ตอนที่แล้วบทที่ 647 เป็นการเหยียดหยาม
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปบทที่ 651 เงินซื้อเขาได้ง่ายจริงๆ!

(ฟรี ตามปกติ) บทที่ 649 เพราะเธอเป็นเพื่อน


ซูจิ่วยิ้มอย่างไม่ใส่ใจ “ไม่เป็นไรค่ะ เราไปกินข้าวที่ร้านอาหารกันก็ได้~”

หลังกลับมาจากทานอาหารกลางวันข้างนอก ซูจิ่วมองไปรอบๆ อพาร์ตเมนต์เล็กๆ แห่งนี้ที่มีพื้นที่เพียงห้าสิบตารางเมตร แม้ว่าบ้านจะมีขนาดเล็ก แต่ก็สะอาดและเป็นระเบียบ แจกันบนโต๊ะตกแต่งด้วยดอกไม้ซึ่งดูอบอุ่นและเรียบง่ายมาก

ซูจิ่วให้ความสนใจกับห้องของหรงซื่อ มากที่สุด โทนสีน้ำเงินและสีขาวรู้สึกสุขุมเงียบสงบผ่อนคลาย

เธอหยิบกรอบบนโต๊ะข้างเตียงขึ้นมาดู มันเป็นภาพเขากับเธอเมื่อตอนที่พวกเขายังเด็ก พริบตาเดียวก็ผ่านมาหลายปีแล้ว เธออดไม่ได้ที่จะหัวเราะและหันไปถามเขาว่า "พี่ชายกรอบรูปนี้อยู่ข้างเตียงของนายเสมองั้นเหรอ?"

หรงซื่อพยักหน้า "อือ"

ซูจิ่วยังคงมองสำรวจห้องของเขา ทันใดนั้นเธอก็พบว่ามีกองข้อมูลเอกสารมากมายบนโต๊ะหนังสือของเขา เพื่อสมัครเข้าเรียนและมีข้อความใต้หนังสือซึ่งเขียนว่าต้องโทรไปตรวจสอบคะแนนการสอบเข้ามหาวิทยาลัยอย่างไร

เธอจําได้ว่าตัวเองไม่ได้ถามเขาว่าเขาทําคะแนนได้กี่คะแนน เธอจึงถามทันทีว่า "พี่ชาย นายยังไม่ได้บอกฉันว่านายทําคะแนนได้กี่คะแนนในการทดสอบ"

หรงซื่อเม้มปากไม่รู้จะตอบยังไง ผ่านไปสักพักเขาก็ยังเงียบ

เขาจะปิดบังเธอต่อไปหรือเขาควรจะพูดความจริงดี?

ซูจิ่วรู้สึกงงงวยเล็กน้อย "พี่ชายเป็นอะไรไปงั้นเหรอ?"

หรงซื่อหลับตาลง ท้ายที่สุดเขายังคงไม่สามารถผ่านอุปสรรคในหัวใจของตัวเองได้ และตัดสินใจที่บอกความจริงกับเธอ เขาไม่เก่งเรื่องโกหกเลยสักนิดโดยเฉพาะต่อหน้าเธอ

เมื่อมองไปที่เธอ เขาไม่สามารถพูดโกหกได้แม้แต่ครั้งเดียวได้

"อันที่จริงแล้วฉันสอบผ่าน แต่ว่า…"

หรงซื่อบอกซูจิ่วเกี่ยวกับเรื่องทั้งหมด หลังจากได้ยิน ซูจิ่วก็ไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ตัวเองได้ยิน

ไม่ เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นได้ยังไง!

แอบใช้วิธีการเปลี่ยนคะแนน นี่มันมากเกินไปจริงๆ  วายร้ายน้อยตอนนี้มีเพียงแค่ 500 คะแนนเท่านั้น เขาจะเข้าสู่มหาวิทยาลัยชั้นนำที่เขาใฝ่ฝันมาตลอดได้ยังไง?

ซูจิ่วนึกไม่ถึงว่าจะมีใครกล้าได้ขนาดนี้ ถ้ารู้ว่าจะต้องติดคุก!

เพราะเงินงั้นเหรอ แค่มีเงินคุณสามารถทําอะไรก็ได้จริงเหรอ?

แล้วความเป็นมนุษย์ล่ะไม่ต้องการงั้นเหรอ?

ใบหน้าเล็กๆ ของซูจิ่วเต็มไปด้วยความตกใจและไม่เชื่อ หลังจากกลับมาเป็นปกติได้แล้วเธอมองหรงซื่อด้วยความจริงจังและถามว่า "พี่ชาย ทําไมเรื่องที่เกิดขึ้นถึงไม่บอกฉัน ยังเห็นฉันเป็นเพื่อนอยู่ไหม?"

หรงซื่อหลบตาเล็กน้อย ไม่มีคำอธิบาย

ก็เพราะเธอเป็นเพื่อน เขาเลยไม่ต้องการให้เธอรู้เรื่องนี้และกังวลเกี่ยวกับเขา

ตอนนี้ซูจิ่วโกรธมาก เมื่อคิดถึงความพยายามของวายร้ายน้อยที่ผ่านมานั้นไร้ประโยชน์ เขาขึ้นไปยังจุดสูงสุดได้ด้วยด้วยความสามารถตัวเอง ผลลัพธ์ที่ได้คือการถูกลอกเลียนแบบโดยผู้อื่น เธอโกรธมากจนอยากส่งคนพวกนั้นเข้าคุกทันที และจ่ายราคาสําหรับสิ่งที่พวกเขาทํา!

คนเรามีชีวิตอยู่เพียงครั้งเดียว การมาแทนที่ชีวิตของคนอื่นตามอำเภอใจถือเป็นบาปที่ให้อภัยไม่ได้จริงๆ !

ยิ่งซูจิ่วคิดถึงเรื่องนี้มากเท่าไหร่เธอก็ยิ่งโกรธมากขึ้น "พี่ชาย นายห้ามปล่อยให้คนเหล่านั้นไปเด็ดขาด พวกนั้นต้องถูกลงโทษ!"

"ฉันก็คิดเหมือนกัน แต่การได้คะแนนกลับคืนมาไม่ง่ายเลย"

อีกฝ่ายมีเงินและอำนาจ แต่เขาไม่มีเงินและไม่มีอำนาจ ถ้าเขาต้องการต่อสู้กับพวกคนพวกนั้น เขาอาจจะสูญเสียทั้งคู่ อย่างไรก็ตาม เขาไม่เต็มใจที่จะประนีประนอมและยอมรับความพ่ายแพ้เช่นนั้น

ไม่มีเงินและไม่มีอํานาจไม่ใช่เรื่องใหญ่ แต่ศักดิ์ศรีไม่สามารถถูกหยามได้

“พี่ชาย ที่คนชื่อหลินเวยกล้าทำสิ่งนี้และไม่กลัวว่านายจะชำระบัญชีกับเขาหลังจากข้อเท็จจริงถูกเปิดเผย เป็นเพราะเขาคิดว่าคุณไม่มีอำนาจหรือภูมิหลัง ดังนั้นเขาจึงรังแกนายแบบนี้! แต่เขาไม่รู้ว่านายมีฉัน! แน่นอนพวกเขาไม่กลัวถ้ามีแค่นายคนเดียว แต่ถ้าหลายคนทะเลาะกัน ให้ถามเขาว่ากลัวมั้ย!”

บทที่ 650 ดีมาก!

หรงซื่อเข้าใจว่าเธอหมายถึงอะไร เธอจะใช้ความคิดเห็นของผู้คนในโลกออนไลน์งั้นเหรอ?

ในสถานการณ์ที่คนอ่อนแอ ความคิดเห็นของประชาชนจะมีบทบาทสําคัญอย่างแน่นอน

“พี่ชาย ไปกันเถอะ ฉันจะไปเจอครอบครัวหลินกับนายด้วย จะไปฟังคำพูดของพวกเขา ถ้าพวกเขายังไม่ต้องการคืนเกรดให้นายก็อย่าโทษเราที่หยาบคาย ให้พวกเขารู้ ว่าโลกนี้แค่มีเงินไม่ใช่ว่าคุณจะสามารถทำอะไรก็ได้ ถ้าคุณทำสิ่งที่ไม่ดี คุณต้องรับผลที่ตามมา!”

ซูจิ่วเต็มไปด้วยความขุ่นเคืองอันชอบธรรม หลังจากพูดสีหน้าเล็กๆ ของเธอเริ่มจริงจัง "พี่ชาย ถ้ามีเรื่องอะไรในอนาคตต้องบอกฉันนะ อย่าทนอยู่คนเดียว"

หรงซื่อมองไปที่เธอ ดวงตาของเด็กหญิงตัวเล็กๆ เต็มไปด้วยความกังวล ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกผิดเล็กน้อย "ได้"

ซูจิ่วยิ้มให้เขา "ดีมาก!"

เขามองไปที่รอยยิ้มของเธอ หัวใจของหรงซื่อที่แขวนอยู่ในที่สุดก็ปล่อยวางลงได้ ดูเหมือนว่าเธอจะไม่โกรธ ดังนั้นมันจึงเป็นสิ่งที่ดี

## ช่วยเหลือเสี่ยวจิ่วหน่อยนะคะ ขอยอดกำลังใจด้วยนะคะ

ตอนบ่ายซูจิ่วตามหรงซื่อและซ่งหว่านชิวไปที่หลินกรุ๊ปด้วยกัน ซูเชิ่งจิ่งก็ต้องตามน้ำไปโดยธรรมชาติ แน่นอนว่าเขาเป็นบุคคลสาธารณะไม่ง่ายเลยที่จะไม่เป็นที่รู้จัก ทำให้เขาทำได้เพียงแค่รออยู่ด้านนอก

เมื่อมาถึงที่ห้องทํางานของประธานหลิน เขานั่งอยู่บนเก้าอี้หนังกำลังจัดการเอกสารอย่างใจเย็น ราวกับว่าเขาไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไรเกี่ยวกับการมาพวกเขาเลย และดูเหมือนค่อนข้างมั่นใจ

ประธานหลินเงยหน้าขึ้นมองหรงซื่อ เมื่อเห็นว่าเขาพาเด็กหญิงตัวเล็กๆ มาด้วย เขาก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ "เป็นไงบ้าง? คิดได้หรือยัง? หรือต้องการให้สาวน้อยช่วยนายงั้นเหรอ?"

ดวงตาเขาจ้องไปที่ใบหน้าของซูจิ่ว เหมือนกำลังพิจารณาอะไรบางอย่าง หรงซื่อก้าวไปตรงหน้าโดยไม่รู้ตัวและปกป้องซูจิ่วที่อยู่ข้างหลังเขา "ผมกล่าวก่อนหน้านี้ว่าไม่จำเป็นต้องคิดเกี่ยวกับมัน แต่คุณจำเป็นต้องคิดเกี่ยวกับมัน"

ประธานหลินพูดอย่างใจเย็น "ฉันไม่จำเป็นต้องคิดเกี่ยวกับมัน หากนายไม่เต็มใจที่จะยอมรับเงื่อนไขดังกล่าว ฉันก็ไม่มีอะไรจะพูด"

ซูจิ่วมองเขาอย่างเย็นชา "งั้น คุณแน่ใจเหรอว่าจะไม่เปลี่ยนคะแนนกลับ"

“สิ่งนี้เปลี่ยนไม่ได้จริงๆ  นี่ไม่เท่ากับการยอมรับว่ามีบางอย่างผิดปกติกับเกรดงั้นเหรอ?” ประธานหลินไม่จริงจังกับเธอ “ฉันแนะนำให้นายยอมรับเงื่อนไขของฉัน จำนวนเงินสิบล้าน หลายคงต้องใช้เวลาหลายสิบชั่วอายุคนในการหาเงินให้ได้เท่านี้”

ซูจิ่วเยาะเย้ย “ตามที่คุณพูด คนหลายล้านคนในประเทศคงหาเงินจำนวนมากเท่านั้นไม่ได้ แต่ในแต่ละปีมีแชมป์เพียงไม่กี่สิบคนในประเทศ และคนอีก99.99%คือคนที่ไม่สามารถคว้าแชมป์ได้ในชีวิตของพวกเขา!”

"การเป็นแชมป์จะมีประโยชน์อะไร? มันกินได้งั้นเหรอ? เทียบกับเงินสิบล้านจะไปมีค่าอะไร!" ประธานหลินไม่เข้าใจ ทำไมพวกเขาถึงดื้อรั้นและโง่เขลาขนาดนี้

มีใครจะอยากได้ชื่อว่าแชมป์ที่ถูกลืมในไม่ช้าด้วยงั้นเหรอ?

ซูจิ่วหัวเราะ "ใช่แล้ว การเป็นแชมป์ไร้ประโยชน์ แล้วทำไมคุณถึงยังต้องการครอบครองมันอยู่ และที่คุณได้มามันไม่ได้เป็นของคุณด้วย ทำไมต้องเสียเงินสิบล้านเพื่อตำแหน่งที่ไร้ประโยชน์นี้ล่ะ?"

"เธอ" ประธานหลินสำลัก ไม่คิดว่าเด็กผู้หญิงคนนี้ที่ดูยังไงอายุก็น้อยกว่าวัยหรงซื่อมาก แต่ช่างพูดเหลือเกิน!

“มันเป็นไปไม่ได้ที่จะแลกเปลี่ยนคะแนน” ท่าทีของประธานหลินรุนแรงขึ้น ใบหน้าของเขาไม่เหลือความมีน้ำใจที่เขามีเมื่อพบกันครั้งแรก “ตอนนี้นายมีทางเลือกสองทาง ยอมรับเงื่อนไขของฉัน หรือไม่ฉันก็คงต้องใช้มาตรการเด็ดขาดจนนายไม่สามารถอยู่ในเมืองนี้ได้! ไม่เชื่อก็ลองดู!”

ซูจิ่วแสร้งทําเป็นกลัว “อ่า เรากลัวมากเลย ลุงคงไม่คิดว่าเราจะยอมให้รังแกได้ง่ายๆ  หรอกใช่ไหม?”

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด