(ฟรีตามปกติ) บทที่ 719 โอกาสที่จะแนบชิดซบอยู่ในอ้อมกอด

เมื่อกี้เขาดูออกว่าคู่รักหนุ่มสาวนี้เพิ่งจะอยู่ด้วยกันได้ไม่นานหรอก สาวน้อยคนนี้ไม่เหมือนกับผู้หญิงคนอื่นๆ ที่ติดแฟนขนาดนั้น หนุ่มน้อยก็ไม่เหมือนผู้ชายคนอื่นๆ ที่เขาจะกอด จูบกัน ทั้งสองคนยังมีความรู้สึกอึดอัดเคอะเขินกันอยู่

ดังนั้น เพิ่งจะสานสัมพันธ์อย่างแน่นอน!

ถ้าหนุ่มน้อยคนนี้ฉลาดพอ ก็จะยอมรับข้อเสนอที่ตนนั้นได้เสนอไปที่จะพาแฟนไปดูหนังสยองขวัญ ซึ่งเท่ากับการได้มีโอกาสที่แฟนสาวจะแนบชิดซบอยู่ในอ้อมกอด!

ซูจิ่ว "......"

หนังสยองขวัญ?

เชี่ย พนักงานขายตั๋วให้ไอเดียอะไรที่ไม่เข้าท่าเลย?

หรงซื่อเข้าใจทันทีว่าพนักงานขายตั๋วนั้นหมายถึงอะไร เขาหันหน้าไปถามซูจิ่ว "อยากดูหนังสยองขวัญไหม?"

ซูจิ่ว "……ไม่แน่นอน!"

แต่ถ้าหากเด็กน้อยอยากดู……

คำถามที่เธอไม่ต้องการคำตอบ "พี่ชาย นายอยากดูเหรอ?"

หรงซื่อพยักหน้า "อยากมากเลย"

ซูจิ่วช็อค

…...โอเค

เธอจำใจต้องพูดว่า "งั้นโอเค ดูเรื่องนี้แหละ"

หรงซื่อยกคิ้วขึ้น "ถ้าเธอไม่อยากดู ก็ไม่บังคับนะ ฉันดูอะไรก็ได้ ที่สำคัญแค่ขอให้เธอชอบ"

ซูจิ่วรู้สึกอีกครั้งว่าเด็กน้อยเป็นคนดีเข้าใจหัวอกผู้อื่น พูดอย่างภาคภูมิใจทันทีว่า "ไม่เป็นไร ฉันไม่ได้ดูหนังสยองขวัญนานแล้ว ดูเรื่องนี้กันเถอะ!"

จู่ๆหรงซื่อก็อยากจะหัวเราะ แต่ก็หวังว่าหลังจากนี้เธอจะไม่โดนทำให้ตกใจกลัว

หลังจากซื้อตั๋วแล้ว ยี่สิบนาทีก่อนเริ่มฉายภาพยนตร์ หรงซื่อมองไปที่คู่รัก รอบๆ ตัว และเห็นว่าพวกเขากำลังกอดกัน สีหน้าก็ดูเขินอายอยู่เล็กน้อย

บังเอิญไปเห็นผู้หญิงคนหนึ่งถือชานมและป๊อบคอร์นกินอย่างเอร็ดอร่อย เขาพูดกับซูจิ่วทันทีว่า "รอฉันแป๊บนึงนะ เดี๋ยวจะรีบกลับมา"

"จะไปไหน?" ซูจิ่วค่อนข้างแปลกใจ เห็นเขาที่หันหลังจากไป เดินไปที่เคาน์เตอร์เพื่อซื้อชานมหนึ่งแก้ว ป๊อบคอร์นหนึ่งถัง แถมยังมีข้าวโพดร้อนๆ และของกินเล่นมาด้วย

เห็นของกินมากมาย ซูจิ่วตาเป็นประกายขึ้นมาทันที

สามารถดูหนังไปด้วยกินไปด้วย สนุกแน่นอน!

แค่ว่าเขาไม่ซื้อมาเยอะไปหน่อยเหรอ?

"พี่ชาย ทำไมนายซื้อมาเยอะขนาดนนี้?"

หรงซื่อไม่คิดอย่างนั้น "ไม่เยอะนะ"

ผู้หญิงคนอื่นมีเธอก็ต้องมี คนอื่นไม่มีเธอก็ต้องมี

"จ่ายเงินไปไม่น้อยเลยล่ะสิ? นายเก็บเงินไว้ซื้อของให้ตัวเองกินไม่ดีกว่าเหรอ นายผอมไปกว่านี้ไม่ได้แล้วนะ ถ้าผอมกว่านี้ไม่หล่อแล้วนะ!"

ซูจิ่วคิดว่าคําพูดของตัวเองเป็นคําพูดของผู้หญิงที่ตรงไปตรงมาจริงๆ แต่นั่นคือสิ่งที่เธอคิดอยากให้วายร้ายน้อยให้อะไรดีๆ กับตัวเองบ้าง แม้แต่ซื้ออาหารจานด่วนเขายังลังเล แต่กลับซื้อของตั้งเยอะแยะมาให้เธอ นอกจากนี้ยังมีช่อดอกไม้ดอกทานตะวันด้วย ค่าตั๋วหนังเขาก็เป็นคนจ่าย เธอบอกว่าเธอจะออกเอง เขาก็ไม่ยอม

สรุปแล้วว่าถ้าอยู่กับคนอื่นเขาจะใช้เงินค่อนข้างที่จะใจกว้างขว้าง เขาไม่ได้สนใจตัวเองเลย แบบนี้มันได้เหรอ?

## ขอยอดหน่อยน๊าา เสี่ยวจิ่วไม่มีเงินกินข้าวแล้ว

เธอพูดแบบนี้สาตาของหรงซื่ออ่อนลงมาบ้าง "โอเค ฉันทำได้"

แสงสลัวในโรงภาพยนตร์หรงซื่อจงใจเดินไปตรงหน้าเธอ และจับมือพาเธอเดินเข้าไป

ซูจิ่วไม่ทันระวัง เท้าของเธอไปสะดุดกับขั้นบันได หรงซื่อรีบคว้ามือเธอนั้นจึงทำให้เธอไม่ได้หกล้มลงไป และได้ยินเสียงต่ำทุ้มว่า "ระวัง"

มันเป็นเพียงคำง่ายๆ สองคํา ทันใดนั้นซูจิ่วก็รู้สึกดี ที่ทำให้หัวใจกําลังจะละลาย

ใบหน้าของเธอยังคงร้อน คาดว่าแดงพอๆ กับมะเขือเทศ แต่โชคดีที่แสงสลัววายร้ายน้อยไม่เห็น มิฉะนั้นมันก็เขินแย่เลย

และสิ่งที่เธอไม่รู้ก็คือตอนนี้หน้าของหรงซื่อก็แดงอยู่เล็กน้อย

บทที่ 720 ไม่ต้องกลัว ฉันอยู่นี่

ไม่อยากให้เธอเห็น เขาจึงรีบหลบสายตาจูงมือเธอเดินต่อไป หลังจากหาที่นั่งแล้วก็นั่งลงไป

หรงซื่อนั่งข้างๆ เธอ ไม่นานหนังก็เริ่มฉาย

แค่เริ่มมาซูจิ่วรู้สึกว่ามันไม่ใช่หนังสยองขวัญ มันดูไม่จริง ไม่จําเป็นต้องกลัวเลย ดังนั้นเธอจึงดูด้วยอารมณ์ที่ผ่อนคลาย ในขณะที่ดูก็ดื่มชานมไปด้วยกิน ป๊อบคอร์นไปด้วย

แต่ทะว่าการแต่งหน้าและสเปเชียลเอฟเฟกต์ของหนังเรื่องนี้รวมถึงเอฟเฟกต์เสียงค่อนข้างดี ภาพนั้นสมจริงเกินไป ทั้งโรงหนังรายล้อมไปด้วยบรรยากาศที่น่ากลัว ผู้ชมเงียบสงัดไม่ส่งเสียงออกมา

เมื่อเรื่องราวกำลังดำเนินไป ซูจิ่วรู้สึกเย็นๆ ที่หลัง ใจก็ตกมาอยู่ที่ตาตุ่ม เธอกลัวว่าจะมีบางอย่างที่น่ากลัวปรากฏขึ้นบนหน้าจอ แม้แต่คิดจะดื่มชานมมันก็หายไปแล้วเพียงแค่มองไปที่จอขนาดใหญ่ด้วยความกลัว

สักพักบนหน้าจอก็ปรากฏผีสยายผมตัวหนึ่ง เผยให้เห็นเขี้ยวสีขาวและหัวเราะอย่างน่ากลัวทำเอาสาวๆ หลายคนกรีดร้องออกมาด้วยความตกใจ ซูจิ่วก็สะดุ้งตกใจกลัวสุดขีด ใจแทบจะพุ่งออกมาอยู่แล้ว!

เธอรู้ว่าหนังสยองขวัญจะต้องน่ากลัวแน่ๆ แต่ไม่คิดว่ามันจะน่ากลัวขนาดนี้ เธอไม่ดูมันแล้ว!

ซูจิ่วร้องไห้ทั้งน้ำตา หันหน้าเหลือบมองหนุ่มน้อยที่นั่งอยู่ข้างๆ

หรงซื่อไม่สะทกสะท้านอะไร สีหน้าไม่เปลี่ยนแปลง วางมือข้างหนึ่งบนหน้าผากเขาราวกับว่าเขาไม่ได้ดูหนังสยองขวัญแต่เป็นสารคดีที่น่าเบื่อ

เมื่อสัมผัสได้ว่าสาวน้อยจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวแล้ว ผ่านแสงที่ฉายจากจอใหญ่เห็นหน้าซีดๆ ของเธอ หรงซื่อจึงถามทันทีว่า "มันน่ากลัวไปเหรอ?"

ซูจิ่วปากแข็ง "ไม่น่ากลัว! ไม่น่ากลัวเลยแม้แต่นิด!"

แค่พูดเท่านั้นแหละ โรงหนังก็ดังก้องกังวานด้วยเสียงกรีดร้อง "อ๊ายยยย" หญิงสาวที่นั่งข้างซูจิ่วกระโจนตัวเองเข้าไปในอ้อมแขนของแฟนหนุ่ม เธอพูดไม่หยุดว่า "มันน่ากลัวมันน่ากลัว!""

ซูจิ่วไม่กล้าดูฉากสยองขวัญที่ทำให้กรี๊ดแบบนี้และได้หลับตาลงโดยไม่รู้ตัว

หรงซื่อได้แต่หวังว่าเธอจะเป็นเหมือนผู้หญิงคนนั้น ที่กระโจนตัวเธอเข้าไปในอ้อมแขนเขา แต่น่าเสียดายที่ซูจิ่วนั่งดื้อรั้น เม้มริมฝีปากแดงอย่างแน่น แกล้งทำเป็นนิ่งเยือกเย็นช่างน่ารักจริงๆ

เมื่อเสียงกรีดร้องเงียบลง ซูจิ่วค่อยๆ ลืมตาขึ้นอย่างระมัดระวัง และทันใดนั้นภาพที่น่าสยดสยองก็ปรากฏขึ้นบนหน้าจออีกครั้ง เธอยังเห็นได้ไม่ชัดจู่ๆ ก็มีมืออุ่นๆ มาบังที่ตาเธอ

ท่ามกลางเสียงกรีดร้อง เธอได้ยินเสียงที่เป็นเอกลักษณ์แสนดีมาอยู่ข้างหูว่า "ไม่ต้องกลัว ฉันอยู่นี่"

เสียงเขาเหมือนมีเวทมนตร์บางอย่าง หัวใจซูจิ่วที่ตกไปอยู่ตาตุ่มได้ผ่อนคลายทันที ถึงแม้ว่ายังคงรายล้อมไปด้วยเอฟเฟกต์เสียงชวนขนลุก แต่เธอก็ไม่กลัว

ยิ่งไปกว่านั้นคือขายหน้ามาก!

เธอเป็นป้าแก่แล้ว เทียบกับเด็กน้อยไม่ได้เลย แค่หนังสยองขวัญเธอก็กลัว แล้ว ยังให้เด็กน้อบมาปลอบใจตัวเองอีก นี่มันช่างน่าละอายจริงๆ!

รอจนกว่าภาพความสยดสยองจะผ่านไป หรงซื่อถึงจะปล่อยมือเธอ

ซูจิ่วลืมตาขึ้นจังหวะสบตาสีดําสนิทของเขาพอดี เมื่อกี้นึกถึงว่าตัวเองอับอายขายขี้หน้า ก็กระซิบด้วยความขวยเขินว่า "เดี๋ยวฉันไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ"

เธอไม่อยากดูหนังสยองขวัญแล้ว!

สายตาที่มองสังเกตของหรงซื่อ ซูจิ่วรีบลุกขึ้นจากที่นั่งและวิ่งไปอย่างรวดเร็ว

…

ซูจิ่วล้างหน้าในห้องน้ำ หลังจากปรับอารมณ์แล้วเธอจึงก็เดินออกมา ไม่คิดว่าจะเห็นหรงซื่อยืนอยู่ทางเดินด้านนอก