694 -  สิ่งที่อยู่ในโลงศพ 

694 -  สิ่งที่อยู่ในโลงศพ

เวลาผ่านไปทีละน้อยและหลายคนนิ่งเงียบโดยพยายามดูดซับความรู้แจ้งที่ได้จากเก้าญาณวิเศษลึกลับ ไม่ต้องสงสัยเลยว่าในบรรดาทุกคนที่อยู่ที่นี่ชายชราผู้บ้าคลั่งได้ประโยชน์สูงสุด

หลังจากนั้นไม่นานเขาก็ถอนสายตากลับมาและนั่งสมาธิอยู่ด้านบนของโลงศพ

สุนัขสีดำตัวใหญ่นั้นมีความวุ่นวายมากที่สุด มันยืนตัวตรง ส่งเสียงโห่ร้องเพื่อขึ้นไปบนฟ้า ขณะที่ทำความเข้าใจญาณวิเศษลึกลับทั้งเก้า มันก็วิ่งสองขาไปรอบๆ ราวกับมนุษย์

อย่างไรก็ตาม การรับรู้ของมันนั้นสูงมาก เพียงพริบตามันก็กลายเป็นสายฟ้าสีดำที่พุ่งออกจากยอดเขานี้

"จักรพรรดิคนนี้จะวิ่งสองขาในอนาคตเพื่อเรียนรู้เคล็ดลับให้มากที่สุด”

มันตั้งสมาธิและทำความเข้าใจอย่างถ่องแท้และแม้แต่สุนัขก็สามารถปลูกฝังให้เป็นมนุษย์สองขาได้?

ไม่ใช่ว่าหลี่เหอซุยขาดความเข้าใจ เพียงแต่วิธีนี้ไม่เหมาะกับการฝึกฝนของเขา แต่สุดท้ายเขาก็ยังมุ่งหน้าฝึกฝนและได้รับอะไรบางอย่างไม่มากก็น้อย

เสี่ยวหนานหนานก็เฝ้าสังเกตด้วยความสงสัย และสุดท้ายเนื่องจากไม่มีอะไรทำนางก็เริ่มเดินไปตามท่วงท่าของญาณวิเศษการเคลื่อนไหวและหายสาบสูญไปจากหน้าผาทันที

“หนานหนาน...”

เย่ฟ่านเรียกด้วยความตกใจ เด็กหญิงตัวเล็กๆ ปรากฏตัวขึ้นที่ด้านหนึ่งของโลงศพและกำลังร้องไห้ด้วยใบหน้าซีดขาวเต็มไปด้วยความกลัว

"ข้าแค่ลองดู ... " เรื่องนี้ทำให้หลี่เหอซุยพูดไม่ออก เขาถอนหายใจยาว

"พูดกันตามตรงแม้แต่ในบรรดาลูกหลานของโจรผู้ยิ่งใหญ่ทั้งหมดข้าก็ถือว่ามีพรสวรรค์ในการเรียนรู้สูงที่สุด

แต่ตอนนี้แม้แต่สุนัขข้าก็ไม่สามารถเปรียบเทียบกับมันได้ แม้แต่เด็กหญิงตัวน้อยที่อายุเพียงสองสามขวบก็เก่งไปกว่าข้า มันทำให้ข้ารู้สึกท้อแท้จริงๆ?”

เย่ฟ่านและคนอื่นๆ รีบไปที่โลงศพและอุ้มเด็กหญิงตัวเล็กๆลงมาเพราะกลัวว่าจะมีอันตรายเกิดขึ้น แต่พวกเขาก็บังเอิญเห็นสิ่งที่อยู่ในโลงศพและมันทำให้หนังศีรษะของพวกเขาชาด้านทันที

ในโลงศพมีเลือดครึ่งแอ่งที่สว่างไสวและแพรวพราวราวกับเพิ่งไหลออกจากร่างกายมนุษย์ ภายในเลือดนั้นมีศพของชายชราคนหนึ่งล่องลอยอยู่ภายใน

แม้ว่าศพนี้จะตายไปนานแล้วแต่เห็นได้ชัดว่ากลิ่นอายจากซากศพของเขาที่ถูกปลดปล่อยออกมาเป็นของผู้อมตะคนหนึ่งเขาถือคทาสีทองและมีความกดดันอย่างที่ไม่มีผู้ใดสามารถเทียบได้

"โอ้สวรรค์ นี่คือร่างศักดิ์สิทธิ์เซียนโบราณของต้าเฉิงคนนั้นหรือไม่ เขาตายไปแล้วหลายร้อยหลายพันปีแต่ร่างของเขากลับยังไม่เน่าเปื่อย นี่เป็นไปได้อย่างไร” หลี่เหอซุยกรีดร้องด้วยความกลัว

“แม้ว่าเขาจะตายไปแล้วแต่เหตุไฉนข้าจึงสัมผัสได้ถึงความอาฆาตแค้นที่อยู่ในบ่อโลหิตของเขา” เย่ฟ่านกล่าวด้วยความตกใจ

“นี่...ควรจะเป็นสิ่งมีชีวิตอมตะที่อาศัยอยู่ในศาลสวรรค์ ไม่คิดว่าสุดท้ายเขาจะมาตายอยู่ที่นี่” จักรพรรดิดำตกตะลึง

“หนึ่งในสองผู้อมตะที่แข็งแกร่งคนนั้นหรือ เขามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร?” เย่ฟ่านสงสัยเขาเคยได้ยินสุนัขสีดำตัวใหญ่พูดถึงเรื่องนี้โดยละเอียดมาแล้ว

“มีข่าวลือในโลกว่าอายุขัยของเขาหมดไปและเขาไม่สามารถประคองตัวเองให้กลายเป็นสิ่งมีชีวิตอมตะได้อีกต่อไป ไม่คิดว่าสุดท้ายเขาจะออกมาตามหาความหวังสุดท้ายที่หน้าผาศักดิ์สิทธิ์แห่งนี้” จักรพรรดิดำประหลาดใจ

ไอสังหารที่ถูกปลดปล่อยออกมาจากไม้เท้าโบราณสีทองนั้นทำให้หน้าผาศักดิ์สิทธิ์ทั้งหมดเกือบกลายเป็นน้ำแข็ง

ไม่ต้องสงสัยเลยว่าความแข็งแกร่งของชายชราคนนี้เมื่อเขาที่เขายังมีชีวิตอยู่จะต้องไม่เป็นรองชายชราผู้บ้าคลั่งอย่างแน่นอน

สุนัขสีดำตัวใหญ่ถอนหายใจและกล่าวว่า

“ถึงเวลาที่เขาจะได้เห็นดวงอาทิตย์อีกครั้ง ปล่อยให้ร่างกายของเขาอยู่อย่างนี้อีกสักพักเถอะ”

“หลายร้อยหลายพันปีผ่านไปแล้ว ร่างกายของเขาไม่เสื่อมสลาย เขาสมกับเป็นยอดฝีมือระดับผู้อมตะจริงๆ แต่ข้าสงสัยว่าเขามาตายอยู่ในนี้ได้อย่างไร?” หลี่เหอซุยด้วยความประหลาดใจ

“คอของเขาบิดเบี้ยว เหมือนถูกใครจับหัก…”

สุนัขสีดำตัวใหญ่กรีดร้องด้วยความกลัว ในตอนนี้มันยังคงวิ่งวนอยู่รอบๆร่างของสิ่งมีชีวิตอมตะ เพราะนี่คือสมบัติล้ำค่าที่เพียงพอจะทำให้พวกเขากลายเป็นครึ่งเซียนได้เลย

และรอบๆคอของชายชรายังมีรอยนิ้วมือสีเขียวของใครบางคนติดไว้อย่างชัดเจน

"ข้ากลัว ... "

เสี่ยวหนานหนานฝังศีรษะของนางไว้ในอ้อมแขนของเย่ฟ่านไม่กล้ามองลงมาและกระซิบเบาๆ

"มีคนนอนอยู่ในสระเลือดและร่างกายของเขาปกคลุมไปด้วยผมสีเขียว”

“ร่างศักดิ์สิทธิ์แห่งต้าเฉิง” หลายคนตกใจกลัว

ร่างศักดิ์สิทธิ์เซียนโบราณแห่งต้าเฉิงตายไปหลายปีแล้ว แต่เขากลับสามารถบิดคอของสิ่งมีชีวิตอมตะคนหนึ่งให้ตายได้ เรื่องนี้น่ากลัวอย่างถึงที่สุด

“ว้าว!”

ในขณะที่ทุกคนกำลังปรึกษากันอย่างเคร่งเครียดนั้น กรงเล็บขนาดใหญ่ที่โดนปกคลุมไปด้วยขนสีเขียวก็ยื่นเข้าหาเสี่ยวหนานหนานอย่างรวดเร็ว

“ว้าว!”

กรงเล็บอันน่าสะพรึงกลัวยื่นออกมาจากโลงศพ มันปกคลุมไปด้วยขนสีเขียวและโลหิตสีแดงที่ไหลนองทำให้ผู้คนตกตะลึงและหวาดกลัวอย่างถึงที่สุด

แสงสีเงินในดวงตาของชายชราผู้บ้าคลั่งระเบิดออกมาและกำปั้นของเขาได้พุ่งเข้าหากรงเล็บสีเขียวในทันที

　　

"เคร้ง!"

นี่เป็นวิธีการโจมตีของสิ่งมีชีวิตอมตะ เทือกเขาที่ไม่มีที่สิ้นสุดสั่นสะเทือนอย่างรุนแรงคล้ายกับจะพังลง แต่ชายชราผู้บ้าคลั่งกับไม่สามารถสร้างแม้แต่รอยขีดข่วนให้กับกรงเล็บข้างนั้นได้

ประกายไฟระยิบระยับกระจายไปทั่ว ทำให้เกิดเสียงที่ดังเหมือนการปะทะกันของเหล็กศักดิ์สิทธิ์ และมือใหญ่ก็ค่อยๆ เอื้อมมือออกมาด้วยความเร็วที่ลดลงเพียงเล็กน้อย

“เขายังไม่ตาย”

หลี่เหอซุยและคนอื่นๆรีบถอยหนี โดยปล่อยให้ชายชราผู้บ้าคลั่งเป็นคนถ่วงเวลาปีศาจที่อยู่ในโลงศพนั้น

ในขณะที่พวกเขากำลังวิ่งหนีออกมา ที่ด้านหน้าของพวกเขากลับปรากฏบ่อโลหิตมากมายหลายสิบแห่ง และกรงเล็บขนาดใหญ่ที่ปกคลุมไปด้วยขนสีเขียวก็โผล่ออกมาจากบ่อเหล่านั้นคล้ายกับต้องการจากขัดขวางไม่ให้พวกเขาหนีออกจากที่นี่ได้

จากนั้นร่างของผู้อมตะจากศาลสวรรค์ก็ค่อยๆลุกขึ้นยืนอีกครั้ง เพียงแต่ลำคอของเขากระดูกถูกบดขยี้หมดแล้วจึงทำให้ศีรษะของเขาเอียงไปด้านข้างมีลักษณะน่าขบขันอย่างยิ่ง

แต่ในเวลานี้ยังมีผู้ใดกล้าหัวเราะออกมา เพราะที่ด้านหลังของชายชราคนนั้นมีกรงเล็บขนาดใหญ่กำลังหิ้วคอของเขาและยกสูงขึ้นไปบนท้องฟ้า

ไอสังหารที่เย็นเยียบถูกปลดปล่อยออกมาอย่างไม่สิ้นสุด มันทำให้ความหวังที่จะหลบหนีของทุกคนพังทลายลงทันที เพียงความกดดันที่ได้รับมันก็เป็นไปไม่ได้เลยที่พวกเขาจะขยับตัวออกจากที่นี่ได้

“บังอาจ!”

ชายชราผู้บ้าคลั่งคำรามด้วยความโกรธและโบกมือไปมา นี่เป็นครั้งแรกที่เขาโจมตีจริงจังมาก และญาณวิเศษระดับผู้อมตะของเขาก็ถูกแสดงออกมาอย่างเต็มที่

ทันใดนั้นมังกรตัวน้อยที่ยาวไม่กี่จ้างก็ปรากฏขึ้นบนฝ่ามือของเขา ทันทีที่มันหลุดออกไปข้างหน้าร่างกายของมันก็ขยายใหญ่ขึ้นหลายสิบเท่าและครอบคลุมทั้งหน้าผาขนาดใหญ่อย่างรวดเร็ว

“บูม!”

ชายชราผู้บ้าคลั่งและมังกรสีขาวตัวใหญ่โจมตีเข้าหาโลงศพทองแดงอย่างพร้อมเพรียง เลือดที่อยู่ภายในโลงศพสาดกระเซ็นไปทั่ว

"ค่ายกลของจักรพรรดิผู้ยิ่งใหญ่ยังรออะไรอีก”

"บูม ! “

พลังที่ไม่มีใครเทียบได้พุ่งไปยังทุกซอกทุกมุมของหน้าผาศักดิ์สิทธิ์เพื่อกระตุ้นลวดลายที่จักรพรรดิโบราณทิ้งไว้ ในทันใดนั้นแสงสีทองนับพันเส้นก็ถูกยิงขึ้นมาจากด้านล่างและครอบคลุมเข้าหาโลงศพทองแดงในทันที!

"อย่าให้โลหิตเหล่านี้สัมผัสตัว เพียงแค่หยดเดียวมันก็สามารถฆ่าคนระดับครึ่งเซียนได้แล้ว..."

นี่คือเสียงเตือนของชายชราผู้บ้าคลั่ง และพวกเย่ฟ่านก็พยายามหลบหลีกโลหิตที่สาดกระเซ็นออกมา โชคดีที่โลหิตเหล่านี้เคลื่อนที่ได้ช้าการจะปกป้องตัวเองนั้นจึงไม่เป็นปัญหาสำหรับพวกเขา

หลังจากนั้นไม่นานค่ายคนของจักรพรรดิผู้ยิ่งใหญ่รวมถึงคัมภีร์ผนึกเทพก็ดูเหมือนจะควบคุมปีศาจร้ายที่อยู่ในโลงศพให้กลับมาสงบได้อีกครั้ง

"น่าเสียดายที่คทาสีทองซึ่งเป็นอาวุธเต๋าสุดขั้วชิ้นนั้นถูกทิ้งไว้ในบ่อโลหิตด้วย" หลี่เหอซุยรู้สึกเสียใจ

"เจ้าจะเอามันมาทำประโยชน์อะไร ด้วยพลังเช่นเจ้าการครอบครองมันมีแต่จะนำความตายมาสู่ตัวเอง..."

จักรพรรดิดำเย้ยหยันและเป็นคนแรกที่ถอยออกห่างจากโลงศพโบราณ ในตอนนี้พวกเขาได้รับสิ่งที่ต้องการมาแล้วและต้องคิดหาวิธีเดินทางออกจากดินแดนแห่งความตายนี้ให้เร็วที่สุด