710 - ผู้ที่อยู่เบื้องหลัง
710 - ผู้ที่อยู่เบื้องหลัง
“เจ้ากล้ามาก เจ้ากล้ามาที่ตระกูลเจียงของข้าเพื่อลงมือเช่นนี้”
เจียงอี้เฉินกล่าวด้วยแสงอันดุเดือดและตะโกนเสียงดัง
“ปึก!”
“เจ้ายังกล้าพูดเช่นนี้ หรือคิดว่าข้าจะไม่กล้าฆ่าเจ้าจริงๆ?”
เจียงฮ่วยเหรินกระหน่ำฝ่าเท้าลงไปอย่างต่อเนื่องในขณะที่กล่าวต่อไปว่า
“แม้แต่ของวิเศษแบบนี้เจ้าก็ยังกล้าขโมย เจ้ารู้หรือไม่ว่าหากบรรพบุรุษกลับมา แม้แต่ปู่ของเจ้าก็ไม่สามารถรับมือกับเรื่องนี้ได้?”
“ไอ้สารเลวที่ถูกไล่ออกจากตระกูล ตอนนี้เจ้ากล้าโจมตีข้า รอก่อน เดี๋ยวคนของข้าก็มา”
เจียงอี้เฉินกล่าวอย่างโหดเหี้ยม ใบหน้าของเขาเป็นสีฟ้า นี่มันอยู่ในตระกูลเจียง บนเกาะของเขา เขาไม่เคยคิดเลยว่าเขาจะได้รับความอับอายแบบนี้
"ปึก!”
สิ่งที่เจียงฮ่วยเหรินตอบกลับมีเพียงการลงมือทุบตีที่หนักขึ้นกว่าเดิม
“เจ้าไม่เรียกข้าว่าลูกพี่ลูกน้องก็ไม่เป็นไร แต่หากเจ้ายังดื้อรั้นเช่นนี้ เจ้าคิดว่าข้าจะไม่มีปัญหาฆ่าเจ้า”
“วัง วัง วัง!”
ไม่ไกลนัก ในที่สุดชายชราก็ตีระฆังสวรรค์แห่งตระกูล พวกเขาไม่สามารถลงมือต่อทายาทตระกูลเจียงได้ ดังนั้นพวกเขาจึงได้แต่เรียกผู้อาวุโสระดับสูงออกมาจัดการ
“พวกเจ้ากล้าลั่นระฆังสวรรค์จริงๆ”
เจียงฮ่วยเหรินหัวเราะทันที จากนั้นเขาก็จับเหรียญตราบางอย่างกระแทกไปที่ใบหน้าของเจียงอี้เฉิน
เจียงฮ่วยเหรินโหดเหี้ยมมาก เขาตบเจียงอี้เฉินจนกรามหักก่อนจะกระทืบซ้ำหลายเท้า
"เจ้าคิดว่าข้าไม่กล้าฆ่าเจ้าจริงๆ เอาหม้อศักดิ์สิทธิ์ออกมา! “
“เจ้า...เจ้าคอยก่อนเถอะ!”
เจียงอี้เฉินยังคงดื้อรั้น ชายชราที่อยู่ด้านข้างอยากจะก้าวไปข้างหน้าเพื่อหยุดพวกเขา แต่เมื่อพวกเขาเห็นเหรียญตราสีดำที่อยู่ในมือของเจียงฮ่วยเหริน ร่างกายของพวกเขาก็สั่นสะท้านด้วยความกลัว
พวกเขาทำอะไรไม่ได้ พวกเขาได้ยินเกี่ยวกับการกลับมาของเจียงอี้โดยธรรมชาติ นั่นเป็นปรมาจารย์ที่โหดเหี้ยม และเขาก็ยังมีโจรผู้ยิ่งใหญ่อีกสิบสองคนคอยหนุนหลัง
หากใครยั่วยุคนพวกนี้ โจรทั้งสิบสามคนจะกระโดดออกมาร่วมกัน ต่อให้เป็นดินแดนศักดิ์สิทธิ์ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดก็ยังต้องให้ความเกรงใจต่อพวกเขา
“เจ้าอยากตายหรือ? หากไม่มอบหม้อปราณปัฐพีต้นกำเนิด ข้าคงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากฆ่าเจ้า!” เจียงฮ่วยเหรินไร้ความปรานี ดวงตาฉายความอำมหิตออกมา
“ปึก!”
“เจ้าหนูเจียง เจ้าเป็นพี่น้องแบบไหน ในเมื่อเจ้ามีความสุขอยู่คนเดียวก็ควรให้ข้าได้กระทืบเด็กน้อยนี่สักเท้าด้วย?” หลิวโข่วเต็มไปด้วยความกระตือรือร้น
จักรพรรดิดำก็ยืนขึ้น อวดกางเกงลายเสือตัวใหม่ของมัน
"มอบเด็กน้อยนี่ให้กับจักรพรรดิคนนี้เถอะ คิดจะมาแย่งสมบัติที่ข้าหมายปอง นับเป็นการรนหาที่ตายอย่างแท้จริง!” มันบังเอิญพูดสิ่งที่อยู่ในใจออกมา
“อย่าหวังเลย นี่เป็นสมบัติศักดิ์สิทธิ์ของตระกูลเจียงของข้า ยอมแพ้ซะเถอะ!”
กระดูกของเจียงอี้เฉินนั้นแข็งมาก แม้ว่าเขาจะถูกทุบตีแต่เขาก็ยังพ่นวาจาเหล่านี้ออกมา
เขาเชื่อว่าเจียงฮ่วยเหรินไม่กล้าฆ่าเขา ไม่ต้องพูดถึงอาการบาดเจ็บที่ผิวหนัง แม้ว่าร่างกายของเขาจะแหลกละเอียด แต่ขอเพียงวิญญาณศักดิ์สิทธิ์ยังคงอยู่เขาก็สามารถมีชีวิตต่อไปได้
ตราบใดที่เขารอดชีวิตและรอให้ผู้นำตระกูลเจียงมาถึง เขาสามารถทำลายคนเหล่านี้ได้อย่างง่ายดาย ดังนั้นเขาจึงปฏิเสธอย่างแข็งกร้าว
“มาดูกันว่าเจ้ามีความอดทนมากแค่ไหน!” เจียงฮ่วยเหรินตบเขาอีกครั้ง
“ถุย!”
เจียงอี้เฉินถ่มน้ำลายลงไปบนพื้น ใบหน้าของเขาบิดเบี้ยว ความเจ็บปวดอย่างรุนแรงทำให้เขาคร่ำครวญ แต่เขาก็ยังปฏิเสธที่จะขอความเมตตา
“บังอาจ!” เสียงคำรามมาจากท้องฟ้า
“เจ้ากล้าที่จะกระทำการป่าเถื่อนในตระกูลเจียงของข้า วันนี้ข้าจะเปลี่ยนเจ้าให้เป็นเถ้าถ่าน!” ชายวัยกลางคนมาถึง
ดวงตาของเขาราวกับใบมีดสีขาว มันเหมือนกับจะเฉือนวิญญาณศักดิ์สิทธิ์ของทุกคนให้แหลกสลายเป็นชิ้นๆ
“ท่านลุงแปดช่วยข้า ฆ่าพวกมัน!”
เจียงอี้เฉินตะโกน และในขณะเดียวกันก็พ่นฟันออกมาสองสามซี่
หลังจากเสียงระฆังสวรรค์ดังขึ้น เหล่าศิษย์เจ็ดสิบหรือแปดสิบคนก็กรูเข้ามาทันที รวมทั้งชายวัยกลางคนที่มีเครายาว ท่าทางของเขาเย็นชาอย่างยิ่ง
ท้ายที่สุดมันไม่ใช่ระฆังขนาดใหญ่ของตระกูลเจียง ดังนั้นจึงเป็นไปไม่ได้ที่จะปลุกทุกคน แต่มันรบกวนเกาะที่อยู่ใกล้เคียงเท่านั้นและคนเหล่านี้ก็รีบออกมาทันที
คนที่อยู่ข้างๆเจียงอี้เฉินเป็นญาติทางสายเลือดโดยตรงของเขาและนี่คือหนึ่งในผู้อาวุโสที่ให้การสนับสนุนเขาอยู่เสมอ
“ท่านลุงแปด” ถิงถิงก็เรียกเสียงแข็งเช่นกัน
“เกิดเรื่องอะไร” ผู้อาวุโสถามถิงถิงด้วยสายตาตกตะลึงเล็กน้อย
“พี่อี้เฉินยืมหม้อปรานปฐพีต้นกำเนิดมาและไม่ต้องการคืนมัน เขายังต้องการให้คนมาฆ่าเรา” ถิงถิงกล่าว
ดวงตาของผู้อาวุโสกลายเป็นเย็นชาทันที เมื่อเขาเห็นเหรียญเสิ่นมู่ในมือของเจียงฮ่วยเหริน เขารู้สึกลำบากใจมาก
“หยุด!”
เขาร้องเสียงดังแต่สุดท้ายเขาก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากยื่นมือออกไปช่วยเหลือเจียงอี้เฉิน
“ท่านลุงแปด ถ้าท่านฆ่าพวกมันข้าจะรับผิดชอบผลที่ตามมาทั้งหมด!” เจียงอี้เฉินตะโกน
“เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นใคร เจ้าจะรับผิดชอบทั้งหมดงั้นหรือ หากท่านบรรพบุรุษกลับมา แม้แต่ท่านปู่ของเจ้าก็ยังยากที่จะรักษาชีวิตได้” เจียงฮ่วยเหรินตบเขาอีกครั้ง
“พอแล้ว!” อีกเสียงกล่าวอย่างเย็นชา และชายวัยกลางคนชุดสีเทาก็ร่อนลงมาอย่างสูงสง่าและน่าเกรงขามอย่างหาที่เปรียบมิได้
“ท่านลุงฆ่าพวกมันเร็วๆ ไอ้สารเลวนี้กับพวกอันธพาลพี่น้องมันกล้ามาสร้างความวุ่นวายในตระกูลเจียงและยังเรียกร้องเอาสมบัติศักดิ์สิทธิ์ของพวกเรา เราไม่สามารถปล่อยให้พวกมันรอดไปได้!”
เจียงอี้เฉินตะโกน
“ฮึ่ม!”
ดวงตาของชายวัยกลางคนชุดสีเทาเย็นชา จ้องมองไปที่เย่ฟานและคนอื่นๆ เจตนาฆ่าของเขาถูกเปิดเผย และแม้แต่เจียงฮ่วยเหรินก็ถูกปกคลุมไปด้วยความรู้สึกเย็นชา
ทันทีที่เขายื่นมือออกไปเขาก็สามารถดึงเจียงอี้เฉินกลับไปทางด้านหลังอย่างง่ายดายก่อนที่สัมผัสศักดิ์สิทธิ์ของเขาจะปิดผนึกร่างกายของเย่ฟ่านและคนอื่นๆ
“ท่านลุง รีบลงมืออย่าปล่อยให้ใครออกไปได้”
เจียงอี้เฉินได้รับการช่วยเหลือก็ตะโกนด้วยความโกรธจัด
“พวกเจ้ายอดเยี่ยมจริงๆถึงขนาดมาสร้างความวุ่นวายในบ้านตระกูลเจียงของข้า” ชายในชุดสีเทากล่าวอย่างเย็นชา
เขาเพิกเฉยต่อเจียงฮ่วยเหรินที่ถือเหรียญเสิ่นมู่แต่จ้องไปที่เย่ฟ่านและคนอื่นๆ ก่อนที่พลังศักดิ์สิทธิ์ของเขาจะถูกระเบิดออกมา
“ชิ้ง!”
ทะเลสาบสีทองระหว่างคิ้วของเย่ฟานเปลี่ยนแปลงเป็นเทพตัวเล็กๆที่นั่งอยู่ในความว่างเปล่า การขยับมือเบาๆของเทพตนนั้นทำลายเขตแดนจากฝ่ายตรงข้ามทันที
“บูม!”
เกิดความโกลาหลครั้งใหญ่ขึ้น สัมผัสศักดิ์สิทธิ์ของเย่ฟานเกินขอบเขตผู้อาวุโสตระกูลเจียง และเส้นผมที่หงอกขาวของเขาก็โบกสะบัดไปทางด้านหลังด้วยความโกรธ
“ท่านลุงก็อยากฆ่าพวกเราหรือ”
ถิงถิงก้าวไปข้างหน้า เสื้อผ้าสีขาวของนางเคลื่อนไหวราวกับเทพธิดาที่งดงามและขวางกั้นไม่ให้ชายวัยกลางคนทำอันตรายต่อเย่ฟาน
“ถิงถิงออกไปให้พ้น นี่เป็นเรื่องของศักดิ์ศรีของตระกูลเรา และมันจะยากทำให้พวกเรารอดพ้นความอับอายถ้าไม่ฆ่าเขา”
ชายชุดสีเทากล่าวอย่างเคร่งขรึม
“บัดซบ ข้ารู้ว่าอยู่แล้วว่าเจียงอี้เฉินไม่กล้าทำเรื่องนี้แน่ ดูเหมือนเจ้าจะเป็นคนที่อยู่เบื้องหลังเขาจริงๆ”
“ข้าก็แค่ทำไปเพราะเหตุจำเป็น” ชายชุดสีเทาพูดอย่างเย็นชา
“ข้าบอกได้เลยว่าหลังจากราชาสวรรค์ผู้อาวุโสกลับมา พวกเจ้าทุกคนต้องไม่ตายดี!”
เย่ฟ่านสัมผัสได้ถึงเจตนาฆ่าของอีกฝ่าย หัวใจของเขาก็เต้นแรง
แต่แล้วกระดานหมากรุกปรากฏขึ้น และสุนัขสีดำตัวใหญ่ก็ตะโกนว่า
“มาเถอะ หากพวกเจ้าคิดจะลงมือจักรพรรดิคนนี้จะเคลื่อนย้ายดินแดนบรรพบุรุษของตระกูลเจียงพวกเจ้าให้ไปท่องเที่ยวยังทะเลทรายตะวันตกให้ดู”
นี่คือค่ายกลเคลื่อนย้ายของจักรพรรดิโบราณ และเมื่อครอบครองมันเขาก็มีความมั่นใจอย่างถึงที่สุด
"การตัดสินใจของเจ้าในวันนี้เกี่ยวข้องกับอนาคตของตระกูลเจียง”
ทุกคนรอบตัวใบหน้าเปลี่ยนสี พวกเขาไม่ใช่บุคคลระดับสูงสุดของตระกูลเจียง แต่พวกเขาก็รู้เกี่ยวกับโลกภายนอกเช่นกัน
สิ่งมีชีวิตอมตะนั้นมีความแข็งแกร่งชนิดที่ต่อให้เป็นราชาสวรรค์ที่อยู่ในสภาพความสมบูรณ์สูงสุดก็ยังไม่สามารถต่อสู้ได้
กระดานหมากรุกที่อยู่ตรงหน้าก็มีความสามารถอันยิ่งใหญ่ มันสามารถพาเย่ฟ่านและคนอื่นๆ ออกไปอย่างปลอดภัย และทันทีที่พวกเขาออกไปจากดินแดนบรรพบุรุษตระกูลเจียงได้สำเร็จ สิ่งมีชีวิตอมตะผู้น่ากลัวก็จะกลับมาเยือนที่นี่อีกครั้ง
"ไม่เป็นไร ฆ่าพวกเขาซะข้าจะรับผิดชอบเรื่องนี้ทั้งหมดเอง!”
เจียงอี้เฉินไม่มีความกลัวและยังคงส่งเสียงโดยต้องการให้ผู้อาวุโสของเขากำจัดเย่ฟานและคนอื่นๆ ในคราวเดียว
