บทที่ 577 ฉันคือหม่ามี๊ของหนู 2
หลังจากที่เธอพูดจบ ทันใดนั้นเด็กหญิงตัวน้อยก็วิ่งไปกอดขาของเธอ เงยหน้าขึ้นด้วยความน่ารัก ตะโกนเรียกเธออย่างมีความสุขและเขินอาย "หม่ามี๊❗️" เสียงของเด็กหญิงตัวน้อยนั้นดัง และชัดเจนไปถึงหูของอันย่วนอย่างรวดเร็ว แต่เธอไม่ตอบสนองสักพัก และยืนนิ่งอยู่กับที่ สงสัยว่าตัวเองอาจจะได้ยินผิดไป เมื่อกี้… เสี่ย...
