อาณาจักร ฮาร์ดี้ 1945 ตอนที่ 100 คำเตือน
ตอนที่ 100 คำเตือน
คุกชอว์แชงค์
ผู้คุมมองไปที่หนังสือพิมพ์ในมือของเขา และใบหน้าของเขาก็กลายเป็นน่าเกลียดมากยิ่งขึ้น
หนังสือพิมพ์บอกว่าโจรคนหนึ่งได้ยอมจำนนต่อตำรวจ และยอมรับว่าได้ฆาตกรรมชายหญิงคู่นั้น จึงทำให้คดีของแอนดี้มีแนวโน้มว่าจะถูกพิจารณาใหม่
เขารู้สึกได้ว่าแอนดี้ไม่มีทางที่จะกลับการตัดสินคดีนี้ได้ เพราะการที่จะทำได้นั้นจะต้องมีพยานและหลักฐานที่สามารถยืนยันได้จริงๆ
แต่เขาก็ไม่คิดว่าโจรจะมามอบตัวด้วยตัวเอง
ในเวลานี้เขายังสงสัยว่าโจรได้ถูกเตรียมให้ก่ออาชญากรรมโดยใครบางคนหรือเปล่า?
มันไม่ใช่เรื่องแปลกถ้าจะมีการก่ออาชญากรรมขึ้น เพราะเขาก็รู้ดีเกี่ยวกับเรื่องนี้
เขาคิดถึงเมื่อสองวันที่แล้วที่ทนายมาหาแอนดี้
แสดงว่ามันไม่ใช่เรื่องบัญเอิญ
ใครบางคนตั้งใจจะช่วยแอนดี้
เขาไม่สนใจว่าแอนดี้จะทำผิดจริงไหม แต่แอนดี้รู้ความลับของเขามากเกินไป
ช่วยเขาเลี่ยงภาษี ทำบัญชีปลอม และช่วยเขาฟอกเงิน เมื่อสิ่งเหล่านี้ถูกเปิดเผย ชีวิตของเขาก็จะจบลง
ไม่ต้องพูดถึงตำแหน่งเขาเลย มันไม่ได้ช่วยอะไรเขาอยู่แล้ว แถมมันอาจจะทำให้เขาถูกส่งไปที่คุกไวขึ้นอีก
ถึงแม้แอนดี้อาจจะไม่บอกใคร แต่เขาก็ไม่ต้องการที่จะเอาชีวิตของตัวเองไปไว้ในมือคนอื่นเหมือนกัน
เขาวางหนังสือพิมพ์ลง พร้อมกับสายตาที่เย็นชาซ่อนอยู่หลังแว่นตาของผู้คุม
…
เฮลี่ย์ได้รับข้อความจากผู้คุมเขาจึงรีบมาอย่างรวดเร็ว "ท่านเรียกผมมามีอะไรหรือเปล่าครับ?"
"เฮลี่ย์ แอนดี้ยังทำภาษีปลอมให้นายอยู่ไหม?" ผู้คุมถาม
"ทำ...ครับ" แฮลี่ย์ตอบ
เขารู้ว่าเรื่องนี้ไม่สามารถหลอกลวงผู้คุมได้
"ดูหนังสือพิมพ์ฉบับนี้สิ มันมีข่าวที่นายต้องสนใจแน่ๆ" ผู้คุมโยนหนังสือพิมพ์ให้เฮลี่ย์
เฮลี่ย์ใช้เวลามองและดวงตาของเขาก็เบิกกว้างขึ้นหลังอ่านจบ
"ใครบางคนได้ยอมรับว่าฆ่าภรรยาของแอนดี้ ถ้าอย่างนั้นไม่ใช่ว่าคดีของแอนดี้จะเปลี่ยนไปเหรอ?" เฮลี่ย์ถามด้วยความประหลาดใจ
"ใช่ ถ้าประโยคนี้เป็นจริง เขาจะได้รับการปล่อยตัวอย่างแน่นอน เพราะตัวเขานั้นไม่มีความผิดอะไร แต่เขารู้มากเกินไป แล้วถ้าเขาปากโป้งล่ะ? ผลที่ตามมาพวกเราจะเป็นยังไง?" ผู้คุมมองไปที่เฮลี่ย์ด้วยสายตาหม่นหมอง
ใบหน้าของเฮลี่ย์เปลี่ยนไปเรื่อยๆ
หากการหลีกเลี่ยงภาษีของเขาถูกเปิดโปง ตำแหน่งของเขาจะต้องสูญเสียไปอย่างแน่นอนและสำนักงานภาษีจะดำเนินคดีกับเขาด้วยแน่ๆ
ซึ่งคนที่หลีกเลี่ยงภาษีไม่เยอะจะได้รับโทษน้อยกว่า แต่คนที่ทำจำนวนมากๆ ก็อาจจะโดนจับเข้าคุกแน่ๆ
"ถ...ถ้าอย่างนั้นเราจะทำยังไงกันดี?" เฮลี่ย์ถาม
แสงเย็นวาบขึ้นในดวงตาของผู้คุม "มันก็มีแค่วิธีเดียวที่จะทำให้เขาหุบปากไปตลอดกาล"
"คุณหมายถึงให้ฆ่าเขา?" เฮลี่ย์ถาม
"แล้วนายมีวิธีอื่นที่ดีกว่านี้ไหมล่ะ?" ผู้คุมตะโกนใส่เฮลี่ย์
เฮลี่ย์กัดฟัน "ตกลง! ผมจะหาคนมาฆ่าเขาให้ได้"
ผู้คุมพยักหน้า "ตอนนี้เรื่องราวของแอนดี้ได้รับการเปิดเผยแล้ว มันต้องมีคนจ้องมองไปที่เขาอยู่แน่ๆ ถ้านายทำมันด้วยตัวเอง นายอาจจะโดนหางเลขไปด้วย มันอาจจะดีที่สุดถ้านายจะคิดหาวิธีที่ปลอดภัย โดยให้นักโทษเป็นคนลงมือแล้วบอกกับคนอื่นๆ ว่ามันก็แค่การแก้แค้นสำหรับเรื่องทะเลาะเล็กน้อย อย่าลืมสิว่าที่นี่มีอาชญากรเยอะแค่ไหน แล้วพวกเขาก็ไม่มีโอกาสออกไปตลอดชีวิตอยู่แล้ว มันไม่สำคัญหรอกถ้านักโทษจะถูกฆ่าคนหนึ่งหรือมากกว่านั้น แค่ให้ผลประโยชน์บางอย่างกับพวกมัน ให้มีชีวิตที่ดีขึ้นในคุกแค่นี้ก็น่าจะพอแล้ว เดี๋ยวมันก็มีคนทำเองแหละ"
"ผมเข้าใจแล้วครับ" เฮลี่ย์พยักหน้า
เมื่อเฮรี่ย์มาถึงบริเวณเรือนจำ รองเท้าหนังของเขาก็เหยียบลงบนพื้นและส่งเสียงดัง 'คลิก' เขามองเข้าไปในห้องขังทุกห้องที่เขาเดินผ่าน
นักโทษคิดว่าเขากำลังตรวจตราห้องขัง แต่ไม่มีใครรู้ว่าเขากำลังหาคนที่เหมาะสมสำหรับทำเรื่องนั้น
ในห้องขังห้องหนึ่งมีผู้ชายหลายคนกำลังคุยกันอยู่ เฮลี่ย์ได้ยินเสียงเขาเลยหันมองไปทางนั้น เขาเห็นนักโทษชื่อไดม่อน กำลังคุยโวโอ้อวดกับคนอื่น ไดม่อนคนนี้เป็นฆาตกร เขาฆ่าไปสองสามชีวิตด้วยมือของเขา เขาเป็นหัวหน้าเล็กๆ ในคุกพร้อมกับคนกลุ่มหนึ่งที่ติดตามเขา
เฮลี่ย์ยืนคิดอยู่พักหนึ่ง
เขาโทรหาผู้คุมห้องขังและสั่งให้เปิดประตู
"เฮ้ยๆ ออกมายืนข้างนอก"
พร้อมกับเสียงตะโกนของผู้คุม
ทุกคนกระโดดลงจากเตียงและยืนอยู่บนพื้น
"เอาของผิดกฎหมายออกมา ถ้ามีใครซ่อนของผิดกฎหมายไว้ล่ะก็ หึหึ รอถูกลงโทษได้เลย!" เฮลี่ย์พูดอย่างเย็นชา
ใบหน้าของนักโทษหลายคนกลายเป็นน่าเกลียด
ในช่วงเวลาสั้นๆ ผู้คุมของเรือนจำก็พบของผิดกฎหมายจำนวนมากในห้อง ซึ่งมีทุกรูปแบบและหลากหลาย
บุหรี่ กัญชา ไฟแช็ค เชือก หนังสือ ก้อนชีส ลูกอมผลไม้ แม้แต่คนที่ทำกรงไม้เลี้ยงหนูอยู่ในนั้น
"ห้าไม้ต่อคนเป็นการลงโทษ" เฮลี่ย์พูดอย่างเย็นชา
หลังจากนั้นไม่นาน
เสียงกรีดร้องก็ดังขึ้นมาจากห้องขัง
เฮลี่ย์ยืนอยู่ข้างๆ ดิมอน มองไปที่เขาและพูดว่า "สถานการณ์ของนายร้ายแรงที่สุด นายมีหนังสือโป๊อยู่ในห้องของนาย พอที่จะขังนายได้ถึงสองสามวันเลยด้วยซ้ำ"
"พาเขาไปที่ห้องทำงานของผม" เฮลี่ย์กล่าวกับคนของเขา
ในห้องทำงานของเฮลี่ย์
ดิมอนยืนอยู่ในห้องเก็บของ เขาไม่รู้ว่าทำไม เฮลี่ย์หัวหน้าของเขตนี้ ถึงเรียกเขามาที่สำนักงาน
สั่งสอนเขาเหรอ?
แต่ฉันก็ทำตัวดี และไม่ได้ทำอะไรผิดนี้
"ฉันจำได้ว่านายติดคุกตลอดชีวิตใช่ไหม และไม่สามารถออกไปข้างนอกได้หรือปล่อยตัวคุณออกไป?" เฮลี่พูดอย่างเฉยเมย
"ใช่แล้ว" ดิมอนตอบ
"ถ้าไม่มีอุบัติเหตุอะไร นายก็จะอยู่ในคุกนี้ตลอดชีวิต จนนายแก่ตายไปด้วยโรคชรา แต่ตอนนี้ฉันมีบางอย่างให้นายทำ ตราบใดที่นายช่วยฉันทำงานนี้สำเร็จ ฉันจะดูแลนายเป็นพิเศษเช่นซ่อนพวกของเถื่อนพวกนี้ อย่างน้อยก็ลงโทษสถานเบาได้"
หลังจากที่เฮลี่ย์พูดจบ เขาก็โน้มตัวเข้าไปใกล้หูของดิมอน ลดเสียงลงและพูดว่า
"อย่าคิดว่าฉันไม่รู้ว่านายขายบุหรี่ในคุก และยังขายดีอีกใช่ไหม? ถ้านายไม่เชื่อฟังฉัน ฉันจะจับตาดูแลนายเป็นพิเศษในอนาคต ลองคิดดูว่าชีวิตในคุกของนายจะเป็นยังไงต่อไป?"
เฮลี่ย์เป็นหัวหน้าผู้คุมในคุก เขามีพลังพอที่จะสิ่งนี้ได้
ถ้าเขาถูกจับตามอง เขาจะต้องรู้สึกแย่มากแน่ๆ
"คุณต้องการอะไร?" ดิมอนถาม
"นายต้องสัญญากับฉันก่อน แล้วจะบอกรายละเอียดให้ หลังจากที่นายได้ฟัง นายจะพอใจกับมันแน่นอน" เฮรี่ย์กล่าว
ดิมอนเงียบไปพักหนึ่ง
เขารู้ดีว่าตั้งแต่เฮลี่ย์ขอให้เขาอะไรบ้างอย่าง มันก็คงไม่ใช่เรื่องดีแน่ เขาแน่ใจถึง 80 เปอร์เลยด้วยซ้ำ
บางที่อาจจะให้ฆ่าใครสักคน
มันไม่ใช่เรื่องแปลกที่จะมีใครซื้อตัวผู้คุมในคุกและขอให้ฆ่านักโทษสักคน บางคนก็เพื่อแก้แค้น บางคนก็เพื่อปิดปากใครบางคน เรื่องแบบนี้ไม่ใช่เรื่องแปลกในคุกอยู่แล้ว
"ผมสัญญา" ดิมอนกล่าว
เฮลี่ย์ยิ้มเล็กน้อยที่ทุกอย่างเป็นไปด้วยดี
"ในช่วงชลมุน ตอนที่นายปะทะกับคนอื่น ให้นายทำพลาดและลงมือฆ่าใครบางคนให้ฉัน" เฮรี่ย์กล่าว
"ให้ฆ่าใคร?"
"นักโทษชื่อแอนดี้"
ดิมอนหยุดคิดเล็กน้อย หลังจากนั้นก็พยักหน้า
"ผมเข้าใจแล้ว"
เฮลี่ย์หยิบบุหรี่ขึ้นมาจากโต๊ะแล้วโยนมันไปให้ดิมอน ดิมอนรับมัน "เอาล่ะ นายกลับไปได้แล้ว และก็ไม่ต้องซ่อนของเถื่อนอีกต่อไป"
ดิมอนออกจากห้องทำงานของเฮลี่ย์
วันต่อมา
นักโทษทุกคนออกมาตากแดด
แอนดี้พูดคุยกับชายแก่ไฮไรด์และโอลด์บูอยู่ครู่หนึ่ง และเขาก็ไปนอนลงที่มุมหนึ่งของร่มเงา ดูคนบนสนามที่วิ่งไปรอบๆ เพื่อใช้พลังงานของพวกเขา
ส่วนคนอื่นๆ จะอยู่เป็นกลุ่มกัน เกือบทุกคนในคุกจะรวมตัวกันเป็นแก๊ง และก็มีกองกำลังจากด้านนอกได้ขยายเข้ามาในคุกด้วยเหมือนกัน
ดิมอนนั่งอยู่ที่สนามเด็กเล่นกับลูกของเขา และเขาก็เห็นแอนดี้จากสายตาของเขา ถ้าจะพูดถึงแอนดี้ เขานั้นถือว่าเป็นตำนานในคุกชอว์แชงค์
ในตอนแรกหลายคนรังแกเขา แต่ด้วยเหตุผลบางอย่างแอนดี้ก็อยู่ในการดูแลของผู้คุม ทำให้ไม่มีใครกล้ารังแกเขาอีก
ในอดีตห้องสมุดเรือนจำมีแค่หนังสือเก่าๆ หลายสิบเล่มซึ่งถูกฉีกออกเป็นชิ้นๆ ไปแล้ว และชายคนนี้ก็เขียนจดหมายถึงรัฐบาล หนังสือหลายร้อยเล่มและแผ่นเสียงก็หลั่งไหลเข้ามาในคุกอย่างต่อเนื่แง ตั้งแต่นั้นมาสถานะของเขาก็เปลี่ยนไป
ดิมอนเรียกลูกน้องคนสนิทของเขา และกระซิบไม่กี่คำข้างหูของเขา ชายคนนั้นพยักหน้าและเดินไปที่ด้านข้างอย่างช้าๆ
เขาเดินเล่นอยู่รอบๆ ประมาณครึ่งชั่วโมง ต่อมาเขาก็เดินไปที่แอนดี้และถามด้วยเสียงต่ำว่า "นายต้องการบุหรี่ไหม?"
แอนดี้ส่ายหัวและก็ประหลาดใจเล็กน้อย เขาอยู่ที่นี่มาหลายปีแล้ว ทุกคนนี้รู้ดีว่าเขาไม่สูบบุหรี่
ในขณะนั้น คนคนนี้ก็พูดอย่างรวดเร็วข้างหูแอนดี้ว่า "มีใครบางคนต้องการฆ่านาย ระวังตัวด้วย"
แอนดี้รู้สึกประหลาดใจ
ใครบางคนต้องการฆ่าเขา?ทำไม?
ทนายมาที่คุกไม่กี่วันที่ผ่านมา และนำความหวังมาให้แอนดี้ ทำให้วันนั้นเขาตื่นเต้นมาก
แต่จู่ๆ ก็มีคนมาบอกว่ามีคนต้องการฆ่าเขา?
เขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
ก่อนที่แอนดี้จะตอบสนอง คนที่ขายบุหรี่ก็เดินจากไปและหาคนอื่นๆ ที่ต้องการบุหรี่ต่อไป
แอนดี้อดที่จะวุ่นวายใจไม่ได้
ทำไมถึงมีคนอยากฆ่าเขา?
แล้วทำไมต้องฆ่าเขาด้วย
มีเหตุผลอะไรที่ต้องฆ่าเขาให้ตาย?
ทันใดนั้น
ทันใดนั้นก็มีแสงวาบผ่านหัวใจของแอนดี้ เขามองขึ้นไปที่หน้าต่างของอาคารระยะไกลที่เป็นสำนักงานของพัศดี
การพักผ่อนจบลงแล้ว
ทุกคนได้กลับไปที่คุก
เมื่อดิมอนเดินเข้ามาในทางเดิน เฮลี่ย์ก็ยืนอยู่ที่ประตูของเขา เขาจ้องมองดิมอนอย่างดุดัน เพราะเขาเห็นว่าดิมอนไม่ได้ทำอะไรเลย
ดิมอนยักไหล่ด้วยสีหน้าที่ช่วยไม่ได้บนใบหน้าของเขา
เหมือนกับจะกล่าวว่ามันไม่มีโอกาสให้ทำอะไร
สำหรับสิ่งที่เขาแสดงออก ดิมอนไม่สนว่าเฮลี่ย์จะเข้าใจหรือเปล่า
ในช่วงบ่าย
ทนายบ๊อบและเฮนรี่มาที่คุกอีกครั้งเพื่อพบกับแอนดี้
พวกเขาพูดคุยกันข้างใน
บ๊อบเอาออกหนังสือพิมพ์ออกมา ยิ้มให้แอนดี้และกล่าวว่า "แอนดี้ดูนี่ก่อน"
แอนดี้หยิบหนังสือพิมพ์ขึ้นมาด้วยความสับสน แต่เมื่อเขาอ่านข่าวจบ ทั่วทั้งร่างของเขาก็สั่นเทาและดวงตาที่กลายเป็นสีแดง
"นี่เป็นเรื่องจริงเหรอ? มันเป็นเรื่องจริงใช่ไหม!" แอนดี้ถามบ๊อบอย่างตื่นเต้น
เฮนรี่ยิ้ม
"แน่นอนว่ามันเป็นความจริง และก็ไม่ต้องห่วงอะไร ตอนนี้โจรได้สารภาพทุกอย่างออกมาแล้ว นอกจากนี้ยังพบปืนที่เขาใช้ยิงชายหญิงคู่นั้นด้วย ตอนนี้มันกำลังถูกส่งไปตรวจสอบอยู่ ผลลัพธ์จะออกมาในเวลาไม่นานนี้" เฮนรี่กล่าว
ทนายความบ๊อบกล่าวอีกว่า "ฉันได้ยื่นคำร้องอย่างเป็นทางการต่อศาลแล้ว เพื่อที่จะได้พิจารณาคดีของนายใหม่ ที่จะทำให้ศาลยอมรับ แล้วฉันก็เชื่อว่านายจะได้ออกจากคุกชอว์แชงค์อีกไม่นานหรอก"
โฮโฮๆ!
แอนดี้ร้องไห้ออกมาใส่หนังสือพิมพ์...
เขาตื่นเต้นมาก
หลังจากที่อยู่ในคุกเป็นเวลาเจ็ดปี และเป็นเจ็ดปีที่เขานั้นทุกข์ทรมาน
เขาไม่ได้คาดหวังว่าเขาจะได้มีวันนี้
"ขอบคุณเฮนรี่ ขอบคุณมากทนายบ๊อบและผมก็ขอบคุณ คุณฮาร์ดี้ด้วย" แอนดี้ร้องไห้
หลังจากได้ระบายออกมาแล้ว
แอนดี้ก็นึกขึ้นได้อีกอย่างหนึ่ง
เขาหันไปมองผู้คุมที่อยู่ห่างออกไปไม่กี่เมตรข้างหลังของเขา แอนดี้ก็ลดเสียงลงและกล่าวว่า "คุณเฮนรี่ คุณบ๊อบ มีใครบางคนมาบอกผมว่า มีคนต้องการให้ผมตาย"
บ๊อบตกใจ
เฮนรี่ขมวดคิ้วเล็กน้อย
"แล้วคุณรู้ไหมว่าใครต้องการฆ่าคุณ?" เฮนรี่ถามด้วยเสียงต่ำ
"ผมไม่รู้ มีคนแอบมาบอกผมว่ามีคนต้องการฆ่าผมให้ตาย ส่วนเรื่องอื่นผมไม่รู้" แอนดี้กล่าว
เฮนรี่พยักหน้า "ถ้าอย่างนั้นช่วงนี้ก็ระวังตัวหน่อย เดียวผมจะออกไปจัดการอะไรบ้างอย่างให้" "
หลังจากการพูดคุยจบลง เฮนรี่และบ๊อบก็จากไป หลังจากเข้ามาในเมือง เฮนรี่ก็โทรศัพท์หาใครบางคน
ช่วงบ่ายวันเดียวกันก็มีกลุ่มผู้คนมาที่เรือนจำชอว์แชงค์ เพื่อเยี่ยมชมนักโทษรวมไปถึงญาติของดิมอนที่มาพร้อมกับข้าวของมาฝากเขา
ในเวลาพลบค่ำ.
เฮนรี่ที่ได้รู้ทุกอย่าง
บอสฮาร์ดี้ได้บอกเรื่องกับเขาแล้ว มันเป็นการมองการณ์ไกลจริงๆ ที่หัวหน้าผู้คุมต้องการที่จะฆ่าแอนดี้
เฮนรี่โทรหาฮาร์ดี้
หลังจากได้ยินรายงานจากเฮนรี่ ฮาร์ดี้ก็ไม่ประหลาดใจ เขาได้ดูภาพยนตร์ และรู้ว่าพัศดีได้ให้แอนดี้ฟอกเงินสำหรับบัญชีปลอมแล้ว แต่แอนดี้ตอนนี้เป็นคนละกรณีกัน ทำให้พัศดีไม่มีทางเลือกอื่น
"เฮนรี่ ส่งคำเตือนไปให้พัศดีเดี๋ยวนี้!"
