อาณาจักรฮาร์ดี้ 1945 ตอนที่ 37 ปฏิบัติการลับคืนวันคริสต์มาส

ตอนที่ 37 ปฏิบัติการลับคืนวันคริสต์มาส

ฮาร์ดี้กําลังนอนหลับอยู่บนเตียง

จู่ๆ เขาก็รู้สึกมีอะไรบางอย่างอยู่บนใบหน้า

เหมือนมีใครกําลังใช้มือลูบหน้าของเขา

เขาจึงจับมือนั้นไว้

ลืมตาขึ้นมา

ตอนนี้เป็นเวลาเช้าแล้ว

แสงอาทิตย์ส่องผ่านหน้าต่างเข้ามาในห้องนอน

เอวา การ์ดเนอร์นอนอยู่ข้างเขา เผยให้เห็นไหล่ที่สวยงามของเธอออกจากผ้าห่ม เธอกําลังลูบใบหน้าของฮาร์ดี้ แต่เขาจับมือเธอไว้

เอวา มองเขาด้วยดวงตากลมโตที่สวยงาม

“เป็นอะไรไปเอวา ทําไมมองฉันแบบนั้น” ฮาร์ดี้ถามเธอด้วยรอยยิ้ม

“ฮาร์ดี้ ฉันแค่คิดเรื่องบางอย่าง มันคงจะดีกว่าที่ฉันจะทิ้งสัญญานายหน้าของฉันไว้กับนาย ตอนนี้นายก่อตั้งบริษัทนายหน้าแล้วนี่ ฉันก็จะได้เป็นนักแสดงในสังกัดของนายดีไหม?” เอวากล่าว

“แต่ฉันไม่มีเวลาดูแลนักแสดงอย่างเธอหรอกนะ?”

“ไม่เป็นไรหรอก ตอนนี้ฉันมีอิสระแล้ว ตราบใดที่นายเห็นโอกาสในการแสดงแค่นึกถึงฉันก็พอแล้ว” เอวากล่าวด้วยรอยยิ้ม

ฮาร์ดี้ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง

บริษัทนายหน้าของตัวเองก็มีแล้ว แต่ปัญหาใหญ่คือการจ้างผู้จัดการมาดูแลนักแสดง

“ตกลง ฉันจะไปจัดการบริษัทนายหน้าสักหน่อย แล้วเปลี่ยนส่วนแบ่งในสัญญาของเธอ อัตราส่วนแบ่งคือ 5 ต่อ 5 นี้เป็นส่วนแบ่งที่ยุติธรรมต่อดาราฮอลลีวูด” ฮาร์ดี้มองไปที่เธอ

“ขอบคุณค่ะหัวหน้า…” เอวากล่าวอย่างมีความสุข

วันนี้เป็นวันคริสต์มาส

มีงานเฉลิมฉลองในเมืองพร้อมกับขบวนคาร์นิวัลบนท้องถนน ผู้คนต่างออกมาเดินซื้อของในร้านสรรพสินค้าอย่างพลุกพล่าน ไม่ว่าจะเป็นที่ไหนต่างก็เปิดเพลง ‘ไวท์คริสต์มาส (White Christmas)’ ดังไปทั่ว

ฮาร์ดี้กําลังเพลิดเพลินในช่วงวันคริสต์มาสเป็นครั้งแรกในโลกนี้

แต่บางคนไม่ได้เป็นเช่นนั้น

แก๊งชาวสเปนถูกปล้นที่คาสิโนและเสียเงินมากกว่า 200,000 ดอลลาร์ นอกจากนี้ คาสิโนยังถูกวางระเบิดจนมีหลายสิ่งเสียหาย และมีพนักงานจํานวนมากถูกฆ่าตายคาสิโนจึงทําได้แค่ปิดตัวลงชั่วคราวเท่านั้น

แดนี่ส่งคนไปตามหากลุ่มโจร และถึงกับออกรางวัลให้คนที่มีเบาะแสไปสู่การจับกุม แต่จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่พบเบาะแสใดๆ มันทําให้เขาหงุดหงิดมาก

“เบอร์สไตน์ การขนสินค้าเป็นยังไงบ้าง?” แดนี่ถามลูกน้องของเขา

“ตอนนี้สินค้าน่าจะอยู่ระหว่างทางผ่านเส้นทางเดิม อาจจะกําลังจะมาถึงที่ท่าเรือในไม่ช้า” เบอร์สไตน์กล่าว

แดนี่สูบซิการ์และสั่งการ “คราวนี้มูลค่าการซื้อขายเป็น 5 เท่าของก่อนหน้านี้ นายจะต้องจัดการให้ปลอดภัยและไม่มีปัญหา”

แดนี่ทําธุรกิจแบบนี้มาหลายครั้งแล้ว เขาคุ้นเคยกับมันเป็นอย่างดี แต่ธุรกิจรอบนี้ก็ยังทําให้เขากังวลอยู่บ้าง

มูลค่าสินค้าในครั้งนี้สูงกว่าครั้งก่อนๆ มาก

“เราเตรียมคนพร้อมแล้ว เมื่อสินค้ามาถึงท่าเรือ การซื้อขายจะเสร็จสิ้นอย่างรวดเร็วอีกฝ่ายจะออกไปพร้อมกับเงิน ส่วนเราจะส่งสินค้าไปยังที่ซ่อนใช้เวลาไม่ถึงหนึ่งชั่วโมงแน่นอน” เบอร์สไตน์กล่าว

“ดีมาก ระวังอย่าให้ถูกพวกตำรวจจับได้ล่ะ!”

ทันใดนั้นประตูก็ถูกเคาะ

“เข้ามา!”

หัวหน้าหน่วยย่อยคนหนึ่งของแดนี่ชื่อ แครนสตัน เดินเข้ามา “หัวหน้า ผมมารายงานข่าวให้คุณ มันอาจเกี่ยวข้องกับการปล้นคาสิโนของเรา”

ทุกวันนี้แดนได้ติดตามเบาะแสการปล้นคาสิโนของเขาอยู่ตลอด แต่ไม่พบเงื่อนงําอะไร ตอนนี้เขาได้ยินแครนสตันบอกว่ามีข้อมูลที่อาจเกี่ยวกับการปล้นคาสิโนเขาจึงใจร้อนอย่างมาก

“รีบบอกมา ข้อมูลอะไร?”

“ผมได้ข่าวบางอย่างจากลูกน้องของผม คุณจําบิลจากแก๊งชาวยิวที่โดนคุกยิงได้ไหม”

“นายจะบอกว่าบิลเป็นคนปล้นคาสิโน ?” แดนถามด้วยสีหน้าขมวดคิ้ว

“ไม่ ลูกน้องของผมได้ข่าวมาว่าบิลเข้ารับการรักษาในคลินิกแห่งหนึ่งตั้งแต่เขาได้รับบาดเจ็บ และจนทุกวันนี้เขาก็ยังไม่ออกมา ข้อมูลที่ผมรู้มาคือหลังจากที่บิลได้รับบาดเจ็บ มีคนเข้ามาดูแลพื้นที่ของบิลแทน ผมได้ยินมาว่านั่นคือเพื่อนของเขา ชื่อว่า ทอม ฮาร์ดี้”

“ต่อมา ทอม ฮาร์ดี้ได้ตั้งกลุ่มของตัวเอง ซึ่งทุกคนในกลุ่มต่างเคยเป็นนาวิกโยธิน”

“ผมกําลังสงสัยว่าทอม ฮาร์ดี้เป็นคนที่ฆ่าคุกหรือเปล่า ละเขาได้รวบรวมคนจํานวนมาก เป็นไปได้ไหมที่เขาจะเป็นคนปล้นคาสิโนของเรา”

แดนี่หรี่ตาลง

ทอม ฮาร์ดี้เป็นเพื่อนของบิลอย่างนั้นหรือ?

บิลได้รับบาดเจ็บจากคุกและถูกฆ่าทันทีในคืนนั้น

จากนั้นชายที่ชื่อทอม ฮาร์ดี้ก็เข้ามาดูแลพื้นที่ของบิล

ต่อมาก็ตั้งกลุ่มโดยแต่ละคนล้วนเคยเป็นทหารมาก่อน

พวกนั้นมีปัญหาจากที่แก๊งชาวยิวมีความขัดแย้งกับแก๊งชาวสเปน

มีแรงจูงใจชัดเจนที่จะปล้นคาสิโนของแก๊งชาวสเปน

ความคิดบางอย่างแล่นเข้ามาในหัวของแดนี่ เขามองไปที่เบอร์สไตน์ “นายคิดว่ามันเป็นไปได้ไหมที่ทอม ฮาร์ดี้คนนี้จะเป็นคนทํา”

เบอร์สไตน์คิดอยู่ครู่หนึ่ง “เขาน่าสงสัยมากๆ”

แดนี่สูบซิการ์อย่างแรง เขาก็คิดว่าพวกเขาเกี่ยวข้องกับการปล้นคาสิโนจึงพูดอย่างเคร่งขรึม “ในเมื่อชายคนนั้นน่าสงสัย ก็ ไปตรวจสอบมันซะ”

หลังจากพูดจบ เขามองไปที่แครนสตัน “ฉันมอบหมายหน้าที่นี้ให้นาย สืบมาให้ได้ว่าชายคนนั้นเป็นคนปล้นคาสิโนหรือเปล่า!”

“ครับหัวหน้า” แครนสตันที่ได้รับหน้าที่นี้มีความสุข

ถ้าเขาทํางานที่ได้รับมอบหมายได้ เขาก็จะได้รับรางวัล และหากสืบได้ว่าชายที่ชื่อทอม ฮาร์ดี้เป็นคนทําจริง เขาที่เป็นคนพบเบาะแสนี้ก็อาจจะได้รับการเลื่อนตําแหน่งในอนาคต

ซึ่งตอนนี้หัวหน้าคนดูแลคาสิโนถูกยิงตายและตอนนี้ก็ยังไม่มีใครได้รับเลือก หากเขาจัดการหน้าที่นี้สําเร็จ เขาต้องได้รับตําแหน่งหัวหน้าคนดูแลคาสิโนแน่ๆ

แดนี่ยืนขึ้น เขาพูดกับเบอร์สไตน์ว่า “ส่วนเรื่องการขนสินค้าที่กําลังมาถึง ก็ให้ทําตามแผนที่นายบอก นายจะเป็นคนรับผิดชอบเรื่องนี้!”

“ฉันจะไปงานเลี้ยงกับพวกคนใหญ่คนโตในตอนเย็น คนพวกนี้ละเลยไม่ได้” พูดเสร็จแดนี่ก็หยิบหมวกเดินออกไป

แครนสตันและเบอร์สไตน์เดินออกจากสํานักงานตามแดน แครนสตันได้ยินสิ่งที่แดนพูดเกี่ยวกับการขนสินค้าที่ท่าเรือ

แต่เขาไม่สนใจว่ามันหมายถึงอะไร เขาเองก็มีสิ่งที่ต้องทํา

หลังจากส่งแดนออกไป แครนสตันขึ้นรถของเขา คนขับรถหันกลับมาถาม “หัวหน้าคุณจะไปไหนหรือครับ?”

“กลับไปที่ฐานของเรา”

ระหว่างทาง แครนสตันกําลังคิดว่าจะทําอย่างไรให้สําเร็จตามที่แดนสั่ง

พยายามสืบให้ได้ว่าทอม ฮาร์ดี้ใช่คนที่ปล้นคาสิโนหรือเปล่า แต่จะสืบอย่างไรในเมื่อไม่มีเงื่อนงําใดๆ เลยยกเว้นว่า ฮาร์ดี้จะยอมรับด้วยตัวเองว่าเป็นคนปล้น

เมื่อกลับไปถึงฐานแครนสตันโทรหาคนที่ให้ข้อมูลแก่เขา เขาเป็นโจรชื่อ แน็คซี่ชายคนนี้มีอายุมากกว่า 50 ปี ร่างกายผอมแห้งและสกปรกแต่งกายด้วยเสื้อผ้าเลอะเทอะ ดูเหมือนคนจรจัด

แต่อย่าดูถูกคนเหล่านี้ที่อยู่ด้านล่างสุดของสังคมเป็นอันขาด พวกเขาต่างนอนอยู่ข้างถนน ย่อมรู้เรื่องสิ่งที่เกิดขึ้นบนท้องถนนในแต่ละวันบ่อยครั้งที่ คนเหล่านี้รู้ข้อมูลที่คนอื่นไม่รู้มากกว่านั้นซะอีก

“นายรู้ไหมว่าฐานของพวกนั้นอยู่ที่ไหน” แครนสตันถาม

“ในพื้นที่แก๊งชาวยิว เป็นโรงงานเสื้อสเวตเตอร์ที่ล้มละลายไปแล้ว ตอนนี้เป็นโกดังร้างมีคนอยู่ประมาณ 8 หรือ 9 คนแต่ข้อมูลนี้อาจไม่แน่นอน” แน็คซี่กล่าว

แครนสตันขมวดคิ้ว เขาคิดเกี่ยวกับวิธีการสืบหาข้อมูล

เขาไม่เคยเรียนหนังสือ อ่านหนังสือไม่ออกเขาไม่สามารถคิดแผนการใดๆ ออกมาได้เลย

แต่ว่าเขาก็คิดออก วิธีที่ง่ายและมีประสิทธิภาพที่สุดคือการเข้าไปจับคนพวกนั้นมาสอบสวนแค่นี้ก็จะรู้ทุกอย่างหลังจากที่ถาม

ถ้ากล้าต่อต้านก็แค่ยิงให้ตายซะ!

ถ้าเกิดพวกนั้นไม่ใช่คนที่มาปล้นคาสิโน?

ง่ายมากๆ แค่อัดพวกมันซะแล้วทําเป็นว่าเรื่องนี้ไม่เคยเกิดขึ้น

เคยเป็นทหารแล้วอย่างไร? โดนยิงก็ตายอยู่ดี

ตอนนี้แครนสตันมีลูกน้องแค่ห้าคน เขารู้สึกว่าจํานวนแค่นี้มันน้อยเกินไป เขาจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและโทรหา เพื่อนของเขา “เบ็คแมนฉันมีอะไรดีๆ ให้ทํา นายสนใจไหม?”

“ทําอะไร?”

“ฉันพบคนที่อาจเป็นโจรที่ปล้นคาสิโน เลยไปรายงานต่อหัวหน้าแดนี่ เขาบอกให้ฉันรับผิดชอบในการสืบเรื่องนี้ นายมาทํางานกับฉันไหมถ้าเจอเงินที่ถูกปล้นฉันจะแบ่งครึ่งหนึ่งให้นาย”

สิ่งที่แครนสตันต้องการมากที่สุดคือ การได้รับคําชมจากแดนี่ เพื่อที่เขาจะได้ตําแหน่งหัวหน้าคนดูแลคาสิโน ส่วนเรื่องเงินต่อให้เขาเจอมันจริงๆ เขาก็ไม่คิดจะแบ่งให้ใครหรอก

เบ็คแมนเริ่มสนใจเมื่อเขาได้ยินว่าถ้าพวกนั้นเป็นโจร จะต้องมีเงินจํานวนมากแน่ๆ แล้วเขายังจะได้ส่วนแบ่งถึงครึ่งหนึ่ง!

“ฉันเอาด้วย!” เบ็คแมนพูดทันที

“อย่างนั้นนายพาลูกน้องนายมาด้วย อ่อ! คืนนี้เป็นวันคริสต์มาสพอดี ฉันจะตั้งชื่อแผนนี้ว่า ‘ปฏิบัติการลับคืนวันคริสต์มาส’”

แครนสตันกล่าวอย่างภาคภูมิใจ

เวลาผ่านไปจนค่ำ

ในวันคริสต์มาสถนนสว่างไสวและแออัดไปด้วยผู้คนมีฝูงชนและเด็กๆ เดินซื้อของอยู่รอบๆ และก็มีรถบรรทุกสองคันขับเขาไปยังเขตโรงงานร้างที่ห่างไกล

ที่นี่เป็นพื้นที่โรงงานร้างและมีคนอาศัยอยู่ค่อนข้างน้อย แม้ว่าจะเป็นวันคริสต์มาส แต่ก็ยังดูรกร้างมาก

รถบรรทุกสองคันจอดอยู่หน้าโรงงานร้างอย่างช้าๆ

“เข้าไปกันเถอะ ถ้าเจอคนต่อต้านก็แค่ยิงทิ้งซะ แต่อย่าฆ่าหมดล่ะ! เหลือไว้อย่างน้อยหนึ่งหรือสองคนจะได้สอบสวนมันได้” แครนสตันสั่ง

ทั้งหมดพยัก

พวกเขาวิ่งข้างกําแพงและเปิดประตูอย่างเงียบ ๆ และรีบเข้าไปในโรงงานร้าง