ตอนที่แล้วบทที่ 12: เคล็ดวิชาการเคลื่อนไหวไร้เทียมทาน
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปบทที่ 14: คนหนุ่มสาวต้องทำงานหนัก

บทที่ 13: การรวมตัวในนิกาย


บทที่ 13: การรวมตัวในนิกาย

“การฝึกตนที่เพิ่มเข้ามาสองขั้นนี้น่าจะมาจากหยุนหลี่เกอและจื่ออู๋เซียใช่ไหม หวังไฉ่ ส่งข้อมูลของพวกเขามาให้ฉันที”

[ นายท่านโปรดรอสักครู่ ]

ต้องบอกว่าเสียงของหวังไฉ่นั้นมีเสน่ห์มาก ถ้ามันกลายเป็นนักพากย์เสียง มันก็จะต้องยืนอยู่บนจุดสูงสุดอย่างแน่นอน

[ ฉันได้สร้างหน้าต่างค่าคุณสมบัติของพวกเขาเรียบร้อยแล้ว นายท่านเชิญตรวจสอบได้เลย ]

ลู่เสี่ยวหรันเหลือบมอง

หยุนหลี่เกอเพิ่งจะบุกเข้าไปในขอบเขตผู้เชี่ยวชาญได้ไม่นาน แต่เขาก็ได้ก้าวเข้าสู่ขอบเขตวิญญาณขั้นหนึ่งแล้ว

ในครั้งนี้ ความเร็วในการฝึกตนของเขาก็ต่ำกว่าเมื่อก่อนมาก

ก่อนหน้านี้ การฝึกตนของเขาก็เพิ่มสูงขึ้นอย่างรวดเร็วเพราะรากฐานที่มีอยู่แต่เดิม

คัมภีร์จักรพรรดิโกลาหลบรรพกาลได้รวบรวมรากฐานเหล่านั้นไว้สำหรับเขาเช่นกัน นี่คือเหตุผลว่าทำไมการฝึกตนขั้นต้นของเขาจึงเร็วเหมือนกับการขี่จรวด

อย่างไรก็ตาม หลังจากทะลวงสู่ขอบเขตผู้เชี่ยวชาญ ความเร็วของเขาก็ไม่ต่างอะไรไปจากคนทั่วไป

พูดตามตรง ลู่เสี่ยวหรันก็มองว่าที่เขาก้าวหน้าได้เร็วขนาดนี้ก็เป็นเพราะเคล็ดวิชาการฝึกตนขอบเขตราชันยุทธ์ชั้นยอด

เขาคาดว่าหยุนหลี่เกออาจต้องใช้เวลามากกว่าหนึ่งเดือนกว่าที่เขาจะก้าวไปสู่ขอบเขตอื่นได้ และยิ่งไปกว่านั้น มันก็จะมีแต่กินเวลานานขึ้นเรื่อยๆ เท่านั้น!

เมื่อมองไปที่จื่ออู๋เซียอีกครั้ง เขาก็เห็นว่าการฝึกตนของเธอเดิมอยู่ที่ขอบเขตวิญญาณขั้นหนึ่ง แต่ตอนนี้เธอก็ได้ก้าวไปสู่ขอบเขตวิญญาณขั้นสองแล้วและอยู่กลางทางไปสู่ขั้นสาม

สายเลือดและพรสวรรค์ของเธอเหนือกว่าของหยุนหลี่เกอจริงๆ

มันเป็นเคล็ดวิชาการฝึกตนในระดับเดียวกัน และมันก็ยากกว่าสำหรับเธอในเมื่อเธออยู่ในขอบเขตที่สูงกว่า ด้วยเหตุนี้เอง เมื่อเทียบกับหยุนหลี่เกอแล้ว ความเร็วในการฝึกตนของเธอจึงเร็วกว่ามาก

“ดูเหมือนว่ามันจะไม่ถูกต้องเช่นกัน คนสองคนนี้ยกระดับการฝึกตนของพวกเขาทีละน้อยเท่านั้น มันไม่เหมือนกับเมื่อก่อนเลย เป็นไปได้อย่างไรที่พวกเขาจะสามารถยกระดับการฝึกตนของฉันให้เพิ่มขึ้นมาอีกสองขั้นติดต่อกันได้? แกเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า?”

[ พวกเขาไม่ได้ยกระดับการฝึกตนของนายท่านสองขั้นในทีเดียว พวกเขายกระดับการฝึกตนของนายท่านแค่ขั้นเดียวเท่านั้น อันที่จริง เหตุผลที่นายท่านสามารถยกระดับไปอีกขั้นได้ก็เป็นเพราะพรสวรรค์ของตัวนายท่านเอง มันเป็นเพราะว่านายท่านมีทั้งมหาก้าวย่างโกลาหลและศาสตร์นักษัตรหมุนเวียนอยู่ในร่างกายของท่าน ]

“ฉันพูดไม่ออกจริงๆ”

ลู่เสี่ยวหรันรู้จักพรสวรรค์ของเขาเป็นอย่างดี เขาทั้งเฉลียวฉลาดและสามารถเรียนรู้ทุกอย่างได้อย่างรวดเร็ว

อย่างไรก็ตาม เคล็ดวิชาการฝึกตนที่ดีที่สุดที่เขาเคยฝึกฝนมาก่อนก็คือเคล็ดวิชาการฝึกตนขอบเขตสวรรค์

ต้องรู้ว่าความต่างระหว่างเคล็ดวิชาการฝึกตนขอบเขตสวรรค์กับขอบเขตราขันยุทธ์ชั้นยอดนั้นแตกต่างกันมากราวฟ้ากับเหว

ด้วยเหตุนี้เอง วิธีการคำนวณความก้าวหน้าของเขาจึงล้าสมัยไปหน่อย

เมื่อผนวกควบคู่ไปกับพรสวรรค์ที่ไม่มีใครเทียบได้ของเขา ผลลัพธ์ของการฝึกตนของเขาจึงเพิ่มขึ้นเป็นสองเท่า

อย่างไรก็ตาม ลู่เสี่ยวหรันก็ยังรู้สึกว่าระบบการรับศิษย์นี้ค่อนข้างน่ากลัว

นี่เป็นเพราะเขาสามารถได้รับการฝึกตนได้โดยไม่ต้องทำงานใดๆ

ลองนึกภาพว่าถ้าศิษย์จำนวนสิบหรือยี่สิบคนร่วมมือกันฝึกตน ความเร็วในการฝึกตนของเขาก็จะเร็วกว่าในตอนนี้มากขึ้นอย่างแน่นอน

อย่างไรก็ตาม ในขณะนี้ ลู่เสี่ยวหรันก็สัมผัสได้ทันทีว่ามีใครบางคนมายืนรออยู่ที่หน้าค่ายกล

เขาขจัดความคิดที่สับสนวุ่นวายในใจทันทีและหายไปจากจุดที่เขาอยู่ในพริบตา

มหาก้าวย่างโกลาหลทำให้เขาไปถึงเชิงเขาได้ในทันที

การปรากฏตัวอย่างกะทันหันของลู่เสี่ยวหรันทำให้ศิษย์หนุ่มของนิกายอสูรสวรรค์ตกใจ

“ท่านอาจารย์ลุงลู่ ทำไมจู่ๆ ท่านถึงปรากฏตัวขึ้นแบบนี้ล่ะ ท่านทำให้ข้าตกใจนะ”

ลู่เสี่ยวหรันไขว้มือไว้ด้านหลังและพูดอย่างเฉยเมย “นั่นเป็นเพราะการฝึกตนของเจ้าอ่อนแอเกินไปจนเจ้าสัมผัสถึงข้าไม่ได้เองต่างหาก”

อีกฝ่ายรู้สึกละอายใจเมื่อได้ยินดังนั้น เขารีบป้องมือและก้มหัวลงในทันที

“ท่านอาจารย์ลุงพูดถูก ข้าขอโทษด้วย”

ลู่เสี่ยวหรันโบกมือของเขา

“ชั่งมันไป บอกข้ามาว่าเจ้ามาที่นี่มีธุระอะไร”

“รายงานท่านอาจารย์ลุงลู่ ผู้นำนิกายได้สั่งให้ผู้อาวุโสทั้งหมดมารวมกันที่ห้องโถงหลักของนิกายในขณะนี้ และข้าก็ได้รับคำสั่งให้มาแจ้งท่านอาจารย์ลุง”

“เข้าใจแล้ว ขอบคุณ”

“ท่านพูดอะไรแบบนั้น ท่านอาจารย์ลุงลู่ มันเป็นเกียรติอย่างยิ่งที่ได้แจ้งให้ท่านทราบ”

“อืม”

ลู่เสี่ยวหรันพยักหน้าอย่างเฉยเมยและโยนขวดยาขวดเล็กๆ ให้เขาอย่างไม่ใส่ใจ จากนั้นเขาก็หันหลังกลับและออกจากยอดเขาจื่อฉุ่ยไป

ดวงตาของศิษย์หนุ่มเผยให้เห็นถึงความเคารพและเกรงกลัว

“เป็นอย่างที่คาดไว้ ความเร็วของเขามันเกินขอบเขตวิญญาณไปแล้ว”

จากนั้นเขาก็มองลงไปที่ขวดยาขวดเล็กๆ ในมือของเขา จากนั้นดวงตาของเขาก็เผยให้เห็นถึงการแสดงออกที่น่าประหลาดใจในทันที

“ยารวบรวมปราณ! ท่านอาจารย์ลุงลู่ใจกว้างจริง! เอาล่ะ ในอนาคตข้าจะต้องผูกมิตรกับท่านอาจารย์ลุงลู่ให้มากกว่านี้เพื่อที่จะได้รับความโปรดปรานจากเขา”

นี่เป็นสไตล์ของลู่เสี่ยวหรัน

ท้ายที่สุดแล้ว การอยู่รอดในโลกที่ลึกลับและอันตรายโดยอาศัยแค่หลักการใช้ชีวิตอย่างเฉยเมยและเก็บตัวเพียงอย่างเดียวนั้นก็ไม่เพียงพอที่จะทำให้เขาอยู่รอดได้อย่างสงบสุข

เขาคงจะไร้เดียงสาเกินไปถ้าเขาเชื่อว่าตนจะสามารถอยู่รอดได้โดยเก็บตัวและนิ่งเฉยต่อทุกสิ่ง

ตามคำกล่าวที่ว่า “ถึงคุณไม่อยากสร้างปัญหา แต่คนอื่นก็จะเอาปัญหามาให้คุณเอง”

ด้วยเหตุนี้เอง ลู่เสี่ยวหรันจึงชอบที่จะสร้างความประทับใจดีๆ กับคนแปลกหน้า

สำหรับเขาแล้ว ยารวบรวมปราณนั่นก็ไม่ได้มีค่าใดๆ

ด้วยการลงแรงแบบโง่ๆ เขาก็สามารถผลิตยารวบรวมปราณออกมาได้เป็นจำนวนมหาศาล

ด้วยเหตุนี้เอง มันจึงเป็นเพียงเศษขยะสำหรับเขา แต่มันก็คุ้มค่าที่สุดที่จะแจกพวกมันออกไปและผูกมิตรกับผู้อื่น

ลู่เสี่ยวหรันมาถึงห้องโถงหลักของนิกายอสูรสวรรค์อย่างรวดเร็ว

ผู้อาวุโสนิกายอสูรสวรรค์หลายคนได้มารวมตัวกันที่นี่แล้ว

กลุ่มคนที่อยู่ด้านในเป็นคนแก่ที่มีใบหน้าเหี่ยวย่น แม้ว่าพวกเขาทั้งหมดจะเป็นผู้อาวุโสของนิกายอสูรสวรรค์ แต่ส่วนใหญ่ก็อยู่แค่ในขอบเขตภูผาสมุทรเท่านั้น

ขีดจำกัดของผู้ฝึกตนทั่วไปคือขอบเขตภูผาสมุทร

มันยากมากสำหรับพวกเขาที่จะก้าวหน้าต่อไป ดังนั้นสิ่งที่เหลืออยู่จึงเป็นเพียงการฝึกตนอย่างช้าๆ เพื่อยืดอายุขัย และหวังว่าจะมีชีวิตต่อไปได้อีกสักวัน

พูดตามตรง มันก็ไม่ต่างอะไรจากการรอความตาย เว้นแต่พวกเขาจะมีโอกาสได้บุกทะลวงและกลั่นแก่นแท้โลหิตของตนใหม่อีกครั้งเพื่อเพิ่มอายุขัย นอกจากนั้นแล้ว มันก็ไม่มีทางอื่นอีกแล้ว

ในขณะเดียวกัน กลุ่มคนที่อยู่ด้านนอกก็ค่อนข้างมีอายุน้อย บางคนดูเหมือนจะอยู่ในวัยสามสิบหรือสี่สิบปีเท่านั้น และบางคนก็ดูเหมือนจะอยู่ในวัยสามสิบเหมือนอย่างลู่เสี่ยวหรัน

และบางคนก็ได้เข้าสู่นิกายอสูรสวรรค์มาพร้อมๆ กับลู่เสี่ยวหรัน

อย่างไรก็ตาม พวกเขาส่วนใหญ่ก็อยู่แค่ขอบเขตวิญญาณเท่านั้น และยังมีบางส่วนที่อยู่เพียงขอบเขตผู้เชี่ยวชาญขั้นสุดท้าย

“เสี่ยวหรัน ในที่สุดเจ้าก็มา”

ทันทีที่ลู่เสี่ยวหรันมาถึง ร่างสองร่างก็ล้อมรอบเขาไว้

มันเป็นผู้ชายและผู้หญิง ผู้ชายชื่อหลี่เต๋าหรันและผู้หญิงชื่อหลินเจี๋ย

พวกเขาทั้งสองได้เข้าสู่นิกายอสูรสวรรค์พร้อมๆ กับลู่เสี่ยวหรันและเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน

เมื่อเห็นทั้งสองคน ลู่เสี่ยวหรันก็ยิ้มขึ้นเช่นกัน

“ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ”

“อย่ามาพูดแบบนั้นนะ เจ้าเอาแต่ซ่อนตัวอยู่บนยอดเขาจื่อฉุ่ยทั้งวันทั้งคืน เจ้าไม่เคยแม้แต่จะมาเยี่ยมเยือนเราเลย”

ลู่เสี่ยวหรันลูบจมูกของเขาและยิ้มอย่างเชื่องช้า

“ช่วยไม่ได้ พรสวรรค์ของข้าค่อนข้างแย่ ถ้าข้าสามารถฝึกฝนได้นานขึ้นอีกสักหน่อย ข้าก็จะฝึกฝนให้นานขึ้น”

“ในบรรดาพวกเราทั้งสามคน เจ้าก็เป็นคนเดียวที่ฝึกฝนอย่างขยันขันแข็งทุกวี่ทุกวัน ไม่ใช่ว่าข้าต้องการจะพูดแบบนี้นะ แต่เจ้ากำลังวางแผนที่จะก้าวเข้าสู่ขอบเขตราชันยุทธ์อยู่ใช่ไหม? เจ้าไม่จำเป็นต้องพยายามขนาดนั้นหรอก! ด้วยพรสวรรค์อย่างเราทั้งสามคน อย่างมากที่สุดพวกเราก็สามารถไปถึงขอบเขตภูผาสมุทรได้เท่านั้นในช่วงชีวิตนี้ และหากเราโชคดี เราก็อาจจะเข้าถึงขอบเขตสกัดวิญญาณได้ แบบนั้นแล้วทำไมเจ้าถึงต้องฝึกหนักขนาดนี้ด้วย เจ้าไม่เหนื่อยบ้างหรอ?”

5 1 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด