ตอนที่ 274

อวี้เหวินถงเริ่มพิจารณาในเชิงลึก เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกว่าเป็นเรื่องน่าเสียดายที่เขาเป็นคนที่มีคุณสมบัติเหมาะสม หลังจากคิดอยู่ครู่หนึ่ง เขาก็ขอโทษหลิง จางด้วยน้ำเสียงที่จริงใจ

“ข้าขอโทษที่ต้องทำงานหนักเพื่อพัฒนาตัวเอง มันไม่ใช่ความปรารถนาของข้าจริงๆ ที่จะได้เป็นคนที่มีแม่เหล็กดึงดูดผู้คนเช่นนี้”

หลิงจางพูดไม่ออก

แก้มของเขาโปนด้วยความรำคาญ

แล้วท่านแม่ทัพก็ถูกไล่ออกจากห้อง

“จิ้งจอกน้อยตัวนี้เป็นเพื่อนที่ดีกว่าท่านมาก ไปทุกที่ที่ท่านสบายใจและไม่ต้องกลับมา”

แล้วประตูก็ถูกกระแทกปิดลง

อวี้เหวินถงลูบจมูกของเขา แม้ว่าประตูเกือบจะทำให้จมูกของเขาแบน แต่เขาก็ยังอดไม่ได้ที่จะโค้งมุมปากด้วยรอยยิ้มจางๆ

"ท่านแม่ทัพ?"

หวังต้าซานและคนอื่นๆ ที่เฝ้าอยู่นอกห้องมองดูเขาด้วยความตกใจ

'เขามีปัญหากับนายน้อยหรือเปล่า? แต่มันไม่สมเหตุสมผลเลย นายน้อยโกรธมาก แต่ท่านแม่ทัพยังยิ้มอยู่เหรอ?'

ทุกคนต่างตกตะลึง

อวี้เหวินถงหยุดยิ้มและพูดว่า

“ทำงานของเจ้าให้ดีและตื่นตัวอยู่เสมอ ห้องนี้ไม่ควรถูกทิ้งไว้โดยไม่มีใครดูแลไม่ว่าในกรณีใด”

“ขอรับท่านแม่ทัพ!”

หวังต้าซานและคนอื่นๆ ประสานเสียงกัน พลางเหวี่ยงหีบออกมาโดยไม่รู้ตัว

จนกระทั่ง อวี้เหวินถงจากไปหวังต้าซานและคนอื่น ๆ ก็ดึงตัวเองออกจากความกลัวและมองหน้ากันโดยไม่พูดอะไร

“นายน้อยกับท่านแม่ทัพทะเลาะกันเหรอ?”

"ข้าคิดอย่างนั้น."

“แล้วทำไมท่านแม่ทัพถึงยิ้มล่ะ”

“เอ่อ… ความชอบส่วนตัวบางอย่าง?”

“…”

คนอื่นๆ หมดคำพูด ในฐานะที่เป็นโสด พวกเขาไม่ค่อยเข้าใจว่ามันคืออะไร ท้ายที่สุด การคิดถึงเรื่องแบบนี้ค่อนข้างเจ็บปวด

ไม่นาน อาหารกลางวันก็ถูกส่งไปที่ประตู หลิวอี้ตรวจสอบอาหารโดยปักเข็มเงินเข้าไป หลังจากยืนยันว่าไม่มีอะไรผิดปกติ เขาก็หยิบกล่องอาหารกลางวันมาเคาะที่ประตู

“นายน้อย อาหารกลางวันของท่านอยู่นี่แล้วขอรับ”

“เอาเข้ามา”

หลิวอีเผลักประตูเปิดและได้รับการต้อนรับด้วยฉากจิ้งจอกขาวนอนบนตักของหลิงจาง

ลูกจิ้งจอกขาวมีอาการง่วงน้อยลงในช่วงสองวันที่ผ่านมาและได้ลืมตาสีดำของมัน มันมีแรงดึงดูดบางอย่างที่อธิบายไม่ได้และมีมาแต่กำเนิดสำหรับหลิงจาง ซึ่งแสดงออกโดยไม่สนใจทั้งหมดที่มันแสดงต่อคนอื่นๆ ทั้งหมด รวมถึงอวี้เหวินถง

ในเวลานี้ ลูกจิ้งจอกขาวเงยหน้าขึ้น ปล่อยเสียงร้องแผ่วเบาเบา ๆ ถูตัวเองกับปลายจมูกของหลิงจาง

ใบหน้าของหลิงจางมีความสุขอย่างเห็นได้ชัด ซึ่งดูเหมือนจะไม่ได้ทะเลาะกับ อวี้เหวินถงเลย

หลิวอี้คิดอยู่ครู่หนึ่งและเชื่อว่าบางทีพวกเขาอาจคิดมากไป

'นั่นคือ... เอ่อ... ความชอบส่วนตัวจริงๆ'

เขาวางจานและถ้วยซุปลงบนโต๊ะ จากนั้นวางชามข้าวกับตะเกียบไว้ในตำแหน่งที่เหมาะสม

“นายน้อย ท่านต้องการให้ข้าดูแลลูกจิ้งจอกขาวแทนหรือไม่”

“นั่นจะไม่จำเป็น ปล่อยให้มันอยู่ในที่ที่มันอยู่” หลิงจางตอบ

“ข้าจะ กินทีหลัง”

“ขอรับ นายน้อย กรุณาเรียกหาข้าถ้าท่านต้องการอะไร”

"ตกลง. ไปกินข้าวเถอะ ไม่จำเป็นต้องเฝ้าที่นี่พร้อมกัน ทำแบบเปลี่ยนช่วงเวรยาม เจ้าต้องมีกำลังมากพอที่จะทำหน้าที่ของเจ้าให้ดี”

“ข้าจะถ่ายทอดคำสั่งของท่าน นายน้อย”

หลิงจางลูบปลายจมูกของเขาอย่างสนิทสนมกับจมูกของลูกจิ้งจอกขาวและพูดว่า “ข้าจะไปหาอะไรให้เจ้า กินหลังจากข้าทานอาหารกลางวันเสร็จ”

ลูกจิ้งจอกขาวส่งเสียงร้องเบาๆ ตอบกลับ ราวกับว่าเข้าใจคำพูดของหลิงจาง ซึ่งทำให้หลิงจางใจละลาย และทำให้หลิงจางมีความปรารถนาอย่างล้นหลามที่จะเลิกทานอาหาร

เขาเหลือบมองจานบนโต๊ะ ซึ่งทั้งหมดดูน่ารับประทานและมีกลิ่นหอม ทำให้เขาน้ำลายสอ

หลิงจางหยิบตะเกียบหยิบชิ้นเนื้อขึ้นมาและกำลังจะส่งมันเข้าไปในปากของเขาเมื่อเขาเห็นว่าลูกจิ้งจอกขาวเริ่มดมกลิ่นไปในทิศทางนี้และร้องเสียงดัง

หลังจากมึนงงอยู่ครู่หนึ่ง หลิง จางก็วางตะเกียบลง

“มีอะไรผิดปกติ? เจ้าหิวมากไหม ข้าจะให้อาหารเจ้าทันทีหลังจากข้าทานอาหารกลางวันเสร็จ ข้าจะรีบ แค่รอสักครู่”

เมื่อเขาหยิบเนื้อชิ้นนั้นขึ้นมาโดยตั้งใจจะกิน แต่ลูกจิ้งจอกขาวเริ่มร้องอีกครั้ง และเสียงร้องนั้นแหลมคมและค่อนข้างเปราะบาง ดวงตาสีดำเป็นประกายของมันจ้องไปที่หลิงจางด้วยความวิตกกังวลอย่างชัดแจ้ง

คราวนี้หลิงจางรู้สึกประหลาดใจจริงๆ เขาวางตะเกียบลงอีกครั้ง

“เจ้าต้องการเนื้อชิ้นนี้หรือไม่”

แล้วขมวดคิ้ว

“แต่พ่อค้าบอกข้าว่า เจ้าไม่ควรกินอาหารประเภทนี้ในขณะนี้”

เขาคิดว่าเขาควรจะทานอาหารให้เสร็จโดยเร็วที่สุดแล้วจึงให้อาหารลูกจิ้งจอกขาว

ลูกจิ้งจอกขาวนั้นกังวลมาก เมื่อเห็นหลิงจางกำลังจะส่งเนื้อชิ้นนั้นเข้าไปในปากของเขา มันก็ลุกขึ้นยืนในเสื้อคลุมผ้าฝ้ายและกระโดดไปทางหลิงจางและร้องเสียงดัง

หลิงจางตกตะลึง เขาทำตะเกียบหล่นโดยไม่รู้ตัวและรีบไปจับลูกจิ้งจอกขาว

ไม่น่าแปลกใจเลยที่ลูกจิ้งจอกขาวยังเด็กและไม่สามารถกระโดดได้ไกล ลูกจิ้งจอกขาวก็กระแทกหัวของมันที่ขอบโต๊ะแล้วล้มลงกับพื้น ครางด้วยความเจ็บปวดซ้ำแล้วซ้ำเล่า

หลิงจางรีบหยิบมันขึ้นมาตรวจสอบอย่างระมัดระวังและถามด้วยน้ำเสียงกังวลใจว่า

“เจ็บไหม? เจ้าบาดเจ็บหรือเปล่า”