ย้อนเวลากลับสู่วันโลกาวินาศ ตอนที่ 2 จุดเริ่มต้นของตำนาน

ตอนที่ 2 จุดเริ่มต้นของตำนาน

‘ นี้มันเกิดเรื่องอะไรขึ้น

‘ ทำไมอยู่ๆ ถึงได้เกิดเรื่องที่ไม่สามารถเข้าใจได้ขึ้นแบบนี้ หรือว่าเราจะตายไปแล้วภาพที่เห็นเป็นเพียงภาพลวงตาก่อนตาย ไม่น่าใช่! ความรู้สึกที่เกิดขึ้นเป็นความรู้สึกจริงๆ แล้วเพราะอะไร? ทำไมเราถึงมานอนบนเตียงนุ่มๆ? ‘

หลินฟานพยายามทำความเข้าใจกับสถานการณ์ของตัวเองในตอนนี้อย่างช้าๆ หลังจากหมดสติเพราะโลกหมุนแบบไม่เคยพบเจอมาก่อน หลินฟานก็มาอยู่บนเตียงที่นุ่มและมีกลิ่นหอมของดอกไม้

ร่างกายของเขารู้สึกเบามาก แถมไม่มีกลิ่นหรือคาบเหลือเหม็นเน่า ช่วงชีวิตวันในโลกาวินาศการที่ร่างกายสะอาดไม่มีคราบเลือด หรือคาบดินติดอยู่บนร่างกาย สิ่งนี้นับว่าเป็นเรื่องที่แปลกอย่างมาก

หลินฟานพยายามทำความเข้าใจอีกหลายวินาที จนในที่สุดเขาก็สามารถผูกเรื่องที่เกิดขึ้นเข้าด้วยกันได้ อันดับแรกเขาคิดถึงสิ่งที่ระบบประกาศก่อนจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น การย้อนเวลา! บวกกับเตียงนิ่มๆ  สิ่งนี้คิดได้อย่างเดียวว่าเขาย้อนเวลากลับมา

เรื่องที่เหมือนนิยายแบบนี้เป็นเรื่องที่ยากจะเชื่อได้ แต่หลินฟานก็คิดทางอื่นไม่ออกแล้ว เขาคิดว่าถ้าไม่ย้อนเวลากลับมาแบบที่คิด โลกนี้ก็คงเป็นโลกคู่ขนาด แล้วสองอย่างมันต่างกันยังไง สรุปง่ายๆ ก็คือการย้อนเวลาอยู่ดี

‘ พอมาลองคิดดูแล้ว วันนี้ก็น่าจะเป็นวันที่ลูกบอลสีฟ้าลอยเข้าร่างกายของเราสินะ ระบบมันแจ้งเตือนว่าวันแรกที่บันทึกเอาไว้

‘ สิ่งนี้หมายความว่าลูกบอลสีฟ้าเป็นจุดเซฟเกมส์งั้นเหรอ เหอะๆ ตลกดีแท้ แค่ปริศนาเรื่องพวกระยำที่ทำให้เกิดวันโลกาวินาศก็ปวดหัวมากพอแล้ว ยังต้องมาแก้ปริศนาเรื่องลูกบอลอีกหรือไง แล้วโฮโมเซเปียนส์ที่เป็นต้นกำเนิดของมนุษย์มาเกี่ยวอะไรด้วย เฮ้อ~ ‘

หลินฟานคิดใจในระหว่างกำลังนอนบนเตียง

แก็ก! แก็ก!

หลินฟานหันมองไปทางเสียงที่ดังขึ้นด้วยความรู้สึกอารมณ์เสีย ในหัวของเขามีเรื่องมากมายอยู่แล้ว ตอนนี้เขาไม่อยากได้ยินเสียงรบกวนพวกนั้น แต่เมื่อหันมองไปทางเสียงที่เกิดขึ้นหลินฟานก็พยาพยามสงบสติของตัวเองเอาไว้

ดูเหมือนว่าเรื่องปวดหัวเขาต้องทิ้งเอาไว้ก่อน หลินฟานเริ่มขุดความทรงจำของเขาออกมาจากหัวได้บ้างแล้ว จากความทรงจำวันนี้เป็นวันที่ 29 กุมภาพันธ์ 2023  วันนี้เป็นวันที่เขาพาผู้หญิงจากร้านเหล้าเข้ามาสนุกในห้องลับของตระกูล

บัดซบ!

บัดซบดีแท้!

หลินฟานด่าตัวเขาเองในใจ พาผู้หญิงที่เจอกันในร้านเหล้าเข้ามาในห้องลับของตระกูล ถ้าไม่ด่าไอคนที่คิดเรื่องแบบนี้ได้ว่าบัดซบแล้วจะให้ด่าว่าอะไรได้อีก หลินฟานด่าตัวเองในใจอยู่สักพัก จากนั้นก็พยายามสงบสติลง

ผู้หญิงที่กำลังพยายามเปิดตู้เซฟตอนนี้เป็นผู้หญิงผมสีทอง รูปร่างเย้ายวนใจ บนร่างกายของเธอไม่ได้สวมเสื้อผ้า เหตุผลที่ไม่สวมอาจเป็นเพราะสงครามระหว่างเขาและเธอเมื่อคืน หลินฟานพยามคิดชื่อของเธออย่างเต็มที่แต่คิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออก

ในยุคโลกาวินาศ หลินฟานเจอกับผู้หญิงผมสีทองและหุ่นเย้ายวนแบบนี้หลายพันคน แถมยังเคยนอนกับผู้หญิงผมทองแบบนี้นับร้อยคน อย่าว่าแต่ชื่อเลย แค่หน้าของพวกผู้หญิงผมทองหลินฟานก็ไม่เคยจำด้วยซ้ำ

หลินฟานเปิดปากพูด

“รหัสคือ 777 890 7809”

หญิงผมทองหยุดมือของเธอแทบจะทันที และหันกลับไปมองหลินฟานด้านหลัง ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความแปลกใจและสงสัย หญิงผมทองมั่นใจว่าให้หลินฟานกินยานอนหลับไปแล้ว หากเป็นไปตามแผนหลินฟานคงนอนไม่ตื่นไปอีกหลายชั่วโมง

เธอพยายามคิดหาเหตุผลว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ แต่ไม่นานหญิงผมทองก็ตระหนักดีว่าตอนนี้ไม่ใช่เวลามาหาเหตุผลเรื่องยานอนหลับ ตอนนี้เธอต้องทำให้หลินฟานหลับไปอีกครั้งซะก่อน และเธอต้องหาเหตุผลที่มายุ่งกับตู้เซฟด้วย

หญิงผมทองพูดขึ้นว่า

“คุณหลินตื่นแล้วสินะคะ เมื่อคืนสนุกมากเลย ตอนแรกฉันว่าจะออกไปแล้วแต่พอเห็นตู้เซฟฉันเลยลองเข้ามาดู บ้านของฉันเป็นบ้านที่ไม่มีเงินซื้อของพวกนี้พอเห็นแล้วก็เกิดความสงสัย ฉันเลยเข้ามาดะ-”

“พอๆ ฉันรู้แล้วว่าเธอมาจากองค์กรนักฆ่าและไม่ได้มาฆ่าฉัน แต่เธอมาเพื่อขโมยสมบัติลับของตระกูลหลิน …ฉันถามเธอตอบ ฉันสั่งเธอทำ เข้าใจใช่ไหม?”

หลินฟานพยุงตัวเองลุกขึ้น จากนั้นก็เดินทางผู้หญิงผมทอง

ผู้หญิงผมทองหน้าเสียเล็กน้อย จากนั้นก็พูดแก้ตัวว่า

“คุณหลินกำลังพูดเรื่องอะไร ฉันไม่ได้มะ-”

“เปิดตู้เซฟตามรหัสที่บอกไป ถ้ายังพูดอะไรไม่เข้าท่าออกมาอีกฉันจะไม่ใจเย็นแบบนี้”

หลินฟานตัดบทด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย หลังพูดจบหลินฟานก็หันมองไปทางขวดไวน์ที่อยู่บนโต๊ะใกล้เตียงนอน เขาไม่รอช้าและเดินไปรินมันทันที โลกโลกาวินาศน้ำธรรมดาขวดเดียวก็ทำให้คนฆ่ากันได้ ส่วนไวน์ก็ไม่ต้องพูดถึงว่ามีค่าขนาดไหน หลินฟานไม่ยอมปล่อยโอกาสแบบนี้ไปแน่

หลินฟานเริ่มรินไวน์เข้าแก้วจากนั้นก็ลิ้มรส

อึก!

สุดยอด!

ความรู้สึกที่คิดถึง ความรู้สึกที่หอมหวาน หลินฟานรู้สึกดีมากหลังกินไวน์ลงไปหนึ่งแก้ว เขาไม่รอช้าแล้วเทแก้วที่สองแบบไม่ลังเล

ขณะเดียวกันหญิงผมทองก็กำลังมองหลินฟานด้วยความสงสัย เธอไม่เข้าใจว่าตอนนี้ตัวเองกำลังเจอกับอะไรอยู่ หลินฟานเมื่อครู่แพร่ความน่ากลัวออกมาอย่างเห็นได้ชัด แถมยังรู้ถึงตัวตนของเธอว่าเป็นใครมาจากไหน ปกติแล้วเวลาเจอนักฆ่าอยู่ต่อหน้า คนปกติจะต้องเรียกคนของตัวเองมาจัดการ แต่ตอนนี้หลินฟานกลับไปกินไวน์หน้าตาเฉย

แถมใบหน้าระหว่างกินยังเป็นใบหน้าที่เหมือนคนขาดไวน์มาหลายปีแล้วพึ่งได้กินซะด้วย ผู้หญิงผมทองเริ่มลังเลว่าตัวเองควรทำยังไงต่อไป เมื่อครู่หลินฟานน่ากลัวมาก คำพูดของเขาทำให้คนที่เป็นนักฆ่าแบบเธอกลัวได้ แต่ตอนนี้กลับทำตัวเหมือนพวกคนรวยที่เอาแต่ใช้ชีวิตเสเพลไปวันๆ

สิ่งที่เกิดขึ้นเหมือนเจอเสือแล้วเสือดันกลายร่างเป็นกระต่ายต่อหน้าต่อตา เธอไม่แน่ใจว่าควรจะกลัวและทำตาม หรือจะใช้กำลังทำให้หลินฟานสลบแล้วทำภารกิจของตัวเองต่อไปดี

“ยังไม่เปิดอีกเหรอ นี่ไม่เข้าใจภาษาจีนหรือไง?”

หลินฟานที่กินไวน์อยู่พูดขึ้น เขาพูดโดยไม่หันมองไปทางตู้เซฟด้วยซ้ำ

ผู้หญิงผมทองหันมองไปทางตู้เซฟสักพักจากนั้นเธอก็เริ่มเปิดมันตามรหัสที่ได้รับมา ตอนนี้เธอไม่จำเป็นต้องหาทางหนีเพราะอีกฝ่ายไม่ได้ต้องการฆ่า อีกอย่างเมื่อกี้หลินฟานก็พูดถูกทุกอย่าง เธอไม่ได้มาที่นี่เพื่อฆ่าแต่มาเพื่อขโมย เธอเป็นนักฆ่าที่มีประสบการณ์มามากมาย หลังจากลองคิดถึงผลได้ผลเสียเธอก็เลือกทำตามคำสั่ง

แก๊ก!

ตู้เซฟเปิดออก

กล่องไม้???

ผู้หญิงผมทองเต็มไปด้วยความสงสัย หลังตู้เซฟออกสิ่งที่อยู่ด้านในเป็นเพียงกล่องไม้เก่าๆ รูปทรงสี่เหลี่ยม แถมบนกล่องยังมีตัวอักษรแปลกๆ เขียนเอาไว้ ผู้หญิงผมทองไม่รู้ว่านั่นเป็นอักษรอะไรแต่เธอมั่นใจว่าไม่ว่าประเทศไหนก็คงไม่ใช้ตัวอักษรประหลาดๆ แบบที่เขียนอยู่บนกล่องไม้แน่นอน

ตัวอักษรบนกล่องไม้เขียนหวัดจนแทบไม่รู้เรื่อง แถมยังมีวงกลมมีสี่เหลี่ยมปนอยู่ด้วย ตัวอักษรแบบนี้ประเทศไหนจะใช้ในการเรียนรู้กัน ไม่มีทาง!

“เป็นเหมือนเดิมเลยสินะ”

หญิงผมทองสะดุ้งตัวด้วยอาการตกใจแทบจะทันที เมื่อได้ยินเสียงดังขึ้นใกล้ๆ จากด้านหลังของเธอ เธอหันกลับไปด้านหลังพร้อมกับร่างกายที่เคลื่อนไหวไปเอง เธอเป็นนักฆ่าที่ฝึกมาอย่างดีเมื่อรู้ตัวว่าตัวเองอยู่ในอันตราย ร่างกายของเธอก็เคลื่อนไหวไปเอง

หมับ!

แอ็ก! แอ็ก!

หลินฟานใช้มือของเข้าคว้าคอของหญิงผมทองเอาไว้ จากนั้นเธอก็ไอออกมาสองครั้งพร้อมใบหน้ากำลังทรมาน หญิงสาวเป็นนักฆ่าที่ร่างกายเคลื่อนไหวไปเอง ทางหลินฟานเองก็ไม่ต่างกัน เพียงแต่เขารวดเร็วกว่าเพราะประสบการณ์หลายปีที่ได้ผ่านมา

หลินฟานมองผู้หญิงผมทองที่อยู่ในมือด้วยแววตาเย็นชา จากนั้นก็พูดขึ้นว่า

“นี่จะเป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้าย”

พูดจบ หลินฟานก็ปล่อยมือจากคอของเธอ ร่างหายของผู้หญิงผมทองหล่นลงพื้นและเกิดเสียงดังไปตุ๊บไปหนึ่งครั้ง ทันใดนั้น เมื่อเสียงดังเกิดขึ้นประตูห้องลับก็เปิดออก  แล้วก็มีชายสวมชุดสูทสีดำตัวสูงประมาณ 2 เมตร วิ่งเข้ามาด้วยท่าทางเร่งรีบ ร่างกายของชายคนนั้นเต็มไปด้วยกล้ามเนื้ออัดแน่น อัดจนแทบจะทะลุเสื้อผ้าของเขาออกมา

“คุณหลิน!!”

ชายชุดสูทเริ่มพูดขึ้นหลังเข้ามาในห้อง

หลินฟานพยักหน้า แล้วพูดขึ้นว่า

“ไม่มีอะไรหลี่หมิง จับตาดูเธอเอาไว้”

“ครับ!”

หลี่หมิงตอบรับเสียงดัง จากนั้นเขาก็มองไปทางผู้หญิงผมทองที่กำลังนอนอยู่บนพื้นด้วยแววตาเย็นชา หากไม่อยู่ต่อหน้าหลินฟาน หลี่หมิงคงฆ่าผู้หญิงผมทองคนนี้ไปแล้ว หลี่หมิงเป็นคนรับใช้ของตระกูลหลิน แถมเขาคนนี้ยังมีตำแหน่งระดับสูงในกองทัพ  เรื่องประสบการณ์การอ่านสถานการณ์คงไม่ต้องพูดถึงให้มากความ

เพียงแค่มองเห็นตู้เซฟเปิดออก หลี่หมิงก็เข้าใจทันทีว่าผู้หญิงที่นอนอยู่กับพื้นกำลังพยายามจะทำเรื่องอะไร ถึงจะยังสงสัยว่าหลินฟานทำแบบนี้ได้ยังไง แต่หลี่หมิงก็เก็บความสงสัยของตัวเองเอาไว้

หลี่หมิงเดินเข้าหาผู้หญิงผมทอง และลากแขนของเธอขึ้นแบบไม่ไยดี  และด้วยการดึงเบาๆ ของหลี่หมิงผู้หญิงผมทองก็ถึงกับร้องด้วยความเจ็บปวด

ทางด้านของหลินฟาน เมื่อจัดการส่งมอบหน้าที่ให้หลี่หมิงเขาก็หันมาให้ความสนใจกับกล่องไม้ด้านหน้าอีกครั้ง เขาหยิบมันออกมาแล้วเปิดออกเพื่อตรวจสอบอะไรบางอย่าง

หายไป!

ลูกบอลสีฟ้าหายไปแบบที่คิดเอาไว้ หลินฟานคิดอยู่ก่อนแล้วว่าของที่ทำให้ย้อนเวลาโดยเข้าไปในร่างกายของผู้ใช้ มันคงไม่สามารถเอามาใช้ได้เรื่อยๆ แต่เขาก็แอบผิดหวังอยู่เล็กน้อย หากสามารถย้อนเวลากลับได้เรื่อยๆ  หลินฟานมั่นใจว่าต่อให้ศัตรูของตัวเองเป็นถึงพระเจ้า เขาก็สามารถเอาชนะได้แน่

แต่ในระหว่างกำลังรู้สึกเสียดาย สายตาของหลินฟานก็มองเห็นอะไรบางอย่างที่อยู่ตรงมุมของกล่องไม้ กล่องไม้มีขนาดใหญ่พอประมาณหากไม่สังเกตดูดีๆ ก็คงมองไม่เห็นสิ่งที่แอบอยู่ด้านใน ชาติก่อนเมื่อลูกบอลเข้าร่างกายหลินฟานก็ตกใจแล้วไปโรงพยาบาลเพื่อตรวจสอบทันที เขาเลยไม่มีเวลาตรวจสอบด้านในกล่องไม้

ทว่า เมื่อมองด้านในดีๆ หลินฟานก็รู้ว่าของที่อยู่ในกล่องไม้ไม่ได้มีเพียงลูกบอลสีฟ้าเพียงอย่างเดียว ส่วนของอีกอย่างที่อยู่ในกล่องก็คือ แหวน!