บทที่ 100 ชัยชนะ!

บทที่ 100 ชัยชนะ!

ทหารจากเมืองเทพอารักษ์เริ่มหวาดกลัวขึ้น สหายร่วมรบของพวกมันนั้น ต่างตกตายต่อหน้าต่อตาไปไม่รู้ตั้งกี่คน!

“รวมกลุ่มจัดตั้งขบวนทัพต้านพวกมันไว้อย่าให้เข้าเมืองไปได้มากกว่านี้ จัดตั้งค่ายกลด้วย!”

หัวหน้าคนเดิมออกคำสั่งขึ้นแม้เขาจะตกตะลึงและตกใจ แต่ก็ต้องรักษาความสุขุมเอาไว้ก่อนจะออกคำสั่งอย่างชาญฉลาดออกไป เพราะการพ่ายแพ้ของนักรบนั้นหมายถึงความตาย!

อีกด้านหนึ่งของสงคราม ตรงส่วนหน้าประตูเมืองนั้น มีเหล่าผู้อาวุโสหลายคนจากสำนักลิขิตสวรรค์ซึ่งมีพลังที่เทียบเท่ากับเจ้าเมืองหลายสิบคนเลยทีเดียว พวกเขาต่างพุ่งเข้ากวาดล้างกองทัพของศัตรูอย่างบ้าคลั่ง! แม่ทัพซิ่นที่ได้ขึ้นชื่อว่าแข็งแกร่งที่สุดในกองทัพนั้น ยังมิอาจรอดพ้นความตายไปได้!

เหล่าผู้อาวุโสสังเกตเห็นหญิงชราที่กำลังอยู่บนหัวงูอยู่คนหนึ่ง ก่อนจะตัดสินใจสังหารอีกฝ่ายไป พร้อมกับตัดหัวแล้วยกขึ้น ก่อนจะตะโกนขึ้นมาว่า!

“ฮูหยินแห่งเมืองเทพอารักษ์ถูกสังหารแล้ว! จงยอมทิ้งอาวุธซะ!”

เหล่านักรบจากเมืองเทพอารักษ์ต่างจ้องมองไปที่หัวนั้นอย่างว่างเปล่า ก่อนจะรู้สึกหดหู่และทิ้งอาวุธในมือไป พวกเขาต่างคุกเข่าลงแล้วมองพื้นดินอย่างไม่มีกะจิตกะใจจะสู้อีกแล้ว การที่ผู้นำถูกสังหารไปนั้นถือเป็นการสูญเสียกำลังใจในการรบครั้งใหญ่

แต่มันตรงกันข้ามกับทวีปอรุณเบิกฟ้า ที่ได้เพิ่มขวัญกำลังใจในการสู้รบให้สู้ขึ้นไปอีก บางคนที่เหนื่อยล้ายังยิ้มแย้มออกมาอย่างมีความสุข พวกเขาต่างพักรักษาตัวและฟื้นฟูพลังที่เสียไป แต่คนที่สามารถสู้ต่อได้นั้นต่างเข้าไปในเมืองด้วยท่าทีที่น่าเกรงขาม!

เจ้าเมืองที่สังเกตการณ์อยู่บนตำหนัก ใบหน้าแดงก่ำเต็มไปด้วยความโกธรแค้น การที่ภรรยาของตนเองถูกสังหารต่อหน้าต่อตานั้นถือเป็นเรื่องที่ให้อภัยไม่ได้! แต่ตัวเขาก็รู้ว่ามิอาจเอาชัยจากสงครามนี้ไปได้แล้ว! เพราะศัตรูมีคนที่มีพลังเท่ากับเขาถึงหลายสิบคน! มันมากพอที่จะทำให้เขากลายเป็นสุนัขข้างถนนได้!

เขากำลังคิดวางแผนเพื่อที่จะหนีไป แล้วค่อยขอความช่วยเหลือจากราชันผู้ปกครองทวีปทรายทมิฬ เพื่อนำคนมาช่วยเหลือและจัดการกับศัตรูได้! เขาไม่รู้ว่าอีกฝ่ายเป็นใครมาจากไหน แต่เขาก็นึกได้ว่าสงครามที่ทางทวีปได้ทำอยู่นั้น มีแค่ทวีปอรุณเบิกฟ้าเท่านั้น เขารู้ได้ทันทีว่าอีกฝ่ายจะต้องเป็นทวีปอรุณเบิกฟ้าอย่างแน่นอน! แต่กว่าเขาจะรู้ก็สายเกินไปเสียแล้ว ด้วยความที่คิดไม่ถึงว่าทวีปอรุณเบิกฟ้าจะกล้าบุกมาถึงที่นี่

เจ้าเมืองได้พาผู้ติดตามที่แข็งแกร่งไปจำนวนหนึ่ง เพื่อหวังจะหนีจากสงครามในครั้งนี้ ขณะที่เขากำลังจะขึ้นไปบนรถลากนั้น พลันปรากฏเสียงเยาะเย้ยถากถางดังขึ้น!

“เป็นถึงเจ้าเมืองแต่กลับหนีโดยทิ้งฮูหยินของตนเองให้ตกตายไปไม่ละอายใจบ้างหรือ? หรือว่าเจ้าเป็นชายที่ไม่คิดจะแก้แค้นแล้วยังคิดจะหนีไปอีก! ช่างน่ารังเกียจนัก!”

“นั่นใคร!?”

เจ้าเมืองตั้งท่าเตรียมตัวสู้ก่อนจะกล่าวถามขึ้นอย่างเย็นชา รวมถึงผู้คุ้มกันที่แข็งแกร่งก็เตรียมพร้อมเช่นเดียวกัน!

ปรากฏเหล่าผู้อาวุโสของสำนักลิขิตสวรรค์ขึ้นหลายคน พวกเขาต่างยิ้มเยาะ และสายตาเต็มไปด้วยดูถูกเหยียดหยาม!

เจ้าเมืองหน้าซีดขาวทันทีไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะตามหาตนเจอเร็วขนาดนี้ เขาพลันรีบเตรียมตัวจะหนีไปนั้นก็ถูกรัดด้วยเถาวัลย์สีดำ ทำให้ไม่สามารถเคลื่อนไหวไปได้และถูกทำลายการบ่มเพาะไป  ส่วนผู้คุ้มกันนั้นถูกสังหารจนหมดสิ้น

ในที่สุดสงครามบุกเมืองเทพอารักษ์ก็จบสิ้น และแน่นอนว่าชัยชนะในครั้งนี้คือทวีปอรุณเบิกฟ้า! ทุกคนต่างทำความสะอาดและซ่อมกำแพงเมือง แล้วเมืองเทพอารักษ์ถูกยึดครองไปโดยทวีปอรุณเบิกฟ้า เมืองก็ถูกเปลี่ยนชื่อเมืองนี้ถูกเรียกว่า! เมืองแห่งชัยชนะแรก!

ทหารของทวีปทรายทมิฬที่พ่ายแพ้ในสงครามนั้นต่างถูกทำลายการบ่มเพาะ และถูกจับเป็นทาสแล้วต้องใช้ชีวิตเยียงสัตว์!

ใช้เวลาเพียง 3 เดือนก็สามารถจัดการเมืองรวมถึงปรับเปลี่ยนโครงสร้างบางอย่าง เพื่อไม่ให้ศัตรูที่รู้จุดอ่อนของเมืองเทพอารักษ์นั้นสามารถทำลายได้ ค่ายกลก็ถูกเปลี่ยนใหม่หมด ทุกคนต่างช่วยเหลือกันอย่างสนุกสนาน เสียงพูดคุยหัวเราะดังขึ้นภายในเมือง ทำให้มองดูแล้วไม่เหมือนกับเมืองที่พึ่งผ่านสงครามมาเลยแม้แต่น้อย!

กุนไท่ยังคงบ่มเพาะต่อไปรวมถึงเหวินอี้ด้วย เขาก็ทำผลงานได้ไม่น้อย ด้วยทรัพยากรและพรสวรรค์นั้น ทำให้เขาสามารถทะลวงเข้าสู่ระดับผู้เชี่ยวชาญได้! แล้วคาดว่าคงใช้เวลาไม่นานในการทะลวงเข้าสู้ผู้เยียมยุทธ ขั้นกลางได้!

กุนไท่รู้สึกว่าตนนั้นมองคนไม่ผิด การที่คอยช่วยเหลืออีกฝ่ายนั้นมันทำให้เหวินอี้พัฒนาอย่างก้าวกระโดด พรสวรรค์ของอีกฝ่ายนั้นไม่ได้ด้อยกว่าหนิงหลงเลย!

ตอนนี้ชายหนุ่มใกล้จะทะลวงเข้าสู่ผู้เยียมยุทธ ขั้นสูงสุดเต็มทีแล้ว! แต่ความรู้สึกของเขานั้นมันบอกว่าอีกยาวไกล! ยิ่งระดับสูงขึ้นก็ยิ่งใช้เวลามากขึ้น มันไม่น่าแปลกใจที่จะมีคนที่สามารถเข้าสู่ระดับหลอมรวมได้ตอนอายุ 20 ปี แต่กลับเข้าสู่ระดับผู้เชี่ยวชาญได้ตอนอายุ 50 ปี!

หลายวันผ่านไป ตอนนี้เมืองแห่งชัยชนะครั้งแรกได้กลายเป็นเมืองของทวีปอรุณเบิกฟ้าอย่างแท้จริง และทางทวีปทรายทมิฬคงได้ทราบข่าวกับการที่เมืองถูกยึดครองไปโดยพวกเขาไปแล้ว อีกไม่นานคงส่งกองทัพมาบุกแน่!

กุนจวินจัดงานเลี้ยงฉลองขึ้นแด่ชัยชนะของทุกคน รวมถึงแจกจ่ายรางวัลของผู้ที่ทำผลงานได้มากในสนามรบ เมื่อเห็นของรางวัลนั้น เหล่าผู้ที่ไม่ได้รับนั้นต่างคิดว่าสงครามครั้งต่อไป ตนจะเป็นผู้ที่เก็บเกี่ยวผลงานให้จงได้ และผู้ที่ได้รับรางวัลนั้นต่างก็คิดว่าครั้งหน้าจะต้องทำให้ได้รับรางวัลอีกครั้งให้ได้เช่นเดียวกัน!

ปัง!

ภายในแหล่งกำเนิดพลังของกุนไท่นั้น ต้นไม้ขนาดเล็กเติบโตขึ้นจนมีใบมากขึ้น ลำต้นใหญ่ขึ้นและยาวขึ้น รวมถึงรากที่ฝั่งลึกในดินนั้นต่างแข็งแรงจนมิอาจโค่นล้มได้ ด้วยพลังงานที่เก็บสะสมและถูกกลั่นจนบริสุทธิ์ แม้จะยังไม่สามารถทะลวงขั้นได้ แต่ก็เสริมสร้างความแข็งแกร่งทางร่างกายและพลังปราณได้อย่างยอดเยี่ยมแล้ว!