657 - หลานชายคนโตของตระกูลหวัง

1967 - หลานชายคนโตของตระกูลหวัง

นอกจากนี้ยังมีใครบางคนที่ได้รับชิ้นส่วนซากปรักหักพังของเตาหงส์เพลิงทั้งเก้าจากสิ่งมีชีวิตสูงสุดแห่งความมืด นี่เป็นสมบัติล้ำค่าของเก้าสวรรค์สิบพิภพ!

สือฮ่าวเริ่มเงียบ เขาไม่ได้ตกใจกับสมบัติ แต่ค่อนข้างกังวลเกี่ยวกับความเร็วในการวิวัฒนาการของสิ่งมีชีวิตแห่งความมืด เวลาผ่านไปแค่ไหน?

หลังจากผ่านไปสามสิบปีสิ่งมีชีวิตสูงสุดก็ปรากฏตัวขึ้นอย่างต่อเนื่อง

เราต้องเข้าใจว่าสิ่งมีชีวิตเหล่านั้นล้วนเป็นผู้บ่มเพาะที่เสียชีวิตจากสามพันแคว้นไม่ใช่ผู้เชี่ยวชาญที่น่าทึ่งเมื่อพวกมันยังมีชีวิตอยู่

อย่างไรก็ตามเมื่อพวกเขาฟื้นขึ้นมาหลังจากตายพวกเขาพวกเขาก็ได้รับความเร็วในการวิวัฒนาการที่น่ากลัวเช่นนี้ สิ่งที่เรียกว่าสสารแห่งความมืดนี้คืออะไรกันแน่?

“เด็กน้อยคนนั้นดูคุ้นๆยังไงชอบกล” ในเวลานี้มีคนเห็นเฉาอวี่เซิ่งจึงเผยให้เห็นสีหน้าประหลาดใจ

เขาเปิดม้วนภาพวาด หลังจากเปรียบเทียบอย่างรอบคอบแล้วเขาก็ตกใจในทันที ทำไมเจ้าอ้วนตัวนี้ถึงดูคล้ายกับนักพรตอ้วนเฉาอวี่เซิ่ง?!

สือฮ่าวตะลึง หลังจากสามสิบปีผ่านไปเฉาอวี่เซิ่งก็กลายเป็นคนที่มีชื่อเสียงโด่งดังอย่างนั้นหรือ? พวกเขาเพิ่งมาถึงก็มีคนจำเขาได้แล้ว!

“พวกเขามาจากตระกูลหวังพวกเขาไล่ตามข้ามาตลอดพยายามจับตัวข้าเพื่อบังคับให้บอกที่อยู่ของอาจารย์ แต่ก็ถูกข้าเล่นงานไปหลายครั้ง” เฉาอวี่เซิ่งกล่าวถึงสถานการณ์ในตอนนี้อย่างใจเย็น

อย่างไรก็ตามสือฮ่าวสามารถจินตนาการได้อย่างสมบูรณ์ว่าเกิดอะไรขึ้น ด้วยลักษณะของเจ้าอ้วนตัวน้อยนี้การถูกไล่ตามอย่างต่อเนื่องจะทำให้เขาใช้วิธีการที่โหดร้ายแบบไหนออกมาเป็นที่คำนวณได้

เขาทิ้งความประทับใจไว้ให้ตระกูลหวังมากมาย นั่นจึงเป็นเหตุให้เขาถูกตามล่าอย่างไม่ลดละ?

ชัว!

คนนั้นปิดกั้นทางออกของพวกเขา เขาจ้องมองไปที่เฉาอวี่เซิ่งและแสดงพลังของผู้เชี่ยวชาญระดับผู้ยิ่งใหญ่ออกมา

“เจ้าคือนักพตรอ้วนคนนั้น?” เขาถามด้วยรอยยิ้ม

“หยุดสงสัยได้แล้วข้าคือปู่ของเจ้านั่นเอง!” เฉาอวี่เซิ่งตรงไปตรงมาแม้ว่าก่อนหน้านี้เขาจะรีบวิ่งหนีโดยเร็วก็ตาม

แต่ว่าสถานการณ์ในตอนนี้มันไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว ถึงที่นี่จะเป็นป้อมปราการของตระกูลหวังแต่เมื่อสือฮ่าวอยู่ที่นี่ก็ไม่มีใครสามารถทำอะไรเขาได้

“ฮ่าๆๆ ถ้าอย่างนั้นท่านปู่ก็ได้โปรดติดตามข้ามา เจ้านายของข้าคิดถึงท่านมาก” คนผู้นี้กล่าวด้วยรอยยิ้มไม่ถือสากับการถูกด่าเมื่อสักครู่

แม้ว่าเขาจะรู้ว่าเฉาอวี่เซิ่งนั้นน่าเกรงขาม แต่เขาก็ไม่กลัวแม้แต่น้อยเพราะว่าที่นี่คือดินแดนของตระกูลหวัง

ต่อให้เจ้าอ้วนเฉาเป็นผู้ยิ่งใหญ่อาณาจักรปลดปล่อยตนเองก็ไม่สามารถสร้างแรงกระเพื่อมที่นี่ได้

สถานที่แห่งนี้อยู่ใกล้กับป้อมปราการใกล้เกินไป เพียงแค่ตะโกนออกมาผู้ยิ่งใหญ่ของตระกูลหวังก็มาถึงได้อย่างรวดเร็ว

ยิ่งไปกว่านั้นสถานที่แห่งนี้ยังมีค่ายกลขนาดใหญ่ปิดล้อมไว้ใครจะสามารถหนีออกไปได้?

ก่อนที่เฉาอวี่เซิ่งจะพูดอะไรลูกสุนัขตัวนั้นเป็นคนแรกที่พูดขึ้น

“สัตว์เลี้ยงมนุษย์เจ้าจะหวาดระแวงไปทำไม? แมลงตัวน้อยแบบนี้เจ้าแค่ตบมันตายก็เท่านั้น!”

เฉาอวี่เซิ่งรู้สึกรำคาญอย่างสุดขีด สุนัขเจ้ากรรมตัวนี้กำลังสั่งเขาเหมือนสัตว์เลี้ยงของมัน มันทำให้เขารู้สึกโกรธแค้นอย่างแท้จริง

“เจ้า…กล้าประพฤติเช่นนี้ในป้อมของเราหรือ” ผู้เชี่ยวชาญของ ตระกูลหวังตกใจและโกรธ

“มีคำพูดเสมอว่าเวลาตีสุนัขควรมองหน้าเจ้าของ วันนี้แม้ว่าข้าจะทุบตีสุนัขก็ไม่เห็นว่าจะเกรงกลัวใบหน้าเจ้าของของเจ้า” เฉาอวี่เซิ่งกล่าว

"ฮ่อง!" ลูกสุนัขโกรธมากมันกระโดดขึ้นมาพร้อมกับงับมือเฉาอวี่เซิ่ง

คนรอบข้างมึนงงพูดไม่ออก คนพวกนี้เป็นพวกเดียวกันแท้ๆแต่ตอนนี้กับลงมือเข้าหากันเองแล้ว!

"พอได้แล้วหยุดกัดข้าสักที!” เฉาอวี่เซิ่งกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด

แม้แต่สือฮ่าวก็ยังพูดไม่ออกพวกเขาสร้างปัญหาเก่งจริงๆ

“ใครบอกให้เจ้าด่าข้า!” สุนัขตัวน้อยแยกเขี้ยวและกัดลงด้วยแรงที่มากขึ้น

น้ำตาเกือบจะไหลออกมาจากดวงตาของเฉาอวี่เซิ่งสุนัขโง่ตัวนี้แสดงญาณวิเศษอันล้ำค่าทำให้เขาเจ็บปวดมากกว่าเดิมนับร้อยเท่า

ทุกคนตะลึงงัน สุนัขตัวน้อยตัวนี้กลายเป็นบ้าไปแล้ว?

นี่คือความขัดแย้งภายในหรือไม่? ในขณะที่เกิดเหตุชุลมุนเขาก็รีบหันไปเรียกพวกพ้องมาทันที

หลังจากนั้นไม่นานเขาก็ได้รับคำตอบ

“เฉาอวี่เซิ่งเจ้ากล้าแสดงตัวจริงหรือ” ในเวลานี้เสียงโห่ร้องดังก้องมาจากท้องฟ้า

ผู้แข็งแกร่งสองคนบินออกมาจากป้อมปราการในชุดสีเทา พวกเขาเป็นเหมือนสายฟ้าสีเทาสองเส้นดำดิ่งลงสู่พื้นถนนทันทีเห็นได้ชัดว่าพวกเขาเป็นผู้เชี่ยวชาญระดับสูงของตระกูลหวัง

ทั้งสองคนนี้เป็นข้ารับใช้ส่วนตัวของหวังต้า ตอนนี้พวกเขาถูกส่งออกมาด้วยตัวเอง

“นำเขากลับไปรับโทษ” ไม่ไกลออกไปมีร้านอาหารขนาดใหญ่ซึ่งงดงามวิจิตรตระการตา เสียงที่นุ่มนวลดังออกมาจากภายใน

ดูจากเสียงก็บอกได้เลยว่านี่เป็นชายหนุ่มคนหนึ่ง

ผู้คนที่อยู่ในร้านอาหารนั้นล้วนมีสถานะสูงส่ง มีทั้งทายาทของตระกูลอมตะ มีทั้งผู้คนจากอาณาจักรเซียนพวกเขาล้วนแล้วแต่มาซื้อขายสิ่งประดิษฐ์แห่งความมืด

“ข้าก็นึกว่าใคร ที่แท้ก็หลานชายคนโตของเซียนอมตะหวัง! ช่างเป็นคนที่หยิ่งผยองยิ่งนัก แต่ถ้าหากเจ้าต้องการให้ข้าก้มหัวก็ลองคุกเข่าขอร้องข้าดูสิ!”

“แม้แต่สุนัขจรจัดก็ยังกล้าประพฤติตัวเลวทรามเช่นนี้” หลานชายคนโตของเซียนอมตะหวังกล่าวช้าๆ

“ตัวเจ้าก็แค่เด็กน้อย หากจะให้ดีไปเรียกแมลงทั้งเก้าออกมาพร้อมกันเถอะ!” เฉาอวี่เซิ่งหัวเราะเยาะ

สิ่งที่กวนใจยิ่งกว่าคือเจ้าหมาน้อยตัวนั้น เมื่อเขาได้ยินคำพูดของหลานชายของเซียนอมตะหวังกล่าวมันก็โกรธเกรี้ยวขึ้นมาทันที

“เจ้าสาระเลวน้อยเจ้าตายแน่! ไม่มีใครในโลกนี้สามารถช่วยชีวิตเจ้าได้!”

“โอ้? ข้าเรียกเจ้าอ้วนคนนั้นว่าสุนัขจรจัด ทำไมคนอื่นถึงอารมณ์เสีย? ตอนแรกข้าก็คิดว่ามันแปลกๆแท้ที่จริงแล้วมีสุนัขโง่ตัวหนึ่งอยู่ตรงนั้นจริงๆ” เสียงหัวเราะดังมาจากร้านอาหารที่ปูด้วยกระเบื้องหยกสีทอง

“ฮ่าฮ่า…” หลายคนในร้านอาหารนั้นหัวเราะเสียงดัง ผู้คนที่อยู่ในนี้ล้วนแล้วแต่เป็นทายาทของมหาอำนาจต่างๆ พวกเขาต่างหัวเราะอย่างสนุกสนาน

นอกจากนี้ยังมีเสียงหัวเราะของหญิงสาวมากมายที่มากับพวกเขาด้วย

“เจ้าหมาโง่เจ้ากำลังถูกคนอื่นล้อเลียน!” เฉาอวี่เซิ่งหันกลับมา ก้มหน้ามองลูกสุนัขตัวนั้น

ตอนนี้ดวงตาของเจ้าหมาน้อยเปลี่ยนเป็นสีฟ้าเล็กน้อยซึ่งเป็นผลมาจากความโกรธ มันแยกเขี้ยวและพูดว่า

“เจ้าสาระเลวน้อยข้ารับรองได้ว่าต่อจากนี้เจ้าจะมีชีวิตอยู่อย่างทุกข์ทรมานจนต้องร้องขอความตาย!”

แม้ว่าต้นกำเนิดของมันจะไม่เล็ก แต่จิตใจของมันก็คับแคบอย่างยิ่ง ในเมื่อมีคนกล้าล้อเลียนมันก็นับว่าชักนำความตายมาหาตนเองอย่างแท้จริง

“สัตว์เลี้ยงมนุษย์ไปจับพวกมันกับข้า!” สุนัขตัวน้อยกรีดร้องตะโกนใส่เฉาอวี่เซิ่ง

จากนั้นด้วยเสียงโซมันก็กระโจนออกไป แม้ว่ามันจะมีขนาดเท่าฝ่ามือ แต่ความรวดเร็วของมันก็ไม่ได้ช้า มันกระโดดขึ้นไปบนหัวของเฉาอวี่เวิ่งอีกครั้ง

“บัดซบไสหัวไป! วันนี้ชื่อเสียงอันยิ่งใหญ่ของข้าถูกเจ้าทำลายจนหมดแล้ว?!” เฉาอวี่เซิ่งไม่พอใจพยายามอย่างเต็มที่เพื่อดึงมันออก

อย่างไรก็ตามเขาไม่สามารถทำได้สำเร็จ!

เป็นเพราะต้นกำเนิดของสุนัขตัวนี้แข็งแกร่งมากเกินไป แม้ว่าการบ่มเพาะของมันจะตกลง แต่ความแข็งแกร่งของร่างกายมันนั้นคือผู้อมตะที่แท้จริงไม่มีใครสามารถทำอะไรมันได้

สุนัขตัวน้อยนั่งอยู่บนหัวของเฉาอวี่เซิ่งราวกับว่ามันมีรอกงอกออกมา

“สัตว์เลี้ยงมนุษย์ข้าเลือกเจ้าแล้ว!” หมาน้อยร้องเสียงหลง

ทุกคนใกล้จะเป็นลม เกิดอะไรขึ้นกับบุคคลเหล่านี้? ลูกสุนัขขนาดเท่าเมล็ดถั่วยังกล้าทำตัวหยิ่งผยองและยังมีความขัดแย้งภายในอีกด้วย!

ฮ่า…

เสียงหัวเราะคำรามดังมาจากร้านอาหาร หลายคนไม่สามารถอดกลั้นได้

แม้ว่าร้านอาหารแห่งนั้นจะถูกสร้างขึ้นในตลาด แต่ก็เป็นเหมือนพระราชวังที่มีการประดับประดาอย่างหรูหราอาคารถูกประดับด้วยเพชรพลอย

สิ่งประดิษฐ์มีค่ามากมายล้วนถูกนำมาไว้ที่นี่เพื่อให้ลูกหลานล้างผลาญของตระกูลอมตะใช้พักผ่อนหย่อนใจอย่างสำราญ