บทที่ 43: ความเสื่อมของหลี่เต๋าหรัน

บทที่ 43: ความเสื่อมของหลี่เต๋าหรัน

“เรียนท่านอาจารย์ลุงหลี่ ท่านอาจารย์ยังไม่กลับมา”

“นั่นสินะ อาจารย์ของเจ้าถูกผู้นำนิกายเรียกให้อยู่ต่อ เขาอาจจะไม่กลับมาสักพัก เอาล่ะ งั้นข้าก็จะไม่รอเขาแล้ว วันนี้ข้าอารมณ์ดี เพราะงั้นข้าก็จะไปหาคู่ต่อสู้เพื่อฝึกวรยุทธ์สักสองสามกระบวนท่า”

หยุนหลี่เกอดูค่อนข้างสนใจ

“ผู้ฝึกตนที่สามารถเป็นคู่ฝึกกับอาจารย์ลุงหลี่ได้จะต้องมีการฝึกตนที่แข็งแกร่งมากเลยใช่ไหม?”

หลี่เต๋าหรันรู้สึกได้ใจเมื่อได้ยินเรื่องนี้

“ไม่สำคัญหรอกว่าระดับการฝึกฝนของคนๆ นั้นจะสูงหรือไม่ สิ่งที่เราแข่งขันกันเป็นหลักคือเรื่องของเคล็ดวิชาและความอดทน มันไม่ใช่ที่ระดับการฝึกตน แต่ข้าก็ไม่ได้อยากจะอวดเจ้าหรอกนะ ไม่ว่าคู่ต่อสู้จะแข็งแกร่งแค่ไหน หรือต่อให้เป็นบุคคลผู้ยิ่งใหญ่ แต่ข้าก็ยังสามารถจัดการกับเขาได้ด้วยหอกของข้า”

“ห้ะ! ท่านอาจารย์ลุงทรงพลังมากจริงๆ”

หยุนหลี่เกออดไม่ได้ที่จะอ้าปากค้าง หลังจากหยุดชั่วครู่ เขาก็ตอบสนองและพูดขึ้นทันทีว่า

“ท่านอาจารย์ลุง ข้าเองก็เป็นผู้ใช้หอกเช่นกัน ท่านพอจะช่วยสอนข้าสักสองสามกระบวนท่าจะได้ไหม?”

“เจ้าก็ด้วยหรอ?”

หลี่เต๋าหรันหรี่ตามองไปที่หยุนหลี่เกอ

“ไม่ไหวหรอก สถานที่ที่ข้าจะไปนั้นมีแต่พวกยอดฝีมือเท่านั้น แล้วนับประสาอะไรกับชายหนุ่มวัยแรกรุ่นเช่นเจ้า? โดยพื้นฐานแล้ว เจ้าก็มีแต่จะถูกคนอื่นทรมานและเยาะเย้ยเอาถ้าเจ้าไปด้วยในตอนนี้”

หยุนหลี่เกอกล่าวอย่างจริงจังทันทีว่า

“ท่านอาจารย์ลุง แม้ว่าตอนนี้ข้าจะยังสู้กับพวกยอดฝีมือไม่ได้ แต่ข้าก็พอจะสามารถรับมือกับคนที่อยู่ในระดับเดียวกันสองถึงสามคนพร้อมกันได้นะ”

“หืม?”

ดวงตาของหลี่เต๋าหรันเบิกกว้าง

“ไม่เลว ไม่เลว! เอาล่ะ ในเมื่อเจ้าเป็นลูกศิษย์ของผู้อาวุโสลู่ งั้นข้าก็จะพาเจ้าไปฝึกด้วยก็ได้”

“ขอบคุณครับท่านอาจารย์ลุง”

“คุยอะไรกันอยู่สองคนน่ะ?”

ขณะที่หยุนหลี่เกอกำลังขอบคุณหลี่เต๋าหรันอย่างตื่นเต้น เสียงของลู่เสี่ยวหรันก็ดังขึ้นมาจากทางด้านล่าง ไม่นาน เขาก็เดินมาถึง

หยุนหลี่เกอรีบวิ่งเข้าไปหาอย่างตื่นเต้นและตอบว่า “ท่านอาจารย์ ท่านอาจารย์ลุงหลี่เองก็เป็นผู้ใช้หอกเช่นกัน ดังนั้นข้าเลยขอให้เขาพาข้าไปฝึกด้วยเพื่อขยายขอบเขตอันไกลโพ้นของข้าและเพิ่มพูนประสบการณ์การต่อสู้!”

ใบหน้าของลู่เสี่ยวหรันมืดมนลงและเขาก็เตะก้นของหยุนหลี่เกออย่างแรง

“เพิ่มพูนประสบการณ์พ่อ***สิ หอกที่เขาใช้มันคนล่ะหอกกับหอกของเจ้า!”

“เอ่อ? ท่านหมายถึงหอกอะไร?”

หยุนหลี่เกองงงวย ลู่เสี่ยวหรันเตะเขาเข้าที่ก้นอีกครั้ง

“ทำไมเจ้าถึงมีถามคำถามมากมายจัง? เจ้าคัดลอกกฎของยอดเขาจื่อฉุ่ยเสร็จแล้วรึไง?”

“มันก็… เกือบจะเสร็จแล้ว ข้าคัดลอกเร็วมาก ข้าได้คัดลอกไปแล้วมากกว่าเก้าพันครั้ง”

“ถ้างั้นก็คัดลอกอีก 5,000 ครั้ง”

“ห้ะ?”

หยุนหลี่เกอรู้สึกตกตะลึงในขณะที่ลู่เสี่ยวหรันจ้องมองเขาด้วยความโกรธ

“ห้ะอะไร? ก้นของเจ้าอยากโดนข้าเตะอีกใช่ไหม?”

“ไม่ไม่ไม่ ข้าจะไปเดี๋ยวนี้แหละ อย่าโกรธข้าเลยท่านอาจารย์”

คอของหยุนหลี่เกอหดลงและเขาก็รีบกลับไปที่ห้องอย่างเชื่อฟัง

จากนั้นลู่เสียวหรันก็จ้องไปที่หลี่เต๋าหรันด้วยความโกรธ

“ถ้าเจ้ากล้านำศิษย์ของข้าไปในทางที่ผิดอีก เจ้าก็อย่าโทษข้าที่หยาบคายกับเจ้าก็แล้วกัน!”

หลี่เต๋าหรันยักไหล่และพูดอย่างน่าสงสาร

“ข้าเกี่ยวอะไรด้วย? เขาต้องการจะไปกับข้าเองนะ”

“หยุดพูดเรื่องไร้สาระได้แล้ว!”

ลู่เสี่ยวหรันโต้กลับอย่างโกรธจัดและเดินไปที่บ้านของเขาโดยไม่หันหลังกลับมามองอีก

“ผู้อาวุโสลู่อย่าโกรธเลย ข้าแค่ล้อเล่น แม้ว่าเขาจะต้องการไปจริงๆ ข้าก็ไม่กล้าพาเขาไปที่นั่นโดยไม่ได้รับอนุญาตจากเจ้าหรอก”

“รู้ก็ดี”

“ฮ่าฮ่าฮ่า… แน่นอน ท้ายที่สุดแล้วข้าเป็นใครล่ะ? ข้าจะไม่รู้ได้ไงว่าเจ้าคิดอะไรอยู่”

ทั้งสองนั่งอยู่ในห้องนั่งเล่น ในไม่ช้า จื่ออู๋เซียก็เดินเข้ามาพร้อมกับชาสองถ้วย

ทันทีที่เขาเห็นจื่ออู๋เซีย ดวงตาของหลี่เต๋าหรันก็เบิกกว้างขึ้นในทันที

แม้ว่าผู้หญิงส่วนใหญ่ในโลกใบนี้จะมีผิวขาวและใบหน้าที่สวยงามเนื่องจากการฝึกตนของพวกเธอ แต่พวกเธอก็ไม่สามารถเปรียบเทียบกับผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าเขาได้

นี่คือจุดสูงสุดของสุนทรียศาสตร์!

ไม่ว่าจะเป็นรูปร่าง รูปลักษณ์ หรือออร่าที่เธอเปล่งออกมา พวกมันล้วนเหนือกว่าเทพธิดาในกลุ่มอาคาเซีย

“ผู้อาวุโสลู่ ในที่สุดข้าก็เข้าใจแล้วว่าทำไมเจ้าถึงไม่อยากไปที่กลุ่มอาคาเซียกับข้า ที่แท้เจ้าก็กำลังซ่อนสาวงามไว้ในยอดเขาจื่อฉุ่ยของเจ้านี่เอง”

ใบหน้าของจื่ออู๋เซียเปลี่ยนเป็นสีแดงและลู่เสี่ยวหรันก็กล่าวอย่างโกรธเคือง

“หยุดพูดเรื่องไร้สาระได้แล้ว นี่คือลูกศิษย์คนที่สองของข้า จื่ออู๋เซีย”

“ห้ะ?”

หลี่เต๋าหรันอุทานและมองไปที่จื่ออู๋เซีย หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง เขาก็พูดต่อไปว่า

“ผู้อาวุโสลู่ ถ้าเจ้าต้องการนำหินวิญญาณที่เจ้ามอบให้กับข้ากลับคืนไป เจ้าก็บอกข้าตรงๆ ก็ได้ ด้วยความสัมพันธ์ของเรา เจ้าก็ไม่เห็นจะจำเป็นต้องทำเช่นนี้เลย”

“สิบปีแล้ว! สิบปีแล้วที่เจ้าไม่ได้รับลูกศิษย์แม้แต่เพียงคนเดียว แต่มาตอนนี้ ในเวลาเพียงไม่กี่วัน เจ้าก็มีศิษย์ทั้งหมดสามคนแล้ว!”

“เจ้าพูดอะไรของเจ้ากัน ข้าไม่ได้ขอให้เจ้ามอบหินวิญญาณระดับสูง 6666 ก้อนให้กับศิษย์ของข้าสักหน่อย”

ใบหน้าของหลี่เต๋าหรันมืดมน

เขาได้พูดสิ่งนี้ต่อหน้าจื่ออู๋เซียไปซะแล้ว

เมื่อเห็นจื่ออู๋เซียจ้องมาที่เขา หลี่เต๋าหรันก็ทำได้เพียงกัดฟันและมอบของขวัญให้เธอ

“หลานศิษย์ของข้า นี่เป็นของขวัญต้อนรับเล็กๆ น้อยๆ จากข้า”

“ขอบคุณท่านอาจารย์ลุง”

จื่ออู๋เซียกล่าวขอบคุณเขาและรับถุงเก็บของมา หลังจากวางชาลงแล้วเธอก็หันหลังกลับและจากไป

บางทีอาจเป็นเพราะหัวใจของเขากำลังเจ็บปวด หลี่เต๋าหรันยกถ้วยชาขึ้นมาแล้วดื่มเข้าไปอึกใหญ่

“แล้วเจ้ามาทำอะไรที่นี่?”

ลู่เสี่ยวหรันถาม

เมื่อได้ยินเช่นนั้น หลี่เต๋าหรันก็ยิ้มอย่างลึกลับ

“ผู้อาวุโสลู่ เจ้ารู้ไหมว่าข้าทรมานผู้อาวุโสฮวงอย่างไร?”

“ข้าไม่รู้”

“ลองเดาดูสิ”

“ข้าไม่สนใจ”

“งั้นก็ลืมมันไปเถอะ เจ้านี่น่าเบื่อจริงๆ ข้าจะบอกเจ้าเลยก็ได้ ข้าพาเขาไปที่กลุ่มอาคาเซีย”

“แล้ว?”

“ข้าสั่ง 998 ให้เขา”

“เจ้าหมายถึงผู้อาวุโสจางต้าจวงที่ฝากรอยแผลไว้ให้กับเจ้าน่ะหรอ?”

“ใช่ ใช่ ใช่ นั่นแหละๆ! ข้าจะบอกอะไรให้นะ หลังจากที่ข้าพาเขาไปถึง ข้าก็เลือกจางต้าจวงโดยทันที หลังจากส่งเขาเข้าไปแล้ว ข้าก็หันหลังและวิ่งหนีออกมาในทันที ฮ่าฮ่าฮ่า… ข้าเดาว่าตอนนี้เฒ่าฮวงคงจะกำลังนอนหอบเหนื่อยอยู่ ฮ่าฮ่า”

“เจ้านี่มันใจร้ายจริงๆ!”

ลู่เสี่ยวหรันพูดไม่ออก แต่หลี่เต๋าหรันก็มีความสุขมาก

“เขาสมควรได้รับมันแล้ว ใครสั่งให้เขามารังแกข้ากัน ถ้าไม่ใช่เพราะการให้อภัยโทษของผู้นำนิกาย ข้าก็เกรงว่าข้าคงจะถูกฆ่าไปแล้ว”

“นั่นเป็นเพราะเจ้าไปทำลายการนัดดูตัวของเขาไม่ใช่รึไง?”

“ใครสน? ยังไงมันก็สายเกินกว่าจะแก้ไขแล้ว”

อย่างไรก็ตาม ขณะที่หลี่เต๋าหรันกำลังยิ้มแย้มแจ่มใส ทันใดนั้นก็มีเสียงที่ฟังดูหยาบกระด้างดังขึ้น

“ผู้อาวุโสลู่ เจ้าอยู่ที่นี่หรือเปล่า?”

เมื่อได้ยินเสียงนี้ สีหน้าที่มีความสุขของหลี่เต๋าหรันก็เปลี่ยนไปในทันที

“เสียงนี้มันเฒ่าฮวงนี่ บ้าจริง! ทำไมเขากลับมาเร็วจัง ผู้อาวุโสลู่ เราแย่แล้ว รีบไปหาที่ซ่อนเร็ว เฒ่าฮวงจะต้องกำลังโกรธอยู่แน่ๆ ถ้าเขาเห็นข้าเข้า เขาก็อาจจะฆ่าข้าในทันทีเลยก็ได้”

อย่างไรก็ตาม ขณะที่เขาลุกขึ้น ร่างที่เล็กและอ้วนของผู้อาวุโสฮวงก็พุ่งเข้ามาแล้ว

“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า… ผู้อาวุโสลู่ หวังว่าเจ้าคงจะไม่โกรธข้าหรอกนะที่มาเยี่ยมเยียนในครั้งนี้? เอ๊ะ เต๋าหรัน เจ้าเองก็อยู่ที่นี่ด้วยหรอ!”

หลี่เต๋าหรันตัวสั่นจนเกือบจะฉี่รดกางเกงของเขา...