698 - งานเลี้ยงเลิกรา
698 - งานเลี้ยงเลิกรา
“เขาไม่น่าจะใช้พลังเทียบเท่าได้กับเมื่อครั้งอดีต ร่างกายของเขาถูกผนึกไว้ในภูเขานี่เป็นเพียงเศษเสี้ยวหนึ่งของวิญญาณเท่านั้น” จักรพรรดิดำส่งเสียงไปทางชายชราผู้บ้าคลั่ง
“เจ้ากำลังรนหาที่ตาย!”
นักพรตเฒ่าไม่สงบสุขอีกต่อไป เขาแค่นเสียงอย่างเย็นชาพร้อมกับระเบิดพลังศักดิ์สิทธิ์เขย่าทั้งสวรรค์และปฐพีด้วยแรงอาฆาต
“เฉียง!”
ชายชราผู้บ้าคลั่งปลดปล่อยญาณวิเศษอันลึกลับขึ้นสู่ท้องฟ้าและครอบคลุมบริเวณทั้งหมดโดยไม่ปลดปล่อยให้ไอสังหารของฝ่ายตรงข้ามผ่านเข้ามาได้
“แน่นอนว่าการต่อสู้กับจักรพรรดิผู้ยิ่งใหญ่อู๋เป่ยทำให้วิญญาณบรรพกาลของเขาได้รับความเสียหายไม่แข็งแกร่งเหมือนเมื่อก่อนอีกต่อไป!” สุนัขสีดำตัวใหญ่แสดงความตื่นเต้น
“เด็กเมื่อวานซืนเจ้ากล้าดูถูกข้า!”
นักพรตเฒ่าดูเหมือนจะมีความเกลียดชังต่อจักรพรรดิอู๋เป่ยเป็นอย่างมาก ทันทีที่ได้ยินชื่อนี้มันทำให้เขาเกิดความคุ้มคลั่งขึ้นมาทันที
“บูม!”
แผนภูมิเต๋าที่ชายชราผู้บ้าคลั่งแสดงออกมาจากญาณวิเศษลึกลับเปลี่ยนเป็นกระแสแสงนับหมื่นเส้นที่ครอบงำเข้าหานักพรตเฒ่าในทันที!
“พลังของเขาตามปกติแล้วมันไม่ใช่สิ่งที่สิ่งมีชีวิตอมตะธรรมดาจะเทียบได้ แต่น่าเสียดายที่เขาไม่สามารถประคับประคองความแข็งแรงของตัวเองจากการโจมตีหลายแสนปีของคัมภีร์ผนึกเทพ ดังนั้นเขาไม่สามารถแสดงพลังระดับนี้ได้นานอย่างแน่นอน”จักรพรรดิดำกล่าว
“เจ้าแน่ใจอย่างนั้นหรือ!?”
นักพรตเฒ่าส่งเสียงอย่างเย็นชา เสื้อคลุมโบราณของเขาสั่นสะเทือนและเปลี่ยนเป็นหลุมดำขนาดใหญ่ที่พร้อมจะกลืนกินทุกสิ่งทุกอย่าง!
ในขณะนี้ฝ่ามือขนาดใหญ่ของเขาคว้าไปที่ชายชราผู้บ้าคลั่งและต้องการลากคู่ต่อสู้เข้าสู่หลุมดำนั้นให้ได้
แม้จะได้รับการปกป้องจากชายชราผู้บ้าคลั่ง หลี่เหอซุยและจักรพรรดิดำก็ยังทนไม่ไหวอีกต่อไป
“เศษเสี้ยวของอำนาจจักรพรรดิ…”
จักรพรรดิดำตะลึง ไม่สามารถพูดได้อีกต่อไป เพียงเศษเสี้ยวพลังนี้มันก็สามารถบดขยี้ร่างกายของพวกเขาให้แหลกละเอียดได้เป็นพันครั้ง
“บูม!”
ทันใดนั้นคัมภีร์ผนึกเทพบนไหล่เขาก็ส่องแสงสว่างจ้า คลื่นสีทองขนาดใหญ่โหมกระหน่ำเข้าหานักพรตเฒ่าพร้อมกับลากวิญญาณศักดิ์สิทธิ์ของเขาให้กลับเข้าสู่หน้าผาศักดิ์สิทธิ์อย่างรวดเร็ว
“บังอาจ!”
นักพรตเฒ่าคำรามด้วยความโกรธแค้น พลังศักดิ์สิทธิ์ของเขาระเบิดออกมาอย่างเต็มที่เพื่อต่อต้านอำนาจแห่งคัมภีร์ผนึกเทพ
“บูม!”
แสงสีทองบนท้องฟ้ากลายเป็นมือสีทองขนาดใหญ่ที่กระแทกนักพรตเฒ่าลงกับพื้นอย่างแรง
"อู๋เป่ยข้าเกลียดเจ้า!"
นักพรตอมตะคำรามพร้อมกับกระแทกกำปั้นแห้งเหี่ยวของเขาปะทะกับฝ่ามือสีทองด้วยพลังศักดิ์สิทธิ์ทั้งหมดที่มี
“บูม!”
ฝ่ามือสีทองขนาดใหญ่ไม่ได้รับผลกระทบแม้แต่น้อยมันยังคงตกลงมาด้วยความเร็วเท่าเดิมพร้อมกับกดกระแทกนักพรตเฒ่าให้จมลงสู่ดิน
จักรพรรดิดำหัวเราะ และในขณะนี้แรงกดดันที่พวกเขาได้รับในที่สุดก็ผ่อนคลายลง
"เขาเป็นศัตรูของจักรพรรดิผู้ยิ่งใหญ่เขาควรจะมีอำนาจทัดเทียมกับสิ่งมีชีวิตอมตะไม่ใช่หรือ ทำไมเขาพ่ายแพ้รวดเร็วขนาดนี้"
เย่ฟ่านรู้สึกประหลาดใจ
“ใครจะสนใจเรื่องนั้น ไอ้สาระเลวเฒ่าคนนี้บอกว่าเขามีเก้าญาณวิเศษลึกลับสองชนิดทำไมพวกเราไม่หาวิธีเอามันมา!” หลี่เหอซุยตะโกน
ในขณะนั้นชายชราผู้บ้าคลั่งยังคงปลดปล่อยกระแสนับหมื่นเส้นพุ่งทะลุทะลวงร่างกายของนักพรตเฒ่าด้วยพลังอันยิ่งใหญ่ที่ไม่มีผู้ใดทัดเทียม
แม้ว่านักพรตอมตะจะเป็นเพียงวิญญาณศักดิ์สิทธิ์แต่พลังของเขายังคงน่าสะพรึงครัว อย่างไรก็ตามทุกอย่างของเขานั่นไร้ความหมายเมื่ออยู่ต่อหน้าคัมภีร์ผนึกเทพ
“เก้าญาณวิเศษลึกลับจะไม่มีวันกลับมารวมกันได้อีก สองทักษะลับนี้จะถูกฝังไปพร้อมกับข้า!”
“วูบ”
ร่างของเขาถูกมือขนาดใหญ่ลากเข้าสู่หน้าผาศักดิ์สิทธิ์อย่างโหดร้าย
ร่างของทุกคนเย็นเยียบลง ฝ่ายตรงข้ามมีเก้าญาณวิเศษลึกลับจริงๆ อย่างน้อยพวกเขาก็เห็นแล้วว่านั่นคือทักษะการเคลื่อนไหว
"เขาน่าจะได้รับทักษะเดียวกันกับพวกเราจากหน้าผาศักดิ์สิทธิ์และความสามารถในการเรียนรู้ของเขาก็คงไม่เท่าไหร่ ถ้าเขาศึกษามันอย่างถ่องแท้เขาคงหนีออกจากการควบคุมของคัมภีร์ผนึกเทพตั้งนานแล้ว"
"มีคัมภีร์ผนึกเทพอยู่ที่นี่ แต่วิญญาณดั้งเดิมของเขายังคงเล็ดรอดออกมาได้ ข้าคิดว่าบางทีสิ่งมีชีวิตที่ถูกผนึกอยู่ด้วยกันกับเขาอาจมีบางตัวหลบหนีออกมาได้จริงๆ” พวกเขาทั้งหมดขมวดคิ้ว
“เว้นแต่จักรพรรดิโบราณจะเกิดใหม่ ไม่มีผู้ใดหลบหนีออกจากคัมภีร์ผนึกเทพได้ ความเป็นไปได้นี้ตัดออกไปได้เลย” จักรพรรดิดำกล่าวด้วยความมั่นใจ
"เก้าญาณวิเศษลึกลับ น่าเสียดายที่หนึ่งในนั้นอาจจะติดไปกับนักพรตอมตะจริงๆ" เย่ฟ่านพูดกับตัวเอง
"เจ้าต้องการให้เก้าญาณวิเศษลึกลับกลายเป็นหนึ่งเดียวจริงๆ หรือ? เรื่องนี้แทบเป็นไปไม่ได้เลย อย่างมากที่สุดเจ้าก็อาจจะได้ครอบครองเพียงแค่สองอย่างเท่านั้น!" จักรพรรดิดำถอนหายใจ
พวกเขาเดินลงจากภูเขาไปตลอดทางไม่เจออุปสรรคใดๆ เลย ทุกอย่างเป็นไปอย่างราบรื่น
สองชั่วยามผ่านไป พวกเขาก็ออกจากหน้าผาศักดิ์สิทธิ์
ภูเขาขนาดใหญ่ห้าสิบลูกตั้งเรียงกัน และทิวเขาสีดำก่อตัวอยู่ไม่ไกลนัก
ในที่สุดก่อนที่ดวงอาทิตย์จะตก พวกเขาก็ออกมาอย่างปลอดภัย ทุกคนถอนหายใจด้วยความโล่งอก
“วู้...”
ที่พวกเขาออกมาด้านนอก บนต้นไม้เก่าแก่นกแปลกๆที่มีหน้ามนุษย์และปากของอีกาก็ปรากฏขึ้นอีกครั้ง เสียงกรีดร้องของมันโหยหวนราวกับเสียงร้องไห้
รังของมันทำมาจากกระดูกมนุษย์ มันเป็นสีขาวราวกับหิมะและน่ากลัวอย่างถึงที่สุด
ชายชราผู้บ้าคลั่งดูเหมือนจะมีความรำคาญเล็กน้อย เขาดีดนิ้วออกไปเบาๆก็เปลี่ยนให้นกประหลาดตัวนั้นกลายเป็นกองขี้เถ้าสีดำกองหนึ่ง
จากนั้นกองขี้เถ้าของมันก็เปลี่ยนเป็นปราณแห่งความตายสีดำมันน่ากลัวและหลบหนีออกจากที่นี่อย่างรวดเร็ว
"ที่แท้มันก็เกิดขึ้นมาจากพลังอันชั่วร้ายที่อยู่ในหน้าผาศักดิ์สิทธิ์ ไม่น่าแปลกใจเลยที่ผู้คนจำนวนมากเข้าสู่ที่นี่และต้องพบกับความตายโดยไม่รู้ตัว” หลี่เหอซุยถอนหายใจ
ชายชราผู้บ้าคลั่งไม่พูดอะไรอีก เขามองไปที่เย่ฟ่านและคนอื่นๆ ก่อนจะพยักหน้าเป็นเชิงบอกลา
“ท่านลุงอย่าทิ้งพวกเราไป” เสี่ยวหนานหนานโบกมืออย่างไม่เต็มใจและเรียกเบาๆ
“วาบ”
ชายชราผู้บ้าคลั่งแสดงเก้าญาณวิเศษลึกลับและเดินทะลุผ่านท้องฟ้าหายไปในพริบตา
"ไปกันเถอะ พวกเราต้องออกจากที่นี่"
เย่ฟ่านและคนอื่นๆ ออกจากหน้าผาศักดิ์สิทธิ์ก่อนพระอาทิตย์ตกดิน พวกเขาไม่ได้กลับเข้าสู่โลกภายนอกแต่เลือกที่จะซ่อนตัวอยู่ในเทือกเขาอันกว้างใหญ่แทน
การเก็บเกี่ยวครั้งนี้ยิ่งใหญ่มาก เย่ฟ่านต้องการถอยมาตั้งหลักก่อน อันดับแรกก็เพื่อหลีกเลี่ยงพิภพและอเวจีจากศาลสวรรค์
