STY-ตอนที่ 8 ศิษย์น้องเล็กคือจักรพรรดิฉินกลับชาติมาเกิด?
ในขณะนี้ เย่เฉิน รู้สึกประหลาดใจอย่างมาก เขาไม่คิดเลยว่า จะได้รับ สมบัติดั่งกล่าวจากที่พำนักของศิษย์พี่หญิงห้า
บทเพลงแห่งการลืมเลือนครั้งใหญ่ เต็มไปด้วยการหลงลืมความโศกเศร้า 1 บทเพลงลืมความเศร้า 1 บทเพลงฆ่าศัตรู
โดยความสามารถศักดิ์สิทธิ์ของมัน ค่อนข้างวิเศษมากจริง ๆ
“ศิษย์น้องเล็ก”หลี่จื่อหยาน ได้มองไปที่ เย่เฉิน กำลังมึนงง โดยนางได้พยายามโบกมือตรงหน้า เย่เฉิน
“ศะ-ศิษย์พี่!”เย่เฉิน ได้ตอบโต้
“ศิษย์น้องเล็กกำลังคิดอะไรอยู่งั้นเหรอ?เหตุใดเจ้าถึงเหม่อลอยเช่นนี้?”หลี่จื่อหยาน ได้กล่าวถาม
“เปล่า…ข้าเพียงแค่กำลังคิดเกี่ยวกับบทเพลงในใจอยู่”เย่เฉิน ได้ตอบกลับ
“เยี่ยมมาก เพื่อพูดถึงดนตรี และ ถ้าเจ้าอยากจะเรียนพิณ การเรียนรู้เกี่ยวกับบทเพลงก็เป็นสิ่งสำคัญเช่นเดียวกัน ว่าแต่ ศิษย์น้อง เจ้ามีความรู้ความเข้าใจเกี่ยวกับบทเพลงมากแค่ไหน?”ดวงตาของ หลี่จื่อหยาน ได้สว่างขึ้น และ มองไปที่ เย่เฉิน อย่างสงบ
ในขณะนี้ เย่เฉิน มีความรู้มากมายเกี่ยวกับบทเพลง
เขารู้สึกประหลาดใจเป็นอย่างมาก เป็นไปได้หรือไม่ว่าเขาได้เรียนรู้เกี่ยวกับวิธีการเล่นบทเพลงแห่งการลืมเลือนครั้งใหญ่แล้ว?
นี่มันจะไม่ง่ายเกินไปหน่อยเหรอ?
“บทเพลง ก็คือ จังหวะของดนตรี ดั่งคำกล่าวที่ว่า บทเพลงคือตัวขับเคลื่อนในการขับร้องของดนตรี ดังนั้น เครื่องดนตรี จึงมาพร้อมกับบทเพลงอยู่เสมอ”เย่เฉิน ได้ตอบกลับ
หลังจากพูดจบ ใบหน้าของ หลี่จื่อหยาน ก็แสดงออกถึงความประหลาดใจ
ศิษย์น้องเล็กของนางไม่เคยสัมผัสกับเครื่องดนตรีมาก่อน อย่างมากที่สุด เขาก็ได้ฟังการเล่นของนางเพียงเล็กน้อย แต่ ศิษย์น้องของนางมีความคิดที่ลึกซึ้งเช่นนี้ได้ยังไง? เป็นไปได้หรือไม่ว่าศิษย์น้องของนางเป็นอัจฉริยะด้านดนตรี?
หลี่จื่อหยาน ยิ้มและมองไปที่ ศิษย์น้องเล็กของนาง “เยี่ยมมาก เอาล่ะ ต่อไปข้าจะสอนเกี่ยวกับวิธีเรียนดนตรีให้กับเจ้า”
ในขณะนี้ เย่เฉิน รีบพูดขึ้น “ศิษย์พี่หญิงห้า ท่านช่วยสอนวิธีเล่นพิณให้ข้าโดยตรงได้หรือไม่? ข้าต้องการจะลองเล่นมันเลย!”
“เจ้าอยากจะเรียนพิณโดยตรง?”หลี่จื่อหยาน ได้กล่าวถามออกมา
“ขอรับ!” เย่เฉิน ได้พยักหน้า
“เจ้าเล่นเป็นแล้วงั้นหรือไม่?”หลี่จื่อหยาน ได้กล่าวถามอีกครั้ง
“ข้าได้เรียนรู้บางอย่างมาจากท่าน และ ได้ฟังท่านเล่นหลายครั้ง ทำให้ข้าได้รับอิทธิพลบางอย่างมา และ ต้องการจะเรียนรู้มันโดยตรง”เย่เฉิน ได้ตอบกลับ
หลี่จื่อหยาน ได้แสดงสีหน้าที่น่าเหลือเชื่อออกมา แม้ว่าสิ่งที่ เย่เฉิน พูด จะเป็นจริง แสดงว่าศิษย์น้องของนางชื่นชอบดนตรีใช่หรือไม่ แต่เขาจะเรียนรู้มันได้อย่างไร โดยที่ไม่ต้องศึกษาหรือทดลองเอง?
หรือว่า ศิษย์น้องของนางเป็นอัจฉริยะ และ นั่นคือเหตุผลที่ทำให้เขาเรียนรู้มันได้อย่างรวดเร็ว?
“ก็ได้ เช่นนั้นก็มาฝึกพิณโดยตรงกันเถอะ!”เสื้อผ้าสีขาวของ หลี่จื่อหยาน ได้ขยับ ขณะที่ นางมาที่ด้านหน้าของพิณโบราณ จากนั้น นางก็ได้นั่งไขว่ห้าง และ สะบัดนิ้วที่เรียวยาวของนางลงไป ทันใดนั้น เสียงอันไพเราะ ก็ได้ดังแว่วเข้ามาในหูของ เย่เฉิน
เสียงที่งดงามเหล่านี้ทำให้ เย่เฉิน รู้สึกผ่อนคลายและมีความสุข
ในขณะนี้ ที่ด้านนอก ศาลาหยาซวน
“เร็ว เร็ว เร็ว เทพธิดาไป๋เหว่ย กำลังจะเล่นพิณอีกครั้ง!” ชื่อเต๋าของศิษย์พี่หญิงห้า หลี่จื่อหยาน ก็คือ ไป๋เหว่ย ดังนั้น นางจึงเป็นที่รู้จักกันในนามของ เทพธิดาไป๋เหว่ย
ทุกครั้งที่ เทพธิดาไป๋เหว่ย เล่นพิณ มันจะดึงดูดศิษย์หลายคนให้มารอฟังอยู่ข้างนอก
ในเวลานี้ ศิษย์สตรี แต่ละคน ได้มาถึงที่ด้านนอกศาลาหยาซวน พวกนางรู้สึกผ่อนคลายและมีความสุขมากยามที่ได้ฟังเสียงพิณของเทพธิดาไป๋เหว่ย
“เทพธิดาไป๋เหว่ย มีรูปลักษณ์ที่งดงาม แม้แต่ เสียงเพลงของนางก็ยังไพเราะอย่างแท้จริง”
“ใช่แล้ว การได้ฟังการบรรเลงเพลงของนางก็เหมือนกับการเดินทางสู่แดนสวรรค์ มันทำให้จิตใจของข้ารู้สึกว่างเปล่าขึ้นมาทันที!”
“แค่ได้ฟังบทเพลงอมตะของเทพธิดาไป๋เหว่ย ในช่วงชีวิตนี้ข้าก็รู้สึกพอใจแล้ว!”
หลังจากที่ เทพธิดาไป๋เหว่ย เล่นเพลงจบ นางก็มองไปที่ เย่เฉิน และ ยิ้มหวาน “ศิษย์น้องเล็ก เจ้าลองเล่นดู!”
เย่เฉิน ได้พยักหน้า และ เดินไปที่ด้านหน้าพิณ
ทันใดนั้น บทเพลงแห่งการลืมเลือนครั้งใหญ่ ก็ได้ปรากฏขึ้นในใจของ เย่เฉิน เขาค่อย ๆ ลูบสายพิณและเริ่มบรรเลง
เต๋ง—-
บทเพลงอมตะ ได้เริ่มเล่นในทันที…
ท่วงทำนองอมตะที่ไม่มีตัวตน และ เสียงเอ้อระเหยของท่วงทำนองก็ได้ดังขึ้น
เทพธิดาไป๋เหว่ย ตระหนักได้ทันทีว่าเพลงที่ศิษย์น้องของนางกำลังเล่นไม่ใช่เพลงที่นางเคยเล่นมาก่อน แต่ เป็นเพลงอมตะที่นางไม่เคยได้ยินมาก่อน
นี่เป็นครั้งแรกที่นางได้ยินมัน แม้ว่า ท่วงทำนองจะดูจืดชืดไปหน่อย แต่มันก็เต็มไปด้วยคุณภาพที่สูง
จู่ ๆ เสียงเพลงก็ได้ดังขึ้น เทคนิคเต๋าอันลึกลับ ที่ซ่อนอยู่ในเพลงอมตะ ส่งผลให้จิตใจได้กลายเป็นสงบและมีสมาธิมากยิ่งขึ้น สิ่งนี้มันช่างลึกลับยิ่งกว่าเพลงใด ๆ ที่นางเคยเห็นมาก่อน
นางรู้ว่า นี่เป็นครั้งแรกที่ศิษย์น้องของนางเล่นพิณ กล่าวอีกนัยนึงคือ เพลงนี้ถูกสร้างขึ้นมาโดย ศิษย์น้องของนางเอง!
เขาสามารถสร้างบทเพลงได้ในครั้งแรกตั้งแต่ที่ลองเล่นพิณ และ มันก็เป็นบทเพลงสวรรค์ที่ไม่มีใครเทียบได้ การแสดงดั่งกล่าว แม้แต่คำอธิบายของอัจฉริยะ มันก็ยังเป็นการพูดเกินจริงสำหรับ เย่เฉิน
เย่เฉิน ได้เริ่มเล่นพิณอย่างช้า ๆ ต่อหน้าของเขา
เสียงพิณที่ดังขึ้นราวกับเสียงเพลงของสวรรค์ ในขณะนี้ หลี่จื่อหยาน ได้จมลงอยู่ในเสียงพิณด้วยสายตาที่ตกตะลึง
หลี่จื่อหยาน ได้เรียนรู้การเล่นพิณตั้งแต่ยังเด็ก แม้ว่าเพลงที่นางเล่นจะไพเราะ แต่มันก็เป็นเพลงโบราณที่มาจากอดีต
ถึงแม้ว่านางจะได้สร้างผลงานขึ้นมาเองบ้าง แต่ไม่ว่าจะเป็นผลงานชิ้นไหน มันก็ไม่สามารถเทียบกับ บทเพลงของ เย่เฉิน อันนี้ได้
เย่เฉิน สามารถเล่นได้ดีตั้งแต่ครั้งแรก คำว่าอัจฉริยะไม่เพียงพอที่จะอธิบายเกี่ยวกับตัวตนของเขาอีกต่อไป เพราะว่า ศิษย์น้องเล็กของนาง จะต้องเป็น จักรพรรดิพิณอมตะที่กลับชาติมาเกิด
ในเวลานี้ เหล่าศิษย์ข้างนอกต่างก็ฟังเสียงเพลงพิณอันไพเราะด้วยความประหลาดใจ
ในช่วงเริ่มต้น เพลงพิณจะช้ามากและดูสบาย ๆ ราวกับค่ำคืนที่เต็มไปด้วยแสงดาวที่ส่องสว่างนับพันดวง
มันทำให้ ทุกคนที่ฟังเพลงพิณต่างรู้สึกประหลาดใจและพึมพัมออกมา “เทพธิดาไป๋เหว่ย เปลี่ยนท่วงทำนองในการเล่นงั้นหรือไม่?”
“เพลงนี้ดูไม่เหมือนสไตล์การเล่นของ เทพธิดาไป๋เหว่ย แต่นี่น่าจะเป็น เทพธิดาไป๋เหว่ย ที่เปลี่ยนสไตล์การเล่นของนางเล็กน้อย!”
“แต่เพลงนี้ดูอ่อนโยนและเงียบสงบมากยิ่งกว่า ดูเหมือนว่า ทักษะการเล่นพิณของเทพธิดาไป๋เหว่ยจะพัฒนาขึ้นอีกครั้ง!”
เหล่าศิษย์ด้านนอกต่างพูดคุยกัน พวกนางหารู้ไม่ว่า เพลงพิณนี้ไม่ได้ถูกเล่นโดย เทพธิดาไป๋เหว่ย แต่ เป็น เย่เฉิน ศิษย์น้องเล็กของนาง
ในเวลานี้ เกือบทุกคนต่างก็ดื่มด่ำไปกับเพลงอมตะที่งดงามนี้ จิตใจของพวกนางดูเหมือนจะได้รับการชำระล้าง และ ทำให้พวกนางรู้สึกสบายใจเป็นอย่างมาก
“เพลงนี้ไพเราะมาก!”
“นี่คือบทเพลงใหม่ของเทพธิดาไป๋เหว่ยงั้นเหรอ?มันช่างไพเราะเกินห้ามใจจริงๆ”
“ไม่คิดเลยว่า ข้ากำลังหมกมุ่นอยู่กับเพลงที่ไพเราะเช่นนี้…”
ในขณะนี้ ทุกคนดูเหมือนจะพอใจกับท่วงทำนองที่สงบของดนตรี
แต่ทันใดนั้น มันก็เริ่มเร่งเร้ามากยิ่งขึ้น และ มันเป็นการยากที่จะระงับการเต้นของหัวใจ
เพราะว่าหลังจากท่วงทำนองกระแสน้ำนิ่งในตอนแรก บทบรรเลงต่อจากนี้ ก็เต็มไปด้วย เสียงกระบี่และหอก!
เหล่าศิษย์ที่อยู่ข้างนอกต่างหมกมุ่นอยู่กับการบรรเลงเพลง
ทุกคนต่างก็ไม่มีใครแสดงความคิดเห็นหรือส่งเสียงใด ๆ ออกมา
เพราะในเวลานี้ ความเงียบสงบ ได้แสดงออกเหนือคำชมทั้งหมดแล้ว
สิ่งนี้มันทำให้ ดวงตาของพวกนางหลายคนเต็มไปด้วยน้ำตา เสียงพิณนี้ดูเหมือนจะทำให้พวกนางเห็นทุกสิ่งในโลกและทำให้พวกนางได้เห็นทัศนียภาพอันงดงามของโลกมนุษย์
ติ๋ง—-
เมื่อเสียงเพลงบรรเลงจบ ทุกคนก็พลันได้สติกลับมา
ความรู้สึกแรกของพวกเขาก็คือความตกตะลึง!
มันคือความตกตะลึงไม่รู้จบ!
นี่มันความสามารถอะไรกันที่ทำให้พวกนางตกสู่ภวังค์เช่นนี้ได้?พวกนางไม่อยากจะเชื่อเลยว่าพวกนางกำลังฟังเพลงอยู่ เพราะสิ่งเหล่านี้ ราวกับว่าพวกนางได้จมลงไปอยู่ในสถานที่เกิดเหตุด้วยตัวเอง
บทบรรเลงนี้ ดูเหมือน กำลังชักนำจิตวิญญาณของทุกคน มันได้ดึงดูดทุกคนให้เข้าสู่โลกที่พวกเขาสนุกไปกับการจินตนาการไม่รู้จบ
“นี่มันยอดเยี่ยมเกินไป! บทเพลงของเทพธิดาไป๋เหว่ย สามารถกลายเป็นบทเพลงอมตะแห่งยุคสมัยได้อย่างแน่นอน!”
“ใช่แล้ว! การที่ได้ฟังบทเพลงอมตะที่น่าตกใจเช่นนี้ มันก็เพียงพอสำหรับข้าแล้วในชีวิตนี้!”
“เทพธิดาไป๋เหว่ย สามารถบรรเลงเพลงได้สุดยอดมากจริง ๆ นางจะต้องเป็น จักรพรรดิฉินอมตะกลับชาติมาเกิดอย่างแน่นอน!”
ทุกคนดูตกใจมาก พวกนางทั้งหมดต่างล้อมรอบศาลาหยาซวนของ เทพธิดาไป๋เหว่ย ด้วยความงุนงง และ หัวใจของพวกนางก็เต็มไปด้วยความตกใจไม่รู้จบ อย่างไรก็ตาม พวกนางไม่รู้เลยว่า เทพธิดาไป๋เหว่ย ที่เล่นบทเพลงที่งดงามเช่นนี้ แท้จริงแล้วกลับเป็น น้องชายของ เทพธิดาไป๋เหว่ย เย่เฉิน
ในห้องฉิน ของศาลาหยาซวน
หลี่จื่อหยาน รู้สึกตกตะลึงกับการแสดงของ เย่เฉิน
สายตาของ หลี่จื่อหยา ได้กลายเป็นแข็งทื่อขณะที่นางมองไปที่ เย่เฉิน
ในช่วงที่ เย่เฉิน ไม่สามารถปลุกรากวิญญาณขึ้นมาได้ นางรู้สึกเศร้ามากสำหรับเขา แต่ตอนนี้ นางรู้สึกภูมิใจในตัวเขามาก
พรสวรรค์ด้านดนตรีของ เย่เฉิน มันคงไม่น่าแปลกใจหากจะบอกว่าเขาคือจักรพรรดิฉินกลับชาติมาเกิด
หาก เย่เฉิน ยังคงพัฒนาความสามารถของเขาต่อไป เขาคงจะกลายเป็นจักรพรรดิผู้ยิ่งใหญ่ได้ในอนาคต
ในขณะนี้ ดวงตาของ หลี่จื่อหยา เต็มไปด้วยน้ำตา
นางไม่รู้ว่านางประทับบทเพลงของ เย่เฉิน หรือ เป็นเพราะว่า เย่เฉิน มีพรสวรรค์ทางด้านดนตรีที่สูงมาก แต่โดยรวมแล้ว นางมีความสุขและตื้นตันใจที่ได้เห็นศิษย์น้องของนางสามารถบรรเลงบทเพลงที่ไพเราะเช่นนี้ออกมาได้ สิ่งนี้มันทำให้ น้ำตาของนางไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว
“ศิษย์พี่ ท่านเป็นอะไรงั้นเหรอ?”เย่เฉิน ที่เห็น ศิษย์พี่ของเขากำลังร้องไห้ เขารีบกล่าวถามทันที
“ข้าแค่มีความสุข!”หลี่จื่อหยาน ได้ตอบกลับ และ สวมกอด เย่เฉิน จากนั้น นางก็ยิ้มออกมา“ศิษย์น้องเล็ก พรสวรรค์ของเจ้ามันช่างยอดเยี่ยมมาก เป็นไปได้หรือไม่ที่เจ้าจะเป็นจักรพรรดิฉินกลับชาติมาเกิด?”
เย่เฉินยิ้มและสวมกอดศิษย์พี่หญิงของเขาด้วยมือทั้งสองข้าง “ทั้งหมดเป็นเพราะการสอนสั่งที่ดีของศิษย์พี่ทั้งนั้น”
ทันใดนั้น ใบหน้าเล็ก ๆ ของ หลี่จื่อหยาน ก็แดงระเรื่อ ราวกับดอกตูมที่กำลังจะบานสะพรั่ง นางได้ขมวดคิ้วในทันที “ปากหวานจริงนะ!”
ในขณะนี้ หลี่จื่อหยาน ได้ปล่ย เย่เฉิน และ เช็ดน้ำตาของนาง ก่อนที่จะกล่าวออกมา “เด็กน้อย…”
