ตอนที่ 985+986 ตัวเบาเกินไป

ตอนที่ 985 ตัวเบาเกินไป

“คุณนี่เบาเกินไปจริง ๆ” ลู่ชิงสีขมวดคิ้ว “ตอนอยู่ที่บ้าน คงไม่ได้ค่อยกินอะไรละสิ”

“มือของคุณเป็นเครื่องชั่งน้ำหนักหรือไง” เจียงเหยาถามด้วยความสงสัย

เธอสงสัยว่าทำไมเขาถึงเปลี่ยนท่ากอดเธอ ปรากฏว่าเขารู้สึกว่าเธอเบาเกินไป เขาจึงอุ้มเธอขึ้นเพื่อชั่งน้ำหนักของเธออย่างระมัดระวัง

เจียงเหยาคิดว่าลู่ชิงสีเป็นคนที่น่าทึ่ง เธอน้ำหนักลงเพียงสองกิโลกรัม แต่เขากลับบอกได้ว่าเธอน้ำหนักลดเพียงแวบแรกที่ได้เจอกัน จากนั้นเมื่อเขากอดเธอ เขาก็รู้ว่าเธอเบาลงจริง ๆ สายตาและแขนของเขาแม่นยำราวกับเครื่องชั่งน้ำหนัก

“อยู่ที่บ้านไม่ค่อยทานข้าวเหรอ” ลู่ชิงสีนั่งลงบนโซฟาแล้วดึงเจียงเหยากลับขึ้นไปบนตักของเขา วินาทีถัดมา เขายกมือขึ้นแล้วสะบัดหน้าผากของเธอ “ผมบอกอะไรคุณ ก่อนที่ผมจะกลับ”

เจียงหยาปิดหน้าผากของเธอหลังจากที่เขาสะบัด เธอจ้องไปที่ลู่ชิงสีด้วยดวงตาเจิ่งน้ำและบ่นว่า “นี่คุณปฏิบัติอ่อนลงกับฉันน้อยลงนะ อย่างแรก คุณตีฉันตอนที่เราอยู่ในเมืองรง และตอนนี้คุณยังตีหน้าผากฉันด้วย ตอนนี้คุณกำลังจะเปิดเผยธาตุแท้ของตัวเองหลังจากแต่งงานกันแล้วหรือไง”

“ธาตุแท้อะไรกัน” ลู่ชิงสีหัวเราะคิกคัก “คุณไม่รู้ว่าทำไม ผมถึงตีคุณที่เมืองรงหรือ ตอนนี้คุณไม่รู้เหตุผลที่ผมสะบัดหน้าผากของคุณเหรอ”

“พวกชอบใช้ความรุนแรง” เจียงเหยากัดฟันของเธอขณะที่เธอพูดเน้นคำ

“ผมชอบใช้ความรุนแรงในครอบครัว เฉพาะบนเตียงเท่านั้น” ลู่ชิงสีตอบอย่างไร้ยางอาย สามารถบอกสิ่งที่อยู่ในใจของเขาได้อย่างง่ายดาย

“อันธพาล” เจียงเหยายกมือขึ้นเพื่อปกปิดใบหน้าของลู่ชิงสีและกระโดดลงจากตักของเขา “ฉันจะไปถูพื้น”

“น้ำเย็นเกินไป ให้ผมทำก็แล้วกัน” ลู่ชิงสีดึงเธอกลับมาอีกครั้ง “คุณไปเปลี่ยนผ้าปูที่นอน แล้วเอาผ้าสกปรกมาวางที่ระเบียง ผมจะสักทีหลัง เปลี่ยนเสร็จก็นอนพักบนเตียงก่อนก็แล้วกัน ประมาณห้าโมงเย็นเราไปทานข้าวเย็นกันที่บ้านผู้พันหลินด้วยกัน”

“ค่ะ” เจียงเหยาตอบ จากนั้นเธอก็กลับไปที่ห้องนอน หลังจากที่เธอเปลี่ยนผ้าปูที่นอนแล้ว เธอไม่อยากพักผ่อน เธอวางผ้าปูที่นอนไว้ที่ระเบียง เธอรู้ว่าลู่ชิงสีจะไม่ปล่อยให้เธอสัมผัสกับน้ำเย็นในสภาพอากาศเช่นนี้ หลังจากที่เธอทำเสร็จแล้ว เธอนั่งที่ห้องนั่งเล่นและดูลู่ชิงสีถูกพื้นอย่างช่ำชอง

แม้ว่าลู่ชิงสีจะเป็นผู้ชาย แต่เขาก็ไม่เลอะเทอะเวลาที่ต้องทำงานบ้าน เขาสามารถถูพื้นได้สะอาดกว่าเจียงเหยาเสียอีก และเขาสามารถทำเสร็จได้เร็วกว่าเธอด้วย

เจียงเหยาและลู่ชิงสีมาจากทางใต้ ที่มีธรรมเนียมที่ผู้ชายมักจะดูแลเรื่องนอกบ้าน ขณะที่ผู้หญิงจะทำงานบ้าน ผู้ชายหลายคนไม่เคยทำงานบ้านเมื่ออยู่ที่บ้าน พวกเขาคิดว่านั่นคืองานของผู้หญิง บางคนไม่แม้แต่จะวางขวดซอสถั่วเหลือให้ถูกที่ เมื่อเขาวางมันผิดในห้องครัว

อย่างไรก็ตาม ลู่ชิงสีไม่เป็นเช่นนั้น ถ้าเขาสามารถทำอะไรบางอย่างได้ เขาจะไม่ยอมให้เจียงเหยาทำ อย่างถ้าเป็นฤดูร้อนเขาไม่ต้องการให้มือของเจียงเหยาหยาบจากการซักผ้า เธอจะต้องใช้มือสำหรับผ่าตัด ถ้าเป็นฤดูหนาว เขาจะไม่ยอมให้เธอสัมผัสกับน้ำเย็น

แม้ว่าเขาจะไม่ใช่หมอ แต่เขารู้ว่าผู้หญิงที่สัมผัสน้ำเย็นนั้นไม่ดีต่อพวกเธอเท่าไหร่

“ยกเท้าขึ้นหน่อย” ลู่ชิงสีกล่าวโดยไม่เงยหน้าขึ้น ขณะที่เขาลากไม้ถูพื้นไปยังตำแหน่งที่เจียงเหยาวางเท้า เขารีบดึงมันไว้ใต้เก้าอี้ จากนั้นเขาก็เริ่มพูดเกี่ยวกับการโทรคุยกับรุ่นพี่หลิว

“พี่หลิวบอกผมว่า จ่าเกอไม่ไปรายงานตัวที่สถานีตำรวจหลังจากที่เขาออกจากโรงพยาบาลแล้ว เขาไม่ได้ไปหาเขา” มือของลู่ชิงสีไม่ได้หยุดเคลื่อนไหว ขณะที่เขาพูด “รุ่นพี่หลิวได้ยินข่าวเพียงแค่จ่าเกอออกจากโรงพยาบาลแล้วเท่านั้น เขารีบออกจากโรงพยาบาลเพราะกลัวว่าค่ารักษาพยาบาลจะแพงเกินไป”

__

ตอนที่ 986 เพื่อบรรลุข้อตกลง

“ก็ฟังดูเป็นเขาดีนะคะ” เจียงเหยารู้ว่าแม้แต่แม่ของจ่าเกอก็ยังรู้สึกเสียดายเงินที่ต้องจ่ายค่ารักษาพยาบาลให้กบเขา

“ไม่นานหลังจากที่จ่าเกอออกจากโรงพยาบาล เขาก็ปฏิเสธครอบครัวของเขาและแต่งงานใหม่กบพยาบาลที่ดูแลเขาตอนที่เขาเข้ารับรักษาตัวที่โรงพยาบาล รุ่นพี่หลิวบอกว่าพยาบาลคนนั้นเป็นแม่ม่าย สามีของเธอเสียชีวิตเพราะดื่มเหล้ามากเกินไป เธอมีลูกชายตัวเล็ก ๆ สามีของเธอเคยทุบตีเธอและลูกของเธอตอนที่เขาเมา แม่ลูกเลยไม่รักชายคนนั้นมากนัก หลังจากที่พยาบาลแต่งงานกับจ่าเกอ ลูกชายของเธอก็ใช้นามสกุลของจ่าเก่อและเรียกเขาว่าพ่อ”

“จ่าเกอเป็นคนดีมาก เขาเป็นคนที่รักเด็ก เป็นโชคดีของเด็กคนนั้นจริง ๆ ที่ได้จ่าเกอเป็นพ่อของเขา” เจียงเหยาพูดออกมาอย่างจริงใจ เธอรู้ว่าจ่าเกอเป็นคนใจดี เธอดีใจที่ได้ยินว่าเขาปฏิเสธครอบครัวของเขา พวกเขาดีแต่จะรั้งความเจริญของจ่าเกอไว้เท่านั้น

“หลังจากที่พวกเขาแต่งงานกัน จ่าเกอก็อยู่บ้านเพียงครึ่งเดือน เมื่ออาการบาดเจ็บใกล้จะหายดี เขาก็ออกไปทำงาน ด้านหนึ่งเขาต้องการหาเงินมาเลี้ยงดูครอบครัว อีกด้านหนึ่งเขาต้องการตามหาเกอเหวินเหวินต่อไป จ่าเกอวางแผนที่จะทำงานและหารายได้ในขณะที่เขาตามหาเกอเหวินเหวิน ลูกสาวของเขาไปด้วย” ลู่ชิงสีเล่า “แม้ว่าตอนนี้เขาจะมีลูกชายอีกคนแล้ว แต่จ่าเกอก็ไม่ต้องการที่จะเลิกล้มความตั้งใจในการตามหาเกอเหวินเหวิน”

“จ่าเกอทำงานอย่างหนักเป็นตามหาเกอเหวินเหวิน ใครจะรู้ว่าตอนนี้เธอจะมีความสุขดีกับแม่ของเธอหรือเปล่า” เจียงเหยาถอนหายใจ เธอหวังว่าเกอเหวินเหวินจะมีความสุขกับชีวิตของเธอ

“รุ่นพี่หลิวบอกว่าเขาไม่รู้ว่าจ่าเกอทำงานอะไร แต่ผมได้ยินมาว่าเขาได้ส่งเงินจำนวนมากให้กับครอบครัวของเขา หลังจากนั้นไม่นาน ดูเหมือนว่าเขาจะทำธุรกิจและได้เงินจำนวนมาก บางทีเขาอาจพร้อมที่จะกลับมาในช่วงปีใหม่”

ลู่ชิงสีเหยียดหลังของเขาและพูดต่อไปว่า “ทำธุรกิจก็ดีเหมือนกัน การตามหาเด็กต้องใช้เงินเยอะ และการจะหาเลี้ยงครอบครัวก็ต้องมีค่าใช้จ่ายไม่น้อยด้วยเช่นกัน”

“เขาต้องการเงินลงทุนไหมล่ะคะ ธุรกิจประเภทไหนที่ทำเงินได้เร็วขนาดนี้” เจียงเหยารู้สึกประหลาดใจกับสิ่งนั้น “ซื้อขายหุ้น?”

นั่นเป็นไปไม่ได้ จ่าเกอไม่ได้มีการศึกษาสูง เขาจะไม่กล้าใช้เงินของเขาในตลาดหุ้น เขาคงไม่ซื้อขายหุ้นเพื่อหารายงาน

“ผมไม่รู้เหมือนกัน บางทีจ่าเกออาจมีวิธีหาเงินของตัวเอง เขาไม่ได้หาเงินได้ในตอนแรก แต่เพื่อเพื่อประโยชน์ของครอบครัว มันเป็นไปได้สำหรับเขาที่จะส่งเงินกลับบ้านและบอกว่าเขาหามาได้” จากนั้นลู่ชิงสีก็หยิบไม้ถูกพื้นไปที่ระเบียง

เจียงเหยาขดตัวอยู่บนเก้าอี้เหมือนแมว เธอมองดูการเคลื่อนไหวของเธอและนึกขึ้นได้ว่ามัวยังอยู่ในกระเป๋าเป้ของเธอ

เธอลุกจากเก้าอี้แล้วรีบกลับไปที่ห้องนอน ทันทีที่เธอเปิดซิปกระเป๋าเป้สะพายหลัง เธอก็รู้ว่ามัวยังคงหลับอยู่ในนั้น

“นี่นายหลับตั้งแต่เมื่อคืนแล้วเหรอ เทพแห่งการหลับหรือไงกัน” เจียงเหยาเอื้อมมือเข้าไปในกระเป๋าเพื่อดึงมัวออกมาและพูดว่า “ชิงสียังไม่เคยเจอนาย ออกมาเจอเขาเสียหน่อยเถอะ”

“ไม่” แขนขาทั้งสี่ของมัวข่วนที่ซิป มันส่ายหน้าอย่างรุนแรง “ฉันตามโจวเหวยฉีไปในอีกไม่กี่วันข้างหน้า ตอนนี้ฉันจะจำศีลอยู่ในกระเป๋าของเธอ แค่รับปากว่าจะไม่ให้ใครเข้าใกล้กระเป๋าของเธอ แม้แต่ผู้ชายของเธอ”

“แมวจำศีลนี่นะ” เจียงเหยาสงสัยเกี่ยวกับเรื่องนั้น “จะมาจำศีลอะไรช่วงนี้กันเล่า”

“ฉันสามารถจำศีลได้ทุกเมื่อที่ต้องการ อย่าลืมสิ ฉันช่วยเธอที่เมืองหยวน ดังนั้นตอนที่ฉันจำศีล เธอต้องดูแลฉัน” มัวเงยหน้าขึ้นและมองไปที่เจียงเหยา “จับมือกันแวตกลงตามนั้น”