บทที่ 3 ยุคของคนขโมยผัก

บทที่ 3 ยุคของคนขโมยผัก

.

มีคำกล่าวว่าเวลาเศร้า งานสามารถช่วยเยียวยาได้ดีมาก แต่หลี่ซวนไม่มีงานทำ ดังนั้นการทำความสะอาดห้องนั่งเล่นที่มีกลิ่นเหมือนท่อระบายน้ำจึงเหมาะมาก

มันให้ผลลัพธ์ที่ดีเช่นกัน หลังจากเบี่ยงเบนความสนใจ แม้หลี่ซวนจะเหงื่อออกโชก แต่อารมณ์หดหู่ที่มีก็โล่งขึ้นมาก

สำหรับสิ่งที่ทำให้หดหู่เหล่านั้น ภายใต้ทักษะการมองโลกในแง่ดีมานานหลายปีของหลี่ซวน พวกมันถูกปัดออกไป จนแทบไม่หลงเหลืออยู่ในความทรงจำ

ในขณะที่ทำความสะอาด หลี่ซวนก็สังเกตเห็นว่าที่ฝ่ามือข้างซ้ายเหมือนถูกบางอย่างไหม้ มันมีรอยสีเหลืองอยู่บนฝ่ามือเล็กน้อยและเจ็บมาก!

ต่อมาเมื่อหลี่ซวนมาทำความสะอาดเคสคอมพิวเตอร์ เขาก็เข้าใจ

คอมพิวเตอร์ถูกเปิดอยู่ทั้งคืนโดยมีสายชาร์จโทรศัพท์เสียบติดอยู่ ในขณะที่กำลังชาร์จ หลี่ซวนก็ถือโทรศัพท์มือถือไว้ในมือข้างซ้าย จากนั้นโดยไม่ทราบสาเหตุ ไฟฟ้าเกิดลัดวงจรจนมือที่ถือโทรศัพท์อยู่ไหม้

“ยังดีที่กระแสไฟฟ้าในสาย USB อ่อนมาก…”

ยกเว้นผ้าคลุมโซฟาด้อยคุณภาพมือสองที่ถูกนำไปตากแดดบนดาดฟ้าแล้ว หลังจากทำความสะอาดเป็นเวลานาน ห้องนั่งเล่นทั้งหมดก็กลับคืนสู่สภาพเดิม

หลี่ซวนลงไปทิ้งขยะที่ชั้นล่างถึงสองครั้งและอาบน้ำเป็นครั้งที่สาม ในที่สุดเขาก็จะได้นั่งลงพักผ่อนและคิดเกี่ยวกับงานเสียที

อย่างไรก็ตาม ก่อนที่หลี่ซวนจะทันได้นั่งลงบนเก้าอี้ เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีกครั้ง ทันทีที่รับสาย เสียงเหมือนวิญญาณอาฆาตของเฉินเหว่ยปินก็ดังขึ้น “ซวนจื่อน่าตาย นายไม่ได้ช่วยฉันเก็บผักเหรอ?”

“เอ่อ…” หลี่ซวนดูเหมือนจะจำอะไรบางอย่างได้

“สวรรค์! เชอร์รีของฉันไม่เหลือแม้แต่ซากด้วยซ้ำ! และยังสายเกินไปที่จะปลูกหัวไชเท้าตามฤดูกาล! สัตว์ในฟาร์มปศุสัตว์ของฉันก็น่าจะออกลูกเป็นตัวที่สองแล้ว! ค่าประสบการณ์ของฉัน! เงินสำหรับที่ดินของฉันอยู่ไหน…” เสียงคร่ำครวญ ‘อย่างสิ้นหวัง’ ของเฉินเหว่ยปินดังมาจากปลายสาย

“มันต้องจริงจังขนาดนั้นเลยเหรอ?” หลี่ซวนพึมพำ และเสริมอีกหนึ่งประโยคในใจว่า มันก็แค่เกมบนเว็บไม่ใช่เหรอ?

“ทำไมจะไม่จริงจัง? จะไม่จริงจังได้ยังไง?” เฉินเหว่ยปินกล่าวด้วยความไม่พอใจ “ฉันเดิมพันกับเพื่อนร่วมงานว่าใครจะไปถึงระดับ 27 ก่อนกัน เมื่อเช้านี้ฉันควรจะชนะแล้ว! แต่ผลที่ได้…คือเมื่อคืนฉันยุ่งจนกลับบ้านไม่ได้ และวันนี้ฉันก็ยุ่งมากเหมือนกัน…อั๊ย! ไม่รู้ว่าเพื่อนของฉันเปิดพื้นที่ได้แล้วหรือยัง? ถ้าถูกเขาแซงได้…ชื่อเสียงของฉ๊าน!”

หลี่ซวนถามอย่างขบขัน “เกมเล็กๆนี้มันมีประโยชน์อะไร?”

ผลลัพธ์ เสียงหัวเราะของหลี่ซวนก็ได้ดึงดูดคำพูดอันชอบธรรมของเฉินเหว่ยปิน “ทำไมต้องพูดเน่าๆแบบนี้ด้วย? นายไม่เชื่อใช่ไหมว่ามันมีประโยชน์? แม้ว่าเกมฟาร์มพวกนี้จะไม่ค่อยดีนัก แต่มันก็ง่ายและเหมาะกับพนักงานออฟฟิศ! ที่สำคัญก็คือ ตั้งแต่กำเนิดเกมออนไลน์ มีเกมไหนบ้างที่มีผู้เล่น MM จำนวนมากแบบนี้? ไม่ใช่เกมออดิชันออนไลน์อะไรนั่นอย่างแน่นอน! เพราะตราบใดที่ผู้เล่นเกมได้เปิดพื้นที่ฟาร์ม แม้ว่าจะมีผักเพียงไม่กี่ชนิด… เราก็ไม่สนว่ามันจะดีหรือจะสนุกหรือไม่ แค่ได้มาร่วมสนุกกันก็พอแล้ว”

(ผู้แปล - MM = Matchmaking)

ชายผู้ไร้ยางอายยังกล่าวเสริมว่า “ยังไงก็ตาม มา MM ให้หน่อย”

“โอ้! ดูเหมือนว่าฉันจะ out แล้ว!” หลี่ซวนยิ้ม แม้ว่าเขาจะไม่ได้เปิดฟาร์ม แต่ในระหว่างการช่วยเพื่อนสนิทเก็บและขโมยผัก เขาก็รู้ด้วยว่าสิ่งที่เพื่อนสนิทของเขาพูดนั้นเป็นความจริง

ในปี 2009 อินเทอร์เน็ตทั้งหมดถูกปลุกเร้าด้วยการขโมยผัก ที่ให้บริการโดย ‘FiveMinutes’ การพัฒนาฟาร์มแห่งความสุข ได้พัฒนาขึ้นครอบคลุมผู้เล่นจำนวนมากอย่างแท้จริง ตั้งแต่เด็กอายุไม่กี่ขวบ ไปจนถึงคนแก่อายุ 60 ทุกเพศทุกวัย ไม่ว่าจะเป็นครูหรือนักเรียน แม่หรือลูก นายจ้างหรือลูกจ้าง บรรดามืออาชีพหลากหลาย ทุกคนสามารถเป็นผู้เล่นในเกมฟาร์มนี้ได้

ในช่วงเทศกาลฤดูใบไม้ผลิของปีเสือ เฟิงกงได้พูดประโยคคลาสสิกที่พูดอยู่ทุกปีว่า ‘ผมคิดถึงพวกคุณแทบตาย’ และในละครเรื่อง ‘ปล่อยเขาไปไม่ได้’ ของเขาก็ได้มีประโยคเหล่านี้ปรากฏขึ้น: “พ่อ! ดูแลตัวเองนะ! ผมต้องไปแล้ว แม่โทรให้กลับบ้านไปขโมยผัก!”

(ผู้แปล – เฟิงกง นักแสดงครอสทอล์คชาวจีนแผ่นดินใหญ่)

จะเห็นได้ว่าการขโมยผักนั้นดุเดือดในงานกาล่าเทศกาลฤดูใบไม้ผลิ!

หลี่ซวนเชื่อว่า นิยายออนไลน์หลายเล่มบอกว่า เกมที่ดังไปทั่วประเทศจีนเป็นเกมบนเว็บที่มีขนาดเล็กนี้

ใครเคยได้ยินว่ามีเกมไหนที่แม่ตามลูกไปช่วยเล่นบ้าง? ก็เกมฟาร์มนี่ไง! ใครเคยได้ยินว่ามีเกมไหนที่สามีภรรยาหรือคู่รักเล่นด้วยกันบ้าง? บางทีอาจมีเกมอื่น แต่เกมฟาร์มนี้มีเยอะกว่า! ใครเคยได้ยินว่ามีเกมไหนบ้างที่กลายเป็นหนึ่งในสิบคำยอดนิยมแห่งปี? ‘ขโมยผัก’ ของเกมฟาร์มนี่ไง!

ทุกคนต่างขโมยผัก!

แม้ว่าหลี่ซวนจะถอนหายใจให้กับการครอบคลุมของเกมนี้ แต่เขาก็ไม่ค่อยสนใจเกมนี้จริงๆ ของที่ขโมยมากินก็ไม่ได้ มันคุ้มค่ากับการต้องกังวลและเสียเวลาเพื่อความสนุกไหม? ดังนั้นแม้ว่าจะรู้ว่ามีเกมนี้มานานมากกว่าหนึ่งปีแล้ว แต่หลี่ซวนก็ยังไม่เคยเปิดมันด้วยตัวเอง

“ขี้เกียจพูดกับนายแล้ว! ฉันไม่สนใจ นายเข้าสู่ระบบด้วยไอดีของฉันตอนนี้เลย เอาทรัพยากรของฉันไป! อืม… จะให้นายปลูกอะไรดีนะ?” เฉินเหว่ยปินที่อยู่ปลายสายหยุดคิดไปชั่วครู่ จากนั้นเขาก็พูดต่อไปว่า “นายช่วยฉันปลูกหญ้าก็แล้วกัน ถ้าปลูกตอนนี้ ตอนสามทุ่มก็น่าจะพร้อมแล้ว! อั๊ย! น่าเสียดายที่หญ้าราคาถูกเกินไปขายได้ไม่กี่เหรียญเอง แต่ช่วงเวลาแบบนี้…”

เฉินเหว่ยปินพูดพล่ามอยู่นาน

หลี่ซวนถอนหายใจ “โอเค โอเค! ฉันรู้ว่านายจะพูดอะไร…ไม่ต้องห่วง!”

“ฮ่า ฮ่า! ซวนจื่อยังคงเข้าใจฉันดี!” เสียงหัวเราะสองครั้งของเฉินเหว่ยปินดังมาจากปลายสาย “ช่วยฉันขโมยเยอะๆ รักษาเวลาให้ดี เริ่มต้นให้เร็ว ขโมยให้เกลี้ยง!”

“โอเค โอเค นายพูดมากไปแล้ว แค่ขโมยผักไม่กี่อย่างเอง นายไม่ต้องสนใจก็ได้ ไปทำงานเถอะ!” หลี่ซวนกล่าว

“ได้ ได้ พี่ซวนจื่อ รีบหน่อยนะ ถ้านายช่วยฉันเปิดที่ดินผืนสุดท้ายได้ ฉันจะขอให้เสี่ยวหลานทำของอร่อยให้นายกินคืนนี้! แล้วอย่าลืมโทรหาฉันตอนที่เปิดพื้นที่ได้ด้วยล่ะ ฮ่า ฮ่า! ฉันรักนายแทบตายแล้ว! ซวนจื่อ” พูดจบเฉินเหว่ยปินก็กดวางสายโทรศัพท์ดัง ‘ตู๊ด’

“…” หลี่ซวนที่ยังถือโทรศัพท์อยู่เต็มไปด้วยเส้นดำ “…บ้า!”

หลี่ซวนไม่ได้รังเกียจการเล่นเกม ตรงกันข้ามเขาชอบเล่นเกมนี้มาก ผู้คนสามารถเข้ามาเล่นเกมนี้ภายใต้การทำงานหนักและความกดดันทางวิชาการ เพื่อการผ่อนคลายได้

แต่ถ้าเอาใจใส่และยุ่งกับเกมมากเกินไปจนเสียงานเสียการ มันก็คงไม่เข้าท่า

หลี่ซวนรู้สึกว่าเฉินเหว่ยปินเป็นคนบ้าที่ติดเกมได้แทบทุกเกม ตั้งแต่เพื่อนคนนี้ก็ตกหลุมรักเกมเว็บเล็กๆชื่อว่าฟาร์ม หลี่ซวนก็ยิ่งหนักแน่นในความคิดของตัวเอง

ในมุมมองของหลี่ซวน มันเป็นการดีที่จะใส่พลังงานเข้าไปในเกมเพื่อให้ได้รับความพึงพอใจกับสัมผัสเสมือนจริง และจะเป็นการดีกว่าถ้าจะใส่พลังงานสู่โลกแห่งความจริง เพื่อให้ได้รับสัมผัสที่เป็นจริง อย่างเช่น การศึกษา การทำงาน เงินที่จับต้องได้ ฯลฯ…

เกมเสมือนจริงไม่ชัดเจนเท่ากับความจริง

สำหรับเฉินเหว่ยปินได้มาถึงขั้นเล่นเกมจนลืมกินลืมนอนแล้ว หลี่ซวนทำได้แค่ช่วย เขาไม่มีทุนไปสั่งสอนคนอื่นจริงๆ ท้ายที่สุดแล้วปัญหาของตัวเองเขายังเอาตัวไม่รอดและยังต้องมาพึ่งพาอีกฝ่ายอยู่แบบนี้เลย

มันก็แค่นั้น ไม่มีอะไรมาก!

.