ตอนที่ 12 : แน่นอน ฉันเลือกที่จะให้อภัยเขา (อ่านฟรี)

หลิงจื่อหัวเราะคิกคักหลังจากได้ยินคำพูดของถางหยวน แต่ตอนนี้เธอไม่สามารถข่มตานอนหลับได้แล้ว

เธอจ้องมองที่เพดานจนรุ่งสาง

เธอลุกขึ้นจากเตียงและสวมเสื้อผ้าที่เธอสวมเมื่อวันก่อนไปวิ่งออกกำลังกาย

สถานที่นั้นอยู่ใกล้กับบ้านที่ถูกไฟไหม้ของเธอมาก เธอวิ่งไปดู มีคนมุงดูมากมายในเวลานี้ หลายคนในนั้นเป็นนักข่าว กำลังถ่ายภาพและถ่ายทอดสด ค่อนข้างครึกครื้นไม่หยอก

หลิงเจิ้นเซิงไม่ต้องการปิดบังอีกต่อไป ท้ายที่สุดบ้านของเขาก็ไม่เหลือแม้แต่ซาก เขาไม่สามารถปิดบังมันไว้ได้ไม่ว่าเขาจะพยายามมากแค่ไหนก็ตาม

“ท่านลอร์ดจื่อ เกิดอะไรขึ้น?” ถังหยวนเห็นสถานการณ์ตรงหน้าเช่นกัน และเสียงของมันเต็มไปด้วยความตกใจ 2

เมื่อคืนมันมึนงง ดังนั้นจึงไม่รู้ว่าเธอพักอยู่ในโรงแรม

วันนี้มันมีพลังมากขึ้นกว่าเดิม อย่างน้อยก็ฟื้นความสามารถบางส่วนกลับคืนมาได้บ้างแล้ว

เมื่อเห็นสภาพอันน่าสลดใจของบ้าน ร่างเล็กๆ ของมันก็สั่นสะท้าน “ท่านลอร์ดจื่อ ท่านไม่ได้ทำใช่ไหมขอรับ?”

“ถังหยวน เจ้าเริ่มจะฉลาดขึ้นบ้างแล้ว” หลิงจื่อมองไปที่คฤหาสน์ที่ถูกไฟไหม้เป็นตอตะโก และรอยยิ้มชั่วร้ายก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเธอ

“ท่านลอร์ดจื่อ…”

ถังหยวนมองไปที่บ้านที่ถูกไฟไหม้ เขาพูดเบาๆ ว่า “ตราบใดที่ท่านมีความสุข”

หลิงจื่อยิ้มและเดินกลับไปที่โรงแรม

เมื่อเธอเดินมาถึงประตู เธอก็เห็นว่าครอบครัวหลิงกำลังจะออกจากโรงแรม พวกเขาดูตื่นเต้นเมื่อเห็นเขา

“มาทันเวลาพอดี เราจะไปดูบ้านใหม่กัน มาด้วยกันสิ” หลิงเจิ้นเซิงรู้สึกดีขึ้นแล้ว อย่างไรเขาก็เป็นถึงผู้ว่าราชการ เขาสามารถสงบลงได้ในชั่วข้ามคืนเมื่อต้องเผชิญกับสถานการณ์ดังกล่าว

เห็นได้ชัดว่าเขาประหลาดใจที่เห็นหลิงจื่อ แต่ก็ยังเรียกหาเขา

หลิงจื่อรู้ว่าทำไมเขาถึงประหลาดใจ หลิงจื่อคนก่อนเป็นคนขี้เซามาก ไม่เคยตื่นเช้าขนาดนี้มาก่อน

อย่างไรก็ตาม ความเกียจคร้านของเธอไม่ใช่เพราะเธอชอบนอน แต่เพราะเธอต้องตื่นแต่เช้าเพื่อมาเรียน เธอไม่กล้าแม้แต่จะออกจากห้องของเธอ ดังนั้นทุกคนจึงคิดว่าเธอขี้เกียจมาก

“ครับ” เธอพยักหน้า

หลิงอิงจ้องไปที่หลิงจื่อ ทำไมไอ้สารเลวคนนี้ถึงตื่นเช้าจัง?

“เมื่อคืนเสี่ยวจื่อนอนหลับสบายดีไหมจ๊ะ? ตกใจหรือเปล่า?” มู่เสวี่ยหลิงมองเขาอย่างอ่อนโยน เขาเป็นเด็กชายตัวเล็ก ๆ ที่กำลังจะเรียนจบม.ต้น ไม่รู้ว่าเขาจะได้รับผลกระทบหรือไม่เมื่อเห็นบ้านตัวเองถูกไฟไหม้? เขากำลังจะสอบปลายภาคอยู่แล้ว

“ดีมากครับ”

“ดีแล้วจ๊ะ

“…”

ทุกคนตกสู่ความเงียบ หลิงเจิ้นเซิงเดินไปข้างหน้า เขาเพิ่งเดินไม่กี่ก้าวเมื่อรถสองคันจอดอยู่ข้างๆ

“หลิงจื่อกับผมจะนั่งคันนี้ ส่วนคุณกับลูกๆ นั่งคันหลัง” พูดจบ หลิงเจิ้นเซิงก็ขึ้นไปนั่งในรถ

หลิงจื่อเปิดประตูเบาะหลัง ดวงตาที่ขุ่นเคืองของครอบครัวหลิงเหลือบมองร่างของเธอ

หลิงจื่อยิ้มเพียงเล็กน้อยแล้วเข้าไปนั่งในรถ

"พี่ชาย! มันยั่วโมโหพวกเรา! ไอ้สารเลวนั่น!” หลิงอิงโกรธมาก เธอต้องการเอาชนะหลิงจื่อจริงๆ

"ไม่เป็นไรหรอก วันดีๆของมันเหลืออีกไม่มากแล้วล่ะ”

"ฉันโกรธมากจริงๆนะ!" เธอขมวดคิ้วอย่างโกรธจัด แต่ก็ทำอะไรไม่ได้

แววตาชั่วร้ายแวบผ่านดวงตาของมู่เสวี่ยหลิง หลิงจื่อ ลูกนอกสมรสคนนี้เป็นความอัปยศที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของเธอ แต่เธอก็ยังต้องยิ้มให้เขา

หลิงจื่ออายุน้อยกว่าหลิงเซิงและหลิงเซียว แต่แก่กว่าหลิงอิงไม่กี่เดือน

หลิงเจิ้นเซิงมีชู้ตอนที่เธอตั้งท้องหลิงอิง เขาบอกว่าเขาได้พบกับรักแรกของเขาเลยเผลอไผลไปชั่วครู่

ฮ่าๆๆ ด้วยตัวตนของเธอ เธอไม่สามารถทำอะไรได้มากมาย เธอทำได้เพียงประกาศต่อสาธารณชนว่าเธอรับลูกบุญธรรมจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า

อันที่จริง เธอรักเขา ดังนั้นเธอจึงทำได้เพียงเลือกที่จะให้อภัยเขา

ดวงตาของหลิงเซิงเต็มไปด้วยความเกลียดชัง คราวนี้เขาไม่สามารถทำลายชื่อเสียงของหลิงจื่อได้ ครั้งหน้ายังมีอยู่ ไอ้เลวนั่นทำให้ครอบครัวเขาอับอาย เขาจะไม่ปล่อยให้มันลอยหน้าลอยตาได้นานหรอก