เกิดใหม่เป็นทารกขั้นเทพ ตอนที่ 218

ตอนที่ 218

เมื่อหญิงสาวในชุดขาวผู้นั้นได้ยินประโยคของหลินซวน โทสะของนางพุ่งสูงจนแทบกระอักเลือดถึงตาย

ไม่เพียงจะเรียกนางว่ายายเฒ่า เขายังกล้าจะให้นางทิ้งเกล็ดย้อนนับร้อย เขาคิดว่านางคือผู้ใดกัน? หรือคิดว่านางเป็นบรรพบุรุษของเหล่ามังกรพายุหรือ? กล่าวตามตรง ต่อให้เป็นเหล่าบรรพบุรุษของมังกรพายุจริง ก็ไม่มีทางจะมีเกล็ดย้อนนับร้อยเก็บเอาไว้อย่างแน่นอน

“เจ้าไม่รู้หรืออย่างไรว่าเกล็ดย้อนมีความหมายใดต่อข้า? มันเป็นเหมือนเสื้อผ้า! แล้วข้าจะยกมันให้เจ้าได้อย่างไร?”

แม้ว่านางจะมีโทสะเพียงใด แต่เมื่อนึกถึงความแข็งแกร่งของอีกฝ่ายแล้ว นางก็พยายามใช้ปราณวิญญาณทั้งหมดของตนบินหนีไปอย่างบ้าคลั่ง

ทว่า ความเร็วของหลินซวนมากมายจนเกินไป อีกไม่กี่ลมหายใจถัดมาก็ปรากฏกายขึ้นดักหน้าของเอาไว้

นางไร้ทางเลือดจึงทำได้เพียงต้องต่อสู้เท่านั้น ในระหว่างการปะทะกัน หลินซวนอดประหลาดใจเล็กน้อยมิได้ที่ร่างจริงของนางคือมังกรพายุที่มีสองเขาและสองเล็บ

นี่เป็นเครื่องพิสูจน์ได้อย่างดีว่าสายเลือดของนางบริสุทธิ์เพียงใด

เปลวไฟสีชมพูกวาดผ่านไปราวกับต้องการจะเผาผลาญโลกทั้งใบให้เป็นจุณ

อีกทั้ง มันยังสร้างภาพหลอนขึ้นมาซึ่งภาพหลอนเหล่านั้นสามารถโจมตีได้จริง โดนอาศัยความทรงจำของศัตรูเป็นพื้นฐาน

และบางครั้ง มันก็เปิดเผยสิ่งที่ศัตรูหวาดกลัวที่สุดออกมา

ไม่ว่าในกรณีใดก็ตาม มันย่อมต้องทำให้ผู้คนต้องมือไม้ปั่นป่วน และนี่คือหนึ่งในทักษะที่นางใช้เพื่อกำจัดศัตรูมานับไม่ถ้วน ยิ่งกว่านั้น นี่คือทักษะที่แข็งแกร่งที่สุดของนาง เมื่อต้องเผชิญหน้ากับตัวตนที่ทรงพลังเช่นหลินซวน นางไม่กล้าประมาทแม้แต่น้อย

อย่างไรก็ตาม นางมิได้รับรู้ถึงความสามารถของนัยน์ตาหยินหยางที่หลินซวนมี แต่ต่อหน้าดวงตานั้น ภาพหลอนใดๆ ก็ไร้ค่า เพียงพลังเล็กน้อยจากนัยน์ตาหยินหยางก็มากพอจะทำลายภาพหลอนทั้งหมด

และเมื่อปะทะเข้ากับร่างมังกรของหญิงสาวผู้นั้น หลินซวนกระแทกหมัดออกไป ทุกหมัดของเขาแฝงไปด้วยสายฟ้าสีทองจำนวนมาก มังกรตัวนั้นถูกหมัดของเขาเข้าไปจนต้องถอยห่างพลางกระอักเลือด

……

ทางเข้าของแดนลึกลับ เพียงลู่สีหลีจากไปไม่นาน ร่างอันอ่อนแรงร่างหนึ่งก็ปรากฏขึ้น

ผู้คนทั้งหมดชะงักค้าง ก่อนจะจดจำตัวตนเช่นนั้นได้ในทันที

“นั่นมิใช่...อัจฉริยะของตระกูลหยิงหรอกหรือ? เกิดอันใดขึ้น? เหตุใดเขาจึงถูกสังหารด้วยเช่นกัน!”

“เจ้าตัวบัดซบ ข้าจะสังหารเจ้าให้ได้ เจ้าอยากให้ข้าไปเป็นข้ารับใช้? ฝันหวานไปเถิด!” วิญญาณของมันกรีดร้องอย่างโกรธแค้น และเป็นเพราะดวงวิญญาณของมันเสียหายอย่างหนัก มันจึงจดจำไม่ได้เสียด้วยซ้ำว่าตนเองตกตายลงแล้ว มันยังคงคิดว่าตนเองกำลังต่อสู้กับหลินซวนอยู่ในขณะนี้

ทว่า เสียงคำรามของมันทำให้หัวใจของทุกคนสั่นสะท้าน มันผู้นั้นเป็นใคร? ใครกันที่เย่อหยิ่งเสียจนต้องการให้อัจฉริยะตระกูลหยิงไปเป็นข้ารับใช้ของตน?

“หยิงเจา!” ในตอนนั้นเอง อาวุโสตระกูลหยิงก็ทะยานมาอย่างรวดเร็วและส่งปราณวิญญาณออกไปเพื่อปกป้องดวงวิญญาณของหยิงเจา

จากนั้น หยิงเจาก็อธิบายทุกอย่างที่พบเจอให้ฟัง แม้ว่าความทรงจำของมันจะเลือนรางเพราะความเสียหายที่เกิดขึ้นกับดวงวิญญาณของมัน แต่ทุกคนก็สามารถบอกได้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นนี้ย่อมเป็นเพราะปีศาจน้อยตนนั้น ช่างน่าเหลือเชื่อนัก

ในระหว่างที่ทุกคนกำลังตกตะลึง ร่างโปร่งแสงร่างหนึ่งก็ปรากฏขึ้นที่ทางเข้าแดนลึกลับอีกครั้ง

เป็นวิญญาณเด็กสาวที่ปรากฏแก่สายตาของผู้คน ร่างของนางสั่นเทา ไม่มีผู้ใดรู้ว่าเป็นเพราะความโกรธหรือความหวาดกลัวกันแน่

“นั่น...นั่นเป็นอัจฉริยะแห่งตระกูลมังกรพายุมิใช่หรือ? เหตุใดนางจึงถูกสังหารด้วย?”

ผู้คนต่างร้องตะโกนอย่างตื่นตระหนก ในห้วงความคิดของพวกเขาคาดการณ์ไปต่างๆ นาๆ แต่ไม่มีผู้ใดกล้าพอจะเชื่อมั่นในความคิดของตนเอง

“ใครสังหารเจ้า?”

“ข้าไม่อาจทราบได้ ความทรงจำของข้าพร่าเลือนนัก ข้าจำได้เพียงว่ามันเอาเกล็ดย้อนของข้าไปและเอ่ยว่า...” นางเอ่ยอย่างสั่นไหว ท้ายที่สุดก็ร้องไห้ออกมาและไม่อาจกล่าวสิ่งใดได้อีก

“อย่างไรก็ตาม สิ่งหนึ่งที่ข้าจำได้ดีคือ มันเป็นเพียงเด็กน้อยอายุไม่มากเท่านั้น แต่ความแข็งแกร่งของมันมหาศาลยิ่ง!” นางเอ่ยบอก

ในตอนนี้ กองกำลังทั้งหมดต่างยืนยันข้อสันนิษฐานของตนได้ เหตุการณ์ทั้งหมดเกิดขึ้นจากปีศาจน้อยตนนั้น พวกเขาต่างอ้าปากค้างด้วยความตกใจ

“ไม่! ข้าไม่อาจทำใจยอมรับได้!”

ในตอนนั้น หยิงเจากรีดร้องโหยหวน ชัดเจนว่ามันไม่อาจจะลืมเลือนสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้าได้ลง

มันเพียงคิดว่าฝ่ายตรงข้ามมีพรสวรรค์ไม่เลวจึงต้องการตัวมาเป็นข้ารับใช้ มิได้คาดเลยว่าท้ายที่สุดมันจะถูกสยบและถูกเหยียบที่ศีรษะด้วยคนที่มันต้องการให้มารับใช้ตนเอง นี่มันเป็นเพราะเรื่องน่าอับอายที่สุดในชีวิตของมัน

“ต่อให้เจ้าไม่อยากยอมรับแล้วอย่างไร?”

ทันใดนั้น รอยแตกก็ปรากฏขึ้นกลางความว่างเปล่า และร่างของตัวตนโบราณก็เดินออกมา เพียงกะพริบตาคราหนึ่ง แรงกดดันอันทรงอำนาจก็แผ่กระจาย ทำให้ผู้คนหนาวเหน็บจับขั้วหัวใจ

จากนั้น ชายชราก็เคาะไม้เท้าในมือหนึ่งครั้ง พลางมองไปยังวิญญาณของหยิงเจา

“หากเจ้าไม่ยินยอม ก็จดจำความอับอายครั้งนี้ไว้เสีย ใช้มันเป็นแรงผลักดัน จนฝึกฝนให้หนักขึ้นและจัดการศัตรูของเจ้าให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้!”

จากนั้น เขาก็สะบัดมือออกมาเป็นเส้นแสงลมปราณ

“กลับไปได้แล้ว! เจ้าไม่มีสิ่งที่จำเป็นต้องทำที่นี่อีกต่อไป!”

ได้ยินคำพูดของชายแก่ สีหน้าของหยิงเจาเปลี่ยนเป็นแดงก่ำ ดวงตาของมันเผยแววไม่ยินยอมราวกับว่าต้องการจะพูดบางอย่าง แต่หลังจากลังเลอยู่ชั่วขณะ มันก็มิได้เอ่ยสิ่งใด เพียงมองไปยังอีกฝ่ายและกล่าวด้วยความเคารพ

“ท่านบรรพบุรุษ!”

ได้ยินเช่นนั้น ผู้คนโดยรอบต่างนิ่งค้าง

บรรพบุรุษ? ชายผู้นี้คือบรรพบุรุษของตระกูลหยิง ต้องรู้ก่อนว่าเขาคือยอดฝีมือในยุคบรรพกาล ตำนานของชายชราผู้นี้แพร่ไปทั่วทั้งทวีปแผ่นฟ้า

ตำนานกล่าวไว้ว่าในครั้งโบราณ ชายแก่ผู้นี้มีพรสวรรค์มากมายเสียจนสามารถสังหารล้างนิกายได้ด้วยตัวเองคนเดียว

ในการต่อสู้ครั้งนั้น กระทั่งภูเขาและแม่น้ำยังเปลี่ยนสี ดวงดาราหม่นแสง แม้ว่าไม่มีผู้ใดรับรู้รายละเอียดที่แท้จริง แต่สิ่งหนึ่งที่ทุกผู้คนรู้คือชายตรงหน้ากลับออกมาโดยไร้รอยขีดข่วน

ไม่นานหลังจากนั้น นิกายขนาดยักษ์แห่งนั้นก็ล่มสลายลงและไม่ปรากฏให้เห็นอีกเลย

ก่อนหน้านี้ มีข่าวลือมาว่าอายุขัยของบรรพบุรุษตระกูลหยิงได้หมดลงและเขาสิ้นชีวิตไปนานแล้ว นี่จึงทำให้ผู้คนตกตะลึงยิ่งนักที่เขายังคงมีชีวิตอยู่

ยิ่งกว่านั้น หลังจากมีชีวิตมายาวนาน ไม่มีผู้ใดจินตนาการได้ถึงความแข็งแกร่งของชายผู้นี้ได้ว่ามากมายถึงเพียงใด