625 - จัดการคนทรย

1935 - จัดการคนทรยศ

ในตอนนี้สือฮ่าวรู้สึกท้อแท้นิดหน่อย มีตระกูลอมตะอย่างน้อยสองตระกูลกำลังทำการทรยศเก้าสวรรค์เบื้องบนนี่มันเป็นเรื่องใหญ่ที่ไม่สามารถแก้ไขได้

แน่นอนว่าก่อนจากไปสือฮ่าวต้องการทราบที่มาของสิ่งมีชีวิตแห่งความมืดว่าทำไมเขาถึงปรากฏตัวขึ้น

ยิ่งเขารู้มากเท่าไหร่ก็จะมีส่วนให้เขาได้รับชัยชนะในอนาคตมากยิ่งขึ้น

…

ในเก้าสวรรค์เบื้องบนตระกูลหวัง

ใบหน้าของเซียนอมตะหวังนั้นบอบบางและน่ารักรูปลักษณ์ภายนอกของเขายังเด็กมาก

อย่างไรก็ตามตอนนี้คิ้วของเขาขมวดมุ่นสีหน้าจริงจัง

“ ห้องโถงบรรพบุรุษของตระกูลหวังของเราในอาณาจักรเซียนถูกทิ้งร้างไปแล้ว

ว่ากันว่าพวกเขามีความขัดแย้งกับมหาอำนาจโบราณบางตระกูลในที่สุดก็พ่ายแพ้จนต้องละทิ้งที่อยู่เข้าสู่ส่วนลึกของอาณาจักรเซียน”

เซียนอมตะหวังกล่าว นี่เป็นข้อมูลที่เขาได้รับมาจากทูตของอาณาจักรเซียน

"อะไร?! ห้องโถงบรรพบุรุษของตระกูลหวังในอาณาจักรเซียนถูกทิ้งร้างไปแล้ว?”

“แล้วเราจะทำอย่างไร? เราจะพึ่งพาอะไรได้! หากเราไม่สามารถเข้าสู่อาณาจักรเซียนพวกเราจะต้องถูกสังหารทั้งหมด”

ภายในตระกูลจินก็จัดการประชุมเช่นกัน

“มีบางอย่างเกิดขึ้นกับบรรพบุรุษของตระกูลจินความหวังของเรื่องนี้จบสิ้นแล้วเราต้องหาทางอื่น!” จินไทจุนกล่าว

ในตอนนี้ตระกูลอมตะมากมายกำลังสนทนากันเพื่อคิดหาหนทางเข้าสู่อาณาจักรเซียน

คราวนี้ความมืดลงมาจริงๆ พวกเขาทุกคนรู้สึกว่าสถานการณ์เลวร้ายพวกเขาทั้งหมดต้องมองหาวิธีที่จะจัดการกับมัน

มีเผ่าพันธุ์มากมายที่ต้องการเข้าสู่อาณาจักรเซียนไม่ว่าจะต้องแลกด้วยอะไรก็ตาม

ในหมู่พวกเขามีตระกูลอมตะหลายตระกูลที่ถูกปฏิเสธจากอาณาจักรเซียนเป็นที่เรียบร้อยดังนั้นพวกเขาต้องหาทางอื่น

ส่วนบางตระกูลยังคงมีบรรพบุรุษที่รุ่งโรจน์อยู่ในอาณาจักรเซียนสถานการณ์ของพวกเขาจึงค่อนข้างแตกต่างกัน

“เราต้องมอบหีบนั่นให้กับสิ่งมีชีวิตแห่งความมืดตัวนั้นจริงๆหรือ? บรรพบุรุษโบราณท่านรู้เกี่ยวกับที่มาของพวกเขาหรือไม่”

ภายในห้องที่ซ่อนอยู่ของตระกูลอมตะแห่งหนึ่งมีการสนทนากันเบาๆ ที่นี่มีเพียงสี่หรือห้าคนเท่านั้นพวกเขาล้วนแล้วแต่เป็นสมาชิกคนสำคัญของตระกูลอมตะ

“ข้ารับรู้ถึงการมาถึงของสิ่งมีชีวิตเหล่านี้มานานแล้วมีเพียงมอบของสิ่งนั้นออกไปถึงจะสามารถรักษาตระกูลไว้ได้ สำหรับตระกูลอื่นเราไม่มีความหวังที่จะหว่านล้อมพวกเขามากนัก!” บรรพบุรุษโบราณคนนั้นพูดออกมา

“การมีชีวิตอยู่สำคัญที่สุดต่อให้ต้องทรยศโลกนี้ก็ตาม” ใครบางคนกล่าวออกมาด้วยความสะทกสะท้อน

“หีบไม้เป็นของฮวง แม้ว่าเขาจะมอบมันให้เก้าสวรรค์ แต่ตอนนี้มันถูกปกป้องอย่างแน่นหนาจากกองทัพมากมายหากข่าวนี้รั่วไหลออกไปพวกเราจะต้องตายอย่างไร้ที่กลบฝัง”

“พวกเราไม่สามารถไปโน้มน้าวคนอื่นได้ ข้าเชื่อว่ามีคนอื่นที่พร้อมจะลงมือเช่นเดียวกัน หากพวกเราไม่ดำเนินการจะมีใครบางคนตัดหน้าพวกเราอย่างแน่นอน”

…

สามวันต่อมายังคงเป็นชายขอบแห่งความมืดมิดในสามพันแคว้น

สือฮ่าวเป็นเหมือนเสือหมอบที่รอเหยื่อและพร้อมที่จะโจมตีอย่างรุนแรงได้ทุกเมื่อ

เขาซ่อนตัวอยู่ที่นี่เพื่อต้องการขโมยอาหารจากปากสิงโต

หีบไม้เป็นของเขาเขาไม่สามารถมอบให้ศัตรูได้อย่างแน่นอนมันจะหายไปไม่ได้

"พวกเขากำลังมา. ข้าอยากเห็นว่าพวกเจ้ามาจากตระกูลอะไร!” เสียงของสือฮ่าวนั้นเย็นชามีเจตนาในการฆ่าที่ยับยั้งไว้พร้อมที่จะกระโจนออกไปได้ทุกเมื่อ

เขารู้สึกได้ถึงความผันผวนบางอย่าง สายรุ้งศักดิ์สิทธิ์สองสามสายพุ่งผ่านท้องฟ้าด้วยความเร็วที่น่าเหลือเชื่อ

ยังมีเวลาอีกพอสมควรอย่างไรก็ตามตระกูลอมตะต่างระมัดระวังตัวกลัวว่าสิ่งมีชีวิตแห่งความมืดจะมาก่อน ดังนั้นพวกเขาจึงมาถึงก่อนเวลา

ฮ่อง!

สือฮ่าวขยับตัวบินขึ้นไปบนสวรรค์เผชิญหน้ากับคนเหล่านั้น

กําปั้นขนาดใหญ่ของเขากระแทกเข้าใส่ฝ่ายตรงข้ามอย่างหักโหม เขาต้องการยุติสิ่งต่างๆให้เร็วที่สุดและยึดหีบไม้ก่อนที่สิ่งมีชีวิตแห่งความมืดจะรู้ตัว

ด้านหลังของเขาร่างธรรมของลิงปีศาจคำรามไปยังสวรรค์ร่างของมันใหญ่โตรัศมีพลังพลุ่งพล่าน นี่เป็นวิชาที่ถูกใช้เพื่อการต่อสู้โดยเฉพาะ

มรดกของวานรปีศาจแห่งความโกลาหลกำลังปรากฏตัวแสดงพลังศักดิ์สิทธิ์!

ปู!

สือฮ่าวกระแทกกำปั้นของเขาทันทีรัศมีของกำปั้นส่องสว่างไปทั่วสวรรค์พร่างพราวยิ่งกว่าสายฟ้า

มันดุดันอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ ส่งผลให้ฝนเลือดสาดกระจายไปทั่วท้องฟ้า

คนผู้หนึ่งถูกสังหารทันที

สาเหตุหลักเป็นเพราะความแข็งแกร่งของสือฮ่าวนั้นน่าประหลาดใจมากเกินไปและบุคคลเหล่านี้ไม่ได้มีการระวังป้องกันตัว

ในเมื่อพวกเขาไม่ใช่สิ่งมีชีวิตระดับผู้สูงสุดพวกเขาจะต้านการสังหารครั้งนี้ได้อย่างไร?

"เจ้าเป็นใคร?!" คนอื่นๆต่างหวาดผวา

“หีบไม้ไม่ได้อยู่กับเขา พวกเจ้าคือคนต่อไป!” สือฮ่าวกล่าวโดยไม่ถามอะไร การลงมือของเขาโหดเหี้ยมทำให้ทุกคนหวาดผวาพร้อมกับหนีตายออกไปอย่างรวดเร็ว

จิ!

คราวนี้แขนของสือฮ่าวยื่นออกไปมันเต็มไปด้วยเปลวไฟสีทองของหงส์เพลิง ท้องฟ้าถูกเผาผลาญจนกลายเป็นสีแดงปีกของหงส์เพลิงอันศักดิ์สิทธิ์ปรากฏขึ้นที่ด้านหลังของเขา

สือฮ่าวหมายตาชายคนหนึ่งไว้ เขาคือคนที่แข็งแกร่งที่สุดในกลุ่มน่าจะเป็นคนที่ครอบครองหีบไม้

หือ!

เปลวไฟลุกท่วม คนผู้นั้นปล่อยเสียงกรีดร้องที่น่าสังเวชกลายเป็นขี้เถ้าทันที

สือฮ่าวมองเห็นหีบไม้อย่างรวดเร็วมันถูกซ่อนอยู่ในร่างกายของคนคนนั้นจริงๆ

เปิง!

หีบไม้บินเข้ามาหามือของสือฮ่าวดวงตาของเขาเย็นชามองไปยังสิ่งมีชีวิตทุกคน

“มาดูกันว่าตอนนี้สิ่งมีชีวิตแห่งความมืดจะแข็งแกร่งมากแค่ไหน” สือฮ่าวกล่าวโดยละเลยบุคคลที่รอดชีวิตอยู่อย่างสิ้นเชิง

การแสดงออกของผู้คนเหล่านั้นเต็มไปด้วยความแค้นรู้สึกไม่พอใจเป็นอย่างมาก ชายหนุ่มคนนี้ดุร้ายมากเกินไปเขาลงมือสังหารผู้อื่นโดยไม่คิดจะถามไถ่เรื่องราวอะไรเลย

อย่างไรก็ตามสิ่งสำคัญคือหีบไม้ผุพังเปลี่ยนเจ้าของแล้ว นี่เป็นวัตถุศักดิ์สิทธิ์ที่ใช้แลกเปลี่ยนกับสิ่งมีชีวิตแห่งความมืด

ตอนนี้มันถูกแย่งชิงไปแล้วแล้วพวกเขาจะอธิบายกับสิ่งมีชีวิตในความมืดอย่างไร?

“บอกมาสิว่าพวกเจ้าอยู่ในตระกูลไหน พวกเจ้ากล้าทรยศต่อบ้านเกิดเข้าร่วมกับศัตรู? พวกเจ้ามีความกล้าแค่ไหน?” สือฮ่าวถาม

ตอนนี้เขามีหีบไม้เน่าอยู่ในมือเขาก็ไม่ต้องกังวลอีกต่อไป ทุกอย่างสามารถตรวจสอบและทำความเข้าใจได้อย่างช้าๆ

บุคคลเหล่านั้นปิดปากไม่พูด ในขณะเดียวกันดวงตาบางส่วนของพวกเขาสาดประกายต้องการที่จะลบหนีออกจากเหตุการณ์

ปฏิกิริยาของพวกเขาต่างกันเพราะสิ่งที่พวกเขาคิดก็แตกต่างกันเช่นกัน

มีบางคนที่ต้องการเก็บความลับไม่กล้าเปิดเผยข้อมูลบางคนอยากวิ่งหนีหายนะครั้งนี้ยังมีอีกคนที่ลังเลไม่สามารถตัดสินใจได้

แต่ทุกทางเลือกนั้นก็เป็นความยากลำบากเพราะว่าท้ายที่สุดแล้วพวกเขามาเพื่อติดต่อกับสิ่งมีชีวิตแห่งความมืด แต่ตอนนี้พวกเขาทำให้ทุกอย่างล้มเหลวลงแล้ว!

เปง!

เลือดพุ่งออกมา ชายชราที่ดูมั่นคงและแข็งแกร่งมากที่สุดในบรรดาคนที่เหลืออยู่ถูกกระบี่หญ้าคาของสือฮ่าวสังหารในครั้งเดียว

ร่างของเขากลายเป็นละอองเลือดภายใต้รัศมีกระบี่ที่ไม่มีอะไรเทียบได้

สิ่งนี้ทำให้สองคนที่เหลืออยู่ตัวสั่นสะท้านไม่กล้าแม้แต่จะกลืนน้ำลาย