่สามารถลุกขึ้นอีก

ในร้านอาหารแห่งนี้ทุกคนต่างหวาดผวา หญิงสาวมากมายต่างอ้าปากค้างไม่อยากจะเชื่อสายตาของตัวเอง

“สหายเต๋าละเว้นได้ควรละเว้น”

ในเวลานี้มีเสียงดังขึ้น มันมาจากกลุ่มคนของอาณาจักรเซียนนั่นเอง

มีคนหลายคนที่เดินเข้ามา สีหน้าของพวกเขาสงบลง เพียงแต่ว่าตอนนี้พวกเขายืนบังหวังต้าไว้

“ตระกูลหวังทำให้ข้าอับอายก่อนทำไมข้าถึงลงโทษเขาไม่ได้” สือฮ่าวถาม

“ข้าไม่สนใจว่าเจ้าจะเสียใจอย่างไร ตอนนี้เจ้าไสหัวไปได้แล้ว.” ชายหนุ่มชุดขาวคนหนึ่งพูดด้วยความหยิ่งผยอง

“สหายเต๋าเรื่องแบบนี้ถือว่าข้าขอเถอะ พวกเราควรเปลี่ยนอาวุธเป็นแพรพรรณเพื่อรักษาน้ำใจสืบไปเมื่อหน้าท่านเห็นว่าอย่างไร” ผู้อาวุโสอีกคนกล่าว

สือฮ่าวมองไปที่ผู้อาวุโสกล่าวว่า

“คำพูดของเจ้ามีเหตุผลอยู่บ้าง อย่างไรก็ตามเด็กคนนี้ดูเหมือนจะค่อนข้างอวดดี”

“ถ้าตระกูลหงของอาณาจักรเซียนต้องการปกป้องใครคนนั้นจะได้รับการปกป้องหรือเจ้ากล้าต่อสู้กับพวกเรา?” เจ้าหนูนั่นพูดอย่างเย็นชา

สือฮ่าวหัวเราะ เสียงของเขามืดครึ้มและมีพลัง

“นี่เป็นเชลยของข้า ไม่มีใครหยุดการกระทำของข้าได้!”

คนเหล่านี้ไม่ได้เป็นอมตะที่แท้จริง แต่พวกเขากล้าที่จะชี้นิ้วมือมาที่เขานับว่ารนหาที่ตายอย่างแท้จริง?

ที่แย่ไปกว่านั้นเขาจะปราบปรามพวกมัน และจะห่อพวกมันทั้งหมดพาเชลยเหล่านี้กลับไปยังอาณาจักรที่ต่ำกว่า

“เจ้าต้องการเป็นศัตรูกับตระกูลหงของอาณาจักรเซียน?” ในอีกด้านหนึ่งมีคนพูดอย่างเย็นชา

สือฮ่าวไม่ได้พูดอะไร ในเวลานี้เจ้าหมาน้อยรีบสอดแทรกเข้ามาว่า

“ตระกูลหงก็แค่ลมที่ผายออกมา ในตอนนั้นข้ารับสัตว์เลี้ยงรูปร่างมนุษย์ตัวหนึ่งที่มีแซ่ว่าหงอย่าบอกนะว่าเจ้าคือทายาทของมัน”

“ไอ้หมาเจ้า…” เจ้าหนูชุดขาวชี้ไปที่มันด้วยความโกรธสีหน้าของเขาเย็นชายังไม่น่าเชื่อ

“ฮ่าๆๆไม่พอใจก็ลองดูได้” หมาน้อยพูดกับตัวเอง กระดิ่งที่คอของมันเริ่มสั่นสะเทือน

ปูตง!

ในทันใดนั้นร่างของผู้คนเหล่านั้นล้วนส่องแสงมีสัญลักษณ์ลึกลับปกคลุมศีรษะของพวกเขา

พวกเขาล้มลงบนพื้นกลิ้งไปมาอย่างต่อเนื่องพร้อมกับกรีดร้องอย่างน่าสังเวชราวกับว่าหัวใจของพวกเขากำลังแตกปอดกำลังจะฉีกขาด

“พวกเจ้าเป็นทายาทตระกูลหงจริงๆ สัตว์เลี้ยงมนุษย์ในตอนนั้นถึงกับส่งต่อคำสาปไปยังลูกหลาน!” สุนัขตัวน้อยส่งเสียงดัง

“อา…” คนพวกนั้นกรีดร้องอย่างอนาถ

เมื่อเสียงระฆังหายไปพวกเขาก็ตัวสั่นด้วยความกลัวก่อนจะคุกเข่าก้มลงกราบแล้วพูดว่า

“ผู้รับใช้ไม่เอาไหนขอน้อมพบท่านผู้ยิ่งใหญ่?”

ทุกคนเริ่มตะลึง แม้แต่คนที่มีจิตใจแข็งกร้าวก็ยังทำใจยอมรับกับเรื่องนี้ไม่ทัน!

นี่เป็นสถานการณ์แบบไหนกัน? ผู้บ่มเพาะของตระกูลหงของอาณาจักรเซียนลงเอยเช่นนี้? พวกเขาเรียกสุนัขตัวเล็กตัวนั้นว่าผู้ยิ่งใหญ่มันเกิดอะไรขึ้นในโลก!

เจ้าหมาน้อยแสดงท่าทีอวดดี ดูไม่กังวลตั้งแต่แรกเริ่ม และมองดูพวกมันอย่างดูถูก ทุกคนพูดไม่ออก นี่มันแปลกประหลาดเกินไปจริงๆ

“ท่านผู้ยิ่งใหญ่เป็นท่านจริงๆ”

ผู้อาวุโสที่มีอายุมากที่สุดกำลังตัวสั่นคลานไปบนพื้นดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความตื้นตันใจ

คนอื่นจะไม่ตกใจกับภาพนี้ได้อย่างไร? พวกเขาทั้งหมดตะลึง อย่างถึงที่สุด มันเป็นแบบนี้ได้ยังไง? การให้เกียรติสุนัขตัวเล็กๆ เช่นนี้มันช่างน่ากลัวจริงๆ

“เมื่อกี้เจ้าเรียกข้าว่าอะไร” เจ้าหมาน้อยมองพวกเขาด้วยความเหยียดหยาม

มันกระโดดขึ้นไปบนโต๊ะหยกเพราะขาของมันสั้นเกินไป เหงื่อเย็นไหลลงมาในร่างกายของผู้อาวุโสคนนี้ทันที เป็นเพราะเจ้าหนูในตระกูลของเขาเรียกมันโดยตรงว่าสุนัขโง่!

สิ่งนี้ทำให้เขาหวาดผวาจริงๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเขาคิดถึงความโหดร้ายในอดีตของสุนัขตัวนี้ทำให้เขารู้สึกหวาดกลัวมากขึ้นไปอีก

มันมีความป่าเถื่อนอย่างน่าเหลือเชื่อ หากมีใครเรียกมันสุนัขโง่จะทำให้มันคุ้มคลั่งและสังหารคนผู้นั้นทั้งตระกูล?

ในอดีตบรรพบุรุษโบราณของตระกูลหงไปเผลอเรียกมันครั้งหนึ่งจึงถูกมันตามรังควานจนแทบจะเอาชีวิตไม่รอด

แม้ว่าเขาจะกลายเป็นผู้อมตะที่แท้จริง แต่เขาก็ยังไม่เต็มใจที่จะนึกถึงอดีต นั่นเป็นช่วงเวลาที่น่าสังเวชที่สุดในชีวิตของเขาเขาต้องการลืมเรื่องนี้ไปซะ

แต่ตอนนี้ลูกหลานของเขาต้องเผชิญหน้ากับบรรพบุรุษคนนี้อีกพวกเขาจะไม่กลัวได้อย่างไร? ตอนนี้ขาของพวกเขาเป็นตะคริวไปแล้ว

“นายท่านผู้ยิ่งใหญ่ได้โปรดยกโทษให้กับพวกเราด้วย” ชายชราโขกศีรษะอย่างดุเดือดคราบเลือดปรากฏบนหน้าผากของเขา

ด้วยการฝึกฝนระดับผู้ของเขาต่อให้ศีรษะตกลงพื้นก็ไม่แน่ว่าจะมีโลหิตพุ่งออกมา แต่เขาก็ยังไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องแสดงความจริงใจออกมามากที่สุด

คนข้างหลังเขาทุกคนมองหน้ากันด้วยความตกใจ มีบางคนที่มึนงงไม่เข้าใจว่าเกิดเหตุการณ์ครั้งนี้ได้อย่างไร เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่ทุกคนในตระกูลที่รู้เกี่ยวกับ 'สิ่งที่ผ่านมา' เหล่านี้

"ท่านลุง!"

ชายวัยกลางคนร้องออกมาด้วยเสียงแผ่วเบา

"หุบปาก!"

ชายชราหันไปตะคอก

“ข้าไม่เคยคิดว่าหลังจากหลายปีผ่านไปจะได้พบกับทายาทของเจ้าเด็กนั่นอีกครั้ง!” สุนัขตัวเล็กแยกเขี้ยวหัวเราะทำให้คนทั้งหมดร่างกายสั่นสะท้านด้วยความหวาดกลัว

ในความเป็นจริงผู้อาวุโสคนนั้นกำลังสาปแช่งอยู่ข้างใน หลายปีผ่านไปเหตุไฉนสุนัขตัวนี้ถึงได้กระโดดออกมาอีกครั้ง?

ในตอนนั้นบรรพบุรุษของเขายืนยันว่าสุนัขตัวนี้ได้ตายไปแล้วเพราะมันถูกหอกแทงทะลุศีรษะ แล้วตอนนี้เหตุไฉนมันจึงมีชีวิตรอด

ชายชราคนนั้นอยากกลับไปรายงานเรื่องนี้ให้กับบรรพบุรุษโบราณฟังเดี๋ยวนี้เลย!