(ฟรี) บทที่ 709 เหมือนตัวตลก

"……!!" คุณหนูถังโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ

ท่าทางแบบนี้ของเขามันคืออะไร เกิดอะไรขึ้น มันจบแล้วเหรอ?

แต่เธอทำได้แค่ขอโทษ ไม่รู้ตัวเวลาก็ผ่านไปหนึ่งชั่วโมงแล้ว เธอรู้สึกหิวน้ำจนคอแห้งผาก เด็กผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าเธอยังคงนิ่งเฉยเหมือนกับภูเขา และสายตาดูถูกเหยียดหยามของเขานั้นชัดเจนเหมือนกับว่าเขากำลังดูตัวตลกอยู่

ภายในใจของคุณหนูถังเริ่มมีความคิดที่อยากจะฆ่าใครซักคน ได้แต่พูดขอโทษซ้ำแล้วซ้ำเล่า เธอไม่รู้ว่าหรงซื่อจะทรมานเธอจนถึงเมื่อไร แต่นี้ก็ผ่านมานานมากแล้ว ฝูงชนที่ล้อมดูเธอต่างก็เปลี่ยนไปหลายครั้งแล้ว แต่เขากับไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองเลย ยืนนิ่งเฉยราวกับหุ่นยนต์!

คุณหนูถังทั้งโกรธทั้งเสียใจ ดวงตาของเธอแดงก่ำ ถ้าเธอรู้ว่าเด็กผู้ชายคนนี้จะทำเรื่องแบบนี้ ตอนเธออยู่ในบาร์ เธอจะไม่ยอมให้เขาเข้าไปในห้องส่วนตัวนั้นแน่นอน

เธอเตรียมพร้อมที่จะขอโทษอีกฝ่ายจนถึงมืดแล้ว คิดไม่ถึงว่า จู่ๆ เธอจะได้ยินเสียง "โครกคราก……"

หรงซื่อก็ได้ยินเหมือนกัน เขาหันหน้าไปด้านข้างและมองไปที่ซูจิ่วทันที

ซูจิ่วกุมท้องแบนของตัวเอง เธอยิ้มให้เขาด้วยความอับอายเล็กน้อย ภายในใจรู้สึกหงุดหงิดอยู่ครู่หนึ่ง

เชี่ย ท้องร้องเสียงดังเกินไปแล้วนะ ท้องไม่อาย แต่เธออาย!

"หิวแล้ว?" เมื่อเทียบกับน้ำเสียงที่เขาพูดกับคุณหนูถังนั้น ตอนนี้สามารถเรียกได้ว่าอ่อนโยนเป็นอย่างมาก

"ไม่หิว ไม่หิว ไม่ใช่หิว นายปล่อยให้เธอขอโทษนายต่อไป ต้องทำจนกว่านายจะพอใจ!" ซูจิ่วพูดอย่างจริงจัง

"เธอหิวแล้ว ก็ไปกินข้าวกันก่อนเถอะ" หรงซื่อเสนอ

เมื่อเทียบกับซูจิ่วแล้ว คนแบบคุณหนูถังเป็นคนภาษาอะไร?

"โอเค งั้นพวกเราไปกินข้าวเย็นกันก่อน ส่วนเธอ……" ซูจิ่วเหลือบมองคุณหนูถัง และพูดว่า "ก็อยู่ที่นี่ขอโทษต่อไป รอจนกว่าพวกเราจะกินข้าวเสร็จแล้วค่อยคุย"

คุณหนูถัง "……!!"

เธอนึกว่าซูจิ่วจะพอแค่นั้น แต่คาดไม่ถึงเลยว่าอีกฝ่ายจะปล่อยให้เธอยืนอยู่ตรงนี้ และขอโทษต่อไปจนกว่าพวกเขาจะกลับมาหลังจากกินข้าวเย็นเสร็จ?

งั้นคาดว่าเสียงของเธอในวันพรุ่งนี้คงจะพูดไม่ออกแน่!

ซูจิ่วลงจากรถ แล้วเดินไปที่ด้านหน้าและพูดกับคนขับว่า "ลุงคนขับ ลุงช่วยหนูดูเธอหน่อยว่าได้ขอโทษอย่างจริงใจไหม ถ้าไม่ใช่ ลุงรีบโทรบอกหนูทันทีเลย"

คนขับตกลงโดยไม่ลังเล และพูดด้วยรอยยิ้มว่า "ได้เลยครับ คุณหนูเล็ก กระผมรับประกันว่าจะให้ดูเธอให้ดีๆ ครับ"

และหันไปมองคุณหนูถังที่กำลังขอโทษอยู่ เขาก็มีความสุขมาก ที่ได้เห็นท่าทางที่เศร้าโศกและอับอายของคุณหนูถัง หัวใจเขาเต็มไปด้วยความเบิกบาน

ฮึ❗️ นี่คือชะตากรรมของคนที่ทำให้คุณหนูเล็กรู้สึกขุ่นเคือง

น่าเสียดายที่คุณหนูเล็กยังใจดีเกินไป คําขอโทษแบบนี้จะเพียงพอได้ยังไง? ถ้าเป็นเขา จะปล่อยให้อีกฝ่ายคุกเข่าบนทุเรียน คุกเข่าบนคีย์บอร์ด และคุกเข่าบะหมี่กึ่งสำเร็จรูป ดูซิว่าเธอยังจะกล้าอีกไหม!

หลังจากที่ซูจิ่วลงจากรถ เธอก็เดินตามหรงซื่อไปตามทางเท้าทางด้านขวามือของประตูโรงเรียน

ระหว่างทางเขาไม่พูดอะไรเลย ซูจิ่วหันไปมองหน้าเขาด้วยความสงสัย เธอเอื้อมมือออกไปดึงแขนเสื้อเชิ้ตสีขาวของอีกฝ่ายไว้ "พี่ชาย นายเป็นอะไร? เธอขอโทษนายแล้ว แต่ทําไมดูท่าทางของนายถึงไม่มีความสุขล่ะ?"

หรงซื่อก้มหน้าเล็กน้อย เมื่อหันไปสบตาเข้ากับดวงตาใสแจ๋วของเธอ เขาเม้มริมฝีปากเข้าหากันทันที

"ไม่งั้นนายบอกฉันสิ นายอยากจะลงโทษเธอยังไง พวกเราก็จะลงโทษเธออย่างงั้น?" ซูจิ่วถามอย่างไม่แน่ใจ

"……" หรงซื่อเงียบไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็ถามขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ลึกล้ำของเขาว่า "เสี่ยวจิ่ว เธอ……"

คําหลังดูเหมือนจะพูดยากซักหน่อย ซูจิ่วกระพริบตาอย่างสงสัย "อะไรนะ?"

"เธอ……" หรงซื่อหลบสายตาของเธอ และหันไปมองพื้นที่ด้านข้างราวกับว่าไม่มีความกล้าที่จะหันไปมองเธอ จากนั้นเขาก็พูดขึ้นว่า "เธอรู้สึกว่าฉันไร้ประโยชน์มากไหม?"

บทที่ 710 จะไม่ปล่อยมือของเขา

ซูจิ่ว "……??" ไม่ใช่หรอกมั้ง เธอกระตุ้นความรู้สึกอ่อนไหวของเด็กน้อยงั้นเหรอ?

"ไม่ใช่!" เธอปฏิเสธโดยไม่ต้องคิด หยุดเดิน และหันมาพูดกับเขาอย่างจริงจังว่า "พี่ชาย ฉันไม่เคยรู้สึกว่านายไร้ประโยชน์เลย ตรงกันข้าม นายเป็นคนเก่งและแข็งแกร่งในสายตาฉัน"

นี่ต้องขอบคุณแม่เลี้ยงที่เป็นผู้แต่งนิยายต้นฉบับคนนั้นที่ทำให้เขาถูกโชคชะตาล้อเล่น

"จริงเหรอ?" หรงซื่อกระตุกมุมปากอย่างเย้ยหยัน ดูเหมือนขมขื่นเล็กน้อย

เธอเพียงแค่ปลอบใจเขา เพื่อให้เขาสบายใจ

เขารู้สถานะของตัวเองดี เขาจะเก่งอย่างที่เธอพูดได้ยังไง?

เขาเป็นแบบนี้ มันทำให้ซูจิ่วรู้สึกเจ็บปวดส่วนหนึ่งของหัวใจ แล้วรีบพูดขึ้นว่า "พี่ชาย นายไม่เชื่อฉัน? นายคงไม่ใช่รู้สึกว่าฉันกำลังปลอบใจนายอยู่หรอกนะ ฉันรับประกันได้ว่าไม่ใช่แบบนั้นจริงๆ นี่คือความจริงจากใจ!"

เธอพูดพร้อมกับเอื้อมมือไปจับมือของอีกฝ่ายอย่างเป็นธรรมชาติ "พี่ชาย นายจะประสบความสําเร็จอย่างแน่นอนในอนาคต จะได้กลับเนื้อกลับตัวใหม่แน่ ฉันเชื่อในตัวนายมาก ดังนั้นได้โปรดเชื่อในตัวเองหน่อยได้ไหม?"

## ช่วยด้วย ช่วยเสี่ยวจิ่วด้วย ช่วยทำให้ป๊ะป๋าเสี่ยวจิ่วได้เป็นดารากับเขาด้วยนะ

มือของเขานั้นถูกจับด้วยมือเล็กๆ ที่อ่อนนุ่มของเธอ อุณหภูมิร่างกายของเธอถูกส่งผ่านจากฝ่ามือ ดวงตาของหรงซื่อดูลึกล้ำขึ้น

หากทําได้ เขาหวังว่าเธอจะไม่ปล่อยมือของเขา และจับมันไว้แบบนี้

ยังไงก็ตามเขารู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้ ในสายตาของเธอไม่ว่าเขาจะเก่งจริงๆ ก็ตาม แต่ในความคิดเขา เขายังไม่มีคุณสมบัติที่จะยืนเคียงข้างเธออย่างสมศักดิ์ศรีเลย

และคุณสมบัตินั้น เด็กผู้ชายคนอื่นๆ เช่นหานซือเหย่นายน้อยผู้มั่งคั่งที่เหมาะสมกับเธอ อีกฝ่ายสามารถมีมันได้อย่างง่ายดาย แต่เขาอาจจะต้องต่อสู้อย่างหนักเพื่อให้ได้มันมา

"พี่ชาย?" เมื่อเห็นเขารู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย ซูจิ่วก็ย้ำอีกครั้งว่า "เชื่อมั่นในตัวเอง อย่ารู้สึกว่าตัวเองนั้นต่ำต้อย ไม่ต้องรู้สึกสิ้นหวังโอเคไหม? ลุกขึ้นสู้ รอจนกว่าจะถึงตาของนาย นายสามารถเหยียบพวกเขาให้อยู่ใต้ฝ่าเท้านายได้อย่างแน่นอน!"

เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ พูดเสียงดัง นัยน์ตาของเธอสว่างเป็นประกายมากเมื่อพูดถึงคำเหล่านี้ ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความคาดหวังและไว้วางใจในตัวเขา

ทำไมเธอถึงได้เชื่อมันในตัวเขามากขนาดนี้?

หรงซื่อไม่ค่อยเข้าใจ

แต่ ในเมื่อเธอเชื่อมั่นเขามากขนาดนี้แล้ว เขาทำให้เธอผิดหวังได้ยังไง?

ก่อนหน้านี้ เขาดูถูกตัวเองจริงๆ

เขามองซูจิ่วอย่างลึกซึ้ง และพยักหน้าอย่างจริงจังเหมือนกัน "โอเค"

…

ซูจิ่วพาหรงซื่อไปที่ร้านก๋วยเตี๋ยวที่อยู่ใกล้ๆ และเงยหน้าขึ้นมองเขา ก่อนจะถามว่า "พี่ชาย กินร้านนี้ได้ไหม? ฉันไม่ได้กินก๋วยเตี๋ยวมานานแล้ว เลยรู้สึกอยากกินขึ้นมา นายล่ะ?"

หรงซื่อพยักหน้า "เธอกินอะไรฉันก็กินอันนั้น"

หลังจากพูดจบดูเหมือนว่ามีบางอย่างผิดปกติ ราวกับว่าบรรยายกาศมันดูคลุมเครือเล็กน้อย และหูของเด็กผู้ชายก็แดงก่ำในทันใด แต่คำพูดของเขานั้นกลับคืนมาไม่ได้ ดังนั้นเขาจึงอดไม่ได้ที่จะรู้สึกเขินอาย

เมื่อได้ยินคําพูดของเขา ทันใดนั้นหัวใจของซูจิ่วก็เต้นแรง หูของเธอก็ร้อนอยู่เล็กน้อย

วายร้ายน้อยกําลังพูดถึงอะไร?

พูดดีๆ ได้ไหม พูดแบบนั้นมันทำให้เธอเข้าใจผิดได้ง่ายๆ!

ซูจิ่วไม่เคยคิดเกี่ยวกับความสัมพันธ์ที่ไม่ปกติระหว่างแม่ๆ แฟนคลับกับเด็กน้อย แค่คิดก็หัวใจของเธอก็เต้นเร็วมาก เธอจึงรีบหันมาสนใจเถ้าแก่ "เถ้าแก่ ก๋วยเตี๋ยวสองชาม และชามของเขาเพิ่มเนื้อเยอะๆ"

หรงซื่อมองดูเธอ และก็พูดกับเถ้าแก่ด้วยว่า "ของเธอก็เหมือนกัน"

"โอเค!" เถ้าแก่ตอบ หลังจากมองไปที่ทั้งสองคน เขายิ้มและพูดว่า "พวกเธอเป็นคู่รักกันใช่ไหม มีความสัมพันธ์ที่ดีจังนะ~"