(ฟรี) บทที่ 619 หาแฟนไม่ได้เหรอ?

ริมฝีปากของหรงซื่อขยับ ดูเหมือนจะหยุดพูด

รอจนกว่าน้ำกระเซ็นของสระน้ำพุจะเบาลง เมื่อมันใกล้จะหยุดแล้ว เขาอดไม่ได้ที่จะพูดว่า "ไม่พูดเรื่องแฟนหนุ่มได้ไหม?"

"ห๊ะ?" ประโยคนี้ทำให้ซูจิ่วชะงักอีกครั้ง มองเขาด้วยความประหลาดใจ

หรงซื่อรีบหลบสายตา เขามองออกไปทางอื่น พูดเสียงต่ำว่า "ช่างมันเถอะ บางทีเธออาจจะไม่รู้ด้วยซ้ำว่าแฟนคืออะไร"

เขาดูเหมือนวัยรุ่นที่ยากจะคาดเดา ซูจิ่วคิดว่ามันตลก เงยหน้าขึ้นมาถามว่า "งั้น นายก็พูดมาสิ แฟนคืออะไร"

## ???????

"มันคือ..." หรงซื่อมองไปที่เธอ หูทั้งสองข้างก็แดงขึ้นจนสามารถมองเห็นได้ด้วยตาเปล่า

เขาไม่พูดเรื่องนี้ต่อ มีเพียงประโยคเดียวว่า "เดี๋ยวหลังจากนี้เธอก็จะรู้เอง"

เฮ้ วายร้ายน้อยนี่นายเขินเหรอ?

น่ารักเกินไปแล้ว

ซูจิ่วจะปล่อยเขาไปอย่างง่ายๆ แบบนี้ได้ยังไง เธอดึงเสื้อเขาแล้วพูดว่า "ไม่ได้ นายต้องพูดมาเลยตอนนี้!"

เปลี่ยนความคิดเธอไม่ได้อีกด้วย หรงซื่อได้แต่เพียงอธิบายด้วยความเขินอาย "ก็คือ ภายหลังจะมีผู้ชายมาบอกชอบเธอ อยากจะเป็นแฟนกับเธอ ถ้าเธอตอบตกลง เขาก็จะเป็นแฟนเธอไงล่ะ"

"พี่ชาย หมายความว่าถ้าหากชอบกันทั้งคู่ ก็จะเป็นแฟนกันได้เหรอ?” ซูจิ่วแสร้งทําเป็นไม่เข้าใจ

"ตามหลักก็เป็นไปตามนี้แหละ "

"แล้วทําไมนายไม่ให้ฉันพูดถึงเรื่องแฟนล่ะ มีอะไรที่ไม่ดีเหรอ？" ซูจิ่วขมวดคิ้วแล้วทำตาปริบๆ "แล้วถ้าฉันเจอผู้ชายที่ฉันชอบแล้วล่ะ จะทำยังไง"

หรงซื่อกลับมามองที่ใบหน้าเธอ น้ำเสียงไม่นิ่งเหมือนเมื่อสักครู่ "เธอจะถูกหลอก"

เด็กที่เพิ่งจะสิบสองปี อยู่ๆจะมาสอนเรื่องความรักของตัวเอง ซูจิ่วก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ และจงใจพูดว่า "ใครจะกล้ามาหลอกฉัน? ป๊ะป๋าฉันไม่ปล่อยเขาไปแน่ แล้วพี่ชายก็จะช่วยฉันด้วยใช่ไหม?"

"มีผู้ชายเลวๆ อีกตั้งมากมากมายบนโลกที่หลอกเด็กผู้หญิง ต้องระวังตัวไว้ ฉันขอให้เธอไม่โดนหลอก หรงซื่อพูดอย่างจริงจังและเปลี่ยนสีหน้าขึ้นมาทันที

ภายใต้ดวงตาที่ดูเหมือนจะเป็นมีดเล่มคมราวกับความเกลียดชัง

ซูจิ่วตะลึงสักพักก็รู้ว่าเขาน่าจะนึกถึงหรงเฉิง

เมื่อเห็นว่าวายร้ายน้อยไม่มีความสุขอีกแล้ว ซูจิ่วก็เปลี่ยนบทสนทนาอย่างรวดเร็ว ถามอย่างไร้เดียงสาว่า "พี่ชาย ฉันไม่ควรหาแฟนจริงๆ เหรอ"

หรงซื่อดึงตัวเองออกจากความคิด พูดอย่างแน่วแน่ว่า "อือ ไม่ควร"

"ถ้าอย่างนั้นนายก็ไม่ต้องไม่มีแฟนเหมือนกัน ฉันก็ไม่อยากให้นายโดนผู้หญิงหลอกเหมือนกัน"

ซูจิ่วแค่พูดไปแบบไม่ได้คิดอะไร หรงซื่อกลับไม่ลังเลที่จะตอบว่า "ฉันจะไม่มีแฟนจนกว่าฉันจะกลับมา"

รอจนกว่าเขาจะกลับมา เธอ...... ก็น่าจะโตขึ้นแล้ว

เมื่อถึงเวลานั้น หวังว่าเธอจะยังไม่มีแฟนจริงๆ

ซูจิ่วหัวเราะขึ้นมาและยืนเขย่งปลายเท้า เธอเอื้อมมือไปลูบผม "พี่ชาย นายต้องคว้าโอกาสที่จะเรียนรู้พัฒนาตัวเองในทุกๆ วันนะ ถ้าเป็นไปได้ หลังจากนี้ก็เปิดบริษัทใหญ่โตเป็นเจ้านายแล้วก็หาเงินมาให้ได้เยอะๆเลย

หลังจากนั้นก็ซื้อของเยอะแยะมากมาย ของที่นายอยากได้ฉันก็หาวิธีเอามาให้นาย”

หรงซื่อรับไว้ในใจ เขาพยักหน้า "แน่นอน"

เสียงเพลงรอบข้างค่อนข้างดัง ผู้คนก็ส่งเสียงดัง จนซูเชิ่งจิ่งและซ่งหว่านชิวไม่ได้ยินถึงสิ่งที่เด็กทั้งสองพูด

ซูเชิ่งจิ่งอดไม่ได้ที่จะเดินเข้าไปหาซูจิ่ว ถามด้วยความสงสัยว่า "ลูกรัก พวกเธอกำลังพึมพําอะไรกัน บอกให้ป๊ะป๋ารู้ด้วยได้ไหม?"

หรงซื่อมองไปที่ซูจิ่วด้วยสายตาที่ลุกวาว เขากังวลว่าเธอจะบอกกับซูเชิ่งจิ่งถึงเรื่องที่เพิ่งพูดกันเมื่อครู่

แฟนอะไรทำนองนั้น ถ้าเธอบอกไปนี่คงเป็นการจุดประกายสายฟ้าให้พ่อซูจิ่วอย่างแน่นอน

บทที่ 620 รอเธอมันช่างทรมาน

ซูจิ่วพูดอย่างลึกลับว่า "นี่เป็นความลับระหว่างหนูกับพี่ชาย ไม่สามารถพูดได้"

ซูเชิ่งจิ่ง "......？"

เด็กพวกนี้ มีความลับกับเด็กผู้ชายนั้นงั้นเหรอ?

"ลูกรัก หนูไม่รักป๊ะป๋าแล้วเหรอ?” ซูเชิ่งจิ่งตัดพ้อ

เคยบอกว่ารักเขาที่สุด แต่ตอนนี้หัดมีความลับกับป๊ะป๋าแล้ว

"จะเป็นไปได้ยังไง" ซูจิ่วรีบปฏิเสธมัน "ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นหนูก็ยังคงรักป๊ะป๋ามากที่สุด!"

ซูเชิ่งจิ่งทำเสียงไม่พอใจ ฮึ❗️ กระซิบว่า "ตอนนี้อาจจะใช่ แต่อนาคตไม่แน่"

ไม่ว่ายังไงก็ตามเขาก็คือพ่อ คนคนเดียวที่เขาจะรักไปตลอดก็คือเธอ ซูจิ่ว ซึ่งมันจะไม่มีวันเปลี่ยนแปลง

…

หลังจากดูน้ำพุดนตรีแล้ว ก็ได้ไปเดินเล่นบริเวณรอบๆ อีกสักพัก รอให้ฟ้ามืดซูจิ่วก็บอกลาหรงซื่อและซ่งหว่านชิวด้วยความอาลัยอาวรณ์ไม่อยากจากกัน และกลับไปที่โรงแรมพร้อมกับซูเชิ่งจิ่ง

เมื่อเดินเข้าไปถึงประตูโรงแรม ซูจิ่วเห็นเด็กชายตัวเล็ก นั่งอยู่บนโซฟาในล็อบบี้

เชิ่งจื๋อเหยียนนั่งอยู่ตรงนั้น นั่งเอามือท้าวคางด้วยความเบื่อหน่ายและมืออีกด้านหนึ่งอีกวาดวงกลมลงบนแขนของโซฟา เห็นได้ชัดว่าเขากําลังมารอใครสักคนอยู่นานแล้ว

บอร์ดี้การ์ดที่ยืนอยู่ข้างๆ ก็พูดอย่างหมดหนทางว่า "นายน้อย ไม่ต้องรอแล้ว นายน้อยก็ไม่รู้ว่าพวกเขาจะกลับมาเมื่อไหร่ การรอก็ไม่ได้ช่วยอะไร นี่มันก็ดึกแล้ว กลับไปพักผ่อนก่อนเถอะ "

เชิ่งจื๋อเหยียนทำหน้ามึน เขาพูดอย่างไม่สบอารมณ์ว่า "ไม่ ฉันจะต้องรอให้น้องสาวเสี่ยวจิ่วกลับมา เธอคงไม่ได้ไปค้างคืนอยู่ที่อื่นใช่ไหม?"

"นายน้อย หรือไม่อย่างงั้นนายน้อยโทรไปถามว่าคุณหนูเล็กจะกลับมาเมื่อไหร่ รอให้คุณหนูกลับมา แล้วนายน้อยค่อยมาอีกทีก็ยังไม่สายไปนะครับ"

"เธอไปหาคนนั้นแล้ว ฉันรู้ ฉันไม่อยากไปรบกวนเธอ ก็แค่นั่งรอเธอกลับมาอยู่ตรงนี้" เมื่อพูดถึงหรงซื่อ เชิ่งจื๋อเหยียนก็เบ้ปาก เสียงเขาก็อู้อี้ๆ

บอร์ดี้การ์ดจนหนทางแล้วไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรต่อดี จึงทำได้เพียงพยักหน้าตอบรับ

ซูจิ่วก็ทําอะไรไม่ถูกเช่นเดียวกัน เด็กนี้กําลังทําอะไรของเขาอยู่กันแน่?

ตอนเช้าเขามาหาเธอแล้วไม่ใช่เหรอ? แล้วทำไมยังมารอเธออีก ไม่รู้ว่ามารอนานแค่ไหนแล้ว เธอก็รู้สึกผิดอยู่บ้าง รู้สึกตัวเองเป็นตัวต้นเหตุที่ทำให้เกิดความวุ่นวายมาตลอด

ในขณะนี้ บอร์ดี้การ์ดได้เห็นเธอ ดูเหมือนจะมีความหวังขึ้นมา พูดกับเชิ่งจื๋อเหยียนทันทีว่า "นายน้อยน้องสาวเสี่ยวจิ่วของนายน้อยกลับมาแล้ว!"

หือ❓

ขณะนั้นซูจิ่วและซูเชิ่งจิ่งได้มองไปที่เขา ด้วยสายตาที่ดูเป็นอันตราย

โดยเฉพาะซูเชิ่งจิ่ง ดวงตาคู่นั้นเหมือนมีดที่ฟาดฟันอย่างดุเดือด

หมายความว่าอะไรเรียกน้องสาวเสี่ยวจิ่ว เสี่ยวจิ่วไม่ใช่น้องสาวของเด็กดื้อนั้น พูดมาได้ยังไง? เมื่อตอนพ่อเธอไม่อยู่เหรอ?!

สัมผัสกับรูปลักษณ์ที่เฉียบคมของซูเชิ่งจิ่ง ชายคนนั้นจึงรู้ว่าตัวเองพูดอะไรผิดไป ยิ้มแห้งและเดินออกไปอีกฝั่ง

เชิ่งจื๋อเหยียนหันหน้าไปมองที่ประตู เมื่อเห็นซูจิ่วดวงตาเขาก็เป็นประกายขึ้นมา เขาไม่พูดอะไรสักคําแล้ววิ่งไปหาเธอ

ยังไม่ทันวิ่งไปตรงหน้าเธอ ก็โดนซูเชิ่งจิ่งห้ามไว้ "หยุด!"

ซูเชิ่งจิ่งชี้ไปตรงที่ห่างจากตัวเขาหนึ่งเมตรและพูดเบาๆ ว่า "เธอยืนอยู่ตรงนั้นนั้นแหละ ห้ามเข้าใกล้ลูกสาวฉัน เข้าใจไหม?"

เชิ่งจื๋อเหยียนเบ้ปาก ไม่เต็มใจที่จะหยุด เขามองไปที่ซูจิ่วพูดว่า "น้องสาวเสี่ยวจิ่ว เธอหายไปไหนมา ดึกแล้วทำไมเพิ่งกลับมา? แล้วก็ไม่พาฉันไปด้วย ฉันรอเธอจนทรมานหมดแล้วนะ"

ซูจิ่ว "......"

เธอไม่ได้บอกกับเด็กเหลือขอนี้ไปแล้วเหรอ?

ว่าอย่ารอเธอ มันไม่มีประโยชน์อะไร!

เธอยังไม่ทันจะได้พูดอะไร ซูเชิ่งจิ่งพูดด้วยความรังเกียจว่า "รออะไรกัน? ให้เธอรอเหรอ? อย่ามาไร้สาระแถวนี้ รีบขึ้นไปนอนซะ"