บทที่ 33 เร่งด่วนมาก

ผ่านไปหลายวัน เผ่าหมิงจิ่งก็ค่อยๆ พัฒนาอย่างต่อเนื่องภายใต้การดูแลของหลัวจี๋ เย็นวันหนึ่ง หลัวจี๋ที่กำลังยุ่งอยู่กับการทำรอกในมือก็หันไปดูว่าหลัวจินได้อะไรกลับมาก่อนที่หน้าของเขาจะเผยให้เห็นถึงความยินดีอย่างปิดไว้ไม่ได้ “นั่นมันหัวไชเท้าขาวไม่ใช่เหรอ!?”

คำเตือนจากระบบ: ขอแสดงความยินดีกับผู้เล่น 'หลัวจี๋' สำหรับการค้นพบ 'หัวไชเท้าขาว' ได้รับแต้มอารยธรรม 30 แต้ม และแต้มการผลิต 3 แต้ม ปลดล็อคโปรเจ็คต์ 'การทำฟาร์ม'

หลัวจี๋บอกได้เลยว่าทั้งชีวิตนี้เขาไม่เคยต้องมาตื่นเต้นดีใจอะไรกับหัวไชเท้าขาวมากเท่าตอนนี้มาก่อนเลย ในที่สุดเขาก็หาพืชผลเพื่อคนในเผ่าได้แล้ว!

“หลัวจินนายทำได้ดีมาก! กวางตัวที่ทีมนายพรานล่าได้วันนี้พวกนายเอาขาหลังมันไปได้เลย!” เมื่อพูดจบก็เหมือนเขานึกอะไรขึ้นมาได้ “มีหัวไชเท้าขาวแบบนี้อีกเยอะไหม?”

“เยอะครับ น่าจะอยู่ทั่วเลย” หลัวจินที่พึ่งจะได้รับรางวัลพยักหน้าตอบด้วยความตื่นเต้น

“พรุ่งนี้ให้ทิ้งงานอื่นของหน่วยสำรวจไปก่อน ฉันจะหาคนให้นายพาไปด้วยแล้วก็ขุดหัวไชเท้าขาวทั้งหมดนั่นมาให้ฉัน แล้วก็จำไว้ว่าให้ดึงติดรากมาด้วย…” ขณะที่พูด หลัวจี๋ก็ยกตัวอย่างพร้อมกับหัวไชเท้าขาวในมือ “พยายามเอากลับมาให้สมบูรณ์ที่สุดนะ ถ้าให้ดีก็เอามาพร้อมดินด้านล่างด้วยก็ได้”

หลังจากพูดจบ หลัวจี๋ที่กำลังจะเดินไปทำอะไรอย่างอื่นต่อก็หยุดเท้าหลังจากเดินไปได้สองสามก้าว ก่อนที่เหมือนจะนึกอะไรขึ้นมาได้ เขาหยุดเท้าและกล่าว “แล้วก็ สำรวจดูพื้นที่รอบๆ ด้วยว่ามีพืชอะไรอย่างอื่นอีกรึเปล่า ไม่ว่าจะเจออะไรก็เอากลับมาเลยนะ”

"รับทราบครับ!"

ในที่สุดเขาก็เจอพืชผล เรียกได้ว่านี่อาจจะเป็นสิ่งที่จะทำให้เผ่าหมิงจิ่งพัฒนาขึ้นอย่างรวดเร็วหลังจากที่ช้าลงมานาน ในคืนนั้น หลัวจี๋ที่กินอาหารเย็นเสร็จก็ยังนอนไม่หลับเพราะความตื่นเต้น เขายังคงคิดถึงวิธีการปลูกหัวไชเท้าขาวอยู่

ยิ่งเขาคิดมากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งขมวดคิ้วขึ้นมากเท่านั้น “แล้วเราจะปลูกหัวไชเท้ายังไงล่ะเนี่ย? เมล็ดมันอยู่ไหน? หรือฝังหัวมันลงพื้นได้เลย!?”

หลัวจี๋ที่ความรู้ด้านเกษตรนั้นต่ำอยู่แค่ในระดับ “โรยเมล็ดเดี๋ยวก็โต” กำลังงุนงง เขาลุกขึ้นมาจากเต็นท์พร้อมกับผ้าห่มหนังสัตว์ เขานอนไม่หลับถ้าหากไม่่เข้าใจว่าจะแก้ปัญหานี้ยังไง

ในฐานะมือใหม่ที่ไม่รู้อะไรเลยในเรื่องนี้ มีทางออกอยู่ทางเดียวเท่านั้น!

เขาเปิดรายชื่อเพื่อนขึ้นมาและกดไปที่หน้าต่างแชท “พี่ ขอวิธีปลูกหัวไชเท้าหน่อย เร็วหน่อย รออยู่!!!”

เขาไม่พิมพ์อะไรยืดเยื้อ หลังจากที่ข้อความถูกส่งออกไปไม่นาน เสียง “ปิ๊บๆ ๆ ๆ” พร้อมกับข้อความของเกาซู่ก็ถูกส่งกลับมา เขาส่งบทความหัวไชเท้าจากวิกิพีเดียมาทั้งอัน

หลังจากนั่งอ่านเนื้อหาจำนวนมากตั้งแต่ต้นจนจบ หลัวจี๋ก็เข้าใจว่าหัวไชเท้าจะออกดอกและบาน และละอองเกสรข้างในดอกนั้นจะกลายเป็นเมล็ด! เขาไม่เคยรู้เรื่องนี้มาก่อนเลยจริงๆ

ในขณะเดียวกัน หลังจากศึกษาวิธีการปลูกอย่างละเอียด หลัวจี๋ก็รู้สึกว่าวันนี้เขาจะได้นอนหลับเต็มตาเสียที

วันถัดมา เพราะเรื่องพืชผลนั้นเป็นเรื่องสำคัญ หลัวจี๋จึงต้องดึงคนจากส่วนมาและขอให้โจวเทากับคนอื่นๆ ที่ขนไม้ในทีมตัดไม้แบกตะกร้าใบใหญ่ไปขุดหัวไชเท้า ในขณะเดียวกันเขาก็เอานักรบหมาป่าไปสามคนและหลัวหย่งไปด้วยเพื่อความปลอดภัย

พวกเขาออกเดินทางกันอย่างแข็งขัน หลัวจี๋ที่ยังอยู่ในเผ่าก็คิดแผนการพัฒนาอันต่อไปของเผ่า แต่เขาใจเย็นลงไม่ได้เสียที “ให้ตายสิ ถ้าระหว่างเดินทางเจออันตรายอะไรขึ้นมาจะเป็นยังไงกัน? แต่หลัวหย่งก็อยู่คงไม่เป็นไรหรอก? แต่ถึงมีคนหายไปมากก็คงไม่น่ามีเผ่าไหนกล้ามาโจมตีอยู่ดีใช่ไหม?”

ยิ่งคิดมากเท่าไหร่เขาก็ยิ่งกังวลมากขึ้นเท่านั้น หลัวจี๋อดรู้สึกเป็นเหนื่อยใจไม่ได้ “ไม่ๆ  เราต้องหาอะไรทำฆ่าเวลาแล้ว ใช่แล้ว อุปการทำฟาร์ม ออกแบบอุปกรณ์ทำฟาร์ม! อย่างแรกก็วาดแบบก่อน…”

ในขณะเดียวกัน กลุ่มคนที่ออกไปหาหัวไชเท้าภายใต้การนำทางของหลัวจินกำลังเดินทางผ่านดงป่าและหิมะอย่างรวดเร็ว และในที่สุดก็ไปถึงจุดที่มีหัวไชเท้าโตก่อนสามโมงเช้า

และด้วยทักษะ “การสังเกต” ของหลัวจิน เขาก็พบกับหัวไชเท้าที่อยู่ข้างใต้หิมะได้อย่างรวดเร็ว จากนั้นเขาก็นั่งลงไปกวาดหิมะออกให้ดูเป็นตัวอย่างและขุดมันขึ้นมา “นี่นะทุกคน สังเกตดูหิมะใกล้ๆ  แล้วก็ขุดระวังๆ ด้วย ท่านผู้นำบอกว่าให้เอามันกลับไปให้สมบูรณ์มากที่สุด”

ทุกคนได้ยินคำสั่งและตอบรับกลับมา ก่อนจะค้นหาภายในหิมะกันอย่างรวดเร็ว ในขณะที่หลัวหย่งและนักรบหมาป่าทั้งสามกระจายกันออกไปเพื่อยืนยันว่าไม่มีอันตรายใกล้ๆ  “ข้าจะไปสำรวจดูรอบๆ” เขาบอกกับหลัวจิน

“ดูรอบๆ ? เดี๋ยวก่อน ข้าจะไปด้วย เมื่อวานข้ารีบกลับไป ยังมีพื้นที่ที่ข้ายังไม่ได้สำรวจอยู่อีก ยิ่งไปกว่านั้นท่านผู้นำบอกให้ข้าสำรวจดูพื้นที่รอบๆ นี้ด้วยว่ามีพืชผลอะไรอีกไหม”

เมื่อหันไปมองหลัวจินที่ตามมาอย่างรวดเร็ว หลัวหย่งก็ตอบกลับมาอย่างไม่ค่อยเต็มใจ “ตกลง”

“หลัวหย่ง เจ้าป็นอะไร? อารมณ์ไม่ดีเหรอ?” หลัวจินเองก็มีค่าความฉลาดสูงสุดที่สี่ดาว เขารับรู้ได้ว่าหลัวหย่งมีอะไรแปลกๆ

“ไม่มีอะไร” หลัวหย่งตอบกลับ

เมื่อได้ยินดังนั้น หลัวจินก็กลอกตาก่อนที่เหมือนจะนึกอะไรขึ้นมาได้ “อย่าคิดมาไปเลย ท่านผู้นำบอกว่างานของนายในวันนี้คือการฝึก”

“ข้ารู้!” หลัวหย่งตอบกลับเสียงแข็ง จากนั้นก็หันไปมองหลัวจินแบบไม่ค่อยพอใจ “แล้วก็ไม่ต้องมาเดาใจข้า”

หลัวจินยักไหล่ ยังจะต้องเดาใจด้วยเหรอ? ในเมื่อก็แสดงออกมาทางสีหน้าทุกอย่างแล้ว เพราะในตอนนี้ทีมนายพราน ทีมประมง ทีมตัดไม้ หน่วยพัฒนาอาวุธ และหน่วยสำรวจของเขาต่างก็สร้างผลงานกันออกมา

แต่หน่วยนักรบของหลัวหย่งนั้น นอกจากการฝึกฝนอย่างเดียวอยู่ทุกวันๆ  และแม้ทุกคนจะแข็งแกร่งขึ้น แต่ในท้ายที่สุดก็ไม่มีผลงานอะไรออกมา

เมื่อเห็นทุกคนสร้างผลงานกันออกมา โดยเฉพาะเด็กอย่างหลัวจินที่สร้างผลงานเด่นๆ จนท่านผู้นำให้ขากวางทั้งข้างไปเมื่อวาน แต่เขาก็ยังทำได้แค่ฝึกซ้อมอยู่อย่างเดียว! ดูจากนิสัยของหลัวหย่งแล้วทำไมเขาถึงจะไม่หงุดหงิดกันล่ะ?