อาณาจักร ฮาร์ดี้ 1945 ตอนที่ 80 สลัม
ตอนที่ 80 สลัม
เทย์เลอร์หายใจอย่างหนักหน่วง แก้มของเธอแดงระเรื่อ ฮาร์ดี้มองลงมาที่เด็กสาวในอ้อมแขน เขาพูดใกล้หูของเธออย่างแผ่วเบา “มีสมาธิเข้าไว้”
“อือ…”
เทย์เลอร์เกร็งมืออย่างรวดเร็ว
ฮาร์ดี้อธิบายให้เทย์เลอร์ฟังถึงวิธีการเล็งปืน “คราวนี้ลองพยายามยิงด้วยตัวเอง”
“ตกลง”
เทย์เลอร์เอานิ้วเข้าไกปืน
มือของเด็กสาวสั่นเล็กน้อย
ฮาร์ดี้จึงช่วยเธอประคองปืนเอาไว้
เปรี้ยง!
ด้วยแรงดีดของกระสุน ร่างของเทย์เลอร์กระดอนไปด้านหลังเล็กน้อย ฮาร์ดี้จึงช่วยเธอต้านแรงไว้จากด้านหลังของ
เธอ
“ฉันรู้สึกมือชานิดหน่อย” เทย์เลอร์บอก
“ครั้งแรกก็เป็นแบบนี้ คุณยังไม่มีทักษะและความชํานาญ ลองฝึกยิงอีกสักสองสามครั้ง น่าจะดีขึ้น”
เทย์เลอร์พยักหน้า
“เอาล่ะ! ยิงต่อไป”
เปรี้ยง! เปรี้ยง! เปรี้ยง!
กระสุนหกนัดจากปืนพก หนึ่งนัดพลาดเป้า
ฮาร์ดี้ปล่อยเด็กสาว บรรจุกระสุนใหม่แล้วพูดกับเธออย่างสบายๆ “รอบนี้ผมจะยิงให้ดู สังเกตดูให้ดี”
เทย์เลอร์พยักหน้า
ฮาร์ดี้ยกปืนขึ้นแล้วเล็งเล็กน้อย จากนั้นจึงเหนี่ยวไกอย่างรวดเร็ว
เปรี้ยง! เปรี้ยง! เปรี้ยง! เปรี้ยง!
เกิดเสียงแหลมจากการที่กระสุนพุ่งเข้าใส่เป้าหมายในระยะไกล
เทย์เลอร์มองฮาร์ดี้ด้วยความชื่นชมในดวงตาของเธอ “คุณฮาร์ดี้เก่งจัง เหมือนกับนักแม่นปืนในภาพยนตร์เลย!”
ฮาร์ดี้บรรจุกระสุนใหม่อีกครั้งและกล่าว “นี่ไม่ใช่เรื่องยากอะไร ผมเคยเป็นทหารมาก่อน ทักษะการยิงปืนช่วยได้มาก สําหรับการมีชีวิตรอด”
เทย์เลอร์มองฮาร์ดี้ด้วยดวงตากลมโต “คุณฮาร์ดี้ คุณเคยอยู่ในสงครามหรือเปล่า?”
“แน่นอน ผมมีประสบการณ์เข้าร่วมสงครามมาหลายครั้งแล้ว”
เทย์เลอร์หยุดชั่วครู่แล้วถามด้วยความสงสัย “แล้วคุณเคยฆ่าคนบ้างไหม”
“เคยสิ”
“คุณรู้ไหมว่าญี่ปุ่นทิ้งระเบิดโจมตีเพิร์ลฮาร์เบอร์ (Pearl Harbor)” ฮาร์ดี้ถาม
“ฉันเคยได้ยิน มันทําให้ฉันเกลียดพวกเขา” เทย์เลอร์กล่าว
“ผมอยู่ในหน่วยนาวิกโยธิน หลังจากสงครามกับญี่ปุ่นเริ่มปะทุขึ้น ผมต้องไปทวีปเอเชีย ที่นั่นผมได้ทําสงครามกับ ญี่ปุ่นหลายครั้ง ชาวญี่ปุ่นมากกว่า 30 คนตายด้วยฝีมือผม”
เทย์เลอร์อ้าปากค้างด้วยความตกใจเมื่อได้ยินว่าฮาร์ดี้ฆ่าคนไปมากกว่าสามสิบคน
“ตอนอยู่ในสงครามคุณกลัวไหม” เทย์เลอร์ถาม
“ตอนแรกผมกลัวมาก แต่ความรู้สึกเหล่านั้นมันหายไปหลังจากที่ผมเห็นเพื่อนที่อยู่รอบๆ ค่อยๆ ตายไปทีละคน ถ้า ผมไม่สู้ ผมก็จะตายแบบพวกเขา” ฮาร์ดี้กล่าว
“แล้วคุณเคยได้รับบาดเจ็บไหม” เทย์เลอร์ถามอีกครั้ง
“เคยแน่นอน หลายครั้งด้วย แต่ครั้งที่รุนแรงที่สุดคือปีที่แล้ว เมื่อเราเข้าโจมตีที่อิโวจิมะ การสู้รบครั้งนั้นน่าสลดใจ มาก ทหารสหรัฐเสียชีวิตมากกว่า 6,000 คน ผมถูกกระสุนปืนยิงทะลุหน้าอก” ฮาร์ดี้พูดแล้วชี้ไปที่หน้าอกของเขา
ดวงตาของเทย์เลอร์เบิกกว้าง
“ผมเกือบตาย แต่สุดท้ายก็กลับมามีชีวิตได้อีกครั้งอย่างปาฏิหาริย์ ใช้เวลาพักฟื้นสองสามเดือนกว่าจะดีขึ้น ในเวลา นั้นสงครามใกล้จะสิ้นสุดลงแล้ว ผมจึงตัดสินใจที่จะเกษียณออกจากกองทัพ”
เทย์เลอร์ถอนหายใจด้วยความโล่งอกเมื่อฮาร์ดี้บอกว่าเขายังรอดชีวิตมาได้
“คุณฮาร์ดี้ คุณกล้าหาญมาก!” เทย์เลอร์กล่าว
“เอาเถอะ มาฝึกยิงปืนกันต่อ คุณต้องรู้ว่าในภาพยนตร์เรื่องนี้มาทิลด้าก็ต้องหัดยิงปืนด้วย”
“ฉันจะตั้งใจฝึกค่ะคุณฮาร์ดี้” เทย์เลอร์ให้กําลังใจตัวเอง
แล้วเธอก็ถูกชายคนนี้โอบกอดอีกครั้ง
จากนั้นเทย์เลอร์ก็ได้ลองยิงปืนอีกหลายชนิด
ในช่วงบ่าย ฮาร์ดี้พาเทย์เลอร์ออกจากสนามยิงปืน ทั้งสองขึ้นไปบนภูเขา เพื่อพักผ่อนและซ้อมบท จนกระทั่งตอนเย็นฮาร์ดี้จึงไปส่งเทย์เลอร์กลับบ้าน
ในรถ
ฮาร์ดี้ถามเด็กสาวว่ารู้สึกอย่างไร
เทย์เลอร์ยิ้มออกมา
“ฉันไม่เคยรู้สึกผ่อนคลายเหมือนวันนี้เลย ได้ลองอะไรใหม่ๆ หลายอย่างโดยปราศจากการควบคุมของแม่ ก่อนหน้านี้ แม่บอกฉันเสมอว่าฉันต้องเป็นแบบนี้หรือไม่ควรทําอย่างนั้น คุณฮาร์ดี้ฉันรู้สึกสบายใจมากกว่าที่ได้อยู่กับคุณ”
“ฮ่าๆ งั้นพรุ่งนี้ผมจะมารับใหม่นะ”
“ตกลงค่ะ!”
เทย์เลอร์เดินเข้าบ้าน
เมื่อชาราห์เห็นผมสั้นของลูกสาว เธออดไม่ได้ที่จะอุทานออกมาว่า “เอลิซาเบธ ทําไมผมลูกเป็นอย่างนี้”
เทย์เลอร์เล่นกับผมสั้นของเธอแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม คุณฮาร์ดี้พาหนูไปตัดผม เขาบอกว่ามาทิลด้าในภาพยนตร์มีทรง
ผมแบบนี้
“เอ่อ”
ซาร่าห์พูดอะไรไม่ออกเมื่อเทย์เลอร์บอกแบบนั้น
ต่อมาเทย์เลอร์เดินไปหยิบถ้วยแล้วดื่ม
“เทย์เลอร์ นั่งให้ดีๆ แล้วค่อยดื่มสิ ระวังมารยาทหน่อยสิลูก” ซาร่าห์รีบพูดเมื่อเห็น
เทย์เลอร์หันไปมองแม่ของเธอ
“มาทิลด้าเป็นแบบนี้ในภาพยนตร์ เธอเป็นเด็กที่อาศัยอยู่ในสลัม เธอไม่สนใจมารยาทเพราะมันไม่ช่วยให้ชีวิตเธอดีขึ้น นี่คือสิ่งที่คุณฮาร์ดี้บอกหนู”
“...”
ซาร่าห์พูดไม่ออกอีกแล้ว
เธอจึงถอนหายใจแล้วเดินไปลากลูกสาวมานั่งลงแล้วถาม “เอลิซาเบธ แล้ววันนี้หนูได้ทําอะไรบ้าง คุณฮาร์ดี้ฝึกหนูยังไง?”
“ตอนเช้าเราไปสนามยิงปืนคุณฮาร์ดี้สอนหนูยิงปืนหลายๆ ชนิด เพราะนางเอกของเรื่องมีฉากที่ต้องยิงปืน เนื่องจากเธอต้องการล้างแค้นให้พ่อแม่ พี่สาว และน้องชายของเธอ”
“คุณฮาร์ดี้เล่าให้ฟังด้วยว่าเขาเคยเป็นทหารมาก่อน เขาเข้าร่วมสงครามหลายครั้งและฆ่าคนญี่ปุ่นไปมากกว่า 30 คน ฝีมือการยิงปืนของเขาสุดยอดมาก เขายิงไม่พลาดเลยแม้แต่นิดเดียว แถมยังโดนตรงกลาง…”
น้ําเสียงของเทย์เลอร์เต็มไปด้วยความชื่นชมต่อฮาร์ดี้
“แล้วตอนบ่ายล่ะลูกทําอะไรบ้าง” ซาร่าห์ถามอีกครั้ง
“เราขึ้นไปพักผ่อนบนภูเขา แล้วคุณฮาร์ดี้ก็เล่ารายละเอียดในภาพยนตร์ให้ฟัง พร้อมกับซ้อมบทให้หนูได้เรียนรู้” เทย์ เลอร์กล่าว
ซาร่าห์รู้สึกมีความสุขมากขึ้นเมื่อได้ยินลูกสาวเล่าว่าเธอได้ฟังเกี่ยวกับรายละเอียดในภาพยนตร์ นี่แสดงให้เห็นว่าคุณ ฮาร์ดี้ยังคงพอใจในตัวเทย์เลอร์ และทําให้เธอมีโอกาสได้รับบทนางเอกมากขึ้น
“แม่คะ คุณฮาร์ดี้บอกว่าเพื่อที่จะได้เคยชินกับบทบาทของนางเอก หนูควรสวมบทบาทนี้ตลอดเวลา ไม่ว่าจะในบ้าน หรือนอกบ้าน” เทย์เลอร์กล่าว
ซาร่าห์รู้สึกเคลือบแคลงใจ
เธอรู้สึกเหมือนลูกสาวกําลังใช้โอกาสนี้ในการทําตามใจตัวเอง
ซึ่งมันค่อนข้างขัดใจเธออยู่ไม่น้อย
“นี่คือสิ่งที่คุณฮาร์ดี้ขอสําหรับการฝึกฝนเพื่อบทภาพยนตร์เรื่องนี้” เทย์เลอร์กล่าวเสริม
ซาร่าห์ยิ้มอย่างช่วยไม่ได้
ซาร่าห์เคยเป็นนักแสดงเมื่อตอนที่เธอยังเด็ก เธอเคยเสียสละหลายอย่างเพื่อให้ได้บทบาท เธอรู้ว่าการได้รับบทนั้น ยากเพียงใด
โอกาสของเทย์เลอร์ครั้งนี้ยิ่งหายากขึ้นไปอีกเพราะมันเป็นบทนางเอก เธอรู้สึกว่าครั้งนี้มันคุ้มค่า
“ก็ได้ เอลิซาเบธ ทําตามที่คุณฮาร์ดี้บอกเถอะ”
เมื่อได้ยินดังนั้นเทย์เลอร์ก็กรีดร้องอย่างตื่นเต้นและวิ่งขึ้นไปอาบน้ำที่ชั้นบน
ซาร่าห์ส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้
เทย์เลอร์นอนบนเตียงหลังจากอาบน้ําเสร็จ
ยิ่งเธอคิดก็ยิ่งตื่นเต้น
แม่สัญญาว่าจะไม่ควบคุมกฎระเบียบและมารยาทตัวเองเหมือนเมื่อก่อน ในที่สุดก็มีอิสระทําตามใจ ต้องขอบคุณ…คุณฮาร์ดี้
เธอคิดถึงฮาร์ดี้โดยไม่รู้ตัว
เด็กสาวจําฉากที่ทั้งสองคนใกล้ชิดกันตอนที่เธอฝึกยิงปืนได้ แก้มของเธอแดงขึ้นเล็กน้อย
ความรู้สึกระหว่างมาทิลด้ากับลีอองจะเป็นแบบนี้หรือเปล่านะ?
วันถัดมา
ฮาร์ดี้ขับรถมารับเทย์เลอร์
คราวนี้เทย์เลอร์เริ่มแต่งตัวแบบใหม่ เธอไม่แต่งหน้าเหมือนเมื่อวาน สวมกางเกงขาสั้นและรองเท้าบูท สวมเสื้อเชิ้ต และทับด้วยเสื้อโค้ท ผมของเธอก็ดูฟูขึ้นกว่าปกติ
ทันทีที่ฮาร์ดี้หยุดรถ เทย์เลอร์ก็วิ่งออกจากบ้าน เปิดประตูและเข้าไปในรถทันที “สวัสดีค่ะ คุณฮาร์ดี้”
ฮาร์ดี้สังเกตได้ว่าเด็กสาวดูสดใสกว่าเมื่อวานมาก มันแตกต่างจากความรู้สึกของเจ้าหญิงผู้งดงามเมื่อเขาได้พบกับเทย์เลอร์เป็นครั้งแรก
รถขับออกไป
เทย์เลอร์หันไปมองฮาร์ดี้และถาม คุณฮาร์ดี้ วันนี้คุณจะพาฉันไปฝึกยิงปืนอีกไหม
“ไม่ วันนี้ผมจะพาคุณไปดูชีวิตในสลัมว่ามันลําบากแค่ไหน” ฮาร์ตี้ตอบ
เทย์เลอร์ส่ายหัว
“อย่างที่ฉันเลยพูด ฉันทนความลําบากได้”
รถขับมาที่สลัมแห่งหนึ่งในย่านเซาท์ดาวน์ทาวน์
หลังจากที่ทั้งสองลงจากรถ
ชายร่างใหญ่หลายคนเดินเข้ามาหาพวกเขา และอีวานพูดกับฮาร์ดี้ด้วยความเคารพ “บอส ที่นี่ถือว่าเป็นสถานที่ที่แย่ที่สุดในเซาท์ดาวน์ทาวน์”
“ฉันไม่คิดมากเรื่องนั้น ฉันแค่ไม่อยากกลับมาแล้วพบว่ารถถูกขโมยไปก็เท่านั้น” ฮาร์ดี้กล่าว
“ไม่ต้องห่วงครับ จะไม่มีใครสามารถขโมยรถของคุณได้” อีวานให้คํามั่นสัญญา
เทย์เลอร์มองดูชายร่างใหญ่อย่างกังวล แค่เห็นหน้าพวกเขาเธอก็รู้สึกถึงความเลวที่แผ่ออกมา
แต่พวกเขาเหล่านี้ก็ให้ เกียรติคุณฮาร์ดี้อย่างมาก
ฮาร์ดี้ถอดสูทออกแล้วโยนให้อีวาน ปลดกระดุมแขนเสื้อแล้วพับขึ้น ทำให้ตอนนี้เขาดูผ่อนคลายมากขึ้น
“เข้าไปกันเถอะ” ฮาร์ดี้พูดกับเทย์เลอร์
ทั้งสองคนเดินเข้าไปข้างใน
มีสิ่งแย่ๆ มากมาย ในทั้งสองข้างทางของถนน
พื้นเต็มไปด้วยน้ำเสีย
มีกลิ่นเหม็นอยู่รอบๆ
เทย์เลอร์ไม่เคยมาสถานที่แบบนี้มาก่อน เธอขมวดคิ้วแล้วปิดจมูก ทันใดนั้นเธอเห็นฮาร์ดี้มองลงมาที่เธอ
เธอก็รีบปล่อยมือทันที
“มันสกปรกและเหม็นเน่า เป็นพื้นที่ที่ไม่มีใครอยากอาศัยอยู่ แต่มาทิลด้าอาศัยอยู่ในสถานที่แบบนี้ตั้งแต่ตอนที่เธอยัง เป็นเด็ก” ฮาร์ดี้กล่าว
เทย์เลอร์เข้าใจทันที
เธอกัดฟัน
ใบหน้าของเธอไม่มีความขยะแขยงอีกต่อไป
เด็กสกปรกหลายคนวิ่งตามริมถนน เสื้อผ้าของพวกเขาดําคล้ายไม่ได้ซักมาเป็นเวลานาน และผมก็ฟูฟ่อง
คนหนุ่มสาวสองสามคนเดินผ่านไปโดยถือที่หีบห่อบางอย่าง พวกเขามองเทย์เลอร์แปลกๆ เพราะไม่เคยเห็นเด็กผู้หญิง ที่บอบบางเช่นนี้มาเดินในสลัม
บ้านริมถนนค่อนข้างแย่ มีลักษณะเป็นเพิงไม้ไม่ค่อยปลอดภัยที่ทําจากไม้กระดาน ผู้หญิงหลายคนในชุดพลีทกําลัง ทํางานอยู่ในนั้น
นอกจากนี้ยังมีไก่และเป็ดที่ร้องเป็นครั้งคราว
ทุกอย่างที่เห็นมันเละเทะไปหมด
เทย์เลอร์นึกภาพไม่ออกว่าคนเหล่านี้จะอยู่ในสภาพแวดล้อมแบบนี้ได้อย่างไร
ในบ้านหลังถัดไป เด็กน้อยวิ่งออกจากบ้านพร้อมกับขนมปังชิ้นหนึ่งอยู่ในมือ ต่อมามีเด็กที่โตกว่าวิ่งไล่ตามหลังไปแย่ง ขนมปังจากเด็กน้อยที่อยู่ข้างหน้า
“พี่ ผมก็หิวนะ”
เด็กโตเอาขนมปังเข้าปากอย่างไม่สนใจแล้วหันหลังเดินจากไป เด็กที่ไม่ได้กินก็นั่งร้องไห้อยู่บนพื้น
เทย์เลอร์ตกใจเมื่อเห็นฉากนี้
เธอไม่เคยคิดว่าจะได้เห็นคนแย่งชิงขนมปังกัน ในครอบครัวของเธอ ขนมปังจะถูกโยนทิ้งทันทีหากมันไม่สดแล้ว
ในเวลานี้ฮาร์ดี้ก็พูดออกมา
“ไม่ใช่ทุกคนที่จะเกิดมามีชีวิตที่ดี มาทิลด้าอาศัยอยู่ในสภาพแวดล้อมเช่นนี้ เธอถูกทุบตีบ่อยครั้ง ร่างกายของเธอมี รอยแผลอยู่เสมอ และเธอมักจะหิวเพราะไม่มีของให้กิน จะเห็นได้ว่ามันทําให้เธอมีปัญหาเกี่ยวกับท้องในภาพยนตร์”
เทย์เลอร์เงียบไปนาน
“คุณฮาร์ดี้ คุณบอกว่าฉันไม่เหมาะกับบทบาทของมาทิลด้าที่บ้านของคุณเมเยอร์เมื่อคืนก่อน ตอนนั้นฉันไม่เชื่อในสิ่ง ที่คุณพูดออกมา แต่ตอนนี้ฉันเชื่อแล้ว”
“ในที่สุดฉันก็เข้าใจแล้วว่าช่องว่างระหว่างฉันกับบทบาทนั้นใหญ่มาก ถ้าฉันดันทุรังแสดงออกมา ฉันจะไม่มีวันเป็น มาทิลด้าได้”
ทั้งสองยังคงเดินเข้าไปข้างในต่อ
น้ำเสีย
เศษซากขยะ
คนจรจัด
แมวและสุนัขจรจัด
คนงานสกปรกมอมแมม
โสเภณีที่ยืนอยู่ข้างถนน
เด็กที่หิวโหย
ชายชราร้องขออาหารและเศษเงิน
เทย์เลอร์รู้แล้วว่าสลัมคืออะไร
ถ้าเธอไม่มาที่นี่ เธอก็คงนึกไม่ออกว่าจะมีใครมีชีวิตแบบนี้อีก
เมื่อทั้งสองเดินผ่านร้านขายของชํา มีคนหนุ่มสาวสองสามคนยืนอยู่ข้างพวกเขา หนึ่งในนั้นเห็นเทย์เลอร์แล้วรู้สึกว่า เธอนั้นสวยมาก
เขาไม่เคยเห็นเด็กสาวสวยขนาดนี้มาก่อน
เมื่อมองดูชายหนุ่มที่อยู่ข้างๆ เด็กสาว แม้ว่าเขาจะใส่แค่เสื้อตัวเดียว แต่ก็เป็นผ้าที่มีเนื้อดีมาก
เขาเดาว่าชายหนุ่มน่า จะเป็นเศรษฐี
“เฮ้! ถึงเวลาหาเงินมาใช้กันแล้ว” ชายคนนี้กระซิบกับคนข้างๆ เขา
“ตกลง!”
ผู้ชายหลายคนยืนขึ้นพร้อมกัน
แกล้งเด็กสาวตัวเล็กๆ ที่น่ารักแล้วรีดไถเงินหลายสิบดอลลาร์จากผู้ชายคนนั้น แค่นี้พวกเขาก็สามารถใช้เวลาทั้งวัน อย่างมีความสุขได้แล้วในวันนี้
ผู้ชายหลายคนเดินไปขวางทางฮาร์ดี้และเทย์เลอร์พร้อมกับรอยยิ้มประสงค์ร้ายบนใบหน้าของพวกเขา
ติดตามข่าวสาร
