ตอนที่ 148

ตอนที่ 148

รถคันนี้เป็นรถระดับไฮเอนด์ ที่ล้ำเทคโนโลยีโดยไม่มีการดัดแปลงใดๆ

หลังจากที่ หลิวหมิงอวี่เข้าไป เขาพบว่ารถมีพื้นที่กว้างขวางและเบาะหนังก็นั่งสบายมาก

รถคันนี้หายากแม้แต่ในโลกที่มีรถยนต์ถูกทิ้งอยู่ทุกหนทุกแห่ง

หลิวหมิงอวี่ยกย่อง “ผู้พันอี้ นี่เป็นรถที่ดีจริงๆ”

“เป็นรุ่นลิมิเต็ดที่ผลิตโดย Pacers Company และมีการเปิดตัวรถยนต์รุ่นนี้เพียง 100 คันทั่วโลก นอกจากนี้ยังหายากมากที่จะหารถคันนี้ในเจียเฉิง คาดว่ารุ่นที่สองที่ร่ำรวยได้ครอบครองมัน” ผู้พันอี้นั่งข้าง ๆ พยักหน้า

หลิวหมิงอวี่พูดไม่ออก คิดว่าเขาจะเป็นเหมือนหลิวฝูกุ้ยที่สามรถหารถให้เขาได้ ใครจะรู้ว่าผู้พันอี้เพิ่งเปิดตัวรถ

บริษัท Pacers นี้เป็นบริษัทประเภทใด

ปืนไรเฟิลที่เขาใช้อยู่ตอนนี้ผลิตโดย Pacers และตอนนี้เขาขายรถยนต์ ดูเหมือนว่า Pacers จะเป็นบริษัทที่ทรงอิทธิพลมากก่อนวันสิ้นโลก

บริษัทอุตสาหกรรมยานยนต์และอาวุธ เป็นสุดยอดบริษัทจริงๆ ทำให้หลิวหมิงอวี่นึกถึงบริษัทที่ยอดเยี่ยมอย่าง "Yamaha" ในโลกแห่งความเป็นจริง

เดิม Yamaha เป็นบริษัทซ่อมเปียโน และต่อมาได้กลายเป็นบริษัทเครื่องดนตรี ไม่สำคัญว่าเปียโนหรือกีต้าร์จะเป็นอะไร รถจักรยานยนต์ เครื่องเสียง สินค้ากีฬา สุขภัณฑ์ในครัว เครื่องยนต์ ฯลฯ

เมื่อหลิวหมิงอวี่รู้จักบริษัทนี้เป็นครั้งแรก เขาถูกดึงดูดด้วยความสามารถที่แปลกประหลาดและทรงพลังของพวกเขา

บริษัท Pacers นี้คาดว่าจะคล้ายกับบริษัทนี้

น่าเสียดายที่พวกเขาไม่สามารถซื้อรถรุ่นจำนวนจำกัดได้

ระหว่างทาง หลิวหมิงอวี่ได้พูดคุยเรื่องทั่วๆไปกับผู้พันอี้แต่โดยส่วนใหญ่ หลิวหมิงอวี่เป็นผู้ถามและผู้พันอี้เพียบตอบสั้นๆ

ไม่รู้ว่ามันเป็นเพราะฉากที่ทำให้ผู้พันอี้ตกใจหรือเปล่า และบางทีเขาอาจรู้ว่าเขาไม่สามารถให้รถกับหลิวหมิงอวี่ได้เขาจึงรู้สึกละอายอยู่ลึกๆ

ผู้พันอี้ให้คำตอบทุกคำถาม ที่ไม่เกี่ยวข้องกับการรักษาความลับ

ผู้พันอี้ ในฐานะบุคคลแรกภายใต้การบังคับบัญชาของนายพลหลี่ เขารู้เรื่องรอบตัวมากกว่าคนอื่น และหลิวหมิงอวี่ก็ได้เรียนรู้หลายสิ่งหลายอย่างจากเขาด้วย

รถเดินตรงผ่านประตูเฉพาะ แล้วตรงไปยังบริเวณวิลล่าที่ตำแหน่งสูงสุดในเมืองชั้นใน

ว่ากันว่าสูงที่สุด แต่จริงๆ แล้วไม่สูงมากนัก เจียเฉิงเป็นพื้นที่ราบที่มีสภาพแวดล้อมราบเรียบ ซึ่งสูงเพียงสองหรือสามเมตร ไม่สูงเท่าตึกสูงในเขตหางโจวด้วยซ้ำ

แต่ตั้งอยู่ในโลเคชั่นที่ดีจริง ๆ สร้างขึ้นใกล้น้ำ

รถมาจอดที่หน้าวิลล่า ที่มีคนสองคนยืนเฝ้าที่ประตู

หนึ่งในนั้นเดินเข้ามาและยกมือขึ้นเพื่อทำความเคารพ “ผู้พันอี้ กรุณาแสดงบัตรของคุณ”

แม้ว่าชายคนนั้นจะมองเห็นผู้มาเยี่ยมได้ชัดเจน แต่เขาก็ยังขอให้ผู้พันอี้แสดงบัตรผ่านของเขา

ผู้พันอี้ไม่พูด หยิบชิปอิเล็กทรอนิกส์ออกจากกระเป๋าของเขาแล้วยื่นให้อีกฝ่าย

อีกฝ่ายหนึ่งถือชิปและวางบนเครื่อง จากนั้นภาพของผู้พันอร้ก็ถูกฉายที่ด้านหน้าของอุปกรณ์ พร้อมกับข้อมูลต่างๆ เกี่ยวกับผู้พันอี้

“ยินดีต้อนรับผู้พันอี้”

ต่อมาชายคนนั้นคืนชิปให้เขา

สถานที่แห่งนี้ค่อนข้างเข้มงวด

หลิวหมิงอวี่อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ

ผู้พันอี้อธิบายว่า “ที่นี้เป็นที่อยู่อาศัยของนายพล ไม่ว่าใครจะมา คุณต้องมีบัตรผ่านที่ได้รับอนุญาตจากนายพล”

“เข้มงวดมาก”หลิวหมิงอวี่พยักหน้า

รถแล่นเข้ามาและหยุดที่ประตู

ภายใต้การนำของผู้พันอี้ พวกเขาผ่านประตูและเข้าไปในห้องนั่งเล่น

หลิวหมิงอวี่พบว่าวิลล่าไม่ได้หรูหรานัก แต่เป็นสไตล์เรียบง่าย

ชายชราผมขาวคนหนึ่งนั่งอยู่บนโซฟาพร้อมหนังสือในมือและเฝ้าดูอย่างตั้งใจ

ก่อนวันสิ้นโลก มีเพียงไม่กี่คนที่ชอบดูหนังสือเวอร์ชันกระดาษ ส่วนใหญ่กำลังเรียนรู้ผ่านโลกเสมือนจริง

อันที่จริง ไม่ใช่แค่วันสิ้นโลกเท่านั้น แม้แต่ในโลกแห่งความเป็นจริง มีคนน้อยลงเรื่อยๆ ที่อ่านหนังสือด้วยหนังสือกระดาษ

นี่คือบุคคลในตำนาน หลี่ไห่เฟิง?

ซึ่งต่างจากที่เขาคิดไว้เล็กน้อย

หลังจากที่ หลิวหมิงอวี่มาถึงยุควันสิ้นโลก ชื่อของหลี่ไฮ่เฟิงได้ยินมาหลายครั้งแล้ว แต่เขาไม่เคยเห็นเลยสักครั้ง

เมื่อหลิวหมิงอวี่สงสัยว่าชายชราผมขาวคนนั้นคือหลี่ไห่เฟิงหรือไม่ ผู้พันอี้เดินเข้ามาและทำความเคารพ “ท่านจอมพล เราเชิญบอสหลิวมาแล้วครับ”

หลังจากที่ผู้พันอี้พูด หลี่ไห่เฟิงก็ดูเหมือนจะกลับมารู้สึกตัวอีกครั้ง เขาเงยหน้าขึ้นและมองไปที่หลิวหมิงอวี่ วางหนังสือหนา ๆ ในมือลง และยืนขึ้นและกล่าวว่า “ยินดีต้อนรับคุณหลิว”

เมื่อหลี่ไฮ่เฟิงเงยหน้าขึ้น หลิวหมิงอวี่ก็ตระหนักว่า หลี่ไฮ่เฟิงไม่แก่เท่าที่เขาจินตนาการไว้ เขาดูเหมือนเขาอยู่ในวัยสี่สิบต้น ๆ จากใบหน้าของเขา ผมสีขาวของเขาทำให้เกิดภาพลวงตาขนาดใหญ่

ผมหงอกของหลี่ไฮ่เฟิงหลิวหมิงอวี่สามารถนำมาประกอบกับงานอดิเรกพิเศษของอีกฝ่ายเท่านั้น

เขามักจะเห็นคนย้อมผม แต่จำนวนคนที่ย้อมสีขาวค่อนข้างหายาก

หลิวหมิงอวี่เดินไปและจับมือด้วยรอยยิ้ม “ยินดีที่ได้พบครับ ผมไม่ได้คาดคิดว่านายพลหลี่จะชอบศึกษาวิวัฒนาการทางพันธุกรรมด้วย”  เขาเหลือบมองหนังสือที่ หลี่ไฮ่เฟิงเพิ่งวางลง "Gene Evolution ".

หลี่ไห่เฟิงตกตะลึง หยิบหนังสือในมือขึ้นมาแล้วยิ้ม “อืม ฉันชอบแนวคิดเรื่องวิวัฒนาการทางพันธุกรรมมาก”

“นายพลหลี่ชอบหนังสือที่เป็นกระดาษ ผมก็ชอบหนังสือที่เป็นกระดาษเหมือนกัน ผมชอบความรู้สึกที่ได้ถือหนังสือไว้ในมือ พลิกมันไปมา รู้สึกได้ถึงความหนักแน่น” หลิวหมิงอวี่หัวเราะ

หลี่ไห่เฟิงหัวเราะและชี้ไปที่โซฟาข้างๆ เขาแล้วพูดว่า “มานั่งคุยกันเถอะ”

จากนั้นหลี่ไห่เฟิงก็พูดกับผู้พันอี้ “ไปช่วยชงชาที”

ผู้พันอี้พยักหน้าและหันไปหาชาเพื่อชงชา

หลี่ไห่เฟิงหันไปหา หลิวหมิงอวี่และถามว่า “ฉันขอโทษ แต่ลืมถามว่าคุณหลิวชอบอะไร ฉันมีชาและกาแฟ คุณชอบอันไหน”

“ชาก็ได้ครับ” หลิวหมิงอวี่นั่งบนโซฟานุ่ม ๆ

หลี่ไห่เฟิงวางหนังสือไว้ข้าง ๆ เอนหลังพิงโซฟาแล้วพูดว่า “บอสหลิวก็ชอบหนังสือที่เป็นกระดาษ ดูเหมือนว่าเราจะชอบอะไรที่คล้ายๆกัน ฉันสงสัยว่าบอสหลิวคิดอย่างไรเกี่ยวกับวิวัฒนาการทางพันธุกรรม”

ในยุควันสิ้นโลกการพัฒนาเทคโนโลยีชีวภาพค่อนข้างช้า และดูเหมือนว่าจะไม่มีความคืบหน้ามากนักในวิวัฒนาการทางพันธุกรรม และมันยังคงอยู่ในสภาวะที่ค่อนข้างดึกดำบรรพ์

แต่ถึงแม้จะอยู่ในสภาวะดึกดำบรรพ์ มันก็ล้ำหน้ากว่าโลกแห่งความเป็นจริงมาก

การพัฒนาสังคมคือการพัฒนารอบด้าน แม้ว่าจะไม่มีการสำรวจเชิงรุกในด้านใดด้านหนึ่ง ตราบใดที่ยังมีคนที่กำลังศึกษามันก็จะพัฒนาตามนั้น แต่การพัฒนาแบบนี้ค่อนข้างช้า

หนังสือวิวัฒนาการทางพันธุกรรมถูกโค่นล้มจากทฤษฎีวิวัฒนาการของดาร์วินก่อนหน้านี้ และไม่สามารถกล่าวได้ว่ามันถูกโค่นโดยสมบูรณ์ มันเป็นเพียงอีกทางเลือกหนึ่ง

หลี่ไห่เฟิงถามเขาตรงๆ ว่าเขาคิดอย่างไรเกี่ยวกับวิวัฒนาการทางพันธุกรรม หลิวหมิงอวี่ชะงักไปพักหนึ่งจริงๆ