ตอนที่ 893+894 ภาพเธอในความทรงจำของเขา

ตอนที่ 893 ภาพเธอในความทรงจำของเขา

ในเวลานั้น ลู่ชิงสีคิดว่าเมื่อเขาแต่งงานกับเธอ ผู้หญิงของเขาจะเล่นสนุกกับเขาได้เท่านั้น เขาจะเป็นคนเดียวในโลกที่สามารถวางเธอไว้ในฝ่ามือและปรนเปรอเธอ

เธอจะยิ้มให้กับเขาและจับแขนของเขาขณะที่เธอพูดกับเขาอย่างสุภาพ

เธอเป็นเหมือนดวงอาทิตย์ดวงเล็ก ๆ ความร้อนจากร่างกายของเธอสามารถเผาผลาญชีวิตที่สลัวของคนคนหนึ่งไปจนถึงจุดเดือด และด้วยความเร่าร้อนที่ลุกโชน

หลังจากที่เธอฟังคำอธิบายของลู่ชิงสีแล้ว เจียงเหยาเงียบไปเป็นเวลานาน "ฉันยังเด็ก แล้วคุณกลับคิดถึงฉันอย่างนั้นเหรอ ลู่ชิงสี คุณไม่คิดว่าตัวเองเป็นพวกวิปริตเหรอ"

ปีแรก เธอยังเรียนอยู่ปีแรกของชั้นมัธยมปลายเอง ตอนนั้นเธออายุเท่าไหร่เชียว เธอยังเด็กน่าจะประมาณ 16 หรือ 17 ปี เธอไม่คาดหวังว่าในช่วงอายุเพียงเท่านั้นจะมีชายคนหนึ่งจ้องมองเธอจากเงามืดราวกับว่าเขาต้องการลากเธอเข้าไปในถ้ำเสือ

"คุณเรียนช้ากว่าคนอื่น อายุสิบหก สิบเจ็ดแล้ว เพิ่งไปเข้าเรียนมัธยม" ลู่ชิงสีปฏิเสธที่จะยอมรับมัน "ในสมัยก่อน ผู้หญิงแต่งงานกันตอนอายุสิบสาม สิบสี่ บางคนเป็นแม่ตั้งแต่อายุสิบหก สิบเจ็ดแล้ว"

"คุณคิดว่ามันโอเคแล้วเหรอ ที่แต่งงานตอนอายุสิบสาม สิบสี่ ถูกกฎหมายหรือไร" เจียงเหยาหัวเราะคิกคัก "แล้วคุณยังมีหน้ามาบอกอีกว่าตัวเองไม่ใช่คนวิปริต"

"ทำไมผมต้องคิดอะไรแบบนั้นด้วย ตอนอายุสิบสาม สิบสี่ ผมยังไม่รู้จักคุณเลย จะจำคุณได้ยังไง" ลู่ชิงสีกล่าวต่อ "เหยาเหยา ถ้าคุณโกรธผมเพราะเรื่องของเฉินหลานอิง แสดงว่าคุณไม่มีเหตุผลนะ"

หลังจากที่เขาพูดอย่างนั้น ลู่ชิงสีก็รู้สึกมีความสุขขึ้น โชคดีที่แม่สามีให้กำเนิดภรรยาของเขาค่อนข้างเร็ว ถ้าเขาอายุ 20 ปีแล้วเจียงเหยายังอายุเพียงสิบสาม สิบสี่ มันคงเป็นเรื่องที่ทรมานมาก

เขาอายุมากกว่าเธอเจ็ดปี และเขาได้ผ่านปัญหามากมายในการแต่งงานกับเธอ ครั้งแรกที่เขาไปหาครอบครัวเจียง นายเจียงได้ไล่เขาออกจากบ้าน เขาบอกว่าลู่ชิงสีอายุมากเกินไปและลูกสาวของเขายังไม่ที่จะแต่งงานกับเขา

ลู่ชิงสียังคงเสียใจเมื่อนึกถึงคำพูดเหล่านั้น ภรรยาของเขายังเด็ก นั่นเป็นความผิดของเขาหรือไร

ลู่ชิงสีกังวลมากเมื่อเจียงเหยาไม่พูดอะไร เขาจึงรีบพูดขึ้น "หลังเสร็จงานแต่งงานของพี่ใหญ่แล้ว ผมจะซื้อตั๋วเครื่องบินให้คุณ คุณมาจินโดเร็วกว่าที่วางแผนไว้หน่อยดีไหม หากมีปัญหาอะไร เราจะได้คุยกันและช่วยกันหาทางออก"

เจียงเหยารู้สึกพอใจในขณะที่เธอต่อว่าลู่ชิงสี "อย่าโง่สิ ฉันไม่ได้เร็วขนาดนั้นหรอก ฉันจะไปก่อนปีใหม่ไม่กี่วัน วันหยุดฤดูหนาวก็สั้นนิดเดียว ฉันเลยต้องหาเวลาอยู่กับพ่อแม่ของเราด้วย"

ดูเหมือนคุณชายลู่จะต้องแข่งขันกับพ่อแม่ของเขาด้วย เขาทำได้เพียงถือโทรศัพท์อยู่เงียบ ๆ เขาไม่สามารถคิดเหตุผลอื่นใดที่จะขอให้เจียงเหยาบินมาหาเขาเร็วกว่าที่ตกลงกันไว้

เจียงเหยามีความสุขที่เธอสามารถโยนคำพูดของลู่ชิงสีกลับมาหาเขาได้ ย้อนกลับไปตอนนั้น เขาเคยบอกว่าเธอโง่ แต่แล้ว ลู่ชิงสีก็ทำตัวโง่เช่นกัน

เธอรู้ว่าลู่ชิงสีได้รับการฝึกฝนในกองทัพทุกวัน และเขาต้องทำภารกิจเร่งด่วนเมื่อใดก็ได้ ไม่ว่าจะเป็นการฝึกหรือปฏิบัติภารกิจ เธอไม่สามารถปล่อยให้เขาฟุ้งซ่านได้ ดังนั้นเจียงเหยาพอใจเมื่อเธอสามารถหยอกล้อลู่ชิงสีแล้ว เธอไม่อยากให้เขาเป็นห่วงเธอตลอดเวลา

เธอไม่รังเกียจที่จะล้อเลียนเขา แต่เธอไม่เคยต้องการที่จะทรมานเขา

ลู่ชิงสีและเฉินเฟยไป่พูดถูก เธอเป็นคนใจอ่อน โดยเฉพาะเมื่อเป็นเรื่องของคนในใจเธอ เธอไม่มีข้อจำกัดเกี่ยวกับเรื่องนั้น

ดังนั้นเธอจึงสมควรที่จะถูกลู่ชิงสี 'กิน'

"ฉันได้ส่งของขวัญปีใหม่ให้เพื่อนของคุณแล้วนะคะ ถ้าคุณว่างก็บอกเขาหน่อยว่าให้รับด้วย" เจียงเหยาจำได้ว่าเธอยังไม่ได้บอกลู่ชิงสีเกี่ยวกับเรื่องนี้

__

ตอนที่ 894 ไร้ยางอาย

"ได้" ลู่ชิงสีถอนหายใจด้วยความโล่งอก เขาเดาว่าตั้งแต่ที่เจียงเหยาได้เปลี่ยนหัวข้อ นั่นหมายความว่าเธอไม่ได้โกรธเขาอีกต่อไปแล้ว

ดีที่เธอไม่โกรธอีกต่อไปแล้ว ถ้าเธอยังโกรธ เธอคงไม่ยอมพูดกับเขาต่อ

"คุณจองตั๋วเครื่องบินเมื่อไหร่ ผมจะได้จัดตารางไปรับคุณที่สนามบิน" นั่นเป็นการทดสอบครั้งสุดท้ายของเขาเพื่อดูว่าเจียงเหยายังโกรธอยู่หรือเปล่า

"ฉันจะบอกคุณหลังจากที่ฉันจองตั๋วแล้วนะคะ ถ้าคุณไม่ว่างก็ไม่ต้องมารับก็ได้ ฉันสามารถนั่งรถบัสจากจินโดไปได้ค่ะ" เจียงเหยากล่าว "ใกล้จะปีใหม่แล้ว ไม่ควรมีภารกิจอะไรในช่วงนั้นใช่ไหม ฉันจะร้องไห้นะถ้าคุณทิ้งฉันไว้ตามลำพังในช่วงปีใหม่”

กองทัพเล่นตลกกับเธอในช่วงวันชาติ หากสิ่งเดียวกันเกิดขึ้นอีกครั้งในช่วงปีใหม่ เจียงเหยาสาบานว่าเธอจะข่วนลู่ชิงสีให้ตาย

"ผมคิดว่าไม่น่าจะมีอะไรนะ" ลู่ชิงสียิ้ม เขารู้สึกผิด กองทัพรู้ว่าภรรยาของเขาจะอยู่กับเขาในช่วงปีใหม่ ดังนั้นพวกเขาจะทำซ้ำสิ่งที่เกิดขึ้นในวันชาติได้อย่างไร แม้ว่าจะมีภารกิจด่วน กองทัพก็ไม่ส่งเขาไป นอกจากนี้เขาอาจจะย้ายไปหน่วยอื่นหลังปีใหม่

"ดีแล้ว" เจียงเหยาเห็นหยางเกาซู่และเจียงเล่ยผลักกันไปมา ดังนั้นเธอจึงตัดสินใจวางสายขณะที่เธอกังวลเรื่องนั้น "ฉันมีบางอย่างต้องทำที่นี่ ฉันจะโทรหาคุณอีกทีนะคะ ฉันขอวางสายก่อน"

เธอกำลังจะเดินไปหาหยางเกาซู่และเจียงเล่ย แต่เธอได้ยินหยางเกาซู่ตะโกนใส่พี่ชายของเธอ

"น้องสาวของนายหมายความว่ายังไง ฉันเข้าไปในห้องของหวังเซียนเพียงเท่านั้น จำเป็นต้องจ้องมองฉันอย่างนั้นเหรอ กลัวฉันจะเอาของ ของหวังเซียนไปเหรอ" หยางเกาซู่รู้สึกเสียใจมากขึ้นเมื่อเธอพูด จากนั้นเธอก็ร้องไห้ออกมาทันที "ฉันคิดว่าต่างหูทองคำคู่ที่หวังเซียนสวมสวย เจียงเล่ย นายไม่ได้บอกว่านายจะซื้อต่างหูให้ฉันเหรอ งั้นซื้อคู่ที่เหมือนกับของหวังเซียนให้ฉันสิ"

"หยางเกาซู่ เธอจะกวนฉันทั้งวันให้ได้เลยใช่ไหม น้องสาวฉันเพิ่งกลับมาไม่ถึงสองวันและเธอเพิ่งจะได้พบเธอเมื่อเช้านี้เอง กี่ครั้งแล้วที่เธอพูดแบบนี้ เหยาเหยาซื้อต่างหูมา จะไปหาคู่ที่เหมือนกันได้จากที่ไหน ฉันมีรายได้เพียง 100 หยวนต่อเดือน ฉันจะต้องใช้เงินเท่าไหร่ในการซื้อเสื้อผ้าและอาหารให้เธอ ถ้าเธออยากได้ต่างหูทองนัก เธอก็อย่าซื้อเสื้อผ้าสักสองเดือนสิ"

เจียงเล่ยโกรธมาก หยางเกาซู่งอนเขามาเป็นเวลานาน แล้วลากเขาออกไปที่นั่นเพื่อบ่น

เขาจะไม่รู้ได้อย่างไรว่าหยางเกาซู่เป็นคนสร้างปัญหา

"พี่รอง" เจียงเหยาเดินไปหาพวกเขาเมื่อเธอได้ยินอย่างนั้น หยางเกาซู่อยากจะบ่นนักใช่ไหม หยางเกาซู่ไม่ใช่คนเดียวที่มีปากนี่

"หยางเกาซู่ คุณอยากจะถามอะไรฉันเหรอ วันนี้ฉันจะบอกคุณให้ชัด ๆ เลยนะว่าฉันไม่ชอบคุณ" เจียงเหยายกคางของเธอขึ้นอย่างเย่อหยิ่ง "คุณรู้ไหมว่าฉันไม่ชอบอะไรในตัวคุณ ฉันไม่ชอบที่คุณมองฉันเหมือนต้องการเงินและผลประโยชน์จากฉัน ฉันไม่ชอบที่คุณเข้าไปในห้องพี่สะใภ้และขอให้เธอนำของขวัญที่ฉันมอบให้ออกมาให้คุณดู ฉันเกลียดเวลาที่คุณเรียกร้องอะไรจากเธอเมื่อพวกคุณอยู่กันตามลำพัง คุณยังอยากจะได้ของขวัญจากฉันอย่างนั้นเหรอ หยางเกาซู่ คุณมันไร้ยางอายและเป็นคนโลภ ตอนนี้คุณเข้าใจหรือยัง"