บทที่ 40 ไปกินข้าวกับเธอ

ภายในอากาศเต็มไปด้วยควันไฟ และกลิ่นเผ็ดร้อนส่วนผสมของหม้อไฟ

เฉียวเนี่ยนพูดสองสามคํากับหญิงวัยกลางคน และกวักมือเรียกเขาให้เข้ามาหาที่นั่ง

ในเวลานี้ ถึงเวลาที่นักเรียนเลิกเรียนแล้ว อีกทั้งคนทำงานก็เลิกงานเช่นเดียวกัน จึงทำให้โต๊ะทั้งสามสิบตัวที่ตั้งอยู่ข้างถนนเกือบจะเต็มทั้งหมด

โชคดีที่ยังมีโต๊ะหนึ่งอยู่ตรงหัวมุม

เย่วั่งชวนเห็นเฉียวเนี่ยนเดินเข้าไปด้านในอย่างรวดเร็ว เธอวางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะ นั่งลงบนเก้าอี้ แล้วหันกลับมาถามเขาว่า “พี่ต้องการเพิ่มพริกไหม?”

เย่วั่งชวนมีลักษณะโดดเด่นมากเมื่ออยู่ในกลุ่มคน ดวงตาที่กระหายเลือดของเขาเหลือบมองไปที่ชามของชายหนุ่มที่นั่งอยู่โต๊ะข้างๆ พวกเขา

ในชามสีขาวพอร์ซเลนมีชั้นของน้ำมันสีแดงคะนองลอยอยู่

ยังไม่ได้กิน คอและท้องของเขาก็เริ่มปวดแล้ว

“...ใส่น้อย”

ดวงตาที่ดุร้ายของเฉียวเนี่ยนมองไปที่ผู้ชายตรงหน้า แล้วเธอก็ดีดนิ้ว “ตกลง แล้วพี่ต้องการเลือดเพิ่มไหม?”

ในปักกิ่งไม่มีใครรู้ว่าเย่วั่งชวนไม่กินของแบบนี้ และเขาก็ยังมีความรู้สึกไวต่ออาหารประเภทเครื่องในมาก แม้แต่ฟัวกราส์ของฝรั่งเศสเขาก็ไม่เคยคิดที่จะแตะมันด้วยซ้ำ

ไม่ใช่ว่าเขาไม่กิน แต่มันเป็นโรคภูมิแพ้ที่จะเกิดขึ้นหลังจากทานอาหารพวกนี้

เย่วั่งชวนจับหน้าผากตัวเอง เขารู้สึกปวดหัวขึ้นมาเล็กน้อย แล้วพูดด้วยเสียงต่ำและเย้ายวนว่า “ไม่ ฉันขอแค่เส้นบะหมี่ธรรมดาก็พอ”

เฉียวเนี่ยนกระพริบตาปริบๆ ดวงตาของเธอมืดมนและสว่างไสวขึ้นมาทันที ราวกับว่าเธอสามารถเห็นจุดอ่อนของอีกฝ่ายได้ “พี่กินเครื่องในไม่ได้งั้นเหรอ?”

เย่วั่งชวนไม่รู้ว่าเธอได้ยินเรื่องนี้มาจากที่ไหน? แต่ที่แน่ๆ เขาไม่ได้เป็นคนพูดอย่างแน่นอน

เมื่อเฉียวเนี่ยนต้องการจะพูดอีกครั้ง เธอหลับตาลงครู่หนึ่งในขณะที่กำลังจะเดินไปหยิบชาม “ไม่เอาเครื่องใน และใส่พริกน้อยลง ฉันเข้าใจแล้ว”

…

โต๊ะ และเก้าอี้สตูลพลาสติกของแผงลอยริมถนนมีขนาดเล็กเกินไปสําหรับเขา

ด้วยความสูงไม่ถึงครึ่งเมตร เมื่อรวมกับเก้าอี้พลาสติกที่ไม่มีพนักพิงประกอบรวมกันเป็นชุดโต๊ะที่ทำอย่างลวกๆ ก็เหมือนกับการละเล่นของเด็กประถม

โชคดี ถึงแม้ว่าโต๊ะและเก้าอี้จะธรรมดา แต่จะเห็นได้ว่าเจ้าของเป็นคนเรียบร้อยและเช็ดทําความสะอาดอยู่เสมอ

เขาก้มลง และดึงเก้าอี้ออกมานั่ง

เย่วั่งชวนเป็นคนตัวสูงและขายาว แต่เก้าอี้พลาสติกนั้นตัวสั้นมาก จึงทำให้เขาต้องงอตัวลงเท่านั้นถึงจะนั่งได้ ส่วนขายาวทั้งสองข้างก็แทบจะไม่มีพื้นที่ให้วางได้เลย

นี่เป็นครั้งแรกที่เย่วั่งชวนรู้สึกอายมาก แม้ว่าตอนนี้เขาจะต้องเผชิญกับฝนกระสุนจำนวนมากแค่ไหน เขาก็ไม่เคยอับอายดังเช่นตอนนี้เลย

“มาแล้ว”

ในไม่ช้าเฉียวเนี่ยนก็เดินกลับมา พร้อมกับถือชามสองใบไว้ในมือ ซึ่งชามสองใบนั้นดูร้อนจนเห็นควันที่ลอยอยู่ด้านบน

“ชามนี้ของพี่ ใส่พริกไม่มาก”

ชามที่วางอยู่บนโต๊ะตรงหน้าเขา ส่งกลิ่นหอมและมีเพียงชั้นบางๆ ของน้ำมันสีแดง ซึ่งมันดูไม่เผ็ดมากนัก

“ส่วนชามนี้ของฉัน”

เฉียวเนี่ยนดึงเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามเย่วั่งชวนแล้วนั่งลง ชามบะหมี่ของเธอเป็นสีแดงสดดูท่าจะเผ็ดกว่ามาก โดยในชามมีชั้นน้ำมันและเมล็ดพริกลอยอยู่บนนั้น นอกจากเส้นบะหมี่แล้วยังมีเลือดเป็ดและถั่วงอกอยู่ในชามอีกด้วย…

เธอหยิบตะเกียบแบบใช้แล้วทิ้งสองคู่ออกจากที่ใส่ตะเกียบด้วยท่าทางผ่อนคลาย แล้วดึงซองพลาสติกออกยื่นให้ฝ่ายตรงข้าม จากนั้น เธอก็หันมาดึงตะเกียบออกจากพลาสติกอีกคู่ให้กับตัวเอง

ดูเหมือนเฉียวเนี่ยนจะอารมณ์ดีเป็นพิเศษ “หมาล่าทั่งจะอร่อยต้องกินในขณะที่มันยังร้อน ฝีมือของป้าเฉินนั้นดีมาก นักเรียนและคนที่ทํางานอยู่ใกล้ๆ ชอบมากินที่นี่กันทั้งนั้น พี่ลองชิมดูสิ”

“อืม”

เย่วั่งชวนมองเธอที่กำลังกินอย่างเอร็ดอร่อย จู่ๆ เขาก็อยากอาหารขึ้นมาอย่างอธิบายไม่ถูก เขาก้มศีรษะลงหยิบตะเกียบ และลงมือชิมมันดู

เส้นบะหมี่มันเทศมีความเหนียวนุ่มในส่วนผสมของหม้อไฟ ที่มาพร้อมกับถั่วงอกอ่อนๆ ซึ่งเป็นการผสมผสานกับรสชาติเผ็ดร้อนเข้าด้วยกัน ทำให้กินแล้วรู้สึกสดชื่น เขาไม่เคยลองชิมอาหารข้างทางชนิดนี้มาก่อน และไม่ได้คาดหวังว่ารสชาติมันจะอร่อย ทันใดนั้น มุมปากของเขาก็ยกยิ้มขึ้นบางเบา ความโกรธภายในดวงตาลดลงอย่างมาก และไหล่ของเขาก็ผ่อนคลายลงเหมือนกับเฉียวเนี่ยน