บทที่ 4 ฉันจะเปิดฟาร์ม
บทที่ 4 ฉันจะเปิดฟาร์ม
.
“เฮ้อ! ฉันอยากเล่นเกมอื่นบ้าง แต่เกมนี้ล่ะจะทำยังไง?” หลี่ซวนพึมพำหลังจากช่วยเฉินเหว่ยปินเก็บเชอร์รี่
หลังจากเก็บเกี่ยวเชอร์รี ประสบการณ์ฟาร์มของเฉินเหว่ยปินก็ไปถึงระดับ 27 หลังจากขายผลเชอร์รีที่เก็บเกี่ยวจากที่ดิน 17 แปลงและผลผลิตทางการเกษตรอื่นๆที่เก็บเกี่ยวจากไร่แล้ว เหรียญทองของเขาก็ทะลุไปถึง 492,000 เหรียญ แม้จะดูเยอะมาก แต่ก็ยังขาดอีกมากกว่า 7,000 เหรียญ สำหรับการเปิดที่ดินผืนสุดท้าย
“ดูเหมือนหมอนี่จะค่อนข้างแม่นยำ ถ้าไม่ถูกขโมยไป ก็อาจจะถึงครึ่งล้าน!” หลี่ซวนพูด และคลิกไปที่รายชื่อเพื่อนที่มีคำว่า ‘ถอดได้’ ไล่ดูทีละคน
เฉินเหว่ยปินมีเพื่อนไม่มากนัก ส่วนใหญ่คุ้นเคยกันดี คนที่เขาไม่รู้จักส่วนใหญ่เป็นเพื่อนเล่นเกมฟาร์ม และทั้งหมดเป็นสาวสวยที่มีรูปถ่ายกับพื้นที่ฟาร์ม
แม้ว่าจะเพิ่มผู้คนจำนวนมากแล้ว จำนวนเพื่อนทั้งหมดของเฉินเหว่ยปินที่ได้เปิดฟาร์มนั้นมีเพียง 11 หน้าเท่านั้น และสองหน้าสุดท้ายส่วนใหญ่เปิดอยู่ แต่ไม่ได้เล่น ทำให้หลี่ซวนช่วยเขาทำฟาร์มและเลี้ยงปศุสัตว์ได้โดยไม่ต้องใช้ความพยายามมากนัก
หากมีเพื่อนน้อยก็จะมีเหรียญทองให้ขโมยน้อยลง และตอนนี้ก็ได้เวลาพักเที่ยงแล้ว นี่เป็นเวลาที่ฟาร์มเปิดใช้งาน ดังนั้นเขาจึงขโมยจากฟาร์มสองด้าน แล้วเหรียญทองของเฉินเหว่ยปินก็เพิ่มขึ้นอีก 1,000 เหรียญ
“มันยังขาดอีกมากกว่า 5,000 เฮ้อ…ลืมไปเถอะ! มันเป็นความผิดของฉันเอง ยังไงก็ตามจะช่วยคนทั้งทีก็ต้องช่วยให้ถึงที่สุด!” หลังจากที่หลี่ซวนช่วยปลูกหญ้า เขาก็ไปที่กล่องจดหมายและดาวน์โหลดนาฬิกาปลุกคอมพิวเตอร์ธรรมดาๆมาใช้
สิ่งเล็กๆที่หลี่ซวนดาวน์โหลดมาย่อมเป็นของดีเป็นธรรมดา นาฬิกาปลุกขนาดเล็กนี้ตั้งค่าไว้สำหรับการขโมยอาหารเท่านั้น อย่างแรกมันสามารถใช้งานได้ไม่จำกัด ซึ่งเป็นคุณสมบัติของนาฬิกาปลุกคอมพิวเตอร์เกือบทั้งหมด อย่างที่สองมันมีอินเทอร์เฟซที่เรียบง่าย และง่ายมากที่จะเริ่มต้น และที่สำคัญที่สุดก็คือ มันเป็นนาฬิกาปลุกขนาดเล็กที่สามารถตั้งเวลาให้ ‘ดังหลังจากเวลาXX’
ไม่ว่าจะเป็นแปลงปลูกพืชหรือฟาร์มปศุสัตว์ การเจริญเติบโตกับการผลิตของพืชผลและปศุสัตว์ในนั้น ทั้งหมดแสดงให้เห็นถึงเวลาว่าผ่านไปเป็นเวลาเท่าไหร่แล้ว อย่างไรก็ตามนาฬิกาปลุกของคอมพิวเตอร์ส่วนใหญ่จะปลุกเฉพาะช่วงเวลาใดเวลาหนึ่งของเดือนใดเดือนหนึ่งเท่านั้น ดังนั้นผู้เล่นที่ต้องการขโมยต้องยอมเสียกำลังสมองในการคำนวณหาเวลาที่เหมาะสม
การใช้นาฬิกาปลุกนับถอยหลังขนาดเล็กนี้สามารถช่วยให้หลี่ซวนประหยัดพลังงานได้มาก สำหรับเครื่องมือที่ช่วยประหยัดเวลาในเกม หลี่ซวนไม่กล้าใช้ เพราะเขาเกรงว่าหากใช้ระดับจะลดลงเนื่องจากการใช้ปลั๊กอิน แล้วเฉินเหว่ยปินอาจจะบ้าจนถึงขั้นฆ่าเขาได้
หลังจากเปิดใช้นาฬิกาปลุก หลี่ซวนก็ใช้เวลามากกว่าสิบนาทีในการเรียกดูรายชื่อเพื่อนของเฉินเหว่ยปินทีละคน และพืชผลของพวกเขาจะโตเต็มที่ภายในสามชั่วโมง พืชผลจึงถูกตั้งค่าบนนาฬิกาปลุกทีละรายการ
“สามชั่วโมง ถ้าขโมยไม่พอก็คงต้องขอพึ่งโชคแล้ว” หลังจากตั้งนาฬิกาปลุกไว้มากกว่า 20 รายการ หลี่ซวนก็พึมพำกับตัวเองและหันไปสนใจกับหนังสือพิมพ์ในมือ
ครึ่งชั่วโมงต่อมา…
“ฮึ่ม! ตำแหน่งผู้จัดการให้เงินเดือนแค่ 3,000-5,000 หยวนต่อเดือน! 5,000 น่าจะเป็นตัวล่อ แน่นอนว่าต้องการจ้างที่ 3,000 เท่านั้น! เฮ้อ…” หลี่ซวนที่กำลังมองหางานในเวลานี้รู้สึกหดหู่มาก “ดีที่สุดได้แค่นี้” เขามีความสามารถตามความต้องการของหลายตำแหน่งที่ระบุในหน้าประกาศรับสมัครงานของหนังสือพิมพ์ฉบับนี้ แต่…
“มันไม่พอ…” หลี่ซวนโยนหนังสือพิมพ์ไปด้านข้างและเอามือลูบหน้าผาก
เมื่อก่อนเงินเดือนของหลี่ซวนก็ไม่น้อย นอกจากค่าครองชีพขั้นพื้นฐานแล้ว เขาก็ส่งเงินทั้งหมดกลับบ้าน สุดท้ายมันก็ยังไม่พอ พ่อยังต้องแบกรับทุกคนเอาไว้ จนต้องแอบหนีไปขายเลือด!
หลี่ซวนทำงานหนักมาก แต่มูลค่าที่สร้างขึ้นนั้นไม่สมกับผลตอบแทนที่ได้รับอย่างสิ้นเชิง สามงานก่อนหน้าก็เป็นเช่นเดียวกัน
หลักการของหลี่ซวนก็คือ ไม่ทำหรือทำให้ดีที่สุด ดังนั้นทั้งสามบริษัทที่เขาเคยทำงานให้ ไม่ว่าการสร้างขึ้นใหม่หรือการเก็บรักษาต่างมีความมั่งคั่งมากขึ้น
เป็นผลให้เขาได้รับการเลื่อนตำแหน่ง แต่เงินเดือนที่เขาได้รับไม่ได้เพิ่มขึ้นมากนัก ซึ่งไม่ถึงแม้แต่ 1% ของความมั่งคั่งที่เขาสร้างหรือเก็บรักษาให้บริษัท นอกจากนี้การเลื่อนตำแหน่งยังหมายถึงความรับผิดชอบที่มากขึ้นด้วย
อย่างไรก็ตาม ความต้องการของเขามีไม่สูงนัก เขาเพียงหวังที่จะลดภาระของครอบครัวเท่านั้น
ในสัปดาห์ที่ผ่านมา เหตุผลที่หลี่ซวนยังหางานไม่ได้ก็เพราะเขากำลังมองหางานที่เหมาะกับเขาจริงๆ
กล่าวอีกนัยหนึ่งก็คือ เขาต้องการเงินเดือนที่เพิ่มขึ้นอีกเล็กน้อย
แต่ตอนนี้ มันไม่น่าจะเป็นไปได้อย่างเห็นได้ชัด!
หลี่ซวนวุ่นวายใจมาก…
“ติ้งต่อง~” ในขณะนั้นเอง นาฬิกาปลุกของคอมพิวเตอร์ก็ดังขึ้น และมีข้อความปรากฏขึ้นที่มุมล่างขวาของหน้าจอคอมพิวเตอร์ “หัวไชเท้าแปลงแรกใกล้จะสุกแล้ว!”
“ฮู่!” หลี่ซวนพ่นลมหายใจ และหยิบปากกามาวาดวงกลมหนาๆไปที่ไหนสักแห่งบนหน้ารับสมัครงานของหนังสือพิมพ์ “ทำไปก่อน! ตอนนี้หมดเงินแล้ว! ไว้ค่อยมองหางานเงินเดือนสูงใหม่อีกที! ตอนนี้ไม่ว่าเงินเดือนจะถูกขนาดไหน มันก็ยังดีกว่าพวกนายทุนที่กินคนโดยไม่คายกระดูกพวกนั้น…”
ต่อไปก็มาว่ากันเรื่องค่าเล่าเรียนสำหรับภาคเรียนถัดไปของน้องชายทั้งสองคน
ด้วยความคิดที่ว่าแม้ได้งานทำก็อาจหาเงินได้ไม่พอ ทำให้หลี่ซวนรู้สึกหงุดหงิดไปสักพัก เขาหยิบเมาส์ขึ้นมาและบ่น
“ระดับมากกว่า 40 แล้วยังปลูกหัวไชเท้าอยู่อีก ฉันจะขโมยให้เกลี้ยงเลย!”
ภายใต้การคลิกเมาส์อย่างบ้าคลั่งของหลี่ซวน หัวไชเท้าของเพื่อนคนนี้ถูกเขากวาดไปจนเกลี้ยง สิ่งนี้ได้ยั่วยุให้เพื่อนคนนี้ไปยังกระดานข้อความของเฉินเหว่ยปินฟาร์ม และทิ้งข้อความไว้ว่า “นายขโมยของฉันใช่ไหม?”
“ฮี่ฮี่…ใช่เลย!” หลี่ซวนเลียริมฝีปาก ขณะนั้นเองนาฬิกาปลุกก็ดังขึ้นอีกครั้ง เขาเพิกเฉยต่อเพื่อนคนนี้และวิ่งไปยังฟาร์มของเพื่อนอีกคน
หลังจากกวาดฟาร์มของเพื่อน 3-4 คนอย่างบ้าคลั่ง และก่อให้เกิดความขุ่นเคืองอย่างมาก หลี่ซวนก็รู้สึกเบื่อจากการจ้องมองหน้าจอคอมพิวเตอร์เป็นเวลานาน…
เมื่อมองนาฬิกาปลุกก็เห็นว่ามันต้องใช้เวลาอีกมากกว่าครึ่งชั่วโมงกว่าพืชผลล่าสุดจะสุก แล้วครึ่งชั่วโมงนี้เขาจะทำอะไรดี? หลี่ซวนกำลังมีปัญหา…
“ฮึ! ฉันเปิดฟาร์มบ้างดีกว่า!” หลี่ซวนผู้ซึ่งนึกถึงรอยยิ้มสดใสของแฟนเก่ากับวันคืนที่น่าสังเวชในอนาคตของตัวเองเป็นระยะๆ พบว่าตอนเล่นเกม เขาสามารถลืมความยุ่งเหยิงเหล่านี้ได้ชั่วคราว ดังนั้นเขาจึงพึมพำและขยับเมาส์
การเล่นแบบสบายๆ เป็นการพักผ่อนและผ่อนคลาย หลี่ซวนรู้ดีว่าหลังจากวันนี้จะมี 1 คนในรายชื่อเพื่อนที่อยู่บนสองหน้าสุดท้ายของเฉินเหว่ยปินฟาร์มจะไม่เล่นอีกต่อไปอย่างแน่นอน
นี่เป็นความสัมพันธ์ของเกมบนเว็บที่ไม่ต้องดาวน์โหลด
หากดาวน์โหลดเกมขนาดใหญ่มาเล่น เกรงว่าหลี่ซวนจะต้องเข้าไปบ่นในบอร์ดที่ดีกว่านี้!
หรือดูคนอื่นบ่น…
หลังจากล็อกอินเข้าบัญชีที่ไม่ค่อยได้ใช้ หลี่ซวนก็ต้องประมวลผลข้อความจำนวนมากที่ตกค้างไม่ได้อ่าน เขาก็เห็นอวาตาร์ที่ชื่อ ‘น้ำค้างยามเช้า หิมะอรุณ’ ที่ยังคงกระพริบอยู่ และอึ้งไปชั่วครู่ นี่คือแฟนสาวที่โหดเหี้ยมของเขา เขาไม่จำเป็นต้องเปิดออกอ่านก็รู้ว่ามันมีอะไรอยู่ในนั้น
อย่างไรก็ตามเขาก็ยังใช้โชคเล็กน้อยที่เหลืออยู่คลิกเข้าไป
“ซวน! เราเข้ากันไม่ได้จริงๆ! เมื่อวานที่โทรไปฉันได้ทำมันให้ชัดเจนมากแล้ว! คุณต้องปล่อยมือจากฉัน! ฉันไม่ต้องเห็นหมายเลขโทรศัพท์ของคุณอีกต่อไป! แล้วก็หยุดพยายามมาหาฉันด้วย ฉันมีคู่หมั้นแล้ว เขาปฏิบัติต่อฉันอย่างดี! คุณเป็นคนดี ฉันเชื่อว่าคุณต้องพบคนที่ดีกว่าฉัน และเหมาะกับคุณมากกว่าฉัน!”
ความหมายชัดเจนคือ คุณไม่คู่ควรกับฉัน! หยุดรบกวนฉันได้แล้ว! ไปหาคนอื่นซะ!
จากนั้นก็มอบ ‘การ์ดคนดี’ ให้กับหลี่ซวน
“ใช่ เขาสามารถซื้อของที่เธอต้องการ ในขณะที่ผมไม่สามารถจ่ายให้ได้ ดังนั้นเขาจึงเป็นคนที่ปฏิบัติต่อเธออย่างดี!” หลี่ซวนจำสายโทรศัพท์เมื่อคืนได้ น้ำเสียงของเธอแข็งกระด้างมาก
พวกสิทธิสตรีมักพูดว่าชายหญิงเท่าเทียมกัน! แต่บนพื้นฐานของความเท่าเทียมกันนี้ ทำไมผู้ชายต้องเป็นฝ่ายรับผิดชอบในการเลี้ยงดูผู้หญิงด้วย?
ความรักเป็นถนนสองเลนไม่ใช่เหรอ? ผู้ชายต้องเหงื่อออกภายใต้ความคาดหวังของผู้หญิง แล้วผู้หญิงทำอะไรภายใต้ความคาดหวังของผู้ชายบ้าง?
แค่รู้วิธีตั้งปัญหาอย่างไม่รู้จบ? แล้วเมื่อผู้ชายทำไม่ได้ชั่วคราว เธอก็จะใส่ทัศนคติที่ผิดหวังและบอกเลิกกันในเวลาที่เหมาะสม?
หลี่ซวนจ้องมองกล่องสนทนาอย่างว่างเปล่า ด้วยมุมปากที่กระตุกเล็กน้อย แล้วบ่นว่า “คุณไม่ได้บอกเองหรือว่าความรักเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุดในชีวิต? ผมทำงานหนักอยู่ตลอดเวลาเพื่อมองหาโอกาส! แต่คุณก็ยอมแพ้เพราะเงินเป็นสิ่งสำคัญที่สุดในชีวิต เป็นไปได้ไหมว่าสำหรับคุณแล้วความรักนั้นเปราะบางเมื่ออยู่ต่อหน้าเงิน”
หลี่ซวนนึกย้อนกลับไปในวันที่เขายอมสละทุกอย่างเพื่อความรัก แล้วหัวใจของเขาก็กระตุกวูบ มันเป็นความรู้สึกเศร้ามากอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน!
เพื่อความรัก เขายอมได้ทุกอย่าง เขาทำงานอย่างสุดใจให้กับทุกงานเพียงเพื่อให้เธอรับรู้ว่า บนพื้นฐานของความสุขในครอบครัว ด้วยมือของเขา เขาจะสร้างท้องฟ้าที่เป็นของสองเรา
แต่ทั้งหมดนั้นไร้ประโยชน์!
หลังจากผ่านไปนาน หลี่ซวนก็สั่นศีรษะอย่างเจ็บปวด “ผมหวังว่าเงินจะทำให้คุณมีความสุขได้จริงๆ!”
ในเวลานั้นเอง เขาได้ตัดสินใจที่จะปล่อยมือ!
พูดจบ เขาก็ควบคุมตัวชี้เมาส์ ลาก ‘น้ำค้างยามเช้า หิมะอรุณ’ ออกจากกลุ่ม ‘รายการโปรดของฉัน’ ไปไว้ใน ‘บัญชีดำ’
“สำหรับฉัน ความรักที่มีอยู่เพราะเงินไม่ใช่รักแท้! บางทีฉันอาจไม่มีวันได้มันมา ถ้าโลกนี้มีเพียงความรักแบบนี้… ฉันก็ขอไม่มีความรักดีกว่า … ต่อไปฉันจะไม่โง่แบบนี้อีกแล้ว ฉันจะไม่ให้ความรู้สึกไปง่ายๆแบบนี้อีกแล้ว …” หลี่ซวนแสดงสีหน้าเจ็บปวด สิ่งที่เขายอมแพ้ในตอนนี้ไม่ใช่เพียงชั่วคราว แต่เป็นถาวร
“ผมหวังว่าเราจะไม่ได้เจอกันอีกในอนาคต!” หลี่ซวนปล่อยมือจากเมาส์ด้วยความโล่งอก จากนั้นก็ดำเนินการลบร่องรอยทั้งหมดของเธอออกไปจากโลกของเขาอย่างรวดเร็ว
หลังจากนั้นไม่นาน หลี่ซวนก็ถอนหายใจยาวๆอย่างโล่งอก ทิ้งความยุ่งเหยิงเหล่านั้นทั้งหมดไปอีกครั้ง และเปิดฟาร์มของเขาเอง
“ต้องการเพิ่มแอพ ‘เพลนฟาร์ม’ หรือไม่? / เพิ่มทันที / ยกเลิก /” เมื่อมองไปยังข้อความป๊อปอัป หลี่ซวนก็คลิกไปที่ ‘เพิ่มทันที’ อย่างไม่ลังเล
ในขณะที่หลี่ซวนคลิกเมาส์ ฝ่ามือซ้ายของเขาซึ่งถูกเผาจากไฟฟ้าลัดวงจรเมื่อคืนจู่ๆก็รู้สึกเจ็บปวดขึ้นมาอย่างรุนแรง ราวกับถูกไฟฟ้าช๊อต จนอดไม่ได้ที่จะส่งเสียงร้องออกมา
“เกิดอะไรขึ้น?” ภายใต้ความเจ็บปวดอย่างต่อเนื่องและรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ อวัยวะบนใบหน้าของหลี่ซวนเกือบจะเข้ามาพันกันอยู่ในที่เดียว
“โอ๊ย--!” หลี่ซวนอดไม่ได้ที่จะร้องออกมา 2-3 ครั้ง เพื่อเบี่ยงเบนความสนใจจากความเจ็บปวดที่บีบหัวใจ
ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ ที่หลี่ซวนม้วนตัว หอบหายใจและเหงื่อออกโชก ในที่สุดความเจ็บปวดที่มือซ้ายก็หยุดเพิ่มขึ้น แล้วจู่ๆ มันก็หายไปโดยไม่มีการเตือน ถ้าไม่ใช่เพราะอาการชา เขาอาจคิดว่าสิ่งที่เกิดขึ้นเป็นเพียงภาพลวงตาเท่านั้น
“ไม่ ฉันต้องไปโรงพยาบาล! นี่มันเจ็บรุนแรงเกินไปแล้ว…” หลี่ซวนผู้ไม่เคยถูกทรมานเช่นนี้มาก่อน กลัวอยู่สักพัก การที่เขาเกิดความเจ็บปวดขนาดนี้ได้ อาจเป็นการเจ็บป่วยร้ายแรง
.
