EP 4 (Fall out/โลกหลัก)

Game Leveling Reality Invincible  

EP 4 (Fall out/โลกหลัก)

ผู้แปล วังวน

หน้าจอการโปรเจคเตอร์ก็ยังแสดงถ้อยคำออกมาอยู่: ขอบคุณ ขอบคุณสำหรับตัวเลือกที่คุณเลือก อันที่จริงข้อเอ หรือข้อบี ก็เป็นคำตอบที่ถูกต้อง เราไม่สามารถตัดสินได้ว่าอนาคตถูกหรือผิด มีเพียงสองเส้นทางข้างหน้าให้เราเลือก เส้นทางใดทางหนึ่งนำไปสู่

ระยะทางที่ไม่อาจหยั่งรู้ได้ เราเลือกได้เพียงอย่างใดอย่างหนึ่งเท่านั้น

　　ติง การทดสอบ ของ วอล์ด 101 สำเร็จ ภารกิจเสร็จสิ้น และระบบพร้อมที่จะพาคุณกลับสู่โลกหลัก

　　ในที่สุดฉันก็ได้ออกไปจากที่นี้สักที เยี่ยม!

　　ในขณะนั้น หน่านเสี่ยวถึงกับหลั่งน้ำตา รู้สึกว่าการพยายามอย่างหนักของเขาในช่วงสามปีที่ผ่านมานั้นคุ้มค่า

　　เมื่อการนับถอยหลังกลับมา ระบบก็ดังขึ้นอีกครั้ง: ภารกิจซ่อนเร้น "คำอธิษฐานสุดท้ายของผู้การ อามาต้า คุณจะยอมรับภารกิจนี้ไหม?

　　เนื้อหาของภารกิจ: จดหมายถึง ลองเวนเจอร์

　　แม้ว่าลองเวนเจอร์เขาจะทรยศต่อ วอลด์ 101  และขโมยคริสตัลคริสตัลไป ซึ่งนำไปสู่การล้มสลายของวอล์ด 101 แต่ในขณะที่อามาต้ากำลังจะสิ้นลม เธอเองก็ได้ให้อภัยผู้เป็นที่รักของเธอย่างสุดหัวใจแล้ว  เธอต้องการให้คุณส่งคำพูดสุดท้ายของเธอไปหาลองเวนเจอน์ ซึ่งเป็นความปรารถนาสุดท้ายของเธอ

　　รางวัลภารกิจ: 1 คะแนนได้รับค่าแอตทริบิวต์ฟรี

　　ดูเหมือนว่าภารกิจนั้นคือการให้ไปส่งจดหมายก็เท่านั้นและมันก็คงไม่ยากเย็นอะไรมากนัก หน่านเซียวถึงกับ ถอนหายใจด้วยความโล่งอก กล่าวอีกนัยหนึ่ง ถ้าเขาเลือกขอ B ในตอนยั้ย ฉันไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น บางทีมันอาจจะกลายเป็นภารกิจให้ตามล่าลองเวนเจอร์ก็เป็นได้?

　　ในฐานะที่เขาเป็นพวกชอบย้ำคิดย้ำทำทุการทำงานและอาการนี้ก็ยิ่งรุนแรงขึ้นตอนที่เขาจะต้องตัดสินใจรับภารกิจ อีกทั้งภายในเมนูของระบบเองก็มีจุดสีแดงเล็กๆ ปรากฏบนแอป

　　ตอนนี้ต้องตัดสินใจแล้ว หน่านเซียวเองพยายามกลั่นใจของเขาเอาไว้  ถ้าเขารับมันเขาก็ต้องทำให้เสร็จ และถ้าทำไม่ได้เขาก็อาจจะไม่สามารถกลับไปสู่โลกของความเป็นจริงใจ

　　แน่นอนว่าหน่านเซียวนั้นติดอยู่ในโลกของฟอลเอาท์ มาสามปีแล้ว เขาอาจจะต้องติดอยู่ในนี้ต่ออีกสามปี และก็อาจจะอีกสามปี หลังจากนั้นก็อีกสามปีและอาจเป็นไปได้ว่าเขาอาจจะติดอยู่ในนี้สิบปีก็ได้ และร่างกายของเขาก็จะเปลี่ยนเป็นชายวันกลางคนที่เริ่มผมร่วง พุ้งย้วย, ร่างกายมันเยิ้ม—

　　ผมและเคราขึ้งลุงลัง หน่านเซียวเองก็รู้สึกหนาวสั่นขึ้นมาทันที ฉันไม่ได้ตัดผมและโกนหนวดมาสามปีแล้ว ผมยาวเป็นหย่อม และเคราก็พันกัน เขาแทบจะนึกภาพไม่ออกว่าจะเป็นยังไงในอีกสิบปี

　　ไม่ ไม่ ฉันค่อนไปคิดถึงมันที่หลังสำหรับเรื่องนั้น ค่าแอตทริบิวต์ตั้งหากสำคัญกว่า แต่ตอนนี้ฉันต้องการกลับสู่โลกหลักก่อน

　　ระบบ ฉันสามารถกลับมาที่นี้เพื่อทำภารกิจภายหลังได้ใช่ไหม?

　　“ใช่แล้ว” ระบบตอบรับ

　　ไม่เป็นไร เดี๋ยวคราวหน้าเอาใหม่

　　3, 2, 1, 0 นับเวลาถอยหลังเสร็จสิ้น

　　ด้วยแสงแฟลชสีขาวตรงหน้าเขา เขากลับไปที่บ้านเช่าโดยยังคงถือใบแจ้งการทดสอบโทอิคอยู่ในมือ

　　ดูเหมือนเขาจะได้กลิ่นของข้าวลอยเข้ามาเตะจมูกอยู่ และแมวของเพื่อนบ้านก็ยังอยู่นอกหน้าต่างนั้น ทุกอย่างกลับมาเป็นเหมือนก่อนที่เขาจะข้ามเข้าไปในเกม

　　ดูเหมือนเวลาในโลกหลักจะไม่เปลี่ยนไปเลยแม้แต่น้อย แต่ถึงอย่างงั้นถ้ามีคนที่ยืนอยู่ข้างๆคุณในตอนนี้ พวกเขาเองคงต้องตกใจแน่ๆ “นี้มัน” ตอนนี้หนวดของหน่านเซียวนั้นดกดำเหมือนไม่ได้โกนมาเป็นเวลาหลายปี

　　ไอคอนขนาดเล็กของโลก ฟอล์ดเอาท์ยังคงอยู่บนม่านสีฟ้าในตอนนี้ ก็ค่อยเปลี่ยนเป็นสีเทา

　　จริงสิระบบเองไม่ได้บอกเราเลยนิว่าจะสามารถกลับไปที่ฟอล์ดเอาท์ได้อีกไหม?

　　คำตอบของระบบ: ตอนนี้อยู่ในขั้นตอนของการคูลดาวห์ คุณสามารถกับเข้าเกมได้อีกครังหลังจากผ่าน 525584 ชั่วโมง แต่การทำให้ทุกคนโฟกัสมาที่เกมได้บนโลกจริงจะช่วยสามารถทำให้คูลดาวน์สั้นลงได้

　　เมื่อมองใกล้ ๆ จะมีตัวเลขอยู่ใต้ไอคอนสีเทาเล็กๆ ซึ่งนั้นน่าจะเป็นตัวเลขคูลดาวน์จริงๆ หลังจากคำนวณเพียงเล็กน้อย หน่านเสี่ยวพบว่าเขาจะต้องรอถึง 60 ปีถึงครบคูลดาวน์ที่กำหนด

　　ฉันคงรอนานขนาดนั้นไม่ได้หรอกและจะทำยังไงไอ้ที่ว่าโฟกัสนะ? จะลดคูลดาวน์ได้ยังไง?

　　คำตอบของระบบ: จะต้องเข้าผจญภัยภายในเกมและต้องอยู่ในสถานะออนไลน์เท่านั้น นั้นคือความหมายของโฟกัส

　　เมื่อหน่านเซียวได้ฟังเช่นนั้น ออนไลน์เท่านั้นอย่างงั้นหรอ? ดังนั้นเมื่อเขาคิดอยู่สักพักแสดงว่าสิ่งที่เขาได้ไปเจอมามันน่าจะต้องเกี่ยวข้องกับโลกแห่งความจริง

　　เมื่อรู้เช่นนั้น เขาเอก็งเปิดคอมพิวเตอร์ทันที มีโฟลเดอร์อยู่ตรงกลางเดสก์ท็อป เขาคลิกเพื่อเปิดมันทันที และมันคือวิดีโอทั้งหมดในช่วงที่เขาเข้าไปอยู่ในเกมเพื่อพัฒนาทักษะภาษาและเมื่อกดเข้าไปแล้วสภาพของเขานั้นน่าสังเวชนจริงๆใน วอล์ด 101 ไม่ต้องพูดถึงว่าสภาพตอนนั้เขาเป็นอย่างไรเลย เข้าก๊อฟไฟล์เหล่านั้นมาไว้บนพื้นหลังทันที โดยการอัปโหลดวิดีโอทั้งหมดไว้ในคอมพิวเตอร์ของเขา และตั้งชื่อ "ฉันเรียนรู้ภาษาอังกฤษในหลุมหลบภัย 101"

　　ไฟล์เหล่านั้นถูกอัพโหลดเสร็จแล้ว

หน่านเซียวเองก็เริ่มข้าไปที่เกมฟอล์ดเอาท์เพื่อตรวจสอบสถานะภายในเกม

　　กล้ามเนื้อและทักษะในการต่อสู้กับแมลงสาบเรืองแสงยังคงอยู่ หลังจากการเหวี่ยงกระบองในครั้งนั้ และความเชี่ยวชาญด้านอาวุธระยะประชิดได้รับการฝึกฝนจนถึงระดับ 18

　　สิ่งที่สำคัญที่สุดคือตอนนี้ทักษะด้านภาษาศาสตร์ของเขาก็ดีมากเช่นกัน ซึ่งนั้นหมายถึงด้านภาษาอังกฤษ

　　ตอนนี้เขาได้ทั้งคำศัพท์, คำสแลง, คำสร้อย,คำศัพท์เฉพาะ, ไหวพริบในการอ่านประโยค นี่เป็นทักษะพื้นฐานสำหรับผู้เชี่ยวชาญด้านภาษาในวอลท์ 101  ซึ่งเหมาะกับการใช้ในพื้นที่ ที่ปิดตายจากโลกภายนอกมานานหลายสิบปี แน่นอนว่าคนเหล่านั้นจะเกิดสภาวะปัญหาทางจิตใจอย่างหลีกเหลี่ยงไม่ได้ และหน่านเซียวก็เรียนวิธีจัดการกับคนไข้ที่มีบุคลิกบิดเบี้ยวเช่นนั้นมาด้วย

　　แล้วการสอบโทอิค? เมื่อเทียบข้อสอบกับของโกลด์แล้วที่เขาผ่านมาได้ ขอสอบโทรอิคเหล่านั้นเหมือนคำศัพท์ของเด็กปฐมไปเลย

　　ดูเหมือนคุณสมบัติพื้นฐานบางอย่างของตัวละครหน่านเซียวเองก็จะดีขึ้นเช่นกัน

　　ความแข็งแกร่ง : 10 (ในระดับคนธรรมดา คุณสามารถต่อต้านการถูกรังแกได้ และอาจจะช่วยเหลือผู้ทีอ่อนแอกว่าได้ในบางครั้ง)

　　ความว่องไว : 11 (ระดับคนธรรมดา ที่เรียกกันว่าคนธรรมดาคือหน้าตาของคุณ)

　　สมรรถภาพทางกาย: 10 (ระดับปกติ คุณจะมีอาการเจ็บป่วยเล็กน้อยเป็นบางครั้ง แต่จะไม่เจ็บป่วยร้ายแรง)

　　สติปัญญา: 15 (คุณเก่งที่สุดในหมู่คนธรรมดา คุณสามารถรับผลลัพธ์ที่คนส่วนใหญ่จะต้องทำงานหนักเพื่อให้ได้มันมา ซึ่งคุณจะได้มันมาอย่างอย่างง่ายดาย)

　　การรับรู้: 12 (คุณจะสามารถสัมผัสสิ่งรอบข้างได้รวดเร็วขึ้นและคาดการณ์เรื่องราวที่จะเกิดขึ้นในอนาคตได้ดีขึ้น ดังนั้นคุณอาจะใช้ชีวิตได้ง่ายมากขึ้น)

　　ความสามารถพิเศษ : 9 (แม้ว่าคำแนะนำของคุณจะถูกต้อง คุณก็จะเจอปัญหาต่างๆ นานา คุณเป็นคนประเภทที่บางครั้งฝูงชนอาจจะไม่ชอบคุณ)

　　นอกจากค่าเสน่ห์แล้ว คุณลักษณะทั้งหมดยังเพิ่มขึ้น 1 เป็น 2 คะแนน ไม่เลวเลย

　　นอกจากนี้ยังมีโบนัส ชุดเครื่องแบบวอล์ด101 และ พิคบอยโปโตไทส์ที่ได้มาจากโลกของฟอล์ดเอาท์ด้วย!

　　พูดตามตรง ฮาร์ดแวร์ของพิคบอยนั้นแย่มากจนสมาร์ทโฟนทุกเครื่องสามารถเอาชนะได้ หน้าจอสีเขียวขนาดเล็ก มีลูกบิดเป็นคอนโทนเลอร์ทำให้การใช้งานค่อนข้างยุ่งยาก และรูปทรงมันยังดูเหมือนกล่องเทปอีกด้วย อีกทั้งหน่วยความจำของมันก็แค่ 64K  บางทีแฟลช์ไดส์รุ่นใหม่ยังมีหน่วยความจำอย่างน้อยก็ 256M และเครื่องคิดเลขของพ่อค้าผักในตลาดเองยังมีค่าความจำที่มากกว่าด้วยซ้ำ

　　อย่างไรก็ตาม ไม่สามารถบังเอิญอุปกรณ์เหล่านี้จากภายนอกได้ มันถูกสร้างโดยผู้เชียวชาญด้านซอฟต์แวร์มันสามารถเป็นเคาน์เตอร์ในการประเมินค่าความเข้มข้นของรังสีได้ , การตรวจสอบสุขภาพ, การสแกนภูมิประเทศโดยใช้โซนาร์, วิทยุ, การจัดการรายการส่วนบุคคล... มีหลายฟังก์ชันที่ใช้งานจริงกับหน่วยความจำเพียง 64K แต่มันสามารถทำงานได้อย่างราบรื่นมาก

　　ในอนาคตดองหน่านเซียวเองก็ต้องการวิเคราะห์ระบบปฏิบัติการหลักยูโอเอส เพื่อค้นหาความลับว่าด้วยหน่วยความจำเพียงเท่านี้ทำไมมันถึงทรงพลังได้ขนาดนี้

　　และสิ่งที่มีค่าที่สุดก็คือฟังกชั่นระบบการศึกษาพิคบอย ซึ่งในนั้นแขวนซอฟต์แวร์การสอนทั้งหมดที่มีบนโลกเอาไว้ ความรู้ภายในนั้นมันกว้างใหญ่มาก หน่านเซียวใช้เวลาสามปีในการเคลียร์ด้านการเรียนเฉพาะสาขาของ "ผู้เชี่ยวชาญด้านภาษา" นอกจากนี้ยังมีหลักสูตรการศึกษาในประเภทต่างๆ เช่น ตำรวจไซเบอร์ แพทย์ พนักงานซ่อมบำรุงโรงไฟฟ้านิวเคลียร์ วิศวกรคอมพิวเตอร์ พ่อครัว เป็นต้น เป็นขุมความรู้

　　อย่างไรก็ตาม หลังจากผ่านการสอบโกลด์แล้ว หน่านเซียวก็รู้สึกคลื่นไส้ทุกครั้งเมื่อได้เห็นหลักสูตรเหล่านี้ อีกทั้งหน่านเซียวเองก็ไม่คิดอยากจะเรียนต่อแล้ว

　　เพราะเขาเสียเวลาเรียนกับเครื่องพิคบอยมาตั้งสามปีแล้ว

　　แม้ว่าโลกหลักเวลาจะไม่ได้เปลี่ยนไปก็ตาม แต่เวลาของโลกภารกิจมันก็ผ่านไปแบบเสมือนจริงมากๆ  ผมและเคราที่ยุ่งเหยิงเป็นข้อพิสูจน์ ฉันไม่ได้ตัดผมและโกนหนวดมาสามปีแล้ว หน้าฉันเต็มไปด้วยขนเหมือนคนป่าเถื่อน กล่าวอีกนัยหนึ่งคือในโลกแห่งเกมอายุของฉันเพิ่มไปสามปีจริงๆ

　　หากมีโอกาสครั้งนี้ที่ได้กลับไปอีก คุณต้องระวังเรื่องนี้ด้วย มิฉะนั้น คุณอาจจะแก่ตายได้ในโลกแห่งภารกิจและหายวับไปในความมืดมิด

　　เว้นแต่...คุณจะได้รับน้ำอมฤตแห่งความเป็นอมตะมา?

　　แต่หยุดคิดเรื่องนี้ไปก่อน ต้องใช้เวลาสามปีในการเรียนภาษาอังกฤษ และอาจต้องใช้เวลาสามร้อยปีถึงจะเรียนรู้สิ่งที่อยู่พิคบอยได้ทั้งหมด ถ้าอย่างงั้นก็ถือเป็นการดีแล้วที่เราไม่ไปยุ่งเกี่ยวกับภารกิจขั้นสูงพวกนั้น

　　ตอนนี้ยังต้องเตรียมตัวสอบโทอิคไปก่อน แล้วค่อยไปสอบเข้ามหาวิทยาลัย และมุ่งมั่นเพื่อให้ได้มหาวิทยาลัยระดับท็อปให้ได้...

　　ทันใดนั้น ดูเหมือนค่าสติปัญญาของเขาจะเพิ่มขึ้น 15 ทันที และหน่านเซียวก็ชะงักไปครู่หนึ่ง: ทั้งๆที่ฉันมีสิ่งที่พิเศษขนาดนี้อยู่ในมือ ทำไมฉันถึงยังใช้ชีวิตตามกฎอยู่? เข้ามหาวิทยาลัย เรียนจบหลังจากสี่ปี หางาน ร่วมงานกับบริษัท ได้เงินเดือนตาย ถูกบีบออกในอายุ 40 แล้วตกงานและทำธุรกิจเล็กๆ ด้วยเงินออมที่เหลืออยู่มันควรเป็นอย่างงั้นหรอ?

　　คิดดูมันเหนื่อยเกินไปที่จะอยู่แบบนี้

　　ทำไมฉันไม่ใช่สิ่งพิเศษที่ฉันมีให้เป็นประโยชน์ล่ะ? เราอาจจะชีวิตที่เป็นอิสระได้ด้วย?

　　ฉันเองอยากลองให้อาหารนกพิราบในลอนดอนในตอนเช้า ไปช้อปปิ้งที่นิวยอร์กตอนเที่ยง ยืนบนยอดเขาเอเวอเรสต์ดูพระอาทิตย์ตกในตอนบ่าย กลับไปโตเกียวในตอนเย็น และผ่อนคลายในเลานจ์ที่หรูที่สุดในกินซ่า ตรงหน้าของฉันจะต้องเป็นวิวกลางคืนเหมือนทะเลเพิร์ล และถือไวน์อยู่ในมือ และมีสาวงามนั่งเคียงข้างฉัน

　　ฉันเองสมควรได้รับสิ่งเหล่านี้ไหม ขณะที่ฉันมีพลังที่สุดยอดขนาดนี้อยู่ในมือ

　　หน่านเซียงกำลังนอนอยู่บนเตียง เขาจ้องมองไปที่เพดาน จิตใจของเขาเต็มไปด้วยความคิดมากมาย: เขาพยายามหาทางที่เขาจะสามารถพัฒนาตัวเองให้เยี่ยมยอดที่สุดโดยใช้วิธีไหน เป็นวิธีที่เร็วที่สุดได้?