บทที่ 12 ทำเงินมันไม่ง่ายเลย

บทที่ 12 ทำเงินมันไม่ง่ายเลย

ครู่ต่อมากู่หยางพาผู้หญิงสองคนไปที่นอกบึง วางไว้ในที่โล่ง

เขามองดูผู้หญิงสองคนด้วยความสงสัย

“เจ้าสามารถจ่ายได้ 30,000 ตำลึงจริงหรือ ถ้าเจ้ากล้าที่จะโกงข้า ข้าจะส่งเจ้ากลับไปหมู่บ้าน”

จือซิงรีบกล่าวว่า

“สาวใช้คนนี้ไม่กล้าหลอกผู้มีพระคุณ”

ซูชิงจือที่อยู่ข้างๆ เขาใช้แสงจันทร์ส่องดูชายที่ช่วยเธอจากกั๋วซานเฟิงเป็นครั้งแรก

แต่งตัวเป็นนายพราน และมีร่องรอยของลมพัดและแสงแดดส่องบนใบหน้า

แต่นี่ไม่ใช่นักล่าธรรมดา!

เพราะเขามองเธอด้วยสายตาธรรมดา

ไม่ใช่ว่าซูชิงจือไม่ได้พบกับชายคนหนึ่งที่มองว่าความงามของเธอไม่มีค่า เหมือนกับเจิ้งเหรินเจี้ยเมื่อกี้ ก็นับ

แต่บุคคลเช่นนั้นไม่ได้มาจากตระกูลใหญ่ เคยเห็นสาวงามมีความปรารถนาอันสูงส่ง ดื้อรั้น และไม่อาจสั่นคลอนด้วยความงามได้

ทั้งผู้มีประสบการณ์และรอบรู้ เจ้าจิ้งจอกเฒ่าผู้เฉลียวฉลาด

นักล่าธรรมดาบนภูเขาไม่มีทางเป็นแบบนี้

นอกจากนี้ คนๆ นี้ยังสามารถฆ่ากั๋วซานเฟิงได้ และความแข็งแกร่งของเขาก็ไม่น้อยหน้า

ที่สำคัญกว่านั้น บุคคลนี้รู้จริงว่าคนที่เข้ามาในรั้วคือคนจากตระกูลหลิว…

ซูจิงซือไม่สามารถมองผ่านชายที่อยู่ข้างหน้าได้ และหัวใจของเธอก็เต็มไปด้วยความสงสัย และเปิดปากและถามว่า

“ท่านรู้ได้ยังไงว่า คนเหล่านี้เป็นตระกูลหลิว?”

เมื่อเห็นว่าเธอสับสนกับสถานการณ์อย่างสิ้นเชิง กู่หยางก็พูดอย่างไม่อดทนด้วยท่าทีตั้งคำถามว่า

“อีกไม่นาน พวกเขาก็จะตามทัน เจ้ามีเวลาไม่มาก”

ซูชิงจือ เห็นท่าทีที่หยาบคายของเขา และรู้สึกหงุดหงิดในใจ ทำไมเธอถึงถูกผู้ชายปฏิบัติเช่นนี้?

แม้แต่ในตระกูลหลิว ตามระเบียบ พวกเขาสุภาพกับเธอและไม่กล้าที่จะดูถูก

ต่อมาเธอถูกนำตัวไปเป็นเชลยในรังโจร ก่อนหน้านี้กั๋วซานเฟิงประพฤติตัวดีต่อหน้าเธอและไม่กล้าที่จะหยาบคายกับเธอ

ก่อนที่จะคิดถึงเรื่องนี้ คนนี้ทิ้งเธอและวิ่งหนีไปโดยไม่ลังเลแม้แต่น้อยหลังจากที่รู้ว่ามีใครบางคนจากตระกูลหลิวกำลังมา

จนกระทั่งจือซิงบอกว่าเขาสามารถให้เงินเขาได้ 30,000 ตำลึง เขาก็หันหลังกลับทันที

โลภมาก หยาบคาย!

ซูชิงจือให้คำนิยามของชายคนนี้

“นายหญิง”

จือซิงรู้ถึงอารมณ์ของหญิงสาว เธอคว้าแขนเสื้อของเธอแล้วกระซิบว่า

“ถ้าเราถูกจับโดยตระกูลหลิวละก็ เราจบเห่แน่…”

ซูชิงจือจำความเกลียดชังอันยิ่งใหญ่ของพ่อแม่ของเธอได้ ดังนั้นเธอทำได้เพียงระงับความขุ่นเคืองในใจ หันหลังกลับ หยิบกระดาษหนึ่งกองออกจากเสื้อผ้าที่รัดแน่นของเธอ แล้วโยนมันลงในมือของชิงจือ

จือชิงมอบมันให้กู่หยาง

“ท่านผู้กล้า นี้คือตั๋วเงิน 30,000 ตำลึง”

กู่หยางหยิบธนบัตรสีเงินที่ยังคงมีอุณหภูมิร่างกายของซูชิงจือ เมื่อเขาเปิดตั๋ว เขาเห็นทั้งหมดเจ็ดหรือแปดใบ โดยมีคำว่า ตั๋วเงินธนาคารสี่ทิศซึ่งมีตั้งแต่ 10,000 ถึงหลายพัน มันรวมกันได้มากถึง 30,000 ตำลึง

เขาพยายามเปิดระบบและเลือกที่จะเติมเงิน

ไม่มีอะไรเกิดขึ้น

เขามองไปที่ซูชิงจือ และพูดว่า

“พวกเจ้าจะไม่หลอกข้าด้วยธนบัตรปลอมสักกองใช่ไหม?”

ซูชิงจือเห็นเขาไม่รู้จักตั๋วเงินธนคารสี่ทิศเสียด้วยซํ้า ดังนั้นเธอจึงขี้เกียจจะคุย

จือซิงอธิบายอย่างเร่งรีบ

“ไม่ต้องกังวลธนคารสี่ทิศซึ่งเป็นธนาคารที่ใหญ่ที่สุดของต้าโจวมีสาขาในทุกมณฑล ธนบัตรใบนี้รับประกันอย่างแน่นอน จะไม่มีการปลอมแปลง”

กู่หยางสามารถเชื่อเธอได้อย่างไม่แน่นอนเมื่อเธอเห็นเธอพูดอย่างนั้น เขาเก็บตั๋วเงินไว้

“เงิน 30,000 ตำลึงนั้นมอบให้ท่าน แต่ท่านต้องพาเราไปที่มณฑลปิง”

ในเวลานี้ ซูชิงจือ พูดขึ้น

นี่เป็นชื่อสถานที่ที่ไม่คุ้นเคย

กู่หยางถามว่า

“แคว้นปิงอยู่ไหน? ไกลแค่ไหน?”

จือซิงอธิบาย

“มณฑลป้าอยู่ทางตะวันออกของอำเภอเจียง มณฑลปิงอยู่ทางทิศตะวันตกของอำเภอเจียง ห่างออกไปประมาณพันกว่าลี้”

ไกลหน่อย แต่คุณสามารถมีรายได้ 30,000 ตำลึงสำหรับทริปนี้ นอกจากนี้ยังค่อนข้างคุ้มค่า

กู่หยางตอบว่า

“ข้าสามารถปกป้องเจ้าได้ตามความสามารถ”

เขาไม่ได้พูดอะไรเลย ถ้ามีสถานการณ์ที่เขาไม่สามารถทำอะไรได้ ก็แค่เสียใจ

30,000 ตำลึงไม่เพียงพอสำหรับเขาที่จะต่อสู้แลกชีวิต

ซูชิงจือเตือนว่า

“เจ้าคงไม่ทิ้งเราไว้กลางทางแล้วหนีไปพร้อมกับธนบัตร นี่เป็นธนบัตรพิเศษสำหรับครอบครัวซูของข้า และต้องมีลายเซ็นของข้า สามารถแลกเปลี่ยนได้ หลังไปถึงเขตปิง ข้าจะไปธนาคารสี่ทิศกับเจ้าและนำเงินออกมา”

กล่าวอีกนัยหนึ่งธนบัตรเหล่านี้เทียบเท่ากับสมุดเงินฝากใช่ไหม?

แม้ว่ากู่หยางรู้สึกลำบาก แต่ก็ไม่มีอะไรที่เขาสามารถทำได้

ไม่ว่าคุณจะอยู่ในโลกไหน เงินหาได้ไม่ง่ายนัก

สามหมื่นตำลึงไม่ใช่น้อยๆ

ฉันจำได้เมื่อไม่กี่วันก่อน ตอนที่เขายังเป็นแค่นายพรานธรรมดาๆ เขาต้องใช้เวลาสองปีกว่าจะสะสมเงินได้สิบตำลึง

ใช้เวลากี่ปีในการเก็บเงิน 30,000 ตำลึง?

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เขาก็รู้สึกโล่งใจขึ้นมาทันใด

…

กู่หยางออกไปพบกับจางเสี่ยวไห่ก่อน

“นายน้อย ท่านกลับมาแล้ว หืม?”

จางเสี่ยวไห่ซ่อนตัวอยู่ในตำแหน่งเดิมของเขา เมื่อได้ยินการเคลื่อนไหว เขาหันศีรษะและเห็นกู่หยาง ท่ามกลางความสุข เขาพบว่ามีผู้หญิงสองคนอยู่ข้างหลังเขา ในความมืดพวกเขาไม่สามารถมองเห็นใบหน้าของพวกเธอได้

มีผู้หญิงสองคนในหมู่บ้าน

จางเสี่ยวไห่สามารถคาดเดาตัวตนของผู้หญิงสองคนนี้ได้ตามธรรมชาติ และรู้สึกตกใจเล็กน้อย

กั๋วซานเฟิงโดนนายน้อยฆ่าแล้วงั้นเหรอ?

กู่หยางไม่ได้พูดเรื่องไร้สาระมากนัก

“ออกจากที่นี่เดี๋ยวนี้”

ทั้งสี่คนใช้ประโยชน์จากคืนนั้นและออกจากบึงนี้

เขาจำได้ว่ามีสัตว์ประหลาดกินคนอยู่หลังบึง และไม่กล้าไปทางนั้น

ด้วยภาระสามอย่าง เขาไม่แน่ใจเหมือนกันว่าเขาจะหลีกสายตาของตระกูลหลิวและตระกูลเจิ้งได้หรือไม่

จางเสี่ยวไห่ไม่ได้พูดอะไร เขาไม่ได้ฝึกศิลปะการต่อสู้

สาวใช้ตัวน้อยจือซิงฝึกฝนมาบ้างแล้ว แต่ยังสำเร็จ

นายหญิงซึ่งอยู่ในอันดับที่ 13 ของอันดับหน้าสีชาด ก็ช่วยอะไรไม่ได้

ครอบครัวหลิวต้องมีนักสู้ระดับ 7 แต่ข้าไม่รู้ว่ามีระดับ 6 ไหม

ตระกูลเจิ้ง เจิ้งเหรินเจี้ยมีฐานบ่มเพาะอย่างน้อยระดับ 6

ด้วยความแข็งแกร่งในปัจจุบันของกู่หยางเมื่อเขาพบกับหนึ่งในสองกลุ่มนี้ เขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องวิ่งหนี นับประสาอะไรกับการปกป้องพวกเขา

หลังจากเดินได้ไม่ถึงชั่วโมง ทันใดนั้น ซูชิงจือ ก็คร่ำครวญและเกือบจะล้มลงกับพื้น เธอเท้าพลิกและได้รับการสนับสนุนจากสาวใช้จือซิง

เมื่อกู่หยางรับงานนี้เขาเดาว่าการเดินทางจะไม่ราบรื่น เช่นเดียวกับนายหญิงที่ได้รับการเอาอกเอาใจ คาดว่าเธอไม่เคยได้รับความทุกข์ทรมานมากนัก

เป็นช่วงต้นฤดูใบไม้ผลิ ภูเขาหนาวมาก ถนนบนภูเขายากต่อการเดินทาง และกลางคืนก็มาเยือนอีกครั้ง

กู่หยางสามารถหาถ้ำในบริเวณใกล้เคียงได้เท่านั้น พักผ่อนก่อน และรอจนถึงพรุ่งนี้

อย่างไรก็ตาม เขาไม่ได้คาดหวังว่าจะสลัดตระกูลหลิวและตระกูลเจิ้งได้ง่ายนัก

พวกเขาสามารถหาร่องรอยจากหมู่บ้านหวังได้ พิสูจน์ว่ามีคนในทีมที่แกะรอยเก่ง มากสุดในวันพรุ่งนี้คาดว่าพวกเขาจะสามารถตามทันได้

วิ่งไปก็ไม่มีประโยชน์ วิธีเดียวที่จะแก้ปัญหานี้คือการกำจัดพวกนี้

ใช้เวลานี้เพื่อเสริมความแข็งแกร่งของเขา

กู่หยางนั่งอยู่ตรงทางเข้าถ้ำและเปิดระบบจำลองชีวิต

[ต้องการใช้ระบบจำลองชีวิตหรือไม่? ใช้ครั้งเดียวเพียง 500 ทอง]

“ใช่”