ย้อนเวลากลับสู่วันโลกาวินาศ ตอนที่ 37 ฉิบหายแล้ว!!!

ตอนที่ 37 ฉิบหายแล้ว!!!

“เฮ้อ~ พวกแกนี่มันไม่มีสมองกันจริงๆ”

ชายที่ชื่อพี่เป่าถอนหายใจ จากนั้นก็ชี้นิ้วไปทางพวกนักเรียนที่กำลังนั่งรวมกลุ่มกันอยู่ด้วยท่าทางชั่วร้าย แล้วพูดต่ออีกว่า

“ พวกผู้ชายพวกแกจะเอาไปทำอะไรก็ได้แต่พวกผู้หญิงไม่ได้

“ พวกแกไม่เคยอ่านิยายหรืออ่านมังงะวันสิ้นโลกกันบ้างหรือไง ใช้สมองกันหน่อย พวกผู้หญิงพวกนี้เป็นเพียงเด็กนักเรียน ส่วนมากพวกนี้มันยังไม่ผ่านผู้ชาย พวกผู้ชายต่างก็ชอบผู้หญิงแบบนี้

“ ถ้าในอนาคตมีใครมีของดีๆ หรืออาวุธ พวกเราก็เอาพวกมันไปแลกของมาใช้งาน พอมีอาวุธพวกเราก็จะหาผู้หญิงได้เรื่อยๆ พวกแกกำลังจะทำลายทรัพยากรอันล้ำค่าของพวกเราหรือไง ได้นอนกับเด็กที่ทำอะไรไม่เป็นมันสนุกตรงไหน สู้เก็บพวกมันเอาไว้ แล้วเอาพวกมันไปแลกอาวุธดีกว่าเยอะ

“จากนั้นพวกเราก็จะใช้กำลังไปเอาตัวผู้หญิงคนอื่นๆ ในเมืองมาสนุกด้วย แบบนี้มันได้ผลตอบแทนดีกว่าเยอะ ใช้สมองกันหน่อยไอ้พวกโง่!!”

ถึงพี่เป่าคนนี้จะเป็นพวกที่ดูเหมือนไม่มีสมอง ดูเหมือนเป็นพวกที่ใช้แต่กำลัง แต่ความจริงแล้วไม่ใช่แบบนั้นเลย พี่เป่าได้วางแผนของตัวเองเอาไว้หมดแล้ว

ในวันโลกาวินาศ ผู้หญิงที่ไม่ผ่านผู้ชายล้วนเป็นของมีค่ามากในการแลกเปลี่ยน ผู้หญิงซิงๆ เหล่านี้เป็นพวกที่มีค่ามหาศาล ใครจะไปยอมเสียไปกัน!

พวกลูกน้องเมื่อได้ยินก็มองพี่เป่าด้วยสายตาแปลกๆ และทุกคนต่างก็คิดเหมือนๆ กันว่า แกจะเก็บเอาไว้สนุกคนเดียวล่ะสิ เมื่อกี้แกก็เล่นไปคนแล้วไม่ใช่เหรอ!

ตรงมุมห้องของห้องเรียน มีนักเรียนหญิงคนหนึ่งกำลังนอนอยู่ด้วยเสื้อผ้าที่ขาดไปทั่วทั้งตัว เธอเป็นผู้หญิงที่เคยสวยใสๆ แต่ตอนนี้แววตาของเธอเต็มไปด้วยความว่างเปล่า บนร่างของเธอก็มีคาบสีขาวติดอยู่ตามร่างกาย เธอคนนี้ก็คือนักเรียนหญิงผู้โชคร้าย ที่โดนพี่เป่าขมขื่นเมื่อไม่กี่นาทีก่อน

“พี่เป่า ถ้าเป็นพวกที่ผ่านผู้ชายมาแล้วละครับ”

หนึ่งในพวกนักเลงผุดความคิด

พี่เป่าทำหน้าคิดหนัก เรื่องพวกผู้หญิงที่ยังไม่ผ่านผู้ชายยังพอหาทางแถไปได้ แต่พวกที่ผ่านมาแล้วไม่มีทางแถเลย และการจะคุมคนก็ต้องให้คนที่อยู่ในการควบคุมได้กินอะไรบ้าง หากให้อดต่อไปเรื่อยๆ พวกนี้อาจจะทำตัวต่อต้านได้

พี่เป่าตัดสินใจอยู่สักพัก จากนั้นก็พูดขึ้นว่า

“ไม่มีปัญหา พวกแกเอาไปสนุกได้ตามใจชอบ”

เมื่อได้รับอนุญาต พวกนักเลงต่างก็มองไปทางกลุ่มนักเรียนหญิงด้วยแววตาหื่นกระหาย แต่พอคิดไปคิดมา พวกมันก็คิดว่าเจอปัญหาใหญ่เข้าแล้ว พวกมันจะแยกแยะยังไงว่าใครเคยผ่านผู้ชายไม่ผ่านผู้ชาย

ผู้หญิงพวกนี้ต่างก็ได้ยินเรื่องที่คุยกันเมื่อครู่ หากถามว่าใครเคยผ่านผู้ชายมาแล้วบ้าง คงไม่มีใครไร้สมองตอบว่า ฉันค่ะ! ออกมาหรอก

“เฮ้ย!!”

ผู้ชายหน้าโหดเตะนักเรียนชายที่นั่งอยู่

“คะ ครับ…!”

นักเรียนชายตอบด้วยน้ำเสียงสั่นๆ เพราะความกลัว

ชายหน้าโหดเริ่มยื่นข้อเสนอว่า

“ถ้าแกบอกฉันได้ว่าผู้หญิงในห้องนี้ใครผ่านผู้ชายมาแล้วบ้าง  แกจะไม่ต้องออกไปหาอาหารอีกหลายวัน แกเลือกเอาเองว่าอยากจะออกไปเสี่ยงตายจากพวกซอมบี้ไหม แค่แกบอกมาหนึ่งคนชีวิตแกก็ปลอดภัยไปอีกหลายวัน”

นักเรียนชายหันมองไปทางพวกผู้หญิงด้วยใบหน้าลังเล เขาสามารถบอกได้ว่าใครที่มีแฟนมาแล้วบ้าง แถมบางคนก็เคยมาคุยกับเพื่อนๆ ว่าตัวเองเคยนอนกับแฟนตัวเองแล้ว แต่… แต่ถ้าทำแบบนั้นก็เหมือนกับว่าเขาเป็นส่งพวกเธอไปทรมานสิ ทำแบบนั้นเขาจะเป็นคนเลวนะ

ตุ๊บ!

ระหว่างนักเรียนชายกำลังลังเล กำปั้นก็เข้าที่กลางท้องของเขา เขาคุกเขาลงกับพื้นและเอามือทั้งสองข้างจับท้องตัวเองเอาไว้ และคนที่ต่อยก็คือชายหน้าโหดที่ถามคำถาม

ชายหน้าโหดพูดต่ออีกว่า

“ถ้ามึงไม่ยอมบอกกู กูจะส่งมึงไปเป็นอาหารซอมบี้เดี๋ยวนี้แหละ!!”

“บะ บอกครับ!! ผมบอก!! อย่าส่งผมไปเป็นอาหารซอมบี้”

นักเรียนชายไม่มีความลังเลอีกต่อไป หากเทียบกันระหว่างการกลายเป็นคนเลวกับการกลายเป็นอาหารซอมบี้ เรื่องนี้มันสามารถก็ตัดสินใจได้ไม่ยากเลย น้ำหนักมันต่างกันเยอะ ใครมันจะไปยอมตายเพราะปกป้องคนอื่นกัน ผู้หญิงเหล่านี้เป็นแค่เพื่อนไม่ใช่แฟนหรือครอบครัวเขาสักหน่อย

“เจียงซี… ธะ เธอเคยคุยว่าเคยนอนกับแฟนที่เป็นรุ่นพี่แล้วใช่ไหม”

นักเรียนชายพูดพร้อมกับหันไปทางนักเรียนหญิงคนหนึ่ง

นักเรียนหญิงเตรียมพูดแก้ตัว แต่ก่อนที่เธอจะได้ทำแบบนั้นชายหน้าโหดก็เดินไปหาเธอ แล้วชายหน้าโหดปิดปากของเธอเอาไว้ จากนั้นมันก็ลากเธอออกจากห้องไป ฉากนี้ทำให้ความกลัวในใจของพวกนักเรียนทวีความรุนแรงมากขึ้นไปอีก

เมื่อเห็นสิ่งที่เกิดขึ้น พวกนักเลงคนอื่นๆ ก็เริ่มทำตามชายหน้าโหด พวกมันต่างเสนอผลประโยชน์ให้นักเรียนผู้ชายชี้เป้า จากนั้นพวกมันก็เอาตัวนักเรียนหญิงออกจากห้องไปทีละคนทีละคน ไม่นานพวกนักเลงก็ออกไปจนหมด ในห้องเหลือเพียงพี่เป่าคนเดียวที่นั่งคุมอยู่

พี่เป่าหันมองผู้หญิงที่เหลืออยู่ จากนั้นก็คิดในใจว่า

‘ เหลืออยู่ประมาณ 40 คน ถือว่าไม่เลว หึหึ!  ส่วนสิบกว่าคนที่โดนพวกเวรนั่นเอาไปก็ช่างมัน เราให้พวกมันไปแล้วพวกมันคงไม่กล้าขออีกแน่ๆ เราจะเล่นกับผู้หญิงคนไหนต่อดีนะ หึหึ! ‘

พี่เป่ามองพวกผู้หญิงที่เหลือด้วยแววตาหื่นกระหาย

มองได้ไม่นานพี่เป่าก็พบกับเด็กน่าสนใจ เด็กนักเรียนคนนั้นมีผมสีทองสะดุดตา แถมยังนั่งก้มหน้า และยังหุ่นดีมากอีกด้วย ถึงจะเป็นเด็กแต่หน้าอกของเธอก็ใหญ่กว่าผู้ใหญ่ที่โตเต็มวันหลายๆ คน  และการนั่งก้มหน้าแบบนั้นก็คงทำเพื่อปิดบังใบหน้าสวยๆ ของตัวเอง  พี่เป่าเลือกเป่าหมายได้ทันทีหลังเห็นหุ่น และท่าทางพยายามปิดบังใบหน้าของเธอ

‘ หึหึ! เธอคิดว่าฉันคนนี้จะมองเธอแค่ที่หน้าหรือไง ยัยกระต่ายน้อย รอพวกนั้นกลับมาก่อนพวกเราจะได้ไปสนุกกัน ‘

พี่เป่าคิดในใจ ขณะที่มองน้องสาวของหนิงซิวเย่

ปัง!!!

ปัง!!!

ปัง!!!

อยู่ๆ ก็มีเสียงดังขึ้น พี่เป่าที่กำลังรู้สึกมีความสุขก็สะดุ้งด้วยความตกใจทันที พี่เป่าคนนี้เคยได้ยินเสียงปืนมาก่อน เขาสามารถรู้ได้ทันทีว่าเสียงที่ดังตอนนี้เป็นเสียงปืน

พี่เป่ารีบวิ่งไปที่หน้าตา จากนั้นก็มองไปทางประตูทางเข้าโรงเรียนที่เป็นจุดเกิดเสียง เมื่อมองเห็นสิ่งที่อยู่ที่ประตู พี่เป่าก็หัวใจก็ตกลงไปอยู่ตาตุ่ม

ฉิบหายแล้วไง!!

ทหาร!!

นั่นมันรถฮัมวี่ของทหาร!!

หากเรื่องนี้เกิดขึ้นเมื่อประมาณหนึ่งชั่วโมงก่อน พี่เป่าคงดีใจเพราะเขายังไม่ได้ขมขืนนักเรียนหญิง แต่ตอนนี้มันต่างออกไป หากเขาโดนจับตอนนี้เขาต้องโดนโทษประหารแน่นอน แต่จะหนีก็ไม่ได้ด้วยเพราะด้านนอกมันมีซอมบี้เต็มไปหมด

เอาไงดีว่ะ!?!?!?

….

ณ ด้านหน้าประตูทางเข้าโรงเรียนมัธยมปลายนกน้อย

ภายในรถฮัมวี่

“คุณหนิง น้องสาวคุณเรียนอยู่ตึกไหนครับ?”

หัวหน้าทหารที่เป็นคนของตระกูลจางถามหนิงซิวเย่ หัวหน้าทหารคนนี้เขามีชื่อว่า จางต๋าหมิง เขาเป็นผู้ชายรูปร่างใหญ่ อายุ 27 ปี เขาเป็นลูกชายคนโตของจางหยาน แถมยังเป็นว่าที่ผู้นำตระกูลจางคนต่อไปด้วย

หนิงซิวเย่มองไปด้านนอกหน้าต่าง มองได้ไม่นานเธอก็ชี้นิ้วไปทางอาคารหลังหนึ่ง จากนั้นก็ตอบคำถามว่า

“ถ้าฉันจำไม่ผิดน่าจะเป็นตึกนั่น เธอเรียนอยู่ที่ตึกนั้นค่ะ”

“ครับ!”

จางต๋าหมิงตอบรับ จากนั้นเขาก็กดวิทยุแล้วพูดขึ้นว่า

“เป้าหมายคือตึกสีฟ้าทางทิศ 3 นาฬิกา พยายามหลีกเลี่ยงการปะทะให้มากที่สุด และหลีกเลี่ยงการใช้ปืนด้วย พวกซอมบี้มันสามารถรับรู้ถึงเสียงได้ ซ่า…”

“รับทราบ ซ่า…”

ทหารที่อยู่ในรถฮัมวี่อีกคันตอบรับ

เมื่อสามารถระบุเป้าหมายได้แล้ว รถฮัมวี่ 2 คัน ก็ตรงไปยังตึกที่หนิงซิวเย่บอกทันที พวกเขาบดขยี้ซอมบี้ด้วยการชนแทนการใช้ปืน ที่พวกเขาใช้ปืนที่หน้าประตูโรงเรียนก็เป็นเพราะที่หน้าประตูมีซอมบี้เยอะเกินไป

แต่ภายในโรงเรียนไม่เป็นแบบนั้น ถึงภายในโรงเรียนจะมีซอมบี้อยู่บางแต่ก็ไม่หนาตาเท่าไหร่นัก

แอ๊ด…

รถฮัมวี่ 2 คัน จอดอยู่หน้าอาหารเป้าหมาย จากนั้นจางต๋าหมิงก็พูดขึ้นว่า

“คุณหนิงจะลงไปด้วยเลยไหมครับ หรือจะให้พวกผมเคลียร์เส้นทางก่อน?”

“ฉันไปด้วยค่ะ!!”

หนิงซิวเย่ตอบด้วยน้ำเสียงตั้งมั่น

เธอพอรู้ข้อมูลจากพวกทหารระหว่างเดินทางมาที่นี่บ้างคร่าวๆ แล้ว เกี่ยวกับการฆ่าเพื่อแข็งแกร่งขึ้น ตอนแรกเธอก็สงสัยว่าเลเวลอัพคืออะไร? ทำไมใช้ดาบน้ำแข็งฆ่าซอมบี้ถึงมีลูกบอลสีขาวๆ ลอยเข้าร่างกาย?

แต่เมื่อรู้ว่าลูกบอลสีขาวจะสามารถทำให้แข็งแกร่งขึ้นได้ หนิงซิวเย่ก็อยากฆ่าพวกซอมบี้ให้มากๆ เหตุผลก็เป็นเพราะว่า ตอนนี้เธอรู้แล้วว่าโลกได้เปลี่ยนไป หากยังอ่อนแออยู่แบบนี้อย่าว่าแต่ปกป้องน้องสาวเลย แค่ปกป้องตัวเองก็คงทำไม่ได้

จางต๋าหมิงพยักหน้าให้หนิงซิวเย่ เขาไม่สามารถห้ามเธอได้เพราะเขาไม่มีอำนาจขนาดนั้น แถมหลินฟานยังดูท่าถูกใจเธอมากด้วย จางต๋าหมิงไม่อยากทำให้เธอไม่พอใจเลยต้องยอมทำตามความต้องการของเธอ

จางต๋าหมิงกดวิทยุอีกครั้งแล้วพูดว่า

“ทิ้งคนเฝ้ารถเอาไว้ 2 คน ที่เหลือเตรียมตัวให้พร้อม พวกเราจะเข้าไปในอาคารเรียนด้านหน้า ภารกิจครั้งนี้คือการตามหาคน จำเอาไว้ว่าห้ามใช้ปืนหากไม่จำเป็นเพราะมันจะทำให้พวกซอมบี้แห่มา ซ่า..”

“รับทราบ ซ่า…”

ทหารในรถฮัมวี่อีกคันตอบรับคำสั่ง