บทที่ 15 - การเรียนรู้แบบเร่ง (2)

บทที่ 15 - การเรียนรู้แบบเร่ง (2)

บารองพยักหน้าชื่นชมและหัวเราะออกมา

“ข้ารู้สึกปลาบปลื้มกับคำชมของท่าน แต่ถ้าท่านอยู่ในยามราตรี พวกเขาจะถูกท่านค้นพบไปนานแล้ว เพราะท่านคือนักล่าสัตว์กลายพันธุ์ที่ได้รับยาโลหิตอย่างเป็นทางการ ประสาทสัมผัสของท่านเฉียบแหลมกว่าของข้าอย่างแน่นอน”

โจวจิงรู้ดีว่าการเยินยอเป็นสิ่งที่ยากที่สุด ดังนั้นเขาจึงยกย่องอีกฝ่ายในขณะที่ถ่อมตน

ปกติเขาจะไม่พูดคำที่ประจบประแจงแบบนั้น แต่ตอนนี้เขาอยู่ในโลกที่ไม่มีใครรู้จักเขาและสวมเอกลักษณ์ “วิลล์ วู้ด” เขารู้สึกว่าผิวหน้าของเขาหนาขึ้น ในที่สุด เขาก็เปิดปากพูดในสิ่งที่เขาคิด

อย่างไรก็ตาม ทันทีที่เขาพูด นักล่าหลายคนมีสีหน้าแปลกๆ พวกเขาอยากจะหัวเราะแต่ไม่กล้า

“แค่กๆ อันที่จริงฉันหลับอยู่จริงๆ…”

บารองไอเพื่อซ่อนความเขินอายของเขา

เขาอายเกินกว่าจะอธิบายให้คนนอกฟังว่าการรับรู้ของเขานั้นด้อยกว่าแม้แต่กับนักล่าเฒ่าที่เป็นคนธรรมดา

สัตว์กลายพันธุ์ที่ถูกสกัดเพื่อผลิตยาโลหิตนั้นแตกต่างกันเสมอ ซึ่งก่อให้เกิดวิธีการเสริมความแข็งแกร่งที่แตกต่างกัน หากคุณภาพของยาอยู่ในระดับปานกลาง ความอ่อนแอของสัตว์กลายพันธุ์ก็อาจกลายเป็นมรดกของนักรบโลหิตได้

ยาโลหิตที่บารองกินเข้าไปนั้นทำให้ความแข็งแกร่ง ความอดทน และการป้องกันของเขาแข็งแกร่งขึ้นอย่างมาก แต่ก็ทำให้เกิดผลข้างเคียงเช่นกัน ซึ่งก็คือการรับรู้ที่ลดลง โดยเฉพาะในป่าตอนกลางคืน เขาเกือบจะหูหนวกและตาบอดเล็กน้อย

ตำแหน่งของเขาในทีมนักล่าเป็นเพียงนักรบผู้แข็งแกร่ง ตั้งใจจะต่อสู้กับสัตว์อสูรที่กลายพันธุ์โดยตรง

ตามปกติแล้ว ดีนคือผู้รับผิดชอบตำแหน่งลาดตระเวณ … แต่เห็นได้ชัดว่าทักษะการสังเกตของ ดีน นั้นไม่ดีเท่ากับ วิลล์ วู้ด ชายแปลกหน้าคนนี้ที่พวกเขาเก็บขึ้นมาระหว่างทาง ดีนได้ค้นพบการปรากฏตัวของพวกใต้ดินช้ากว่าเขาจริงๆ

ตาของดีนกระตุก เขารู้สึกเขินอายเล็กน้อยที่ต้องแพ้คนนอก

อย่างไรก็ตาม เขาไม่ได้พูดอะไร แม้ว่าเขาจะยังรู้สึกว่าโจวจิงน่าสงสัย แต่เขารู้ว่าคนหลังได้ใช้มาตรการป้องกันและช่วยพวกเขาจากการลอบโจมตี มันเป็นสิ่งที่ดีสำหรับกลุ่ม ดังนั้นเขาจึงไม่มีเจตนาอื่นใด

ในขณะนี้บารองตบแขนของโจวจิงและยิ้ม

“ด้วยประสาทสัมผัสที่เฉียบแหลมของเจ้า เจ้าเหมาะมากที่จะเป็นหน่วยสอดแนม หากเจ้ายินดีที่จะอยู่ใน หมู่บ้านฟรอสต์วูด เราจะยินดีต้อนรับผู้มีความสามารถเช่นเจ้าให้เข้าร่วมกลุ่มนักล่า นอกจากนี้ ร่างกายของเจ้าแข็งแรงมาก และด้วยการฝึกฝนเพียงเล็กน้อย เจ้าจะมีพลังการต่อสู้ที่ดี… เอาล่ะ ยังเร็วเกินไปที่จะพูดถึงเรื่องนี้ เรามาพูดถึงเรื่องนี้กันหลังจากที่เราออกจากป่าไปแล้ว”

' คุณกำลังเชิญคนแปลกหน้าที่ไม่รู้จักมาอย่างนั้นเหรอ ? 'โจวจิงรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

แต่เมื่อคิดอีกครั้ง เขาก็เข้าใจว่าทำไมถึงเป็นเช่นนี้

บางทีอาจเป็นเพราะสภาพแวดล้อมของโลกนี้ยากลำบาก มนุษย์จึงเคยช่วยเหลือซึ่งกันและกัน เมื่อเทียบกับยุคระหว่างดวงดาว กลุ่มนี้จะง่ายกว่าที่กลุ่มนี้จะเชื่อในเผ่าพันธุ์เดียวกัน

โจวจิงกลอกตา “ถ้าอย่างนั้น ท่านสามารถสอนความรู้เกี่ยวกับการเอาตัวรอดในถิ่นทุรกันดารหรือทักษะการต่อสู้ง่ายๆ ระหว่างทางให้ข้าได้ไหม ?”

โจวจิงไม่ได้รอให้เขาตอบกลับและเสริมอย่างรวดเร็ว

“ข้าไม่รู้วิธีเอาชีวิตรอดในถิ่นทุรกันดาร ดังนั้นข้าจึงต้องการใช้ประโยชน์จากช่องว่างในถนนเพื่อเรียนรู้ให้มากที่สุด ด้วยวิธีนี้ข้าสามารถมีกำลังมากขึ้นเพื่อปกป้องตัวเองในป่า และหากข้าประสบอุบัติเหตุ ท่านอาจจะไม่สามารถดูแลข้าได้ ท่านไม่จำเป็นต้องมีภาระ”

บารอนไม่พูดอะไร เขาเช็ดหัวล้านแทน

กริฟฟ์สัมผัสได้ถึงความทุกข์ใจของบารอนและครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพูดว่า “ไม่เป็นไร ข้าสามารถแนะนำเขาได้แทน มันจะไม่ใช้พลังงานมากนัก”

“ก็ได้ ข้าจะฝากเจ้า”

บารองไม่อยากจมปลักอยู่กับปัญหานี้ เขาจึงเห็นด้วย

ท้ายที่สุดโจวจิงเพิ่งช่วยพวกเขา ดังนั้นจึงไม่มีเหตุผลที่จะปฏิเสธเขาโดยตรง ท้ายที่สุด เขาไม่มีความรู้สึกปลอดภัยในป่า ดังนั้นจึงเป็นเรื่องปกติสำหรับเขาที่จะพิจารณาเรียนรู้วิธีป้องกันบางอย่าง

นอกจากนี้ การสอนความรู้ภาคสนามง่ายๆ ให้เขาดีกว่าที่เขาทำผิดพลาดเพราะไม่รู้และสร้างปัญหาโดยไม่จำเป็น

การเรียนรู้ทักษะการต่อสู้จะอันตรายเพียงใด… ไม่ใช่ว่าบารองดูถูกคนอื่น แต่นักล่าทั้งหมดได้ฝึกฝนมาหลายปีก่อนที่จะเชี่ยวชาญการใช้ธนู ดาบล่าสัตว์ มีดสั้น แส้และ อาวุธอื่นๆ พวกเขาทั้งหมดมีทักษะการต่อสู้ที่ยอดเยี่ยมตลอดหลายปีที่ผ่านมา

เพียงไม่กี่วันเท่านั้น และเขายังต้องรีบเดินทางต่อไป มันดีพอที่เขาสามารถจับกริชได้สี่วิธี

หลังจากคุยกันไปซักพัก ทุกคนก็ไม่กล้าที่จะรออีกต่อไป พวกเขาแยกย้ายและรื้อที่ตั้งแคมป์ แม้ว่าพวกใต้ดินจะถอยกลับ แต่ที่ตั้งของที่ตั้งแคมป์ของพวกเขาก็ถูกเปิดเผย ดังนั้นทุกคนจึงตัดสินใจเดินทางข้ามคืน

ประกายไฟสองสามดวงที่ลุกโชนอยู่ในป่า

กลุ่มเคลื่อนย้ายอย่างเงียบ ๆ ผ่านป่าในเวลากลางคืน เนื่องจากกังวลว่าคบไฟจะสว่างและสะดุดตาเกินไป พวกเขาจึงใช้เทียนดิบที่ทำจากไขมันสัตว์เพื่อให้แสงสว่างแก่บริเวณนั้น

โจวจิงและ กริฟฟ์ อยู่ที่ด้านหลังกลุ่มและกระซิบกัน

“จริงสิ ข้าลืมคืนมันให้เจ้า”

โจวจิงหยิบกริชออกมาแล้วยื่นคืนให้ กริฟฟ์

กริฟส่ายหัว “เจ้าไม่จำเป็นต้องคืน ข้าจะสอนวิธีใช้มันต่อไป”

" ตกลง " โจวจิงพยักหน้า แต่เขาไม่ได้เก็บกริชไว้ เขาพูดต่ออย่างไร้ยางอาย “ถ้าอย่างนั้น… ทำไมเจ้าไม่สอนวิธีใช้กริชต่อสู้ให้ข้าดูล่ะ ?”

ข้าคนนี้เรายังคงเดินทางและเป็นเวลากลางคืน เจ้าไม่กังวลเกินไปหน่อยเหรอ ? ภรรยาของข้าและข้าไม่ได้กระตือรือร้นเหมือนเจ้าเมื่อเรากำลังจะเข้านอนเลย !

“ยิ่งข้าฝึกฝนเร็วเท่าไหร่ ข้าก็ยิ่งชำนาญเร็วขึ้นเท่านั้น ประสิทธิภาพคือชีวิต ใครจะไปรู้ บางทีการเรียนรู้เพิ่มเติมเล็กน้อยนั้นอาจเป็นระยะห่างระหว่างความเป็นและความตาย”

กริฟฟ์ครุ่นคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้และไม่คิดว่าคำพูดของเขาผิดพลาดประการใด ไม่ว่าในกรณีใด การให้คำแนะนำระหว่างเดินทางจะไม่ล่าช้าแต่อย่างใด มันยังสามารถบรรเทาความเบื่อหน่ายได้

เขาพูดเกี่ยวกับกลวิธีต่างๆ ด้วยเสียงต่ำและเคาะนิ้วของเขาเป็นครั้งคราว แม้ว่าการมองเห็นของเขาจะพร่ามัวในตอนกลางคืน แต่โจวจิงยังคงจำคำแนะนำของ กริฟฟ์ ได้อย่างจริงจัง

คนส่วนใหญ่ในโลกหลักของเขาใช้อาวุธปืน อาวุธเย็นนั้นล้าสมัยไปแล้ว และมีเพียงซุปเปอร์ฮีโร่บางคนเท่านั้นที่จะใช้มัน อย่างไรก็ตาม ในโลกนี้ไม่มีอาวุธปืน อาวุธเย็นคือสิ่งที่เขาสามารถพึ่งพาได้เพื่อปกป้องตัวเองเท่านั้น โจวจิงคิดอย่างชัดเจนและเป็นธรรมชาติจะไม่จู้จี้จุกจิกหรือดูถูก เขาจะใช้ทุกวิถีทางที่มอบให้เขา