605 - งานเลี้ยงเลิกรา 

1915 - งานเลี้ยงเลิกรา

หลังจากนั้นสือฮ่าวไม่คิดจะสนทนาสืบต่อไป

หงหลง!

กำปั้นของสือฮ่าวกระแทกผ่านความว่างเปล่าวิ่งเข้าหาผู้สูงสุดตำหนักเซียน แม้ว่าสถานที่แห่งนี้จะปิดผนึกพลังศักดิ์สิทธิ์ของผู้คนไว้

แต่พลังที่สือฮ่าวแสดงออกมาในตอนนี้ก็แข็งแกร่งยิ่งกว่าขีดจำกัดของอาณาจักรแห่งความว่างเปล่าถึงถึงเท่า

ทุกคนที่อยู่ในตำหนักเซียนทำได้เพียงถอนหายใจ

ความแข็งแกร่งของฮวงเหนือล้ำกว่าที่พวกเขาจินตนาการไปมากไม่มีทางที่พวกเขาจะต้านทานได้

ฮ่อง!

ผู้สูงสุดของตำหนักเซียนล้มลงแขนทั้งสองข้างของเขาถูกระเบิดเป็นเลือดเนื้อเลอะเลือน ไม่มีอะไรที่เขาสามารถทำได้ในขณะนี้

หงหลง!

แต่ทันใดนั้นเองผู้สูงสุดของตำหนักเซียนก็กระโดดขึ้นพร้อมกับมีปีกสีทองคู่หนึ่งงอกออกมาจากด้านหลังของเขา

หลังจากนั้นเขาก็กลายร่างเป็นนกศักดิ์สิทธิ์สีทอง

นี่คือการต่อสู้ครั้งสุดท้ายของมัน นกศักดิ์สิทธิ์สีทองใช้จอยปากขนาดใหญ่พุ่งเข้าหาสือฮ่าว!

อย่างไรก็ตามต่อให้มันแข็งแกร่งมากกว่านี้อีกสองเท่าก็ไม่ใช่คู่มือของสือฮ่าว

จะงอยปากของนกถูกฉีกออกมาจากศีรษะเลือดสาดกระจายไปทุกที่

ในตอนนี้ใบหน้าของสือฮ่าวมืดครึ้มเป็นอย่างมากดวงตาของเขาปลดปล่อยไอสังหารออกมา

เมื่อเขาเห็นร่างเดิมของผู้สูงสุดตำหนักเซียนมันทำให้เขานึกถึงอดีตเรื่องหนึ่ง ย้อนกลับไปเมื่อเทพทั้งเจ็ดลงมาสู่อาณาจักรที่ต่ำกว่า

มีนกกระเรียนสีทองตัวหนึ่งซึ่งมาจากตำหนักเซียนได้ใช้คำสาปสนิมทองแดงใส่เขาจนทำให้เขาเสียชีวิตไป

“ยอดเยี่ยมจริงๆในที่สุดข้าก็มีโอกาสได้ล้างแค้นแล้ว!” สือฮ่าวไม่ได้แสดงความเมตตาใดๆ

เขารีบพุ่งไปข้างหน้าทันที

แม้ว่าผู้สูงสุดของตำหนักเซียนจะใช้ทุกอย่างเพื่อตอบโต้แต่ท้ายที่สุดแล้วร่างกายของเขาก็ถูกสือฮ่าวฉีกออกจากกันเป็นสิบๆท่อน

จากนั้นมือของเขาก็เคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วรวบรวมชิ้นส่วนที่กองอยู่บนพื้นโยนลงที่กองไฟ

“อาจารย์ท่านไม่ใช่เพิ่งบอกว่าจะไม่ฆ่าคนหรอกหรือ?” มังกรแดงเขยิบเข้ามา

“นี่มันเป็นเรื่องของผู้ใหญ่” สือฮ่าวตบศีรษะของมันไปครั้งหนึ่ง

มังกรแดงรู้สึกโกรธแค้น เพียงเท่านี้อาจารย์ของมันต้องโมโหด้วย!

ทุกคนกลอกตา สือฮ่าวคิดจะเลิกฆ่าคนนั้นเป็นเรื่องตลกอย่างแท้จริง

หลังจากนั้นไม่นานกลิ่นหอมก็ฟุ้งกระจายทั่วสถานที่แห่งนี้

นกกระเรียนสีทองสุกอร่ามมันถูกย่างจนเป็นสีสันสดใสพร้อมรับประทานในทันที

“การกินเนื้อย่างตลอดเวลามันไม่ดีต่อสุขภาพของเรา” กระต่ายหยกแห่งจันทรากล่าวพร้อมกับฉีกปีกของนกกระเรียนขนาดใหญ่ออกมาถือด้วยใบหน้าที่มันเยิ้ม

“ไร้สาระ หากเจ้าไม่ชอบกินเนื้อย่างเจ้าก็ส่งมันมาให้ข้า” มดเขาสวรรค์ร้องออกมาเพราะว่าปีกของนกกระเรียนอีกข้างหนึ่งก็ถูกจับจองไปโดยเฉาอวี่เซิ่ง

เผิงเผิง!

ภายในวังทองแดงมีเสียงดังออกมาอย่างต่อเนื่อง ในตอนนี้มังกรแดงต่อสู้อย่างเด็ดขาดพร้อมกับลากผู้คนออกมาจากวังทองแดงไม่หยุด

พวกที่เป็นสิ่งมีชีวิตร่างมนุษย์ถูกฆ่าทิ้งแล้วโยนลงไปในโคลน ส่วนพวกที่เป็นนกศักดิ์สิทธิ์และจตุบาทชนิดอื่นต่างถูกโยนลงไปในกองไฟ

ความตายของบุคคลเหล่านี้จะทำให้อาณาจักรที่สูงกว่าสั่นสะเทือนอย่างแน่นอน

พวกเขาล้วนเป็นบุคคลสำคัญจากนิกายต่างๆ แต่ในที่สุดบุคคลเหล่านี้ก็พบจุดจบที่นี่ มันน่ากลัวเกินไปจริงๆ

“สมมติว่าถ้าข่าวเรื่องนี้แพร่กระจายไปยังอาณาจักรที่สูงกว่านิกายทั้งหมดจะไม่คลั่งหรือ?”

เฉาอวี่เซิ่งกล่าวอย่างขาดความมั่นใจเล็กน้อยแต่มือของเขายังคงไม่หยุดโยนเนื้อเข้าปากและกล่าวว่า

“แต่ไม่ว่าจะอย่างไรการตายของพวกเขาก็เกี่ยวกับข้าเพียงเล็กน้อย แม้แต่อาหารมื้อนี้ข้ายังแทบไม่ได้กินมันลงไปเลย!”

“เจ้ากินลงไปจนเต็มท้องเจ้ายังจะกลัวอะไร” มดเขาสวรรค์ไม่สนใจมันยังคงมุ่งมั่นกับการกินอยู่เช่นเคย

“ข้าคิดว่าเมื่อพวกเราเดินทางกลับมหาอำนาจเหล่านั้นจะต้องรู้ความจริงอย่างแน่นอน พวกเขาไม่ใช่คนโง่สักหน่อย” เยว่ฉานกล่าวอย่างจริงจัง

นี่เป็นเรื่องใหญ่แน่นอน ในท้ายที่สุดพวกเขาทั้งหมดก็ถูกสือฮ่าวย่าง ไม่ใช่แค่คนเดียวแต่ทุกคนที่ลงมาล้วนตายจนหมดสิ้นเหลือเพียงสหายของฮวง

ความจริงในข้อนี้เพียงพอที่จะยืนยันข้อสันนิษฐานของทุกคน

ในบรรดาคนเหล่านี้มีผู้สูงสุดของตำหนักเซียนและรองประมุขอาณาจักรสวรรค์ที่เป็นผู้สูงสุด

ในบรรดาคนที่เหลือล้วนแล้วแต่เป็นผู้ยิ่งใหญ่อาณาจักรปลดปล่อยตนเองทั้งของตระกูลเฮ่า โลกใต้พิภพ ตระกูลหวัง ตระกูลจิน

คนทั้งหมดไม่ได้เป็นเพียงสิ่งมีชีวิตจากสามพันแคว้นเท่านั้น แต่ยังมีผู้เชี่ยวชาญจากเก้าสวรรค์ด้วย

“มีบางอย่างไม่ถูกต้องมีคนจำนวนมากกว่านี้ คนของอาณาจักรเซียนอยู่ที่ไหน? ทำไมพวกเขาไม่อยู่ที่นี่”

ต้องบอกว่าจิตใจของมดมีเขาสวรรค์นั้นแข็งแกร่ง หลังจากกินทั้งหมดนี้มันถึงกับเรอออกมาก่อนจะนึกถึงเรื่องนี้

สายตาของมันเย็นชาเพราะว่ามันไม่ถูกชะตากับบุคคลเหล่านี้  แต่นั่นเป็นเรื่องหนึ่งสิ่งที่ทำให้มันไม่พอใจมากที่สุดก็คือคนเหล่านี้สบประมาทต่อความแข็งแกร่งของบิดามัน

มดเขาสวรรค์ผู้ยิ่งใหญ่ซึ่งเป็นผู้อมตะที่สามารถต่อสู้กับมังกรที่แท้จริงในระดับราชาอมตะโดยไม่รู้ผลแพ้ชนะ

“อย่าสนใจเลยหากพวกเรามัวแต่แก้แค้นเรื่องทุกอย่างก็จะไม่สงบเจ้าจงรู้จักปล่อยวางซะบ้าง” สือฮ่าวกล่าวและตบไหล่ของมดเขาสวรรค์ด้วยรอยยิ้มจริงใจ

ทุกคนรู้สึกว่ามันแปลกๆ ถ้าเขามีความสำนึกเช่นนี้จะไม่มีกองไฟที่เกิดขึ้นอยู่เบื้องหน้าของพวกเขาเลย ในความเป็นจริงฮวงเป็นคนที่โหดเหี้ยมมากที่สุด!

เขาย่างทุกคนที่นี่แล้วตอนนี้เขาแสร้งทำเป็นปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่ซึ่งเต็มไปด้วยความเมตตากรุณา

ตอนนี้เขายังพยายามสั่งสอนคนอื่นในการปล่อยวางเรื่องทางโลกยิ่งพวกเขามองเห็นเท่าไหร่พวกเขาก็ยิ่งขัดตามากเท่านั้น

“หากเจ้าเป็นผู้หญิงแล้วแต่งออกจากบ้านได้บิดามารดาของเจ้าคงปิดหมู่บ้านฉลองกันเลยทีเดียว!” องค์หญิงเหยาเยว่กล่าวเย้ยหยัน

“เฮ้องค์หญิงข้าได้ยินมาว่าเมื่อเร็วๆนี้ราชสำนักอมตกำลังพยายามมองหาสามีให้เจ้า เจ้าพบคนที่ถูกใจแล้วหรือยัง” สือฮ่าวตอบโต้ยั่วเทพธิดาในชุดขาว

“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเจ้า!” องค์หญิงเหยาเยว่ถูกปลุกปั่นจนเริ่มมีความโกรธขึ้นมาบ้างแล้ว

“ ให้ข้าแนะนำเจ้าได้หรือไม่? โลกนี้ช่างยิ่งใหญ่แต่ไม่มีที่ไหนที่เจ้าจะเรียกว่าบ้านได้

ถ้าไม่มีทางเลือกจริงๆเจ้าก็มาอยู่กับข้าที่นี่ แม้ข้าจะค่อนข้างฝืนใจอยู่ก็ตาม แต่ในฐานะสหายข้าก็สามารถสละความสุขของตัวเองได้” สือฮ่าวกล่าวด้วยรอยยิ้ม

“ไสหัวไปให้พ้น!” เมื่อเผชิญกับการยั่วยุนี้ดวงตาขององค์หญิงเหยาเยว่ก็ปลดปล่อยจิตสังหารออกมา

“เจ้ากำลังเข้าใจผิด ที่ข้าเชิญชวนเจ้าก็เพราะว่าตอนนี้ข้ากำลังขาดสาวใช้อยู่พอดี ท้ายที่สุดแล้วข้าก็กำลังจะกลายเป็นคนพิการจำเป็นต้องมีคนคอยดูแลอยู่ตลอดเวลา” สือฮ่าวกล่าว

ทุกคนอ้าปากค้างคนผู้นี้รู้วิธีที่จะทำให้ผู้คนโกรธเกรี้ยวอย่างแท้จริง!

ตอนนี้มังกรแดงชื่นชมอาจารย์ของมันเล็กน้อย เพียงไม่กี่ประโยคของเขาก็สามารถทำให้เทพธิดาในชุดขาวกำลังจะคุ้มคลั่งแล้ว

“วังทองแดงนี้ค่อนข้างยอดเยี่ยมข้าจะเก็บมันไว้เอง” สือฮ่าวคว้าวังทองแดงขึ้นมาศึกษาอย่างละเอียดถี่ถ้วน

น่าเสียดายที่มันเป็นสิ่งประดิษฐ์ที่ใช้แล้วหมดไป บางทีมันอาจจะสามารถใช้ได้เพียงครั้งสองครั้งเท่านั้น

ครึ่งวันต่อมาสือฮ่าวก็เริ่มบอกลาเพื่อนๆทุกคน

ผู้อาวุโสเหรียญเงินและท่านปู่นกก็ปล่อยพวกเขาออกไปจากหนองน้ำ