ตอนที่ 32

ตอนที่ 32

สถานที่ที่สือต้าเว่ยทำงานอยู่ไม่ไกลจากเมืองหยินไถสิบห้านาทีต่อมาสือต้าเว่ย มาถึงร้านทองที่หลิวหมิงอวี่กล่าว

“ไวอากร้า”

หลิวหมิงอวี่เห็นสือต้าเว่ย มองไปที่ประตู

“พี่อวี่ พี่ซื้อร้านนี้จริง ๆ เหรอ?”

แม้ว่าฉันจะเห็นหลิวหมิงอวี่ยืนอยู่ที่ประตูสำนักงานของผู้จัดการของร้านทองแต่สือต้าเว่ยก็ยังไม่อยากเชื่อ

สำหรับร้านนี้หากไม่มีเงินสองล้านเป็นไปไม่ได้ที่จะซื้อมันได้

“เห็นหมดแล้วยังสงสัยอยู่ไหม”

หลิวหมิงอวี่พาสือต้าเว่ย เข้าไปในห้องของผู้จัดการ

หลังจากนั้นครู่หนึ่ง พนักงานก็เทน้ำสองแก้วลงไป

“ไวอากร้า ลาออกแล้วมาช่วยฉัน ร้านทองนี้ขาดผู้จัดการ”

หลิวหมิงอวี่กล่าวอย่างเคร่งขรึม

ผู้จัดการร้าน เป็นหนึ่งในตำแหน่งที่สำคัญที่สุด รับผิดชอบเงินของร้านทองทั้งหมด เขาต้องการคนที่น่าเชื่อถือเพื่อช่วยเขาจัดการมัน

ในเมืองนี้ นอกจากสือต้าเว่ย แล้วไม่มีใครน่าไว้วางใจไปกว่านี้อีกแล้ว

ประเด็นหลักคือเราต้องช่วยกันขายทองที่นำมาจากยุควันสิ้นโลก

เขาต้องการคนที่น่าเชื่อถือมากกว่านี้ ดังนั้น สือต้าเหว่ยจึงเป็นตัวเลือกที่สำคัญที่สุด

“ตกลง ผมจะลาออกในตอนบ่ายและมาทำงานที่นี่ในวันพรุ่งนี้”

สือต้าเว่ยไม่ได้ถามเกี่ยวกับสวัสดิการของเขา เขาเชื่อว่าหลิวหมิงอวี่จะไม่ปฏิบัติต่อเขาอย่างเลวร้าย เมื่อรู้ว่าหลิวหมิงอวี่ได้เปิดร้านทองจริงๆ เขาจึงมาช่วยทันทีโดยไม่พูดอะไร

“ไปกันเถอะเย็นนี้ฉันจะไปที่บริษัทและลาออก”

“โอเค ไปกันเถอะ ถ้าได้เป็นเจ้านายตัวเอง คนเราก็จะหยุดทำงานโดยธรรมชาติ”

เขาจัดคนในร้านทองให้มาจัดการร้านทองชั่วคราว แล้วทั้งสองก็กลับไปที่บริษัท

กลับไปที่บริษัท ทั้งสองได้ยื่นหนังสือลาออกต่อบริษัททันที

ตามขั้นตอนการลาออกปกติ บริษัทต้องแจ้งล่วงหน้าหนึ่งเดือน

แต่ หลิวหมิงอวี่เป็นไปไม่ได้ที่จะรออีกหนึ่งเดือน เขายังมีร้านทองให้จัดการ

เจ้านายของทั้งสองได้คุยกับทั้งสองคน และรู้ว่าพวกเขาออกไปเริ่มต้นธุรกิจแล้ว และพูดกับพวกเขาว่า

"การเริ่มต้นธุรกิจมีความเสี่ยง"

พวกเขามักจะเข้ากันได้ดีกับเจ้านายของพวกเขา พวกเขาทำการลาออกกับบริษัทในตอนบ่ายและออกจากบริษัทเดิม

เซี่ยหงตงรู้ว่าพวกเขากำลังจะลาออก เขาค่อนข้างแปลกใจ เขาไม่รู้ว่าทำไมพวกเขาถึงทำได้ดี เขาก็เลยลาออกทันที แต่ทุกคนต่างก็มีความทะเยอทะยานของตัวเอง เขาและหลิวหมิงอวี่อาศัยอยู่ในหอพักเดียวกันเท่านั้น และความสัมพันธ์ไม่ได้ใกล้ชิดกันเหมือนทั้งสองคน

หากลาออกจากบริษัท ดังนั้นปกติจะไม่สามารถอยู่ในหอพักได้อีกต่อไป

หอพักนั้นให้สำหรับพนักงานในบริษัทเท่านั้น

ในตอนบ่าย เขาเช่าห้องสวีทสองห้องในอพาร์ตเมนต์ถัดจากเมืองหยินไถ ห้องสวีททั้งสองเชื่อมต่อกัน

เดิมทีเขาต้องการเช่าห้องที่มีสองห้องนอนและหนึ่งห้องนั่งเล่น แต่หลังจากคิดดูแล้ว เขาก็ยังต้องการพื้นที่ส่วนตัวของตัวเองบ้าง เขามีหลายอย่างที่ไม่สามารถให้ผู้คนรู้ได้ และสุดท้ายก็เลือกเช่าอพาร์ทเมนท์สองห้อง

แม้ว่าทั้งสองจะอาศัยอยู่ในเมืองนี้มาสองหรือสามปีแล้ว แต่ก็ยังไม่มีอะไรมาก พวกเขาหารถบรรทุกขนาดเล็กเพื่อขนสัมภาระและออกเดินทาง

ในตอนเย็น หลิวหมิงอวี่นัดกับ เซี่ยหงตงและสือต้าเว่ย เพื่อทานอาหารในร้านอาหารเล็ก ๆ ที่เขาเคยกินมาก่อน

เดิมทีเขาอยากไปโรงแรมจินเจียงแต่ไม่ได้จองไว้ล่วงหน้าจึงต้องยอมแพ้

“พี่อวี่ ขอให้พี่มีเงินเยอะๆ” เซี่ยหงตงกล่าวพร้อมกับแก้วไวน์ ในเวลานี้ เขารู้ด้วยว่าทั้งสองได้เปิดร้านทองในเมืองหยินไถ

“ขอบคุณครับพี่ตง”

หลังจากทานอาหารเย็นทั้งสามคนแล้ว พวกเขาก็ไปที่ KTV ร้องเพลง และเมื่อพวกเขาออกมาในตอนท้าย แต่ละคนก็เวียนหัว

ทั้งสามคนอาศัยอยู่ในหอพักเป็นเวลาหลายปีจึงแยกทางกัน

ทุกคนมีเส้นทางชีวิตของตัวเอง หากแยกจากกันอาจหายไป

ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ชีวิตก็ดำเนินต่อไป

เช้าวันรุ่งขึ้น หลิวหมิงอวี่ไม่ได้เลือกที่จะเดินทางข้ามเวลา แต่ตราบใดที่เขาไม่ได้เดินทางข้ามเวลา เขาก็จะยังคงอยู่ที่นั่น และเขาสามารถไปได้ทุกเมื่อ

แต่เขายังคงตรวจสอบระบบ

ข้อมูลส่วนบุคคล:

ชื่อ:หลิว หมิงอวี่

พลัง: 27 (10)

ร่างกาย: 28 (10)

ความคล่องตัว: 24 (10)

พลังจิต: 11 (0)

คะแนน: 0

ผลของยาวิวัฒนาการทางพันธุกรรมยังคงมีผลอยู่ เมื่อเทียบกับการใช้เพียงน้ำยาวิวัฒนาการทางพันธุกรรม คุณลักษณะแต่ละอย่างก็เพิ่มขึ้น และความแข็งแกร่งก็เพิ่มขึ้นสองจุด

ไม่รู้ว่าสุดท้ายจะเพิ่มขึ้นถึงขนาดไหน เขาคาดว่าข้อมูลสุดท้ายของยาวิวัฒนาการทางพันธุกรรมระดับแรกควรเป็น 30

ดูที่แถบภารกิจอีกครั้ง และรีเฟรชภารกิจใหม่

ภารกิจ 1: ฆ่าซอมบี้ระดับแรกสิบตัว

รางวัลภารกิจ: 200 คะแนน

ความคืบหน้าของงาน: 0/10

ภารกิจนี้รีเฟรชวันละครั้งหรือไม่

คงจะดีถ้าภารกิจนี้ถูกส่งไปยังชุมชน ฆ่าซอมบี้หลายร้อยตัวในขณะนั้น ภารกิจเสร็จสิ้นแล้ว

แต่การฆ่าซอมบี้อีกสิบตัวในตอนนี้นั้นค่อนข้างง่าย ครั้งต่อไปที่ไปถึง ก็สามารถทำภารกิจนี้ได้

ซอมบี้ระดับแรก?

ควรหมายถึงซอมบี้ธรรมดา ซอมบี้พิเศษเหล่านั้นคือซอมบี้ระดับสองหรือไม่?

มีซอมบี้ขั้นสูงกว่านี้ไหม?

เหมือนซอมบี้ระดับสาม? ซอมบี้ระดับสี่?

พวกมันมีรูปร่างแบบไหน?

ลองคิดดู มันยังเป็นไปได้มาก แต่ผู้รอดชีวิตเหล่านั้นไม่เคยพบพวกมัน หรือหากพวกเขาพบพวกมัน พวกเขาก็จะไม่รู้ว่าพวกมันเป็นซอมบี้ระดับสาม ระดับสี่ หรือแม้แต่ระดับที่สูงกว่า

ในบรรดาซอมบี้พิเศษเหล่านั้น ควรมีซอมบี้ที่ก้าวหน้ากว่านี้

ลืมมันไปเถอะ อย่าเพิ่งคิดถึงพวกมันในตอนนี้

ภารกิจให้รางวัล 200 คะแนน ซึ่งถือว่าดีมาก

แต่เมื่อเปิดอินเทอร์เฟซของห้างสรรพสินค้า ก็ยังไม่มีอะไร ไม่มีอะไร ไม่มีอะไรเลย

บางทีเมื่อถึงจุดหนึ่งก็จะปรากฏขึ้น เพราะตอนนี้เขาไม่มีคะแนนเลย แม้ว่าเขาจะได้แต้ม แต่เขาไม่สามารถแลกเปลี่ยนอะไรได้ในตอนนี้

“พี่อวี่ ตื่นแล้วเหรอ?”

เสียงของสือต้าเว่ย ดังขึ้นนอกประตู

หลิวหมิงอวี่เดินไปที่ประตู เปิดประตูและพูดว่า

"รอฉันด้วย ฉันจะเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน"

เขาเข้าห้องน้ำไปล้างหน้าและเปลี่ยนเสื้อผ้า

ทั้งสองรับประทานอาหารเช้าแล้วไปร้านทอง

เมื่อทั้งสองมาถึงห้างก็เก้าโมงสามสิบเท่านั้น

ห้างสรรพสินค้ากำหนดให้ต้องเปิดตอนสิบโมงเช้า และพวกเขาต้องเตรียมการเปิดร้านล่วงหน้า โดยเฉพาะเมื่อเปิดร้านทอง เมื่อประตูปิดทองคำบนเคาน์เตอร์จะถูกรวบรวมและเก็บไวเซฟเพื่อนำมาขายในวันถัดไป

หลังจากที่ หลิวหมิงอวี่ซื้อร้านทองเมื่อวานนี้ เขาเพียงแต่งตั้งพนักงานเพื่อเป็นตัวแทนของร้านทอง เมื่อประตูปิดลง หลิวหมิงอวี่ก็ไม่มา และทองคำก็ถูกวางไว้ในตู้เซฟของร้านทองชั่วคราว

พนักงานที่ได้รับมอบหมายแทบจะตาย ด้วยความกลัวว่าจะเกิดอุบัติเหตุ เขามาทำงานแต่เช้าตรู่วันรุ่งขึ้นและรู้สึกโล่งใจเมื่อเห็นทองคำในตู้เซฟ

ทั้งสองมาถึงร้านทองและนำทองคำมาวางบนเคาน์เตอร์เพื่อจัดแสดง

“สวัสดีตอนเช้า หัวหน้า”

พนักงานตะโกนพร้อมกันเมื่อเห็นเจ้านายมา

“ดีแล้วที่พวกคุณทั้งหมดอยู่ที่นี่ ผมจะประกาศให้คุณทุกคนทราบ นี่คือผู้จัดการร้านคนใหม่ของคุณ”

สักพักก็มีคนมาครบ

“นี่คือผู้จัดการร้านคนใหม่ของคุณ คุณสือต้าเว่ย ขอให้ทุกคนยินดีต้อนรับเขาอย่างอบอุ่น”

หลิวหมิงอวี่ประกาศตำแหน่งของสือต้าเว่ย

คนที่ได้รับแต่งตั้งให้ดูแลร้านจากหลิวหมิงอวี่เมื่อวาน ชะงักไปชั่วขณะหนึ่ง เธอคิดว่าเธอมีโอกาสเป็นผู้จัดการร้าน

แต่ลองคิดดู ตำแหน่งแบบนี้ถูกคนที่ได้รับความไว้วางใจจากเจ้านายเข้ามารับตำแหน่ง แล้วจะปล่อยให้เธอรับตำแหน่งนี้ได้อย่างไร

สือต้าเว่ย มีการประชุมอย่างเป็นทางการกับพนักงานทุกคนเพื่อทำความคุ้นเคย