823 ไม่จนมุม
823 ไม่จนมุม
หวังเย้ายิ้มและพูดว่า “ดี!”
ชีวิตที่ต้องอยู่กับดาบกับมีดไม่มีทางยืนยาว การมีชีวิตปกติเป็นพื้นฐานการใช้ชีวิตอย่างหนึ่ง
“เชียนเชิง ความจริง ฉันอยากจะติดตามเชียนเชิงในฐานะลูกศิษย์” เจี๋ยจื้อจายพูดออกมาอย่างจริงใจ เป็นอีกครั้งที่เขายกเรื่องนี้ขึ้นมาพูด
“ตอนนี้ คุณยังไม่อยู่ในจังหวะอารมณ์ที่เหมาะสม ไว้กลับมาอีกทีปีหน้าแล้วกัน” หวังเย้าพูด
“ตอนนั้น เชียนเชิงจะรับผมเป็นศิษย์ไหม?” เจี๋ยจื้อจายถาม
“ไม่แน่นอน ไว้ถึงตอนนั้นค่อยว่ากัน” หวังเย้าพูด
“ถ้าอย่างนั้นก็ดี” เจี๋ยจื้อจายพูด “ที่นี่ยังมีบ้านเหลืออยู่ไหม?”
“ทำไม? คุณอยากอยู่ที่นี่เหมือนกันเหรอ?” หวังเย้าถาม
“นั่นเป็นสิ่งที่ฉันต้องการน่ะ” ครั้งนี้หูเหมยเป็นคนตอบ
ทั้งสองเคยปรึกษาเรื่องนี้มาก่อนแล้ว มันเป็นความคิดที่หูเหมยเสนอขึ้นมา เธออยากอาศัยอยู่ในหมู่บ้านกลางเขา เธอเคยมาที่นี่แล้วครั้งหนึ่งและเธอก็คิดว่ามันเป็นสถานที่ที่ดี เมื่อรวมกับเรื่องที่คนรักของเธอต้องการเป็นลูกศิษย์ของหวังเย้าด้วยแล้ว ถ้าเขาได้อยู่ที่นี่ มันก็จะเป็นประโยชน์สำหรับเขาด้วย ความรู้สามารถบ่มเพาะกันได้
“บ้านมีอยู่หลายหลัง แต่ที่นี่มีกฎเยอะนะครับ” หวังเย้าพูด “ที่นี่ไม่ได้อิสระอย่างที่คุณคิด สิ่งที่เคยทำมาก่อนก็ต้องตัดให้หมด แล้วพวกคุณก็ห้ามเอาปัญหาเข้ามาที่นี่ด้วย”
ครั้งหนึ่ง จงหลิวชวนเคยดึงเอานักฆ่าหลายคนเข้ามาที่นี่ แล้วตอนนี้ ยังมีอีกสองคนที่เคยทำงานแบบเดียวกันกับเขามาก่อน หวังเย้าเคยได้ยินมาจากจงหลิวชวนว่า สองคนนี้เคยทำเรื่องที่เลวร้ายมามากกว่าเขา ไม่มีใครรู้ว่าพวกเขาจะดึงหมู่บ้านแห่งนี้เข้าไปเกี่ยวข้องกับปัญหาของพวกเขาด้วยหรือไม่
ที่นี่เป็นหมู่บ้านเล็กๆบนเขา ไม่มีใครได้รับอนุญาตให้ทำลายความสงบสุขของที่นี่ นั่นคือความต้องการขั้นพื้นฐานที่สุด
“เราขอรับประกันว่า ถ้ามีเรื่องอะไรเกิดขึ้น เราจะจัดการและไม่ให้เกิดปัญหากับหมู่บ้านนี้เด็ดขาด” เจี๋ยจื้อจายพูด
“อืม คุณไปคุยกับหัวหน้าหมู่บ้านดูนะครับ” หวังเย้าพูด “เขารู้ว่ามีบ้านไหนว่างบ้าง”
“ขอบคุณค่ะ เชียนเชิง” หูเหมยพูด
“ดื่มชาหน่อยสิครับ” หวังเย้าพูด “ตอนนี้ เขาน่าจะอยู่ที่กรรมการหมู่บ้าน”
“เราจะไปถามเขาดู” เจี๋ยจื้อจายพูด
ทั้งคู่ดื่มชาในถ้วยจนหมดและเดินออกจากคลินิกไป
“อาจารย์ พวกเขาเป็นใครเหรอ?” พันจวินถาม
“สองคนนั้นมีเรื่องราวมากมายเลยล่ะ” หวังเย้าพูด “หลิวชวน ช่วยไปดูพวกเขาทางนั้นที”
“ครับ เชียนเชิง” จงหลิวชวนตอบ
หวังเย้าหันไปถามพันจวิน “พี่ต้องทำงานกะกลางคืนไหมครับ?”
“ไม่ทำ” พันจวินตอบ
“ถ้าอย่างนั้นค้างที่นี่คืนนี้ดีไหมครับ?” หวังเย้าถาม “เราจะได้กินข้าวเย็นด้วยกัน”
“ได้สิ” พันจวินตอบ
ที่กรรมการหมู่บ้าน หวังเจียนหลี่กำลังสูบบุหรี่ในตอนที่มีชายที่ดูกระเซอะกระเซิงกับหญิงสาวหน้าตางดงามเดินเข้ามา
“สวัสดีครับ หัวหน้าหวังเจียนหลี่อยู่ที่นี่รึเปล่า?” เจี๋ยจื้อจายถาม
“ฉันเอง” หวังเจียนหลี่ตอบ “มีอะไรให้ช่วยเหรอ?”
“ที่หมู่บ้านนี้มีบ้านเก่าว่างบ้างไหมครับ?” เจี๋ยจื้อจายถาม “ผมอยากซื้อไว้สักสองหลังน่ะครับ”
“จะซื้อบ้านเหรอ?” หวังเจียนหลี่ตกใจและคิด คนจากในเมืองพวกนี้เป็นอะไรกันไปหมด? คนในหมู่บ้านหาเงินเพื่อเข้าไปอยู่ในเมือง แต่คนในเมืองกลับอยากมาซื้อบ้านอยู่ในหมู่บ้านแทน
บ้านหลังใหญ่หลายหลังในหมู่บ้านถูกทิ้งร้างเอาไว้ เพราะได้มีการทำสัญญาแลกบ้านกับบริษัทในเครือของตระกูลซุนเอาไว้ เจ้าของบ้านในเวลานี้จึงเป็นของตระกูลซุน ลูกชายของตระกูลซุนได้พูดเอาไว้อย่างชัดเจนแล้วว่า ทุกอย่างในหมู่บ้านที่ตระกูลของเขาเป็นเจ้าของจะถูกส่งต่อให้กับหวังเย้า ความจริง ซุนหยุนเชิงได้จัดการให้ทั้งหมดอยู่ภายในชื่อหวังเย้าในทางกฎหมายเรียบร้อยแล้ว แต่หวังเย้าไม่รู้เรื่อง ที่หวังเจียนหลี่รู้เรื่องนี้เพราะซุนหยุนเชิงมาคุยเรื่องนี้กับเขาเป็นการส่วนตัว ตอนนี้เขาเบื้องหน้าเขาจึงเป็นเหมือนผู้จัดการ เขาสามารถดูแลขั้นตอนการซื้อขายบ้าน แต่การตัดสินใจทุกอย่างจะอยู่ที่หวังเย้าแค่คนเดียว
“ใช่ครับ เราอยากมาอยู่ที่นี่” เจี๋ยจื้อจายพูด
“คุณอยากมาอยู่ที่นี่งั้นเหรอ?” หวังเจียนหลี่ถาม
“ใช่ ทิวทัศน์ที่นี่สวยงาม แล้วชาวบ้านก็ใช้ชีวิตกันอย่างเรียบง่าย” เจี๋ยจื้อจายพูด “เราทั้งสองชอบที่นี่มาก”
หวังเจียนหลี่คิด ประหลาดคน! ในตอนแรก เขาคิดว่าพวกเขาแค่อยากซื้อบ้านสองหลังเอาไว้สำหรับมาพักผ่อนเท่านั้น เขาไม่คิดเลยว่า พวกเขาคิดจะมาอาศัยอยู่ที่นี่จริงๆ
“รอเดี๋ยวนะ ผมต้องถามดูก่อน” เขาพูด
หวังเจียนหลี่เชิญพวกเขาเข้าไปในบ้าน เขาเดินไปอีกห้องหนึ่งเพื่อโทรหาหวังเย้า
“ลุง มีเรื่องอะไรเหรอครับ?” หวังเย้าถาม
“เสี่ยวเย้า มีคนแปลกหน้าสองคนมาซื้อบ้านที่นี่น่ะสิ” หวังเจียนหลี่พูด “ลุงไม่แน่ใจเท่าไหร่!”
หวังเย้ายืนยันว่าเป็นเจี๋ยจื้อจายและหูเหมย
“ลุงครับ พวกเขามาคุยกับผมแล้ว” เขาพูด “ผมคิดว่าไม่มีปัญหาถ้าจะขายบ้านให้พวกเขา ถ้ามีปัญหาอะไร ก็ปล่อยพวกเขาไป”
หวังเจียนหลี่คิดอยู่ครู่หนึ่งและพูดว่า “ได้”
เขากลับเข้าไปในห้องและพูดว่า “รอผมทำสัญญาก่อนนะ”
เจี๋ยจื้อจายมองดูเวลา ตอนนี้เป็นช่วงบ่ายแล้ว เขาคิดว่าวันนี้เรื่องคงยังไงเรียบร้อย เขาจึงถามออกไปว่า “ให้เรากลับมาวันพรุ่งนี้ดีไหมครับ?”
“ได้สิ พรุ่งนี้เช้าดีไหม?” หวังเจียนหลี่เสนอ
ตอนเย็น หวังเย้าเชิญทั้งคู่ทานอาหารที่ร้านอาหารด้วยกัน พวกเขาดื่มเหล้ากันเล็กน้อย
พันจวินหาคนไปส่งพวกเขากลับบ้าน เจี๋ยจื้อจายและหูเหมยไม่ได้มุ่งหน้าไปกลับไปที่ที่พักที่อยู่ติดกับจงหลิวชวนในทันที
“เฮ้อ ที่นี่เงียบมาก” เจี๋ยจื้อจายเหยียดแขนพูด
“มันดีมาก” หูเหมยพูดแล้วแอนตัวพิงเขา
“พรุ่งนี้ พวกเราไปจดทะเบียนสมรสกันเถอะ” อยู่ๆเจี๋ยจื้อจายก็พูดขึ้นมา
“นายหมายความว่ายังไง?” หูเหมยลุกขึ้นและมองตาเขา
“แน่นอว่าเราจะแต่งงาน! รอเดี๋ยวนะ” เจี๋ยจื้อจายหยิบมือถือขึ้นมาเปิดดู “ดูสิ พรุ่งนี้ยังเป็นฤกษ์ดีอยู่! เอาแบบนี้แหละ!”
“เจี๋ยจื้อจาย ฉันรักนาย!” หูเหมยพูด
คืนนั้นถูกกำหนดให้เป็นช่วงเวลาแห่งความรัก
เช้าตรู่วันต่อมา พระอาทิตย์ส่องสว่าง
...
ไกลออกไปหลายพันไมล์ ในยูนนานใต้
“เธอจะไปไหน?” ชายชราถาม
“ผมจะออกไปเดินสักหน่อย” ชายวัยกลางคนพูด
ชายชรามองชายวัยกลางคนที่ใบหน้าเหลืองซีด และพูดว่า “อาการของเธอตอนนี้ยังไม่ดีขึ้นและต้องพักผ่อน!”
“นี่ ผมยังมีแรง ไม่มีปัญหาอะไรหรอก” ชายวัยกลางคนเดินออกไปจากห้องพร้อมกับหมวกใบหนึ่ง
เขาไปที่ร้านขายยาสมุนไพรจีน เมื่อเขาไปถึง เขาก็ถามหาสมุนไพรบางตัว ไม่นานเขาก็กลับมา เขาถามหาเตาและหม้อจากชายชรา หลังจากชายชราหยิบมาให้เขาแล้ว ชายวัยกลางคนก็เริ่มงาน
“เธอกำลังจะทำอะไรน่ะ?” ชายชราถาม
“กำลังทำยาอยู่” ชายวัยกลางคนพูด
“เธอรู้วิธีทำด้วยเหรอ?” ชายชราถาม
“ผมได้เดินทางไปทั่วประเทศและรู้เรื่องพวกนี้มาบ้าง” ชายวัยกลางคนพูด
ชายวัยกลางคนยุ่งตลอดทั้งวัน เขาหยุดพักในตอนเย็น หลังจากทำงานมาได้สองวัน ในที่สุดเขาก็ทำเม็ดยา, ขี้ผึ้ง, และตัวยาออกมาได้
“น่าเสียดายที่เวลาไม่พอ!” สีหน้าของเขาเขียวคล้ำ หากไม่ดูดีดีก็จะมองไม่เห็น
ชายวัยกลางคนเดินออกไปข้างนอก ไม่นานเขาก็กลับมา เขาเอาซองมอบให้กับชายชราและพูดว่า “ขอบคุณสำหรับหลายวันมานี้นะครับ”
“เฮ้ย ไม่ได้! ไม่ได้!” ชายชราปฏิเสธ “ฉันแค่ทำตามที่ฉันรับปากเอาไว้เท่านั้นเอง”
“รับไปเถอะครับ” ชายวัยกลางคนทิ้งเงินเอาไว้ “ผมจะออกไปเดินสักหน่อย”
“ได้ ระวังตัวด้วยล่ะ” ชายชรารู้ว่าเขากำลังจะจากไปแล้ว
แผนที่ถูกจดจำฝังลึกอยู่ในหัวของเขา เขาขับรถไปถึงบริเวณชายป่า เขาลงจากลงและสะพายกระเป๋าเดินเข้าไปในป่าทึบ
ทันทีที่เขาเข้าไปในป่า การเคลื่อนไหวของเขาก็คล่องแคล่วและรวดเร็ว ราวกับเขาคุ้นเคยกับป่าเป็นอย่างดี เขาทั้งกังวลและรีบร้อน ราวกับกำลังต่อสู้อยู่กับความตาย เขารีบมุ่งหน้าไปยังสถานที่ที่เขาจดจำเอาไว้
ระหว่างทาง เขาเก็บสมุนไพรป่าติดมือมาด้วย เมื่อหยุดพัก เขาก็หยิบสมุนไพรที่เก็บได้ขึ้นมากิน พวกมันสามารถช่วยยับยั้งพิษในร่างกายของเขาไว้ได้
หนึ่งวันผ่านไปอย่างรวดเร็ว คืนนั้น ภายในป่ามืดมิด แต่เขายังคงมุ่งหน้าเข้าไปในป่าอย่างต่อเนื่อง
เขาไอไม่หยุด แต่ก็พยายามฝืนเอาไว้ เลือดไหลซึมออกจากมุมปากของเขา
ฉันต้องไปให้เร็วกว่านี้!
ไม่กี่วันก่อน ตอนที่เขากำลังจะตาย เขาเลือกไม่สนใจชีวิตและความตาย เขาผ่อนคลายและยินยอมกลับมายังบ้านเกิดเพื่อตายที่นี่ แต่ในตอนนี้ เขารู้ว่าเขามีโอกาสที่จะมีชีวิตต่อ เขาจึงอยากคว้าจับมันเอาไว้ให้มั่น เขาคว้าโอกาสเอาไว้เพราะประสบการณ์ที่ผ่านมาของเขา, จิตวิญญาณของการต่อสู้, และความบ้าคลั่งในตัวเขา ตอนนี้ เขากลับมาเป็นตัวเองอีกครั้ง
ป่านี้เป็นสถานที่ที่เหมาะกับการตาย
เช้าตรู่ เขาขึ้นไปบนเขาที่สูงชันและมีต้นไม้หนาทึบ
มันอยู่ที่นี่!
เขาชะลอฝีเท้า
อะไร?
อยู่ๆเขาก็ก้มตัวลง ที่พื้นเต็มไปด้วยปลอดกระสุนนับไม่ถ้วน
