บทที่ 15: ไหวพริบของลู่เสี่ยวหรัน

บทที่ 15: ไหวพริบของลู่เสี่ยวหรัน

ลู่เสี่ยวหรันไม่ได้พูดอะไรอีก

หากนิกายอสูรสวรรค์เผชิญหน้ากับปัญหา ยอดเขาจื่อฉุ่ยของเขาเองก็คงจะไม่มีช่วงเวลาที่ดีด้วยเช่นกัน ด้วยเหตุนี้เอง เขาจึงยอมมีส่วนร่วมในการซ่อมแซมค่ายกล

“เอาล่ะ ในเมื่อพวกเจ้าทั้งสองคนไม่ได้คัดค้าน งั้นเราก็ตัดสินใจได้แล้ว หลังจากนี้ไป พวกเจ้าทั้งสองคนก็สามารถไปที่ห้องเก็บสมบัติของนิกายและเอาหินวิญญาณมาเพื่อซ่อมแซมค่ายกลได้”

“รับทราบ”

หลี่เต๋าหรันตอบรับอย่างเศร้าใจ

“เอาล่ะ นี่คือทั้งหมดสำหรับการประชุมในวันนี้ แยกย้ายกันไปได้”

เมื่อได้ยินคำพูดของผู้นำนิกาย ทุกคนก็รู้สึกโล่งใจในทันที ราวกับว่าพวกเขาทำภารกิจเสร็จสิ้น ในเวลานี้ พวกเขาทั้งหมดก็กระจัดกระจายกันกลับไป

หลี่เต๋าหรันกัดฟันด้วยความโกรธ

“ไอ้พวกนี้วิ่งเร็วกว่ากระต่ายซะอีก”

ลู่เสี่ยวหรันปลอบ “ไม่เป็นไร ยังไงมันก็ต้องมีคนทำอยู่แล้ว”

“เจ้าไม่โกรธหรอ?”

“โกรธแล้วมันจะไปมีประโยชน์อะไร?”

“น่าประทับใจจริงๆ”

หลี่เต๋าหรันค่อนข้างพูดไม่ออกและหลินเจี๋ยก็แนะนำว่า

“หยุดบ่นได้แล้ว ไม่ว่ามันจะเป็นพรหรือภัยพิบัติ เจ้าก็ไม่สามารถเลี่ยงได้ และเนื่องจากนิกายได้เลือกเจ้าแล้ว ดังนั้นเจ้าก็ควรจะทำมันให้เรียบร้อย เรียนรู้จากเสี่ยวหรันและช่วยเหลือเขาซะ”

“มันก็แน่อยู่แล้ว พวกเราจะทำอะไรได้อีก? ผู้นำนิกายได้ประกาศด้วยตนเองแล้ว เราทำได้เพียงทำตามเท่านั้น”

หลี่เต๋าหรันบ่นอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะตามลู่เสี่ยวหรันไปที่ห้องเก็บสมบัติของนิกาย

สถานที่แห่งนี้บรรจุสิ่งของล้ำค่าทั้งหมดของนิกายอสูรสวรรค์เอาไว้

ทั้งสองตรงไปที่ห้องพักผู้อาวุโส

“ทำความเคารพท่านผู้อาวุโส”

“โอ้ เต๋าหรันและเสี่ยวหรันนี่เอง มานั่งดื่มชากันก่อนเถอะ”

“นี่หมายความว่าพวกเจ้าทั้งสองยอมรับงานซ่อมแซมค่ายกลของนิกายแล้วสินะ… นี่เป็นงานที่มีเกียรติและยากจริงๆ”

หลี่เต๋าหรันอดไม่ได้ที่จะรู้สึกขมขื่น แต่เขาก็ยังคงรั้งตัวเองและพูดว่า “ทุกอย่างก็เพื่อความปลอดภัยของนิกาย”

เหล่าผู้อาวุโสพยักหน้า

“ถูกต้อง มันเป็นโชคของนิกายอสูรสวรรค์ของเราที่มีคนหนุ่มสาวที่ยอมทำงานหนักเพื่อนิกาย!”

หลี่เต๋าหรันโบกมือของเขา

“ท่านผู้อาวุโส ท่านสุภาพเกินไปแล้ว มาเข้าเรื่องกันเลยดีกว่า การซ่อมแซมค่ายกลต้องใช้หินวิญญาณ ดังนั้นโปรดช่วยข้าและเสี่ยวหรันหาหินวิญญาณระดับสูง 800,000 ก้อนที เพื่อที่เราจะได้เริ่มซ่อมแซมค่ายกลเลย”

ทันทีที่เขาพูดจบ เหล่าผู้อาวุโสก็ขมวดคิ้วในทันที

“800,000 ตัวเลขนี้ไม่เยอะไปหน่อยหรอ เรากำลังรับศิษย์จำนวนมากขึ้นทุกวัน ดังนั้นค่าใช้จ่ายในการซื้อยารักษาโรคและข้าวของเครื่องใข้อื่นๆ เองจึงเพิ่มขึ้นตามไปด้วย มันยากจริงๆ ที่จะหาหินวิญญาณระดับสูง 800,000 ก้อนมาให้ภายในเวลาอันสั้น”

หลี่เต๋าหรันตกตะลึง

“ถ้าอย่างนั้น… เอาหินวิญญาณมาให้เรา 400,000 ก้อนก่อนก็ได้ เราจะได้เริ่มงานกันได้เลย”

หลังจากที่หลี่เต๋าหรันลดจำนวนลง ทุกคนก็ยังดูไม่มีความสุข พวกเขากลับขมวดคิ้วมากยิ่งขึ้นกว่าเดิม และความไม่พอใจบนใบหน้าของพวกเขาก็ค่อยๆ ทวีความรุนแรงขึ้น

“เต๋าหรัน มันไม่ง่ายเลยจริงๆ ที่จะนำหินวิญญาณของนิกายออกไปในตอนนี้ เอาแบบนี้เป็นไง เราจะส่งมอบพวกมันให้เจ้าภายในสองวัน เจ้าว่ายังไง?”

ใบหน้าของหลี่เต๋าหรันมืดลง เขาไม่ได้โง่ เขาจะไม่รู้ได้ไงว่าพวกผู้อาวุโสพวกนี้กำลังหลอกเขาอยู่?

มันต้องใช้เวลานานขนาดนั้นเลยหรอ?

หากผู้นำนิกายตำหนิพวกเขา เขาและลู่เสี่ยวหรันก็จะไม่สามารถรับผลที่ตามมาได้อย่างแน่นอน

ขณะที่เขากำลังจะโกรธจนลุกเป็นไฟ ลู่เสี่ยวหรันก็คว้าแขนของเขาแล้วดึงเขาไปข้างหลัง

“เสี่ยวหรัน!”

หลี่เต๋าหรันค่อนข้างกังวล แต่ลู่เสี่ยวหรันก็ส่ายหัวเล็กน้อยเพื่อห้ามปรามเขาไม่ให้เกิดความขัดแย้ง

จากนั้นลู่เสี่ยวหรันก็ยิ้มและเดินไปข้างหน้า

“ผู้อาวุโส ข้าได้คำนวณอย่างละเอียดแล้ว การซ่อมแซมค่ายกลใหญ่ของนิกายครั้งนี้ต้องใช้หินวิญญาณระดับสูงทั้งหมด 2 ล้านก้อน”

เมื่อได้ยินตัวเลขนี้ ดวงตาของผู้อาวุโสก็เปล่งประกายออกมาอย่างชัดเจน

“โอ้ ทำไมเจ้าถึงต้องการหินวิญญาณมากมายขนาดนั้นกันล่ะ? มันมากกว่าที่เต๋าหรันคำนวณไว้อีกนะ”

ลู่เสี่ยวหรันยิ้มและกล่าวว่า “หินวิญญาณ 800,000 ก้อนก็เพียงพอแล้วที่จะซ่อมแซมค่ายกล อย่างไรก็ตาม เนื่องจากพวกท่านได้ช่วยเราในการออกแบบและจัดหาหินวิญญาณ ดังนั้นพวกท่านจึงจะต้องได้รับค่าตอบแทนบ้างเป็นธรรมดา หินวิญญาณ 1.2 ล้านก้อนนั้นจะเป็นรางวัลสำหรับการทำงานหนักของพวกท่านทั้งหมด”

ทันทีที่เขาพูดแบบนี้ สีหน้าของผู้อาวุโสก็ดูพึงพอใจมากขึ้นไปอีก

“ฮืม เสี่ยวหรันพูดอะไรแบบนี้ พวกเราเพียงไม่กี่คนจะไปรับค่าตอบแทนจำนวนมากขนาดนี้ได้อย่างไร”

ลู่เสี่ยวหรันโบกมือของเขา

“มันไม่ได้มากมายเกินไปหรอก  ข้ากับเต๋าหรันเป็นเพียงมือใหม่และยังไม่เชี่ยวชาญในการจัดตั้งค่ายกล แบบนี้แล้วเราจะไม่ขอความช่วยเหลือจากพวกท่านได้อย่างไร?”

ใบหน้าของพวกเขาเปลี่ยนเป็นสีแดงและยิ้ม

“อะแฮ่ม ในเมื่อเจ้าพูดอย่างนั้น งั้นพวกเราก็จะไม่ตระหนี่อีกต่อไปแล้ว ข้าจะให้หินวิญญาณระดับสูงรวม 2.4 ล้านก้อนแก่พวกเจ้าทั้งสอง ยังไงซะการซ่อมแซมค่ายกลนั้นก็ต้องใช้หินวิญญาณจำนวนมากอยู่แล้ว”

“ขอบพระคุณท่านผู้อาวุโส”

“ด้วยความยินดี เราทุกคนทำงานให้กับนิกาย ดังนั้นมันจึงเป็นเรื่องที่สมควรแล้ว นี่คือหินวิญญาณระดับสูง 1.2 ล้านก้อน ลองตรวจนับพวกมันดูก่อนก็แล้วกัน”

ผู้อาวุโสคนหนึ่งยื่นถุงเก็บของให้ลู่เสี่ยวหรัน เขาสัมผัสมันและดึงแขนเสื้อของเขาออกโดยไม่ได้ตั้งใจ

“จะให้ข้านับทำไมล่ะ? พวกผู้อาวุโสดูแลห้องเก็บสมบัติแห่งนี้มานานหลายปีแล้ว มันย่อมไม่ผิดแน่นอน เราสองคนพี่น้องจะไปทำงานของเราก่อนแล้ว เมื่อเรามีเวลา ไว้เราจะมาดื่มชากับพวกผู้อาวุโสอีก”

“ไปเถอะๆ”

หลังจากกล่าวคำอำลากับพวกผู้อาวุโสเสร็จแล้ว ลู่เสี่ยวหรันก็หันหลังกลับและดึงหลี่เต๋าหรันที่ตกตะลึงออกไปด้วยในทันที

เมื่อเห็นพวกเขาทั้งสองจากไป พวกผู้อาวุโสก็อดไม่ได้ที่จะลูบเคราและยิ้ม

“ข้าไม่คิดมาก่อนว่าเสี่ยวหรันน้อยจะประเมินสถานการณ์เก่งแบบนี้!”

“เมื่อเทียบกับเต๋าหรันแล้ว เจ้านั่นมันก็คนบ้าดีๆ นี่เอง!”

“ดูเหมือนว่าเราควรจะช่วยเสี่ยวหรันให้มากขึ้นนะในอนาคต”

…

หลังจากเดินออกจากห้องเก็บสมบัติแล้ว หลี่เต๋าหรันก็ยังคงเหม่อลอยไม่ได้สติ

“เสี่ยวหรัน นี่มัน… นี่มันไม่ใช่การทุจริตหรอ?”

ลู่เสี่ยวหรันกลอกตา

“ระวังคำพูดของเจ้าด้วย ทุจริตอะไรกัน นี่เรียกว่าการช่วยเหลือกันและกัน! เราจะรวยไปด้วยกัน!”

“เอ่อ แต่เราต้องใช้หินวิญญาณ 2.4 ล้านก้อนเลยหรอ ตอนแรกข้าก็คำนวณไว้แล้วว่าเราจะใช้จริงแค่ 790,000 ก้อนเท่านั้น แต่ข้าก็ยังเพิ่มส่วนเกินมาอีก 10,000 ก้อนสำหรับงานนี้ แต่ดูพวกเจ้าสิ พวกเจ้าล่อไปตั้ง 2.4 ล้านก้อนเลยหรอ นั่นมันสามเท่าของที่เราต้องใช้เลยนะ! เจ้าไม่รู้หรอว่าถ้าผู้นำนิกายรู้เข้า เราก็จะต้องโดนโทษตายแน่ๆ”

ลู่เสี่ยวหรันส่ายหัวโดยไม่พูดอะไร

“เจ้าคิดมากเกินไปแล้ว อันที่จริง นิกายก็ไม่ได้ถูกปกครองโดยผู้นำนิกายแต่เพียงผู้เดียว นิกายทั้งหมดถูกก่อตั้งโดยตระกูลผู้อาวุโสหลายตระกูลรวมเข้าด้วยกัน ด้วยเหตุนี้เอง มันจึงมีผู้อาวุโสหลายคนที่รับผิดชอบห้องเก็บสมบัติ”

“และหนึ่งในนั้นก็ยังอยู่ในตระกูลของผู้อาวุโสสูงสุด เจ้าคิดว่าผู้นำนิกายจะกล้าลงโทษเขาหรอ?”

“นอกจากนี้ เราก็ไม่ได้ทำอะไรเสียหาย เรากำลังทำงานอย่างหนักเพื่อนิกายโดยการซ่อมแซมค่ายกล การซ่อมแซมค่ายกลนั้นต้องใช้หินวิญญาณ โอเคไหม ตราบใดที่เราแน่ใจว่าตัวเลขตรงกัน ผู้นำนิกายก็จะไม่พบความผิดปกติหรอก ยังไงซะเขาก็ไม่ใช่พระเจ้า”

“บ้าเอ้ย ที่นี่มันทำงานยังไงกันแน่เนี่ย”

“แน่นอน! ถ้าเราไม่ให้ผลประโยชน์ใดๆ กับพวกเขา เจ้าคิดหรอว่าเราจะสามารถทำงานนี้ให้เสร็จได้จริงๆ?”