ตอนที่ 945+946 เสี่ยวเฉิงกระโดดตึก

ตอนที่ 945 เสี่ยวเฉิงกระโดดตึก

เดิมทีเขาโทรมาบอกเจียงเหยาว่าเขาจะไปเมืองหยวนในอีกสองวัน แต่เขาทนไม่ได้ที่จะวางสายหลังจากได้คุยกันแล้ว เขาถามเกี่ยวกับอาหารกลางวันของเจียงเหยาเพิ่มเติม

อย่างแรก เขาถามเธอโดยไม่ตั้งว่าเธอทานข้าวหรือยัง หลังจากที่เจียงเหยาบอกเขาว่าเธอกำลังรอรูมเซอร์วิสนำอาหารมาเสิร์ฟ เขาก็เริ่มถามเกี่ยวกับอาหารกลางวันของเธออย่างละเอียด เขายังคงบอกให้เธอกินมากขึ้นและดูแลตัวเอง เขาไม่ต้องการให้เธอผอมลง เขายังบอกกับเธอว่าอากาศทางเหนือหนาวและมีลมแรง ให้เธอสวมเสื้อผ้าอุ่นกว่าเดิมหากต้องออกไปข้างนอก จะได้ไม่เป็นหวัดตอนที่อยู่ที่นั่น

คำพูดที่ส่งเสียงดังเล็กน้อยเหล่านี้เข้ามาในหูของเจียงเหยา แต่เธอไม่ได้รำคาญเขา ตรงกันข้าม เธอฟังคำพูดของเขาและตอบเขาตามที่เขาถาม เธอเชื่อฟังมากจนทำให้เขามีความสุข ดังนั้นเจียงเหยาจึงกระตือรือร้นมากขึ้น เมื่อเธอได้พูดคุยกับสามีของเธอมากขึ้น

เจียงเหยาคิดว่าเหตุผลที่เธอไม่รำคาญเขา อาจเป็นเพราะเธอไม่ได้เจอเขามาระยะหนึ่งแล้ว เธอคิดถึงเขา ดังนั้นเธอจึงค่อนข้างอดทนกับคำพูดของเขา

ไม่ว่าลู่ชิงสีจะอยู่กับคนอื่นเงียบสักเพียงไหน เขาไม่เคยระงับอารมณ์ของเขาเลยเวลาที่อยู่กับเธอ เขาเกือบจะเหมือนคนอื่นต่อหน้าภรรยาของเขา

เจียงเหยาตั้งตารอคอยการมาถึงของลู่ชิงสีที่จะมาเมืองหยวนในอีกสองวัน บ่ายวันนั้น เธอออกไปซื้อของ แล้วใช้เวลาตลอดทั้งบ่ายอยู่ในห้องของเธอพร้อมกับทำงานหัตถกรรมไปด้วย

ลู่ชิงสีส่งข้อความรูปภาพ (MMS) ในวันนั้นเป็นแรงบันดาลใจให้เธอรู้ว่าจะเอาอะไรเป็นของขวัญให้กับเขา เหวินเสวี่ยฮุ่ยพูดถูก ลู่ชิงสีไม่ได้ขาดแคลนสิ่งที่เงินสามารถซื้อได้ เนื่องจากดูเหมือนว่าลู่ชิงสีจะสนุกกับสิ่งที่เธอทำ เจียงเหยาจึงตัดสินใจทำของขวัญให้กับเขา

เขามีขวดโหลดาวกระดาษที่เขาเอามาจากบ้านแม่ของเธอ เธอจึงตัดสินใจพับนกกระเรียนพันตัวให้เป็นของขวัญวันเกิดกับเขา เธอสามารถเขียนประโยคต่าง ๆ บนนกกระเรียนกระดาษแต่ละตัวได้

เธอตัดสินใจที่จะไม่เตือนลู่ชิงสี เมื่อเธอมอบของขวัญให้กับเขา เธอจะรอให้เขาค้นพบมันด้วยตัวเอง

เนื่องจากเธอมีสิ่งที่ต้องทำ เจียงเหยารู้สึกว่าเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว เธอไม่ได้เขานอนกระทั่งเที่ยงคืน

เธอเหลือบมองข้อความที่ลู่ชิงสีส่งให้เธอนอนหลับฝันดีเมื่อสองชั่วโมงก่อน จากนั้นเธอก็ผล็อยหลับไปอย่างมีความสุขเมื่อคิดถึงปฏิกิริยาของลู่ชิงสีเมื่อเขาได้รับของขวัญจากเธอ

ไม่นานหลังจากที่เธอเข้านอน ทนายเจียงก็โทรหาเธอ

“เรื่องใหญ่แล้วครับ โจวเสี่ยวเฉิงพยายามฆ่าตัวตายด้วยการกระโดดตึก ตอนนี้เธออยู่ที่โรงพยาบาล”

คำพูดเหล่านั้นเป็นเหมือนระเบิดที่ทำให้เจียงเหยาตื่นตระหนก “เรื่องนี้เกิดขึ้นเมื่อไหร่”

“ประมาณหนึ่งชั่วโมงที่แล้วครับ เธอกระโดดลงมาจากดาดฟ้าที่บ้าน และมีของมีคมกองอยู่บนพื้น” คุณเจียงแจ้งชื่อโรงพยาบาลกับเอและบอกเจียงเหยาว่าครอบครัวโจวอยู่ที่นั่นแล้ว

หลังจากวางสาย เจียงเหยารีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้าและปลุกอาลู่ ต้าเค่อ และเพราะเฉินซวีเหยามีกุญแจรถ เธอจึงต้องปลุกเขาด้วย ฉู่เซิงไม่ได้นอนเพราะเธอออกมาจากห้อง หลังจากที่ได้ยินเสียงดังจากห้องของเจียงเหยา เนื่องจากเจียงเหยาดูกังวลใจ ฉู่เซิงจึงทำท่าทางถามว่าเกิดอะไรขึ้น

__

ตอนที่ 946 การช่วยชีวิตไม่ได้ผล

“โจวเสี่ยวเฉิงกระโดดลงมาจากดาดฟ้า และอาการบาดเจ็บสาหัส เธอรักษาตัวในห้องฉุกเฉินของโรงพยาบาล” เจียงเหยาตอบอย่างกระชับ

ฉู่เซิงตกใจมาก เธอรีบกลับไปที่ห้องของเธอและเปลี่ยนเสื้อผ้า พวกเขาทั้งห้าคนใช้เวลาน้อยกว่าสิบนาทีในการเก็บข้าวของและออกจากโรงแรม โชคดีที่ตอนนั้นแทบไม่มีรถวิ่งบนถนนแล้ว แต่มันก็เป็นคืนที่หนาวเย็น ถนนลื่น อีกทั้งบนถนนมีน้ำค้างแข็งจำนวนมาก ดังนั้นพวกเขาจึงมาถึงโรงพยาบาลภายในหนึ่งชั่วโมง

“คุณเจียง” เมื่อนายเจียงเห็นเจียงเหยา และคนอื่น ๆ เขาก็เข้าไปทักทายพวกเขาทันที จากนั้นเขาก็ชี้ไปที่ครอบครัวที่กำลังนั่งร้องไห้อยู่ในอ้อมแขนของกันและกัน ซึ่งนั่งอยู่ห่างออกไปไม่กี่เมตร เขาถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้และส่ายหน้า “หมอช่วยชีวิตเสี่ยวเฉิงไว้ไม่ได้ เธอเสียชีวิตไปเมื่อประมาณ 20 นาทีที่แล้ว”

เจียงเหยาเซ เธอต้องการรีบไปที่นั่น เผื่อว่าจะยังสามารถช่วยโจวเสี่ยวเฉิงได้ เธอไม่ได้คาดหวังว่าเธอจะไม่มีโอกาสทำเช่นนั้นด้วยซ้ำ น่าเสียดายที่โจวเสี่ยวเฉิงเสียชีวิตไปแล้ว

ครอบครัวของโจวเสี่ยวเซี่ย จับร่างของโจวเสี่ยวเฉิงและร้องไห้อย่างหนักจนแทบจะยืนกันไม่ไหว หมอยังคงเรียกพยาบาลให้ดึงพวกเขาออกไป เขาต้องการส่งร่างของโจวเสี่ยวเฉิงไปที่ห้องเก็บศพ แต่โจวเสี่ยวกวนจับเตียงไว้แน่นและปฏิเสธที่จะให้หมอนำพี่สาวของเขาออกไป

นายเจียงกล่าวว่าโจวเสี่ยวเฉิงเสียชีวิตเมื่อประมาณ 20 นาทีที่แล้ว และครอบครัวโจวก็ยึดร่างของเธอไว้นานขนาดนั้น พวกเขาปฏิเสธที่จะให้หมอนำร่างของโจวเสี่ยวเฉิงออกไป หมอเริ่มหมดความอดทน เขาจึงผลักโจวเสี่ยวกวนออกไปให้พ้นทางและส่งสัญญาณให้พยาบาลรีบนำร่างของโจวเสี่ยวเฉิงออกไป

“พี่รอง พี่รอง” โจวเสี่ยวกวนสูญเสียเหตุผลทั้งหมดและไล่ตามไป เขาเอื้อมมือไปดึงมันกลับมา แต่เขาบังเอิญดึงผ้าขาวที่คลุมร่างของโจวเสี่ยวเฉิง เปิดเผยร่างกายของเธอให้ทุกคนได้เห็น

เจียงเหยาทนไม่ได้ไหวที่จะเดินไปข้างหน้า แทนที่เธอจะกอดโจวเสี่ยวกวนไว้ ขณะที่เธอมองไปที่ร่างของโจวเสี่ยวเฉิง เธอเต็มไปด้วยความเสียใจ เธอมาช้าไป บางทีถ้าเธอมาเร็วกว่านี้

“รอเดี๋ยว” ดวงตาของเจียงเหยาหรี่ลง เธอหยุดพยาบาลที่ต้องการคว้าผ้าขาวจากโจวเสี่ยวกวน เจียงเหยาปล่อยตัวโจวเสี่ยวกวน จากนั้นเธอก็ตะโกนว่า “ปกป้องร่างของพี่สาวนายไว้ โรงพยาบาลนี้มีบางอย่างผิดปกติ”

หลังจากนั้นเจียงเหยา หันไปทางอาลู่ และต้าเค่อ แตะโกนว่า “มานี่ ปกป้องร่างของโจวเสี่ยวเฉิงไว้”

“พี่เจียงเหยา...” แม้ว่าโจวเสี่ยวกวนไม่เข้าใจว่าเจียงเหยาหมายถึงอะไร เมื่อเธอพูดว่ามีบางอย่างผิดปกติ แต่เขาก็ยังทำในสิ่งที่เธอบอกให้เขาทำ เขาวิ่งไปข้างหน้าและผลักพยาบาลออก จากนั้นเขาก็นอนบนร่างของโจวเสี่ยวเฉิงและปฏิเสธที่จะให้ใครเข้าใกล้เขา

“มีอะไรผิดปกติงั้นหรือ เราไม่สามารถช่วยเหลือคนที่ตายได้หรอกนะ และเราจำเป็นต้องนำร่างนี้ไปที่ห้องเก็บศพ เพื่อให้พวกเขาจะได้ถูกฝังให้เร็วที่สุด นั่นคือเรื่องสำคัญ” หมอตะโกนใส่ครอบครัวโจว เปลือกตาของเขากระตุก เมื่อได้ยินเจียงเหยากล่าวว่ามีบางอย่างผิดปกติ เขาชี้ไปที่เจียงเหยาและตะโกนว่า “เกิดอะไรขึ้นกับคุณ คุณหมายถึงอะไรที่ว่ามีบางอย่างผิดปกติ คุณเคยคิดเกี่ยวกับผลที่ตามมาจากคำพูดของคุณไหม”

เจียงเหยาไม่เคยรู้สึกโกรธขนาดนี้มาก่อน เมื่อเธอปัดมือหมอให้ห่างจากเธออย่างแรง เธอตะโกนว่า “ไม่มีวี่แววของการช่วยชีวิตในร่างกายของโจวเสี่ยวเฉิงเลย แต่พวกคุณอยู่ในห้องผ่าตัดกับเธอนานกว่าหนึ่งชั่วโมง พวกคุณเข้าไปทำอะไรในนั้น หนึ่งชั่วโมงและไม่มีสัญญาณการช่วยชีวิตบนร่างของผู้ตาย แล้วคุณออกมาบอกว่าการช่วยเหลือไม่ได้ผล คุณแค่พยายามถ่วงเวลา เธอยังไม่ตายเมื่อพวกเขาพาเธอมาที่โรงพยาบาล คุณพาเธอเข้าไปในห้องผ่าตัดและดูเธอตายโดยที่คุณไม่ทำอะไรเลย”