อาณาจักร ฮาร์ดี้ 1945 ตอนที่ 40 พระเจ้าลงโทษ
ตอนที่ 40 พระเจ้าลงโทษ
เฮนรี่และคนอื่นๆ ขนผงโคเคนทั้งหมดขึ้นรถบรรทุกจากนั้นพวกเขาก็ขับรถออกไปอย่างรวดเร็ว
ท่าเทียบเรือกลับมาเงียบอีกครั้ง เหลือเพียงแค่เสียงคลื่นกระทบกับชายฝั่งอย่างไม่หยุดนิ่ง
กลับมาที่ฐาน
ในห้องนั่งเล่น ตอนนี้ทุกคนกำลังมองไปที่กระเป๋าเดินทางบนโต๊ะอย่างตื่นเต้น เมื่อกระเป๋าถูกเปิดออกมีปึกเงินดอลลาร์ใหม่เอี่ยมอ่องอยู่ในนั้น
“หัวหน้าผมนับมันแล้ว มีเงินอยู่ในกระเป๋าทั้งหมด 300,000 ดอลลาร์” ฌอนรายงานอย่างตื่นเต้น
เมื่อทุกคนได้ยินเช่นนั้น ทั้งหมดต่างก็ตื่นเต้นมากกว่าเดิมคราวนี้พวกเขาสามารถหาเงินได้มากกว่าครั้งก่อนเสียอีก
ฮาร์ดี้ไม่รอช้า เขาแบ่งเงินทันที
“แบ่งเงินออกไป 90,000 ดอลลาร์ เข้ากองกลางแก๊ง”
ฌอนนับเงินแยกออกไปอีกด้านทันที
ตามข้อตกลงระหว่างเขากับซีเกส พวกเขาต้องแบ่งเงินออก 30% เป็นจํานวนเงิน 90,000 ดอลลาร์ให้กับซีเกส
คนอื่นๆ จะไม่รู้เกี่ยวกับการตัดสินใจส่วนตัวระหว่างฮาร์ดี้และซีเกลพวกเขาเข้าใจแค่ว่าเป็นการแบ่งเงินเข้าส่วนกลางแก๊งเท่านั้น ฮาร์ดี้รู้สึกว่าไม่จําเป็นต้องบอกพวกเขา ถึงจะรู้หรือไม่รู้เรื่องนี้ก็คงไม่ต่างกันแค่ปล่อยให้พวกเขามีความสุขจากเงินที่ได้มาก็พอแล้ว
“พวกนายจะได้รับเงินคนละ 13,125 ดอลลาร์ ฌอนนับเงินแล้วส่งให้ทุกคนเลย” ฮาร์ดี้กล่าว
ไม่นานแต่ละคนล้วนมีเงินกองใหญ่อยู่ในมือ
ส่วนที่เหลือทั้งหมดเป็นของฮาร์ดี้
105,000 ดอลลาร์
“หัวหน้า แล้วเรื่องผงโคเคนที่เราเอามาล่ะ” เฮนรี่ถาม
มีผงโคเคนจํานวนมากพวกเค้านับได้ทั้งหมดประมาณ 500 กิโลกรัม
ฮาร์ดี้คํานวณในใจอย่างรวดเร็ว
300,000 ดอลลาร์ต่อห้าร้อยกิโลกรัม 0.6 ดอลลาร์ต่อกรัม
แต่ถ้าขายให้ลูกค้ารายย่อย 1 กรัมมักจะขายได้ประมาณ 4 หรือ 5 ดอลลาร์และราคาสูงขึ้นเมื่อ สินค้าขาดตลาด
สิ่งนี้แสดงให้เห็นถึงผลกําไรมหาศาล
เผาทิ้ง?
น่าเสียดาย
ขายมัน?
ฮาร์ดี้ไม่อยากที่จะมีส่วนร่วมในธุรกิจยาเสพติด
“ซ่อนเอาไว้ก่อน บางทีมันอาจจะมีประโยชน์ในอนาคตก็ได้” ฮาร์ดี้กล่าว
แดนี่กําลังนั่งอยู่ในสํานักงานคาบซิการ์อยู่ในปาก เขาเหลือบมองนาฬิกาที่ผนังตอนนี้เป็นเวลาตีหนึ่งครึ่งแล้ว
เขาขมวดคิ้ว
ปกติการซื้อขายยาจะใช้เวลาไม่เกินหนึ่งชั่วโมง ทําไมตอนนี้เบอร์สไตน์ยังไม่กลับมา?
หรือจะมีเรื่องบางอย่างเกิดขึ้น?
เขาไม่สามารถทนอยู่นิ่งได้อีกต่อไป
“จอห์น วอลเตอร์ พวกนายไปที่ท่าเทียบเรือไปเช็คดูหน่อยว่าทําไมเบอร์สไตน์ยังไม่กลับมา” แดน พูดกับบอดี้การ์ดทั้งสองคนของเขา
“รับทราบครับหัวหน้า”
บอดี้การ์ดทั้งสองขับรถไปที่ท่าเทียบเรือ พวกเขาถึงกับตกใจกับภาพที่เห็นตรงหน้า ท่าเทียบเรือเต็มไปด้วยศพและเลือดสมาชิกแก๊งขาวสเปนทุกคนล้วนนอนตายอยู่กับพื้น รวมทั้งเบอร์สไตน์ด้วย
มีชายผิวคล้ำสองสามคนตายอยู่ในนั้นด้วย พวกเขาเดาว่าคนเหล่านี้น่าจะเป็นชาวโคลอมเบีย
“ต้องรีบกลับไปแจ้งหัวหน้า”
ทั้งสองขับรถกลับอย่างรวดเร็วและรีบเข้าไปในสํานักงานจอห์นพูดในขณะที่ยังหอบอยู่
“หัวหน้า เกิดเรื่องใหญ่แล้วรองหัวหน้าเบอร์สไตน์ตายแล้วรวมถึงลูกน้องทุกคนที่ไปกับเขาด้วยทั้งหมดตายที่ท่าเทียบเรือ”
แดนี่ลุกขึ้นยืนในทันที
สิ่งที่ทําให้เขากังวลมากที่สุดเกิดขึ้นจนได้
“เกิดอะไรขึ้น!” แดนี่ถามเสียงดัง
“เราเห็นแต่ศพที่ท่าเทียบเรือศพคนของแก๊งเรา และมีศพชาวโคลอมเบียสองสามคน”
“แล้วโคเคนกับเงินล่ะอยู่ที่ไหน!”
“เราไม่เห็นมัน”
“มีเรืออยู่ที่ท่าเทียบเรือหรือเปล่า”
“ไม่มีครับ”
แดนี่รีบนําคนไปที่ท่าเทียบเรือ เมื่อถึงท่าเทียบเรือสิ่งที่เขาเห็นเหมือนที่บอดี้การ์ดของเขารายงานไม่ผิดเพี้ยน
เบอร์สไตน์ตายแล้ว
ลูกน้องทั้งหมดของเขาเสียชีวิต
เงิน 300,000 ดอลลาร์หายไป ผงโคเคนก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย
แต่ทำไม?
พวกเขาทําธุรกิจซื้อขายยากับชาวโคลอมเบียมาหลายปีแล้ว ไม่เคยเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นมาก่อนทําไมต้องเกิดเรื่องในครั้งนี้
ครั้งที่เขาลงทุนเงินก้อนโตถึง 300,000 ดอลลาร์
“เกิดอะไรขึ้น มันเกิดอะไรขึ้น!” แดนี่คํารามอย่างโกรธจัด
ลูกน้องรอบตัวเขาได้แต่นิ่งเงียบเหลือเพียงสายลมที่หนาวเย็นและเสียงคลื่นกระทบฝั่งที่ตอบเขา
หลังจากนั้นไม่นาน แดนี่ก็สงบลงเขาสั่งลูกน้องรอบตัว “จัดการท่าเทียบเรือเดี๋ยวนี้ เราต้องรีบย้ายศพไปที่อื่น ถ้าคนอื่นมาพบศพบางทีอาจจะมีตํารวจมาสร้างปัญหาให้เราได้”
ลูกน้องของเขารีบโยนศพขึ้นรถบรรทุก
รวมทั้งศพของชาวโคลอมเบียเหล่านั้นด้วย
ยังมีคราบเลือดจํานวนมากอยู่บนพื้น แต่ทําได้แค่พยายามซ่อนมันให้ได้มากที่สุดก่อนที่ชาวประมงกําลังจะมา แดนี่รีบนําคนออกไปอย่างรวดเร็ว
กลับมาที่สํานักงาน
แดนี่ไม่สามารถสงบสติอารมณ์ได้ ไม่ว่าด้วยเหตุผลใดการสูญเสียครั้งนี้มันมากเกินไป เบอร์สไตน์ที่เป็นมือขวาของเขา ลูกน้องที่ทรงพลังที่สุดของเขาเสียชีวิต
หลังจากที่คาสิโนถูกปล้น แก๊งชาวสเปนก็สูญเสียรายได้ไปมาก
เขาต้องการสร้างรายได้จากผงโคเคนเพื่อชดเชยความสูญเสีย
เขาต้องพยายามอย่างหนักเพื่อรวบรวมเงินสด 300,000 ดอลลาร์
และมันจบลงแล้ว…
เงินหมดแล้ว
ยาเสพติดก็ไม่มี จะให้ทําธุรกิจยาเสพติดต่อไปก็ไม่รู้จะเอายาที่ไหนมาขาย
แดนี่คิดถึงชาวโคลอมเบียที่ตายไปแล้วอีกครั้ง เขากลัวว่าแม้แต่การซื้อยาจากคนพวกนั้นก็คงจะทําไม่ได้แล้ว
แม่ง! บ้าเอ้ย!
แดนี่โกรธมากขึ้นและคํารามในสํานักงาน
เขากวาดของบนโต๊ะอย่างแรง โคมไฟและชุดน้ำาชาบนโต๊ะถูกกวาดลงกับพื้นแตกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย
“จอห์น วอลเตอร์ สั่งทุกคนให้ไปตรวจสอบมา ฉันต้องรู้ให้ได้ว่าเกิดอะไรขึ้น”
จอห์นพยักหน้าอย่างรวดเร็ว
บอดี้การ์ดทั้งสองออกไป แดนี่ยืนอยู่ที่หน้าต่างเขากําลังสงสัยว่าใครเป็นคนทําหรือจะเป็นนายพลกุสตาโวที่ซื้อขายกับเขา?
แล้วเพราะอะไร?
เขาขาดเงิน?
แต่ก็ไม่จําเป็นต้องใช้วิธีการสุดโต่งแบบนี้ พวกนั้นต้องรู้ว่าการซื้อขายยาให้เขาเป็นการทํากําไรได้อย่างต่อเนื่อง
ซื้อขายกันต่อไปไม่ดีกว่าเหรอ?
เป็นไปได้ไหมว่ามีเรื่องบางอย่างเกิดขึ้นในโคลอมเบีย
หรือมีกลุ่มคนอีกกลุ่มหนึ่งที่รู้เส้นทางการซื้อขาย และพวกนั้นก็ตามไปปล้นเบอร์สไตน์ที่ท่าเทียบเรือ
มีความเป็นไปได้
แดนี่ต้องการส่งโทรเลขไปยังนายพลกุสตาโวเพื่อยืนยันเรื่องนี้
แต่เขาก็ต้องกังวล
หากโทรเลขถูกเอฟบีไอแอบดู ปัญหาคงจะใหญ่กว่าเดิมแน่ๆ
บ้าเอ้ย!
‘ทํายังไงดีๆ’
แดนี่ ทหารผ่านศึกที่บริหารแก๊งอันธพาลมานานหลายสิบปีถึงกลับไม่รู้ว่าต้องทําอย่างไร
เขาไม่ได้นอนทั้งคืนจนรู้สึกเหนื่อยล้าและปวดหัวมากแต่เขายังไม่คิดจะนอนในตอนนี้
เขาสูบซิการ์ไม่หยุดจนใบหน้าซีดเผือกมากในคืนเดียว
ขณะนี้เป็นเวลาเข้าแล้ว
กริ่ง! กริ่ง!
โทรศัพท์ดังขึ้นกะทันหัน
แดนี่คิดว่าเป็นจอห์น เขารีบยกใส่หูแต่คนที่โทรมาไม่ใช่จอห์นกลับเป็นผู้รับผิดชอบธุรกิจนายหน้า
“หัวหน้า ผมมีเรื่องรายงานให้คุณทราบผู้จัดการของบริษัทนายหน้าคนหนึ่งของเราที่ชื่อแซนเดอร์หายตัวไป ไม่มีใครเจอตัวเขามาสามวันแล้วผมจึงตรวจสอบแล้วพบว่าเขาขายนักแสดงบางส่วนได้เงินมาหลายหมื่นดอลลาร์ก่อนที่จะหายตัวไป ผมสงสัยว่าชายคนนั้นอาจจะหนีไปพร้อมกับเงินนั้น”
แน่นอนว่าแดนี่ไม่รู้จักแซนเดอร์ เขาจะจําขอลูกน้องระดับล่างที่มีมากมายได้อย่างไร
แดนี่ปวดหัวมากกว่าเดิมเมื่อได้ยินว่ามีลูกน้องหนีไปพร้อมกับเงินหลายหมื่นดอลลาร์
วันนี้ไม่มีอะไรดีเลยสักอย่างมีแต่ข่าวที่ทําให้เขาเป็นบ้า
แดนี่หงุดหงิดมาก เขาตะโกนใส่โทรศัพท์ “ก็ส่งคนไปตามหาไอ้สารเลวนั่นสิวะ เอาเงินคืนมาให้ได้แล้วฝังมันทั้งเป็นซะ”
พูดเสร็จก็วางสายลงไป
แฮ่ก!แฮ่ก!
แดนหอบหายใจอย่างหนัก
บ้าเอ้ย! มีแต่ปัญหา
แต่แดนี่คงไม่รู้ว่าแซนเดอร์ถูกฝังทั้งเป็นไปนานแล้ว
จนถึงเวลาบ่ายโมง
บอดี้การ์ดทั้งสองคนกลับมารายงานแก่แดนี่
“ขอโทษครับหัวหน้า เราค้นหาอย่างละเอียดแล้วแต่ไม่พบเบาะแสหรือชาวโคลอมเบียเลยจึงไม่ทราบว่าเกิดอะ ไรขึ้น”
แดนี่กําหมัดของเขา
“ตรวจสอบตรวจสอบต่อไป ฉันไม่เชื่อว่าจะไม่มีเงื่อนงํา!” แดนี่ตะโกน
บอดี้การ์ดรับคําอย่างรวดเร็วและวิ่งออกไปอีกครั้ง
แดนี่นั่งลงบนเก้าอี้
ถ้าไม่มีเบอร์สไตน์แล้วจะจัดการกับธุรกิจของแก๊งในอนาคตได้อย่างไร ? มันไม่ง่ายนักที่จะหาคนที่เก่งแบบนั้น
การซื้อยาล้มเหลว
เงินไม่เหลือ
สินค้าหายเกลี้ยง
แล้วธุรกิจยาในอนาคตล่ะ?
คาสิโนก็ยังปิดอยู่
ธุรกิจของแก๊งชาวสเปนเหลือเพียงบาร์ไม่กี่แห่ง สนามมวยใต้ดิน บริษัทนายหน้า และบริษัทเงินกู้ อย่างไรก็ตาม ธุรกิจเหล่านั้นไม่ได้ทําเงินมากนัก ดังนั้นเงินที่จะมาบริหารให้พอหมุนเวียนธุรกิจในแก๊งคงเป็นไปได้ยาก
หรือว่าฉันไปทําให้พระเจ้าทรงโกรธเคือง?
ท่านจึงลงโทษฉันแบบนี้
