MDB ตอนที่ 140 การจัดการวัตถุ
หลินจินพยักหน้า “นั่นคือทั้งหมดสำหรับทักษะนี้ ในเมื่อเข้าใจแล้ว ทำไมเจ้าไม่ลองใช้งานมันดูล่ะ”
ชางเอ๋อร์ตั้งจิตให้มั่น จากนั้น ร่ายมนต์สะกดและชี้ไปที่หินที่อยู่ใกล้เคียง ก่อนที่จะใช้การจัดการวัตถุกับหินนั้น
คาถาต้องใช้ความเข้าใจและการฝึกฝนร่วมกัน โดยที่ความล้มเหลวย่อมเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้แต่ชางเอ๋อร์กลับทำสำเร็จอย่างง่ายดาย
หลินจินรู้สึกทึ่งกับระดับความเข้าใจที่เหลือเชื่อของชางเอ๋อร์อย่างมาก
ในความพยายามครั้งแรกของเธอในการจัดการวัตถุ หินนั้นลอยขึ้นไปในอากาศเล็กน้อย
ชางเอ๋อร์ยังคงฝึกฝนทักษะนี้ต่อไปและในไม่ช้า ในครั้งที่ห้าของเธอ เธอสามารถยกหินขึ้นได้อย่างน้อย 1 เมตร
ช่างน่าอัศจรรย์มาก!
หลินจินเองก็อยากเรียนรู้ทักษะร่างแปลงปีศาจเช่นกันแต่น่าเสียดาย เทคนิคนี้มีไว้เพื่ออสุรกายเท่านั้น มนุษย์อย่างเขาไม่สามารถใช้ประโยชน์จากมันได้ อุปสรรคของการเรียนรู้ร่างแปลงปีศาจคือมานาซึ่งเป็นสิ่งที่หลินจินไม่มี
ดังนั้นแม้ว่าเขาจะมีเทคนิคการบ่มเพาะและคาถาต่าง ๆ หลินจินสามารถสอนให้พวกสัตว์เลี้ยงและอสุรกายเท่านั้น เขาไม่สามารถเรียนรู้ด้วยตัวเองได้
ในตอนนี้ มนุษย์ทำได้เพียงฝึกฝนพันธสัญญาโลหิตและคาถาที่เกี่ยวข้องเท่านั้น เมื่อพูดถึงท่าโจมตี พวกเขายังคงต้องพึ่งสัตว์เลี้ยง
หลังจากการฝึกฝนอย่างไม่หยุดยั้ง ในเวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมง ชางเอ๋อร์ก็สามารถทำความคุ้นเคยกับทักษะนี้ได้ เธอสามารถยกก้อนหินหนัก ๆ และจัดการกับสิ่งของต่าง ๆ ได้ตามต้องการ
ขณะที่หลินจินเฝ้าดูอยู่ด้านข้าง เขาก็นึกถึงนักดาบโบราณในทันใด ความลับเบื้องหลังดาบบินน่าจะเป็นทักษะการจัดการวัตถุซึ่งทำให้ผู้ใช้ใบมีดสามารถฟันศัตรูจากระยะไกลได้
อย่างไรก็ตาม ทุกวันนี้ไม่มีดาบบินอีกแล้วแต่หินที่บินได้มีอยู่ทุกหนทุกแห่ง
ในขณะนั้น ชางเอ๋อร์ออกจากถ้ำและชี้ไปที่ต้นไม้ซึ่งอยู่ห่างออกไปหลายฟุต ลำต้นของมันมีขนาดเส้นผ่านศูนย์กลางเท่ากับชาม เมื่อยกนิ้วขึ้น ต้นไม้ก็ถูกถอนรากถอนโคนทันที
"ลงไป!"
ชางเอ๋อร์กวาดนิ้วลง เช่นเดียวกับใบมีดที่แหลมขึ้น ต้นไม้ก็พุ่งเข้าใส่พื้นอย่างรวดเร็วด้วยเสียงดัง!
หลินจินคิดว่าต้นไม้มีน้ำหนักประมาณ 100 กิโลกรัม การที่สามารถแสดงทักษะได้ถึงระดับนี้ภายในหนึ่งชั่วโมงหลังจากเรียนรู้ ความสามารถของชางเอ๋อร์ในการควบคุมคาถานั้นช่างน่ากลัวจริง ๆ
ไม่มีใครตื่นเต้นเท่าเธออีกแล้ว เธอไม่สามารถปกปิดความสุขของเธอได้ ชางเอ๋อร์หันกลับมาและกราบต่อหน้าหลินจิน แม้ว่าหลินจินไม่สามารถเรียนรู้ได้ด้วยตัวเองแต่เขาก็ยังรู้สึกได้ถึงความสำเร็จ
“อาจารย์หลิน ชางเอ๋อร์ต้องการมุ่งหน้าไปยังภูเขาโซโรคุในตอนนี้”
ชางเอ๋อร์กล่าวด้วยสายตาที่แน่วแน่ในดวงตาของเธอ เห็นได้ชัดว่าเธอกำลังพยายามล้างแค้นให้กับเสี่ยวจิ่ว มันถูกอสุรกายที่อยู่บนภูเขาทำร้าย
ถ้าเธอไม่ได้เรียนรู้คาถานี้ เธอก็คงไม่คิดที่จะกลับไปที่นั่นเพราะเธอยังต้องดูแลเหล่าน้องสาวของเธอ ยิ่งไปกว่านั้น เธอไม่มีอะไรจะสู้กับอสุรกายที่น่ากลัวด้วย
แต่ตอนนี้ ด้วยคาถาใหม่ในคลังแสงของเธอ เธอจึงต้องการแก้แค้น
ทางด้านหลินจิน เขาไม่ได้หยุดเธอ
ความจริงแล้วเขาต้องการไปเยี่ยมชมภูเขาโซโรคุด้วย ในขณะที่อสุรกายยังคงอยู่ในโลกนี้ พวกมันส่วนใหญ่ถูกซ่อนอยู่ลึกเข้าไปในภูเขา ทำให้ยากต่อการค้นหา นี่เป็นโอกาสที่สะดวกในการเพิ่มพูนความรู้ของเขาและในขณะเดียวกัน หลินจินก็สามารถประเมินขอบเขตความสามารถของชางเอ๋อร์ได้
โอกาสที่จะเกิดอันตราย?
แทบจะเป็นศูนย์
หากชางเอ๋อร์สามารถหลบหนีไปพร้อมกับน้องสาวของเธอได้ นั่นหมายความว่าอสุรกายที่ภูเขาโซโรคุไม่ได้น่ากลัวขนาดนั้น นอกจากนี้ เขามีเสี่ยวฮั่วและโกลดี้อยู่กับเขา หากการต่อสู้แบบตัวต่อตัวไม่ได้ผล พวกเขาสามารถใช้จำนวนที่มากกว่าเข้าสู้ได้
ภูเขาโซโรคุอยู่ห่างจากตำแหน่งปัจจุบันประมาณ 120 กิโลเมตร หลังจากที่ชางเอ๋อร์สั่งให้เสี่ยวอู่ดูแลถ้ำ เธอก็ขึ้นไปบนหลังของเสี่ยวฮั่วและออกเดินทางกับหลินจิน
หมาป่าตัวมหึมาในยามราตรีมุ่งหน้าลึกเข้าไปในป่า มันเป็นดินแดนที่ไม่มีคนอาศัยอยู่ดังนั้นพวกเขาจึงไม่ต้องกังวลกับการถูกพบเห็น
ชางเอ๋อร์สงสัยว่าทำไมหลินจินถึงพาไก่ตัวนั้นไปทุกที่ที่เขาไป หลินจินอธิบายว่า
"ถ้าพวกมันสองตัวทะเลาะกัน เสี่ยวฮั่วอาจไม่สามารถเอาชนะโกลดี้ได้"
การเดินทางไปยังภูเขาโซโรคุอาจใช้เวลาทั้งคืนแต่ด้วยเสี่ยวฮั่วในรูปแบบหมาป่าขนาดใหญ่ของเขาใช้เวลาน้อยกว่า 30 นาทีในการไปถึงจุดหมายปลายทาง
ภูเขาโซโรคุเป็นภูเขาที่ปกคลุมไปด้วยเนินเขาจำนวนมาก
คนหนึ่งต้องผ่านเนินไปทีละเนินเพื่อไปถึงตัวภูเขาและสถานที่ทั้งหมดก็เต็มไปด้วยต้นไม้หนาแน่น แทบไม่มีมนุษย์มาที่นี่ในตอนกลางวัน ดังนั้นจึงไม่ต้องพูดถึงในเวลากลางคืน
“ชางเอ๋อร์ เจ้าพอจะจำได้มั้ยว่า มันเป็นอสุรกายแบบไหน?” หลินจินถามขึ้นมาทันที
ในระหว่างที่ชางเอ๋อร์เมื่อตรงมองไปที่ภูเขาที่มืดมิดที่อยู่ข้างหน้า เธอได้ตอบว่า “มันเป็นหมาป่า!”
‘หมาป่า?’ เนื่องจากมันเป็นสัตว์สังคม หมาป่าจึงมักเคลื่อนไหวเป็นฝูง
หลินจินจึงถามว่า “ชางเอ๋อร์ เจ้าแน่ใจหรือไม่ว่าเจ้าเห็นเพียงหมาป่าเพียงแค่ตัวเดียว”
“เขาอยู่แค่ตัวเดียวเท่านั้น เขาเป็นหมาป่าที่มีร่างกายที่แข็งแรงแต่ทักษะแปลงร่างของเขานั้นต่ำกว่าข้า ดังนั้นเขาจึงอยู่ในสถานะครึ่งมนุษย์ครึ่งหมาป่า เขารู้วิธีควบคุมลมและนั่นอาจเป็นสาเหตุที่ทำให้เราแพ้ในตอนนั้น”
เห็นได้ชัดว่าชางเอ๋อร์ยังคงขมขื่นกับความพ่ายแพ้ของพวกเธอ หากเป็นหลินจิน เขาคงจะรู้สึกแบบเดียวกันถ้ามีคนทำร้ายน้องสาวของเขาแบบนั้น
ในพื้นที่รอบนอกที่ล้อมรอบภูเขาโซโรคุ พวกเขายังคงเห็นสัตว์ป่าเดินไปมาแต่เมื่อพวกเขาเดินเข้าไปลึกเข้าไปในป่า จำนวนสัตว์วิเศษก็ลดน้อยลงอย่างรวดเร็ว จนกระทั่งในที่สุด ก็ไม่สามารถมองเห็นสัตว์ป่าตัวไหนได้อีก
อย่างไรก็ตาม นี่หมายความว่าพวกเขาเข้าใกล้หมาป่าตัวนั้นมากขึ้นเท่านั้น
เสี่ยวฮั่วกลับสู่สภาวะปกติของมัน เมื่อรู้สึกถึงอันตรายรอบ ๆ มันส่งเสียงคำรามต่ำ โกลดี้ยังคงสงบนิ่งเหมือนเดิม เจ้าไก่ไม่สนใจสิ่งรอบข้าง ถ้าหลินจินไม่ได้จับมัน มันอาจจะกระโดดลงจากพื้นในระหว่างการเดินทางเพื่อค้นหาหนอนกิน
"มันอยู่ตรงนั้น!"
ชางเอ๋อร์ชี้ไปที่ถ้ำที่อยู่ข้างหน้า
เมื่อมองแวบเดียว ถ้ำก็ถูกล้อมรอบด้วยหินมากมาย เห็นได้ชัดว่านี่เป็นรูปแบบธรรมชาติที่มีมายาวนาน ทางเข้าถ้ำมีขนาดไม่ใหญ่นัก แต่มีสีดำสนิทและมีโครงกระดูกของสัตว์ป่าอยู่รอบล้อมซึ่งเพิ่มความรู้สึกนองเลือดให้กับสถานที่ที่น่าขนลุกอยู่แล้ว
หลินจินรู้สึกไม่สบายใจตั้งแต่วินาทีที่พวกเขามาถึงที่นี่ราวกับว่ามีบางอย่างเฝ้าดูทุกการเคลื่อนไหวของพวกเขาตลอดเวลา
ไม่ต้องสงสัยเลย น่าจะเป็นปีศาจหมาป่าที่กำลังจ้องมองมาทางพวกเขา
ในป่า การวิ่งเข้าไปเจอฝูงหมาป่าถือได้ว่าเป็นการเผชิญหน้าที่น่ากลัวแต่ที่น่ากลัวกว่าฝูงหมาป่าก็คือหมาป่าตัวเดียว
มันดุร้ายกว่าและอันตรายกว่ามาก มันมีไหวพริบมากกว่าฝูงหมาป่าที่ทำงานร่วมกัน
ตามที่ชางเอ๋อร์กล่าว ปีศาจหมาป่าผู้นี้อยู่ที่นี่เพียงลำพังมาโดยตลอด
เกิดความเงียบขึ้นชั่วขณะหนึ่ง ไม่มีใครพูด ได้ยินเพียงเสียงใบไม้ที่ส่งเสียงกรอบแกรบในสายลมยามค่ำคืนเท่านั้น
แต่ทันใดนั้นเสียงของลมก็ดังขึ้น
บางทีมันอาจสังเกตเห็นอะไรบางอย่าง เสี่ยวฮั่วคำรามไปในทิศทางหนึ่ง เมื่อเห็นอย่างนั้น หลินจินกระโดดหลบหายตัวไปในพื้นที่มืดภายในป่าทันที
จากนั้น เสียงการต่อสู้ดังขึ้น
ด้วยการตอบสนองที่ว่องไวของเธอ ชางเอ๋อร์กระโดดขึ้นไปบนต้นไม้สูง ยกหินก้อนใหญ่อยู่ใกล้ ๆ เธอทุบมันอย่างรุนแรงและส่งพวกเศษหินไปทางนั้น
ทางด้านหลินจิน เขาไม่ได้เคลื่อนไหวใด ๆ
เขาจะไม่มีวันเข้าไปร่วมสังเวียนเด็ดขาด ท้ายที่สุด การต่อสู้ระยะประชิดไม่ใช่จุดแข็งของเขา
งานของเขาคือการสังเกตจากข้างสนาม วางกลยุทธ์และออกคำสั่ง
ลมแรงพัดเอาทรายและหินจากพื้นดิน
เสี่ยวฮั่วถูกลมสีดำพัดพาอย่างจนน่ากลัว ทำให้มันต้องแปลงร่างเป็นหมาป่าตัวใหญ่ ไม่ว่าลมจะแรงแค่ไหน มันก็ไม่สามารถพัดเสี่ยวฮั่วตัวใหญ่ลอยไปได้
ในขณะเดียวกัน ต้นไม้ที่ชางเอ๋อร์ยืนอยู่ก็ถูกเจาะโดยพลังที่มองไม่เห็น เธอเคลื่อนตัวไปตามกิ่งไม้อย่างคล่องแคล่ว ขว้างก้อนหินและกิ่งไม้ไปที่เป้าหมายอย่างไม่หยุดยั้ง ด้วยปัญญาที่ล้ำเลิศของเธอ เธอจึงเอาหินก้อนใหญ่เพื่อป้องกันการโจมตีที่เข้ามา
ข้างหน้ามีต้นไม้ใหญ่ล้มลงและมีเสียงแตกอย่างต่อเนื่องตามมาด้วยคลื่นเสียงคำรามจากสัตว์ป่า
เห็นได้ชัดว่าพวกเขากำลังต่อสู้อย่างดุเดือด
เมื่อมองไปข้างหน้า หลินจินสามารถเห็นระดับของการทำลายล้างที่เกิดจากการต่อสู้และต้องขอบคุณต้นไม้ล้มจำนวนมาก ทำให้เขามองเห็นสนามรบได้ชัดเจนขึ้น
ด้วยความช่วยเหลือของแสงจันทร์ หลินจินสามารถเห็นสัตว์วิเศษที่มีรูปร่างเหมือนมนุษย์สูง 2 เมตร ยืนอยู่ตรงนั้น
คำอธิบายก่อนหน้านี้ของชางเอ๋อร์นั้นถูกต้อง ปีศาจหมาป่าตัวนี้เป็นครึ่งมนุษย์ครึ่งอสุรกาย มันสามารถเดินตัวตรงได้เหมือนมนุษย์และมีสี่ขา แต่ร่างกายของมันเต็มไปด้วยขนและมีหัวของหมาป่ากระหายเลือด
