(ฟรี) บทที่ 23 เธอไม่ไปเรียนที่โรงเรียนมัธยมปลายอันดับหนึ่งของเมืองได้ไหม?

หลังจากที่คนอื่นๆ ออกไปหมดแล้ว ใบหน้าของเฉียวเว่ยหมินก็เย็นชามากขึ้น ดวงตาเขามืดมนลง ขณะที่เดินเข้าไปหาเฉียวเนี่ยน

"เนี่ยนเนี่ยน"

เฉียวเนี่ยนมองแผ่นพับของโรงพยาบาลอย่างตั้งใจ แม้ว่าความรู้ทางการแพทย์ในด้านวิทยาศาสตร์สมัยนิยมจะเป็นเรื่องธรรมดามาก แต่มันก็มีภาพประกอบที่น่าสนใจอย่างคาดไม่ถึง

เธอเงยหน้าขึ้นและเห็นว่าเฉียวเว่ยหมินกำลังเข้ามาใกล้อย่างกดดัน เฉียวเนี่ยนเลิกคิ้ว เธอเก็บแผ่นพับในมือลง ล้วงมือไว้ในกระเป๋าเสื้อ แล้วถามอย่างเฉยเมยว่า "มีธุระอะไรรึเปล่า?"

เฉียวเว่ยหมินหงุดหงิดกับทัศนคติที่ดื้อรั้นของเฉียวเนี่ยนอย่างมาก จนสีหน้าของเขาเปลี่ยนไปเล็กน้อย เขากลั้นหายใจและพูดว่า "ฉันมีเรื่องจะถามเธอ"

ไม่รอให้เฉียวเนี่ยนตอบ ราวกับว่าต้องการตำหนิเธอ เขาจึงถามขึ้นว่า "เธอจะอยู่ที่วงแหวนรอบนอกเพื่อเรียนต่อไหม?"

เฉียวเนี่ยนหรี่ตามอง เปลือกตาของเธอบางเฉียบ ผิวกายขาวสะอาด รูม่านตาเป็นสีดำสนิท มันมืดมิดและเจิดจ้าเป็นพิเศษ ทำให้ผู้คนรู้สึกกดดันอย่างมากเมื่อถูกจ้องมอง

เฉียวเว่ยหมินจ้องเธอ และอธิบายว่า "ข้างนอกสุ่ยเซี่ยซวน ฉันได้ยินป้าถังบอกว่าเธอกำลังจะไปเรียนต่อที่โรงเรียนมัธยมปลายอันดับหนึ่งของเมือง เพราะงั้นฉันเลยถามเธอ"

"ปู่ของเธอไม่ได้มาจากเมืองลั่วเหอหรอกเหรอ? เขาจะตัดสินใจปล่อยให้เธออยู่ในวงแหวนรอบนอกเพื่อเรียนมัธยมปลายได้ยังไง? ในเมืองนั้นมีโครงการสนับสนุนการศึกษาทุกปี หากเป็นระดับการศึกษาทั่วไปก็ไม่มีปัญหาอะไรหรอก เธอไม่จำเป็นต้องอยู่ในเมืองวงแหวนรอบนอกเพื่อไปโรงเรียนมัธยมปลาย ตราบใดที่เธอขยันขันแข็ง พ่อเชื่อว่าเธอสามารถเข้ามหาวิทยาลัยที่ไหนก็ได้..."

เฉียวเนี่ยนหัวเราะในใจ

คนในจังหวัด C มักไม่รู้ว่าแหล่งการศึกษาที่ดีที่สุดในจังหวัดอยู่ที่วงแหวนรอบนอก โดยทั่วไป การจัดอันดับวงแหวนรอบนอกจะเท่ากับการจัดอันดับจังหวัด และมีคนเพียงไม่กี่คนจากเขตเมืองอื่นๆ ใน 200 อันดับแรก

เมืองหลินที่เป็นถึงเมืองระดับสอง ยังมีนักเรียนเพียงไม่กี่คนที่สามารถเข้าสู่ 200 อันดับแรกของจังหวัดได้

ไม่ต้องพูดถึงเมืองที่ยากจนอย่างเมืองลั่วเหอ

เฉียวเว่ยหมินได้แต่ลืมตาขึ้นมาพูดเพียงเรื่องไร้สาระจริงๆ!

ขณะนั้นเอง โทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น เฉียวเนี่ยนมองดูเบอร์ที่โทรเข้ามา ซึ่งก็คือเย่วั่งชวน คาดว่าเขาอาจจะเรียกเธอให้ตามไป เฉียวเนี่ยนจึงเงยหน้าสบตามองเฉียวเว่ยหมิน แล้วพูดอย่างเฉยเมย "คุณอยากจะพูดอะไรกับฉันก็พูดมาเถอะ ไม่ต้องทำเป็นอ้อมค้อม"

คนรอบตัวน่าเบื่อกันทุกคน!

เฉียวเว่ยหมินไม่ใส่ใจนัก และพูดขึ้นทันทีว่า "เนี่ยนเนี่ยน เธอไม่ไปเรียนที่โรงเรียนมัธยมปลายอันดับหนึ่งของเมืองได้ไหม?"

เขากล้าพูดได้ยังไง!

เฉียวเนี่ยนมองเขาด้วยสายตาเย็นชา "ทำไม?"

## ???????

แม้ว่าจะเป็นเรื่องยากที่เฉียวเว่ยหมินจะพูดถึง แต่เขาก็ยังคงกล่าวว่า "น้องสาวของเธอตัดสินใจว่าจะเข้าโรงเรียนมัธยมปลายอันดับหนึ่งเพื่อเข้ามหาวิทยาลัยศิลปะการแสดง การไปโรงเรียนมัธยมปลายอันดับหนึ่งของเมืองจะไม่ส่งผลต่อเธอ...แต่เพื่อนร่วมชั้นเรียนอาจเคยได้ยินเกี่ยวกับเรื่องในตระกูลเรา และคงจะถูกพูดถึงอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้"

เฉียวเชินจะเข้ามหาวิทยาลัยศิลปะการแสดง?

เฉียวเนี่ยนเยาะเย้ยที่มุมปากและ เธออยากหัวเราะ

เธอรู้เรื่องเกรดของเฉียวเชิน โดยปกติแล้ว เฉียวเชินมักจะพึ่งพาตระกูลเฉียวเพื่อใช้เงินจ้างติวเตอร์ส่วนตัว และทุกครั้งที่เธอสอบช่วงสิ้นเทอม เธอก็แทบจะไม่เคยติด 50 อันดับแรกเลย นอกจากโรงเรียนมัธยมปลายอันดับหนึ่งแล้ว ในเมืองยังมีโรงเรียนมัธยมปลายอีกเจ็ดหรือแปดแห่ง เฉียวเชินไม่ติดการจัดอันดับระดับสูงของเมืองเลยด้วยซ้ำ นอกจากเส้นทางการเป็นนักเรียนศิลปะ เธอก็ไม่สามารถไปโรงเรียนที่มีชื่อเสียงได้เลย!

"พ่อเห็นว่าโรงเรียนมัธยมอิงไฉก็ไม่เลว ถ้าเธออยากอยู่ในวงแหวนรอบนอกเพื่อเรียนจริงๆ ฉันคุยกับจะคุยกับแม่แล้วก็ยายให้ พวกเราจะออกค่าใช้จ่ายให้เอง แล้วเธอก็จะได้ไปโรงเรียนมัธยมปลายอิงไฉ"

เฉียวเว่ยหมินกลัวว่าเธอจะไม่ตกลง เหมือนกับว่าเขาจะเป็นห่วงเธอ จึงพูดเสริมอีกประโยคว่า "โรงเรียนมัธยมปลายอิงไฉก็คล้ายกับโรงเรียนมัธยมปลายอันดับหนึ่ง ทั้งสองที่ต่างเป็นโรงเรียนมัธยมที่ดี!"

"โรงเรียนมัธยมปลายอิงไฉยังเป็นโรงเรียนมัธยมเอกชน ค่าเล่าเรียนมีราคาแพงกว่าโรงเรียนมัธยมปลายอันดับหนึ่งของเมือง ฉันได้ยินมาว่าอาหารและที่พักดีมาก ปู่ของเธอต้องกลับไปที่เมืองลั่วเหอตลอด ต่อให้มีเส้นสายมากพอให้เธอเรียนในโรงเรียนมัธยมปลายอันดับหนึ่ง แต่พวกเขาก็ไม่มีบ้านอยู่ที่วงแหวนรอบนอก คงเป็นไปไม่ได้ที่เธอจะอยู่ในเมืองเพื่อไปโรงเรียน ทั้งหมดนั้นก็เพื่อการศึกษา หาโรงเรียนที่มีหอพักน่าจะดีกว่า"