ตอนที่ 901+902 ตามเธอ

ตอนที่ 901 ตามเธอ

ผู้หญิงส่วนใหญ่ในหมู่บ้านก็เป็นแบบนี้พวกเขาชอบถามเรื่องเงินทุกครั้งที่เจอใครต่อใคร

"ใช่ พวกท่านดีกับฉันมากเลยค่ะ พวกท่านให้ซองแดงหนา ๆ กับฉัน" เจียงเหยาตอบด้วยรอยยิ้ม อย่างไรก็ตามเธอไม่ได้บอกว่าเท่าไหร่ หลังจากที่เธอล้างหน้าเสร็จ เธอก็กลับไปที่ห้องของเธอภายใต้สายตาที่อิจฉาของหมู่ญาติพี่น้อง

เจียงเหยาออกไปแล้ว ดังนั้นไม่มีใครสามารถถามเธอเกี่ยวกับเรื่องนี้ได้อีก พวกเขาทำได้เพียงหันไปถามนางเจียง แม้ว่านางเจียงจะชอบอวด แต่เธอก็รู้ว่ามีบางอย่างที่เธอไม่สามารถพูดได้

ตัวอย่างเช่น จำนวนเงินอั่งเปาที่ลูกสาวและลูกเขยของเธอให้เธอ เมื่อปีที่แล้ว หรือจำนวนเงินที่เจียงเหยาได้รับจากลูกเขยของเธอ

เจียงเหยานั่งอยู่ในห้องของเธอ เธอเบื่อ เธอฟังเสียงที่ดังมาจากลานบ้าน ขณะที่พวกเขาคุยกันว่าลูกสาวและลูกเขยได้ให้เงินพ่อแม่เท่าไหร่ในช่วงปีใหม่ เงินหมั้นที่ครอบครัวได้รับตอนที่ยกลูกสาวให้บ้านนู้นเท่าไหร่ ลูกคนนั้นคนนี้โตพอจะที่ขายออกไปได้หรือยัง และลูกของใครที่โตพอที่จะแต่งงานแล้วบ้าง

เมื่อพวกเขาพูดถึงลูกสาวที่จะขายออก พวกเขาหมายความว่างานหมั้นหรืองานแต่งงาน มันเป็นธรรมเนียมของหมู่บ้านนี้ที่จะเรียกร้องสินสอดทองหมั้นสูงให้กับลูกสาว เมื่อถูกถามถึงเรื่องนี้ พวกเขาไม่เคยพูดว่าพวกเขาจะแต่งงานให้กับลูกสาวของตน แต่พวกเขาจะใช้คำว่าพวกเขากำลังขายลูกสาวของพวกเขาแทน

ในฐานะลูกสาว เจียงเหยาเป็นคนที่อ่านหนังสือหลายเล่มและเห็นการประชาสัมพันธ์แบบเดียวกันที่โรงเรียนอยู่ทุกวัน ตอนแรกเมื่อเธอได้ยินคำนั้น เธอรู้สึกไม่พอใจอย่างมาก อย่างไรก็ตาม เธอเคยชินกับมันแล้ว

หัวข้อนั้นมักทำให้เธอรู้สึกว่ามันหยาบคายและน่ารำคาญ

เจียงเหยาสามารถพูดพึมพำได้เพียงไม่กี่คำในใจของเธอ จากนั้นเธอก็นอนอยู่บนเตียงและนึกถึงของขวัญวันเกิดของลู่ชิงสี

เธอคิดเรื่องนี้ตั้งแต่ครั้งสุดท้ายที่เขาส่งข้อความหาเธอ ใกล้ถึงเวลาที่เธอต้องไปกองทัพเพื่อฉลองปีใหม่กับเขาแล้ว แต่เธอยังไม่รู้จะหาอะไรเป็นของขวัญให้เขาดี

ยิ่งลู่ชิงสีตั้งตารอมันมากเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งรู้สึกกดดันมากขึ้นเท่านั้น ถ้าเธอไม่เตรียมตัวให้ดีและทำให้เขาผิดหวัง เธอก็จะไม่มีความสุขกับเรื่องนั้นเช่นกัน

ขณะที่เจียงเหยาคิดเกี่ยวกับเรื่องนั้น โทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น เป็นสายมาจากอาลู่

"ผมรู้มาว่าหยางเกาซู่กำลังเตรียมตัวที่จะออกจากเมืองในตอนนี้ เธอมีนัดกับชายคนนั้นให้ไปซื้อของด้วยกันที่ในเมือง"

เจียงเหยารู้สึกตื่นเต้นเมื่อได้ยินแบบนั้น "ตามเธอไป"

เจียงเหยารู้สึกมีพลัง หลังจากที่เธอวางสาย เธอเริ่มคิดหาวิธีพาเจียงเล่ยไปในเมือง เพื่อให้เขาได้เห็นแฟนเขาซื้อของกับชายอีกคนอย่างใกล้ชิดกับตาตัวเอง

ไม่จำเป็นต้องมีคำอธิบายเป็นร้อยเป็นพัน ถ้าเขาได้เห็นด้วยตาตัวเอง

แม้ว่ามันจะทำให้หัวใจเขาถูกบีบรัด แต่มันก็เป็นความเจ็บปวดเพียงชั่วครู่ หลังปีใหม่ เป็นเวลาที่ยอดเยี่ยมสำหรับเจียงเล่ยที่จะทิ้งสิ่งเก่าและต้อนรับสิ่งใหม่

อย่างไรก็ตาม เจียงเล่ยยังคงโกรธและเพิกเฉยกับเธออยู่ แม้ว่าเธอจะหาวิธีเกลี้ยกล่อมให้เจียงเล่ยไปในเมืองด้วยกัน เขาคงจะไม่ไป

หลังจากที่เธอครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง เจียงเหยาก็เปิดลิ้นชักและหยิบปากกาและกระดาษออกมาเพื่อเขียนข้อความสั้น ๆ จากนั้นเธอก็ฉีกกระดาษออกจากสมุดบันทึกและพับสี่ครั้ง จากนั้นเธอก็เรียกนางเจียงที่อยู่ลานบ้าน

"แม่คะ มาที่นี่ครู่หนึ่งค่ะ หนูขอคุยกับแม่หน่อย" เจียงเหยายืนรอที่ประตูและโบกมือให้นางเจียง

นางเจียงเช็ดมือให้แห้งก่อนที่จะไปหาลูกสาว เธอถามว่าหญิงสาวต้องการอาหารเช้าหรือไม่ แล้วถามเธอเกี่ยวกับเรื่องนี้

"แม่คะ ช่วยส่งนี่ให้เจียงเหยาแทนหนูหน่อยสิคะ" เจียงเหยารู้สึกเขินอายเมื่อเธอส่งกระดาษนั้นให้แม่ของเธอ

นางเจียงตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะหัวเราะออกมา "หายากที่ลูกจะยอมแพ้ ทำไมลูกไม่บอกพี่รองของลูกด้วยตัวเองเล่า ยังจะใช้วิธีส่งจดหมายให้เขาอีก แม่แก่แล้ว ไม่เข้าใจพวกหนุ่มสาวจริง ๆ เลย"

__

ตอนที่ 902 พี่รอง ฉันผิดไปแล้ว

"การยอมรับความพ่ายแพ้ก็เรื่องหนึ่ง แต่คนเราจะยอมรับความพ่ายแพ้กันได้ง่าย ๆ ได้ยังไง ตราบเท่าที่เรายังมีกระดูกสันหลังอยู่" เจียงเหยาเม้มริมฝีปากของเธอ

เธอรู้สึกอึดอัดเมื่อแม่เจียงแกล้งเธอ จากนั้นเธอก็ผลักแม่ของเธออย่างอ่อนโยนและกระตุ้นให้เธอรีบไป

นางเจียงยิ้มและพยักหน้า เธอไม่ได้ตั้งใจจะดูข้อความใด ๆ เธอรู้สึกว่าลูกสาวของเธอยิ่งโตยิ่งนิสัยเสีย เธอยังคงสามารถเปลี่ยนวิธีการแสดงของเธอได้

"เสี่ยวเล่ย" เจียงเล่ยและเจียงเจี๋ยกำลังพูดคุยกัน แม่ของพวกเขาเดินไปหาพวกเขาและยื่นกระดาษให้ลูกชายคนที่สองของเธอ "เหยาเหยา ขอให้แม่เอามาให้แก"

เจียงเล่ยเหลือบมองไปที่ห้องของเจียงเหยาอย่างสงสัย ตามที่เขาคาดไว้ เขาเห็นเงามืดเคลื่อนตัวอยู่หลังหน้าต่าง เขาเม้มริมฝีปากทันทีและหยิบกระดาษนั้นขึ้นมา

เจียงเจี๋ยยืนอยู่ข้าง ๆ และเฝ้าดูเจียงเล่ย เขาแสร้งทำเป็นไม่สนใจในขณะที่พยายามระงับเสียงหัวเราะของเขา จากนั้นเขาก็คลี่กระดาษออกอย่างรวดเร็ว ลายมือของเจียงเหยาอยู่ในนั้นและมีเพียงประโยคเดียวเท่านั้น

[พี่รอง ฉันผิดไปแล้ว อย่าโกรธสิ]

หลังจากที่เขาอ่านแล้ว เจียงเล่ยก็ไม่สามารถซ่อนรอยยิ้มของเขาได้ เขาหยิบปากกาจากมือของเจียงเจี๋ย และเขียนประโยคภายใต้คำขอโทษของเธอ

[เธอทำอะไรผิดล่ะ]

หลังจากที่เขาเขียนแล้ว เขาก็ขอให้เจียงเจี๋ยส่งมอบให้น้องสาวของเขา เพราะแม่ของเขาไม่ว่าง "พี่ใหญ่ ส่งให้เธอที"

เขาผิวปากอย่างภาคภูมิใจ เมื่อเห็นเจียงเจี๋ย มองมาที่เขาด้วยท่าทางเด็ก ๆ

เมื่อเจียงเจี๋ยกลับมา เขานำจดหมายมาด้วยอีกฉบับหนึ่ง ในขณะที่เจียงเล่ยรับมันด้วยรอยยิ้ม เจียงเจี๋ยเดินออกไปทันที พร้อมกับพูดว่า "ส่งมันเองเลยนะ ทั้งสองคนเป็นเด็กห้าขวบหรือไง"

น้องสาวของเขากำลังจะอายุยี่สิบในอีกไม่ช้า ทำตัวเป็นเด็ก ขณะที่น้องชายของเขาอายุยี่สิบแล้ว แต่ยังทำตัวเป็นเด็กไปด้วยอีกคน ดังนั้นเขาจึงเลือกที่จะหลีกเลี่ยงเกมโง่ ๆ ของน้องทั้งสองคน

เจียงเล่ยสัมผัสปลายจมูกของเขา หลังจากที่เจียงเจี๋ยออกไป เขาก็เปิดกระดาษอ่านว่าเจียงเหยาสะท้อนถึงตัวเองอย่างไร ทว่าเมื่อเปิดดูเขากลับเห็นเพียงคำไม่กี่คำ

[ฉันไม่รู้]

มีเพียงสามประโยคในกระดาษนั่น

[พี่รอง ฉันผิดไปแล้ว อย่าโกรธสิ]

[เธอทำอะไรผิดล่ะ]

[ฉันไม่รู้]

เธอดูซื่อสัตย์มากจนเจียงเล่ยไม่สามารถโกรธเธอได้ เขาขยำกระดาษแล้วโยนไปที่มุมห้อง จากนั้นก็เดินไปที่ห้องของเจียงเหยา เมื่อเขาเห็นเธอซ่อนตัวอยู่หลังประตูและยิ้มให้เขาด้วยพร้อมกับแลบลิ้น ความโกรธในหัวใจของเจียงเล่ยก็หายไปอย่างสมบูรณ์ เขาเดินไปหาเธอและตบศีรษะเธอ "เธอไม่รู้ตัวเหรอว่าทำอะไรผิด แล้วยังจะมายอมรับผิดอีกอย่างนั้นเหรอ"

เมื่อเจียงเหยาเห็นเจียงเล่ยเดินมาหาเธอ เธอรู้ว่าเธอทำสำเร็จแล้ว เมื่อเขาอ้าปากจะดุเธอ เธอก็แค่กอดแขนเขา เขย่า แล้วทำท่าเหมือนน้องแสนที่น่ารักของเขา "ถ้าอย่างนั้น นึกซะว่าฉันอิจฉาที่มีคนมาแย่งความรักของพี่รองของฉันไป บางทีฉันอาจจะหวงและไม่มีเหตุผลก็ได้"

เมื่อน้องสาวที่อ่อนโยนและละเอียดอ่อนของเขาแสดงท่าทีอ่อนหวานกับเขา เจียงเล่ยก็หัวเราะออกมาดัง ๆ ในทันที เขาไม่คิดว่าคำขอโทษเป็นคำขอโทษที่จริงใจ

"ก็ได้ มีอะไรจะให้ฉันช่วยก็ว่ามา" เจียงเล่ยตบศีรษะเจียงเหยา เขาปกป้องน้องสาวของเขามาตั้งแต่เด็ก เขาจะไม่รู้นิสัยของเธอได้ยังไง ถ้าไม่ใช่เพราะมีสิ่งที่เธอต้องการ ไม่อย่างนั้นผู้หญิงคนนั้นอาจจะสามารถทะเลาะกับเขาได้จนถึงปีหน้า

"หลังปีใหม่จะเป็นวันเกิดของลู่ชิงสี ฉันอยากเข้าไปในเมืองเพื่อซื้อของขวัญวันเกิดให้เขา พี่ไปกับฉันได้ไหม พี่เป็นผู้ชาย พี่น่าจะเข้าใจว่าเขาน่าจะชอบอะไร" เจียงเหยาปล่อยมือของเจียงเล่ย เมื่อเธอเห็นว่าเรื่องนี้ได้รับการแก้ไขแล้ว เธอหันกลับมาและเอากระเป๋าเป้สะพายหลังของเธอไปด้วย เธอผลักเจียงเล่ยไปที่ห้องของเขาเพื่อให้เขาเปลี่ยนชุด จากนั้นเธอก็บอกครอบครัวว่าจะเข้าไปในเมือง ก่อนจะออกเดินทางไปพร้อมกับเจียงเล่ย