ตอนที่แล้วผมอะตัวร้ายในโนเวล ตอนที่ 12
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปผมอะตัวร้ายในโนเวล ตอนที่ 14

ผมอะตัวร้ายในโนเวล ตอนที่ 13


ผมอะตัวร้ายในโนเวล ตอนที่ 13

เนื่องจากกล้วยไม้ในกระถางนี้ เย่เฟยและลั่วเว่ยหยูจึงใกล้ชิดกันมากขึ้น

แม้ว่ารูปลักษณ์ของเขาจะไม่เปลี่ยนแปลงมากนักตั้งแต่เย่เฟยเพิ่มค่าเสน่ห์ แต่ท่าทางการกระทำของเขาได้เปลี่ยนไปอย่างมาก ผู้คนจะรู้สึกสบายใจเมื่ออยู่ต่อหน้าเขา เพราะคุณสมบัติที่น่าดึงดูดใจของเขา

"เถ้าแก่เนี้ย คุณเองก็ชอบกล้วยไม้ด้วยเหรอ? อ้อใช่ ผมยังไม่ได้ถามชื่อคุณเลย" เย่เฟยถามอย่างเป็นธรรมชาติ

ใบหน้าของลั่วเว่ยหยูแดงขึ้นเล็กน้อย เย่เฟยเพิ่งเล่นบทผู้กล้าช่วยสาวงาม ทำให้ลั่ววเว่ยหยูรู้สึกดีกับเขา นอกจากนี้ การพูดถึงกล้วยไม้ของเย่เฟยยังทำให้เธอรู้สึกใกล้ชิดกับเย่เฟยมากยิ่งขึ้น

และเนื่องจากการเพิ่มค่าเสน่ห์ของเย่เฟย นั่นจึงทำให้ ลั่วเว่ยหยูเกิดความรู้สึกชื่นชอบเย่เฟยอย่างไม่ทราบสาเหตุ

ลั่วเว่ยหยูตอบเสียงเบา "ฉันชื่อลั่วเว่ยหยูค่ะ"

[ ติ๊ง! ขอแสดงความยินดีกับโฮสต์ ได้รับค่าประสบการณ์ 20 แต้ม ]

เมื่อได้ยินการแจ้งเตือนจากระบบ เย่เฟยก็รู้ว่าค่าความชอบของลั่วเว่ยหยูที่มีต่อเขาได้เพิ่มขึ้นแล้ว

"ผมชื่อ เย่เฟย" เย่เฟยยิ้มบาง "ผมชอบกล้วยไม้กระถางนี้มาก คุณจะยกมันให้ผมมั้ย?"

กล้วยไม้กระถางนี้เป็นสิ่งที่ลั่วเว่ยหยูรักมากที่สุด เธอดูแลมันมาตลอด เรียกได้ว่าเป็นของที่เธอหวงมาก

ถ้าเปลี่ยนเป็นคนอื่นที่ต้องการซื้อกล้วยไม้กระถางนี้ เธอก็คงไม่เต็มใจที่จะขาย

แต่เมื่อเป็นเย่เฟย เธอก็ก้มหน้าลงเล็กน้อยและตอบเสียงเบา "ถ้าคุณเย่ชอบมัน ฉันก็ขอมอบกล้วยไม้กระถางนี้ให้คุณ ฉันแค่หวังว่าคุณจะดูแลมันให้ดี"

"แน่นอนครับ" เย่เฟยมองดูดวงตาใสกระจ่างของลั่วเว่ยหยูอย่างจริงจัง จากนั้นจึงพูดว่า "ผมจะดูแลมันอย่างดี ที่บ้านของผมเองก็มีกล้วยไม้หลากหลายพันธุ์ ถ้ามีเวลาว่างคุณสามารถไปชมดูได้"

เขาไม่ได้โกหก

มีสวนขนาดเล็กอยู่ในวิลล่าส่วนตัวของเย่เฟย ในสวนแห่งนั้นไม่เพียงมีแต่กล้วยไม้เท่านั้น ทว่ายังมีดอกไม้ล้ำค่าหายากอีกมากมาย อย่างน้อยก็สองสามร้อยชนิด

ดวงตาของลั่วเว่ยหยูสว่างขึ้นเล็กน้อยเมื่อได้ยิน สีหน้าเผยให้เห็นถึงความคาดหวัง

ลั่วเว่ยหยูชื่นชอบกล้วยไม้เป็นพิเศษ เพราะเธอคิดว่ากล้วยไม้นั้นคล้ายกับตัวเธอมาก

อยู่อย่างเงียบสงบและงามสง่าโดยไม่ต้องข้องแวะกับโลก

อันที่จริง ในโลกนี้มีกล้วยไม้อยู่มากมายหลายชนิด ซึ่งบางชนิดก็มีเอกลักษณ์เฉพาะตัวและล้ำค่ายิ่ง

ดังนั้นเมื่อเธอได้ยินเย่เฟยบอกว่าเขาเลี้ยงกล้วยไม้อีกหลากหลายชนิด ลั่วเว่ยหยูก็รู้สึกสนใจมาก นี่คล้ายกับเธอได้พบพานคนสนิท

ทว่าวินาทีถัดมา ดวงตาที่สดใสของลั่วเว่ยหยูก็หม่นหมองลงเล็กน้อย "ขาของฉันไม่สะดวก คงยากที่จะมีโอกาสได้ชื่นชมพวกมัน"

ลั่วเว่ยหยูไม่ได้รู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจ แต่เธอยอมรับความจริงที่ว่าขาของเธอพิการอย่างใจเย็น

ที่เย่เฟยรอคอยอยู่ก็คือคำพูดนี้เอง

เย่เฟยแสร้งทำเป็นแปลกใจ เขามองไปที่ขาของลั่วเว่ยหยู ก่อนจะพูดว่า "คุณลั่ว ขาของคุณ..."

ลั่วเว่ยหยูตอบว่า "ฉันได้รับบาดเจ็บจากอุบัติเหตุทางรถยนต์ กระดูกต้นขาของฉันแตก หมอบอกว่ายากที่จะรักษา"

ลั่วเว่ยหยูพูดเบาๆ แต่หลังจากคิดดูแล้ว เธอก็รู้ว่ามันเจ็บปวดเพียงใด

ลั่วเว่ยหยูกัดริมฝีปากของเธอ และร่างกายของเธอก็สั่นเล็กน้อย เห็นได้ชัดว่าอุบัติเหตุทางรถยนต์นั้นเป็นความทรงจำที่แสนเจ็บปวดสำหรับเธอ

เย่เฟยมองดูลั่วเว่ยหยูด้วยดวงตาที่อ่อนโยน จากนั้นจึงพูดอย่างจริงใจ "คุณลั่ว ขอผมดูอาการบาดเจ็บของคุณได้ไหม ผมเคยเรียนแพทย์มา"

เคยเรียนแพทย์?

ไม่ว่าลั่วเว่ยหยูจะมองเย่เฟยอย่างไร เขาก็ดูไม่เหมือนแพทย์เลย

แต่ด้วยความปรารถนาดีของเย่เฟยก่อนหน้านี้ ความจริงใจที่เย่เฟยแสดงออกมาก็ทำให้เธอรู้สึกประทับใจ ดังนั้นเธอจึงไม่ปฏิเสธ "ค่ะ"

ลั่วเว่ยหยูสวมกางเกงหลวมสบายๆ เย่เฟยย่อตัวลง ม้วนขากางเกงของเธอขึ้นเล็กน้อย จากนั้นก็ได้เห็นอาการบาดเจ็บที่ขาของลั่วเว่ยหยู

ขาของลั่วเว่ยหยูยังคงถูกยึดติดกับเหล็ก และมันยากที่เธอจะเดินได้

อันที่จริง ลั่วเว่ยหยูนั้นมีเรียวขาที่งดงามมาก เย่เฟยเดาว่าเธอคงสูงอย่างน้อย 170 เซนติเมตร ขาของเธอเรียวยาว เต็มไปด้วยเสน่ห์เย้ายวน

ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเท้าคู่นั้น เท้าเล็กๆนั้นเรียวน่ารัก ขาวราวหิมะ นิ้วเท้าของเธองดงามเหมือนไข่มุก เล็บเท้าของเธอถูกตัดแต่งอย่างประณีต และใสดุจคริสตัล

สิ่งเดียวที่ไม่ธรรมดาเกี่ยวกับเธอก็คือ เธอมีรอยแผลเป็นยาวมากมายที่ขา ซึ่งเป็นร่องรอยบาดแผลจากอุบัติเหตุทางรถยนต์

แก้มของลั่วเว่ยหยูเห่อร้อนขึ้นเมื่อเย่เฟยได้เห็นมัน หัวใจของเธอเต้นแรงด้วยความประหม่า

เย่เฟยพูดอย่างสุภาพ "โอเค คุณลั่ว ขอผมลองรักษาอาการบาดเจ็บของคุณด้วยการฝังเข็มได้ไหม?"

เขาถามด้วยน้ำเสียงที่ตรงไปตรงมาและอ่อนโยน

ลั่วเว่ยหยูหน้าขึ้นสี แม้ว่าเธอจะสับสน แต่เธอก็พยักหน้าเล็กน้อย

เย่เฟยดูไม่เหมือนผู้ชายที่ชอบเอาเปรียบผู้หญิง จึงไม่เสียหายที่จะปล่อยให้เขาลองดู

เพียงแต่ลั่วเว่ยหยูไม่มีความหวังมากนัก หลังจากได้รับบาดเจ็บที่ขา เธอก็ได้ไปโรงพยาบาลมาหลายแห่ง ทุกแห่งต่างสรุปว่าเธอจะต้องพิการตลอดชีวิต แม้ว่าเธอจะพยายามแล้วก็ตาม ในอนาคตเธอก็คงอยู่ไม่ได้โดยไม่มีไม้ค้ำและรถเข็น

เมื่อได้ยินคำตอบของลั่วเว่ยหยู เย่เฟยก็เริ่มหยิบเข็มเงินออกมา

เข็มเงินของเขาได้รับการฆ่าเชื้อมาก่อนแล้ว เย่เฟยรีบยกแขนขึ้นเล็กน้อย จากนั้นจึงเจาะเข้าไปในจุดฝังเข็ม

การเคลื่อนไหวของเย่เฟยนั้นไม่ได้เอื่อยเฉื่อย เขาฝังเข็มไปยังสามจุดคือ จุดจู๋ซานหลี่ จุดต้าตุน และจุดซานอินเจียว

การกระทำของเย่เฟยนั้นเรียบง่ายและแม่นยำ สมาธิและความจริงจังของเขาทำให้หญิงสาวรู้สึกประทับใจมาก

ลั่วเว่ยหยูต้องประหลาดใจ เย่เฟยไม่ได้โกหกเธอ เขาเป็นหมอจริงๆ

"คุณลั่ว รู้สึกอย่างไรตรงจุดฝังเข็มที่ขาของคุณ" เย่เฟยถาม

"รู้สึกชานิดหน่อยหน่อย" ลั่วเว่ยหยูตอบเบาๆ ขาของเธอชาและคันเล็กน้อย

เมื่อเห็นการแสดงออกที่จริงจังของเย่เฟย ลั่วเว่ยหยูก็รู้สึกว่าหัวใจของเธอเต้นเร็วขึ้น

[ ติ๊ง! ขอแสดงความยินดีกับโฮสต์ ได้รับค่าประสบการณ์ 20 แต้ม ]

เย่เฟยได้รับการแจ้งเตือนว่าได้รับค่าประสบการณ์

เขาลองใช้จุดฝังเข็มหลายจุดโดยทำไปทีละจุด และเปลี่ยนเทคนิคการฝังเข็ม เขาหมุนเข็มเงินเบาๆ แล้วจึงถามว่า "ตอนนี้คุณรู้สึกอย่างไร"

"ร้อนนิดหน่อยค่ะ" ลั่วเว่ยหยูรู้สึกเพียงว่าครั้งนี้ เมื่อเข็มจิ้มไปที่ขาของเธอ กระแสความอบอุ่นก็ไหลผ่าน ทำให้ขาของเธอร้อนขึ้นมา

เมื่อเย่เฟยได้ยินแบบนั้น เขาก็ได้ข้อสรุปในใจแล้ว นำเข็มเงินออก จากนั้นจึงกล่าวอย่างอ่อนโยนว่า "คุณลั่ว ผมคิดว่าผมสามารถรักษาอาการบาดเจ็บที่ขาของคุณได้"

ลั่วเว่ยหยูสะท้านไปทั้งร่าง ตัวของเธอสั่นด้วยความตื่นเต้นอย่างชัดเจน