(ฟรี) บทที่ 24 ไม่ใช่เรียกฉันว่าพี่เหรอ?

"นอกจากนี้เธอย้ายไปอยู่ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 3 ไม่เกี่ยวว่าจะเป็นโรงเรียนที่เธอหามาหรือไหม แต่เมื่อเข้าโรงเรียนต่างก็มีการสอบแบ่งห้อง น้องสาวของเธอสอบเข้าได้ห้อง B และคะแนนของเธอก็ไม่สามารถเรียนห้อง A ได้ แทนที่จะเข้าห้องแย่ๆ อย่างห้อง S สู้เปลี่ยนโรงเรียนไม่ดีกว่าเหรอ จะได้ไม่ต้องอดทนต่อสภาพแวดล้อมแบบนั้นด้วย ..."

เฉียวเนี่ยนฟังเขาพูดอย่างอดทน: "พูดจบแล้วเหรอ? ใครบอกคุณว่าฉันสามารถเรียนได้แค่ห้อง S เท่านั้น?"

"แล้วเธอสามารถสอบเข้าห้อง A ได้อีกเหรอ!" เฉียวเว่ยหมินพูดอย่างไม่เห็นด้วย และไม่สามารถระงับอารมณ์ทางสีหน้าได้: "...เนี่ยนเนี่ยน ฉันทำเพื่อเธอทั้งนั้น!"

"คุณทำเพื่อเฉียวเชินเถอะ!" สายตาของเฉียวเนี่ยนแสดงออกถึงความเมินเฉย: "เฉียวเชินบอกกับคุณว่าไม่อยากเรียนโรงเรียนเดียวกับฉันใช่ไหม?"

"เชินเชินไม่เคยบอกกับฉัน "

อันที่จริงเฉียวเชินเสนออย่างอ้อมๆ ว่าไม่อยากให้เฉี่ยวเนี่ยนไปเรียนที่โรงเรียนมัธยมอันดับหนึ่งของวงแหวนรอบนอก

เฉียวเนี่ยนกระชากหน้ากากจอมปลอมของเขาออก และพูดอย่างตรงไปตรงมา: "ฉันจะไม่เปลี่ยนโรงเรียน ถ้าเฉียวเชินไม่อยากเรียนโรงเรียนเดียวกับฉันจริงๆ คุณก็ให้เธอเปลี่ยนโรงเรียนได้"

"เฉียวเนี่ยน!" เมื่อเห็นว่าเธอไม่เชื่อฟัง เฉียวเว่ยหมินดุด้วยความโกรธเคือง: "น้องสาวของเธอสุขภาพไม่ค่อยดี มันยากที่จะปรับตัวให้เข้ากับสภาพแวดล้อมของโรงเรียน เธอกำลังพูดถึงอะไร..."

"ความจริง "

เฉียวเนี่ยนไม่ได้ใส่ใจกับความโกรธของเขาเลย: "ยังไงเธอก็จะเข้าเรียนต่อด้านศิลปะการแสดงอยู่แล้ว คะแนนสอบม.ปลายก็ไม่สําคัญ แถมที่พักและอาหารของโรงเรียนมัธยมปลายอิงไฉก็ดีมากเลย เหมาะสมกับเธอ ถ้าเธออยากไปเรียน คุณก็ปล่อยให้เธอไปเรียน ส่วนฉันจะได้ไม่ต้องทำให้คุณลำบากใจ!"

โทรศัพท์มือถือของเธอยังคงมีเสียงเรียกเข้าอยู่ เฉียวเนี่ยนเกียจคร้านเกินกว่าจะโต้เถียงกับเขา เลยพูดว่า "ฉันยังมีธุระ ถ้าไม่มีอะไรแล้ว งั้นฉันขอตัวก่อน"

ใบหน้าของเฉียวเว่ยหมินเปลี่ยนเป็นสีเขียวด้วยความโกรธ เมื่อมองดูหลังของอีกฝ่ายจากระยะไกลที่ค่อยๆ หายไปในห้องโถงชั้นหนึ่ง ดูเหมือนว่าจะมีชายคนหนึ่งลงมารับเธอ

คราวนี้สีหน้าของเฉียวเว่ยหมินเริ่มแย่ลงเรื่อยๆ

แต่ก็ต้องสงบเสงี่ยมเอาไว้เพราะฐานะทางสังคมของเขา มันคงไม่ดีที่จะไล่ตามเฉียวเนี่ยนไปในที่สาธารณะ ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงเดินจากไป โดยคิดในใจว่าจะต้องหาโอกาสคุยกับเฉียวเนี่ยนในครั้งต่อไป

เมื่อเขาเดินออกไป ก็บังเอิญเดินไปชนกับเจียงหลี ลักษณะท่าทางของเจียงหลีนั้นโดดเด่นมาก จนเขาอดไม่ได้ที่จะเหลือบมองด้วยความรู้สึกงุนงง

เขาคุ้นๆ ว่าเหมือนเคยเห็นใบหน้าแบบนี้ในทีวีมาก่อน ดารารุ่นไหนกันเนี่ย ดูเหมือนว่าจะมีชื่อเสียงมาก!

ดาราจะมาโรงพยาบาลของวงแหวนรอบนอกนี่ได้ยังไง?

หรือว่าระแวกนี้จะมีการถ่ายรายการอยู่?

...

ทางเข้าบันได

เย่วั่งชวนเดินไปห้องผู้ป่วยเพื่อดูเย่ฉีเฉินที่เพิ่งพ้นขีดอันตรายและยังคงนอนไม่ได้สติอยู่ หลังจากนั้นเขาก็โทรหาเฉียวเนี่ยนตั้งนานแต่ไม่มีใครรับสาย จึงต้องเดินลงมาดูด้วยตัวเอง

สายตาของเขาจับจ้องไปที่หญิงสาวที่เปียกโชกไปทั่วทั้งตัว

"ทำไมไม่รับโทรศัพท์?"

เฉียวเนี่ยนไม่อยากพูดถึงเรื่องที่พบคนของตระกูลเฉียว เธอจึงตอบด้วยเสียงเรียบๆ ว่า: "ปิดเสียงโทรศัพท์ไว้ และก็ไม่ได้จับโทรศัพท์เลย"

เย่วั่งชวนเห็นจากหางตาว่าโทรศัพท์มือถือในมือของเธอยังสั่นอยู่ จึงกดวางสายโทรศัพท์อย่างเงียบๆ โดยไม่พูดถึงเรื่องที่เธอเพิ่งโกหกไปเมื่อครู่นี้

เขาเอื้อมมือออกไปดึงเธอไว้ "ไปกันเถอะ ปู่เจียง พวกเขากําลังรอเธออยู่ข้างบนแล้ว"

เฉียวเนี่ยนเบี่ยงหลบมือเขาอย่างเนียนๆ ใบหน้าดูหดหู่ลง

แน่นอนว่าต้องเป็นเจียงหลีโทรเรียกใครซักคนมา!

เธอแค่มีแผลเล็กน้อยที่คอเท่านั้นเอง ไม่เห็นต้องระดมพลมากมายขนาดนั้นเลย!

เธอกําลังจะเดินขึ้นไป ทันใดนั้นก็ถูกคนขวางอยู่ในมุม

## ?????????

เย่วั่งชวนมีรูปร่างที่สูง ทำให้เงาของเขาทอดลงมาคล้ายกับภูเขาที่ปกคลุมเธอไว้เบื้องล่าง

ความแข็งแกร่งและความกดดันที่มองไม่เห็นทําให้เฉียวเนี่ยนรู้สึกขนลุกขึ้นมา

"ไม่ใช่เรียกฉันว่าพี่เหรอ?"

เสียงนี้ เซ็กซี่และตราตรึงใจ!

เหลือเกิน!

เขากําลังพูดถึงอะไร!

เฉียวเนี่ยนเงยหน้าขึ้นมองด้วยความสงสัย ก็พบกับดวงตาคู่นึงที่ดูลึกล้ำและมีออร่ากระหายเลือดอยู่ภายใต้ดวงตาสีเข้มของเขา ตอนนี้เขากำลังจ้องมองมาที่เธอราวกับว่าเขาต้องการจะดูดเธอเข้าไป

"พี่จะพาเธอขึ้นไป"

เย่วั่งชวนจับมือเธออย่างแน่น ริมฝีปากบางเผยรอยยิ้มจางๆ ที่ดูเหมือนเกือบจะไม่ได้ยิ้มนั้น ทั้งเอาแต่ใจทั้งอันธพาล ไม่เหมือนปกติที่เคยเป็น และดูเหมือนว่าเธอจะไม่สามารถขัดขืนได้ มือใหญ่กุมข้อมือของเธอไว้หมดเลย

จากนั้นเขาก็รวบรวมออร่าของตัวเองและพูดด้วยดูท่าทางเกียจคร้านโดยไม่ใส่ใจอะไร: "ไปกันเถอะ"